Esta sociedade foi fundada o 26 de agosto de 1922 baixo o nome de "Sociedad Agraria y Cultural de los Hijos del Partido de Corcubión", polos emigrantes do partido xudicial de Corcubión residentes na capital arxentina. Os seus primeiros estatutos foron aprobados na Asamblea social do 24 de marzo de 1923, recollendo as súas finalidades principais:
"Capítulo I: Art. 2º: son sus fines: a) propender por todos los medios al mejoramiento agrario de aquella parte de Galicia; b) procurar asimismo la creación de escuelas de instrucción primaria, industriales y de artes y oficios, tendiendo al mejoramiento de las existentes, creando premios y estimulando todo aquellos que esté comprendido en el orden cultural; c) proteger a sus asociados y cuidar de su mejoramiento físico, estableciendo todo lo que conduzca a este fin, sin descuidar la asistencia médica, cuando sus medios se lo permitan y llegando a establecer una sal de primeros auxilios (...)".
Dende a súa fundación manteñen un labor en pro da beneficencia e da cultura dos seus asociados. Destacan no seu labor a favor da educación dos nenos deste partido xudicial, chegando a construír catro escolas nas parroquias de Estorde (Cee), Nemiña (en Muxía), en Pasarela (en Vimianzo) e en Suarriba (Fisterra).
O 26 de agosto de 1925 sae o primeiro número da revista "Alborada", órgano oficial da asociación, coa pretensión de que se convertise no voceiro das súas aspiracións colectivas e de recoller canto de interese xeral acontecese na súa comarca natal. Actualmente segue a editarse.
Contan cunha sede social en propiedade dende 1930, onde funciona a secretaría social; e en 1940 mercaron dous terreos onde instalaron o seu recreo social, para organizar reunións e festas para os asociados.
Na actualidade están centrados nas actividades recreativas, deportivas e culturais, ademais dalgunhas actividades benéficas que realizan segundo as súas posibilidades, colaborando co Hogar Gallego de Domselaar. Asesoran gratuítamente aos socios e membros da colectividade no referente a trámites consulares, pensións, bolsas, campamentos ou axudas especiais.

Grupo constituído no seo do Centro Gallego de Buenos Aires, formado polos membros máis novos dunha das faccións en liza pola presidencia desta institución.
Ademais da defensa dun programa político marcadamente nacionalista, dedicouse a organizar actividades culturais e recreativas.

Fundada co obxectivo de fomentar o cultivo da música e a arte teatral, con preferencia da cultura galega. Para realizar as actividades vencelladas con este fin, tiña un salón-teatro de 520 butacas, salas de entretemento e xogos, e un bar para os socios. Dispoñía dun fondo bibliográfico importante con máis de 2.500 volumes, dos que 500 son de língua galega.
No ano 1920 preside a entidade José Villamil e como director artístico traballa Ricardo Fortes. En 1923 o presidente foi Manuel Fernández Taboada e como vicepresidente Maximino Matalobos que no ano 1928 será presidente. En 1935, o presidente foi Manuel Alvarez Lueiro. En 1937, sendo presidente José Rivera Luaces, nomease presidente de honra a Paulino Fernández.
Creou unha masa coral e un grupo teatral fundado en 1920, e desde 1925 contará cun orfeón e coros típicos galegos.
Debido un incendio perdeu moita da súa documentación histórica e a súa rica biblioteca. Actualmente están en proceso de restauración do edificio e do seu teatro onde seguen a organizar diferentes actividades culturais: bailes, obras de teatro, actuacións musicais, etc. Ten unha agrupación coral enxebre "Salayos", un coro denominado "Vigo" e o grupo de danza "Compostela".
Na actualidade o seu presidente é Julio Santamarina e conta con máis de cincocentos socios.

Esta sociedade cultural e artística foi creada por emigrantes galegos na Arxentina, para participar na homenaxe que a colectividade galega de Bos Aires lle fixo nese ano a Rosalía de Castro, con motivo do centenario do seu nacimento, celebrando un gran festival o día 24 de xullo no Teatro Avenida.
Esta asociación continúa no seu labor en defensa da cultura e a arte galega ata xaneiro de 1963 en que aproba a súa integración no "Centro Pontevedrés".

A Agrupación Cultural Abrente constitúese o 8 de novembro de 1969 en Ribadavia. Nos seus inicios acolle un cineclub, mais logo céntrase no teatro.
Nun contexto de recuperación cultural e socioeconómica que existe a partir da década de 1960 en España, entre 1973 e 1980 Abrente celebra as Mostras de Teatro e o Concurso Abrente de Textos Teatrais en Galego, que contribúe para que xurdisen ou se desen a coñecer novos autores. Arredor destas mostras, xorden os autores do grupo Abrente, o primeiro grupo xeracional de dramaturgos profesionais en lingua galega, grupo entre os que destacan os autores Manuel Lourenzo, Roberto Vidal Bolaño e Euloxio R. Ruibal.

