Esta entidade foi creada polos emigrantes naturais do partido xudicial de Viveiro, residentes en Bos Aires, con finalidades mutuais e culturais. Nos seus estatutos recolle que se darán axudas aos socios que estean enfermos ou necesitados, tamén se contempla o pago dos billetes en caso de repatriación. Para recadar fondos organiza festivais, que ademais serven para potenciar os lazos de unión entre todos os vivarienses residentes na capital arxentina, e tamén co resto da colectividade.
Foron presidentes da entidade: Antonio Díaz (1909), Francisco Rebolo (1910), Antonio Bas (1923 e 1928), Pedro Alvariño Chao (1924-1925), Jesús Lois (1926) ou Jesús Rivera (1927). Xa nos seus inicios foi nomeado presidente honorario, José Mª Cao.
Hai constancia de que en 1925, organiza unha subscrición para construír un monumento en homenaxe ao doutor Ramón Díaz Freijo, gran benefactor do seu pobo natal, que foi inaugurado poco despois en Viveiro (Lugo).
Ao ano seguinte mercaron un mausoleo para colocar os restos do literato de Viveiro, Nicomedes Pastor Díaz.
En 1943, fusiónase con outras sociedades de emigrantes da provincia de Lugo en Bos Aires, e forman o Centro Lucense.