A Agrupación Cultural Auriense organízase en Ourense, no ano 1967, contando coa xente que se reunía no Café Miño e o estudantado de Maxisterio do Café Coralín. A súa primeira sede localizábase na rúa Curros Enríquez, logo asentarías na praza do Correxedor, 17, onde hoxe ten actividade o Café Cultural Auriense. O primeiro presidente da agrupación foi o xurista Nemesio Barxa Álvarez e como presidente de honra, Ramón Otero Pedrayo. Nos primeiros anos, a actividade xirou ao redor da organización de actos e semanas culturais, así como cursos de galego e a publicación do Boletín da Auriense. Nos últimos tempos celebrou actividades que reflicten o seu compromiso coa dignificación cultural de Galicia, como a recuperación e participación en festas e tradicionais populares, campañas de normalización lingüística, concursos literarios, exposicións, xornadas de cinema ou concertos.

Esta sociedade recreativa e cultural foi fundada o 17 de decembro de 1996 por un grupo de emigrantes galegos asentados en Badalona. Constitúe un lugar de encontro entre estes galegos para conmemorar datas como o Día de Galicia ou o aniversario social, tamén crearon un grupo folclórico de baile e música galega formado polos socios e un grupo de teatro, facendo representacións en datas destacadas.
Dende 1997 editan unha revista social: "A Palloza".

Esta entidade de emigrantes galegos asentados nos barrios de Horta, Carmelo e Verdum, da capital catalana, foi fundada en setembro de 1982 como unha entidade cultural co obxectivo prioritario de "promover e defender todos os valores de Galicia, da súa arte, da súa lingua y da súa cultura, así como as súas tradicións e costumes populares (...)". Ademais recollen nos seus Estatutos a posibilidade de axudar economicamente aos socios que o poidan necesitar e de server de lugar de encontro para todos os galegos da zona.
Celebran o Día das Letras Galegas, a festividade de Santiago Apóstolo, o aniversario social, Festa do Magosto e Fin de ano. Nestes actos realizan representacións teatrais e actuacións do seu afamado grupo de baile e música galegos.
Imparten na súa sede cursos de informática, organizan viaxes culturais, exposicións, excursións, festas sociais, conferencias, cursos de galego, de cociña, etc. Teñen un programa de radio titulado "Saudade".

Esta entidade cultural galega en Cataluña foi fundada por un grupo de emigrantes galegos residentes na localidade barcelonesa de La Llagosta o 2 de maio de 1992. Entre as súas finalidades (recollidas no seus Estatutos sociais de 1994) destacan: conservar e protexer a cultura galega dende os seus orixes e facilitar a comunicación e o contacto cultural entre os galegos residentes en Catalunya; ensinar, facilitar e fomentar o coñecemento do folclore galega a través de cursos monográficos; fomentar as actividades deportivas, recreativas e benéficas que teñan por obxecto a convivencia e a unión entre todos os galegos.
Organizan diversas actividades culturais e recreativas como a "Festa Galega" na honra de Santiago Apóstol que levan a cabo dende 1998 e da que editan un folleto no que aparece o programa festivo, con conferencias, representacións teatrais, actuacións de grupos folclóricos galegos, etc.

A Agrupación Cultural O Galo xorde no ano 1961 en Santiago de Compostela por iniciativa de Mario Orjales Pita, Xulio Maside Medina, Ventura Cores Trasmonte, Salvador García Bodaño, Aurichu Pereira Carballo e Mercedes García Fernández. Non será ata 1962 cando se conformen os estatutos da asociación, cuxa legalización impulsaron Óscar Fernández Refojo, Justo García Díez, Mario Orjales Pita, Salvador García Bodaño e Mercedes García Fernández. A primeira directiva constituirase ao ano seguinte, estando integrada por Xosé María Castroviejo Blanco-Cicerón (presidente), Carlos Herrero Álvarez (tesoureiro), Xusto García (secretario), Antón Santamarina Fernández (vogal) e Xosé Luís Fontenla Rodríguez (vogal). Os cambios na directiva serán sucesivos nos anos seguintes, a excepción da presidencia, que estará ostentada por Xosé Mosquera Stolle durante varios anos. O primeiro acto público desta asociación foi a exposición 20 pintores para a paz, ubicada no Hostal dos Reis Católicos en xuño de 1961. Para a inauguración de dito evento, contouse coa presenza de Vicente Risco, quen pronunciou un discurso titulado “Galicia y la revolución estética”. As actividades que seguirían a esta mostra serían fundamentalmente teatrais (poñendo en escea obras como “As cadeiras” de Ionesco ou “Os vellos non deben de namorarse” de Castelao). Tamén abundaron os recitais poéticos e os concertos (especialmente en colaboración co coro Cantigas e Agarimos e con Voces ceibes). As clases de galego na década dos 60 caracterizaron o quefacer desta organización, impartíndose as mesmas no Instituto Padre Sarmiento e no Colexio Peleteiro. Destacaron ademais as conferencias públicas, moitas delas impartidas por Fernando Mon, o Padre Gándara ou Ricardo Carballo Calero, entre outros. Cabe aludir tamén ao Premio de Teatro Castelao, impulsado polos membros de O Galo animados por Ramón Piñeiro. Celebraríase entre os anos 1963 e 1967, resultando premiados Ángel de la Peña (coa obra “Cando morren os faroles”), Jenaro Mariñas (con “A revolta”) e Xohana Torres (con “Un hotel de primeira sobre o río”). No ano 1966, o premio quedaría deserto, argumentándose a pouca calidade do presentado. Para a dotación económica do galardón (10.000 pesetas), realizábase a coñecida como “Campaña do Peso”, centrada en acadar que 2.000 santiagueses doasen diñeiro. A entrega do premio realizábase nunha cea celebrada no Hostal dos Reis Católicos. Detrás de todas estas aparentemente inofensivas accións de O Galo, atopábanse reivindicacións galeguistas e de liberdade, enmarcadas dentro dun contexto opresivo como era o da ditadura franquista. É por este motivo polo que moitas das actividades organizadas debían ser autorizadas polo Ministerio de Información e Turismo, así como polo Goberno Civil. Non só afectaba este requisito aos actos públicos, senón tamén ás reunións que a xunta directiva celebrase. A traxectoria de O Galo continúa até os nosos días, xa nun contexto diferente, pero mantendo unha dinámica actividade baseada na organización de conferencias, visitas culturais e presentacións de libros.

Na década dos 40 do pasado século, dentro da "Federación de Sociedades Gallegas de la República Argentina" primou a idea de agrupar ás sociedades de naturais dunha mesma comarca ou da mesma provincia, ou tamén de reunir baixo unha única entidade a todos os galegos residentes nun mesmo territorio fóra da gran Buenos Aires. Pretendían así superar o localismo de moitas das microsociedades existentes, para así lograr máis forza e apoios na defensa dos seus idearios. Así no número 4 do xornal "Acción Gallega", voceiro da FSGA, se lanza un chamamento " (...) respondiendo a los principios de nuestra Federación, para que agrupen en forma organizada a un extrarodinario número de coterráneos que viven en los pueblos suburbanos de esta capital y que todavía no están federados ... Esta sociedad representa a los gallegos residentes en Lanús".
Nace así esta entidade cuxa comisión fundacional estaba integrada por membros destacados da colectividade asentada en Lanús como Lisardo Castro, quen foi o seu primeiro presidente, Eugenio Rodríguez, Antonio Pousa, Santiago Suárez, José Valladares, Melchor Vigueira, Hermenegildo Cambados, Odulio Gallego, Lisardo Martínez e Manuel Lodeira.
Foi unha sociedade con fins culturais e recreativos.

Sociedade vencellada aos concellos de Viana e Valdeorras na provincia de Ourense, fundouse na Habana o 23 de xaneiro de 1928 como "Agrupación Valdeorresa". Aínda que no seu nome orixinal non aparecía Viana nas reunións trataban asuntos do Distrito xudicial de Valdeorras e Viana do Bolo; no mes de xullo de 1929 aproban o cambio de nome e pasan a denominarse "Agrupación de Valdeorras e Viana".
A súa directiva fundacional estaba composta: presidente, Mario Prada; secretario, José Rodríguez; tesoureiro, Augusto Fernández; vocais: César López, José Núñez, Paz López, Elvira Sánchez, Carlos Salgado, José Gómez, Francisco Maseda.
Tivo como fin prioritario a instrución pública, exemplificada na construción de escolas no seu lugar de orixe. Nos seus primeiros meses colaborou coa Sociedade Unión Orensana para facer unha biblioteca e crearon unha comisión "Pro-carretera Barco-Viana". Esta sociedade centrouse na beneficencia aos seus asociados máis necesitados.
Dende o 2003 é presidente desta sociedade, José Ramón Marín Castro.

A Agrupación Galaica promove o achegamento dos galegos en Venezuela e as iniciativas de acción asistencial comunitaria. Fomenta e desenvolve actividades de carácter deportivo, recreacional, de previsión e axuda. Órgano de opinión dentro de la Hermandad Gallega de Venezuela, concurrindo aos procesos electorales efectuados por dita entidade, e en xeral ten un carácter benéfico e de socorro mutuo.
Foi creada para "cumplir con el principio de defensa de los derechos de los socios de la Hermandad Gallega y de los gallegos en general"

Esta sociedade cultural e recreativa foi fundada polos emigrantes galegos residentes na cidade chilena de Valparaíso, nos anos vinte do século pasado.
En 1930 a súa directiva estaba integrada así: presidente, Antonio Collazo; vicepresidente: José de la Fuente; secretario, Emilio López; tesoureiro, Alejandro Álvarez; prosecretario, Tomás Veiga; protesoureiro, Antonio López Pérez; directores, Eloy Estévez, Bienvenido Rodríguez, José Pérez Busto, Antonio Fernández, Manuel Uzal e Feliciano Farmigo.
No ano 1929 comeza a editar como voceiro social a revista “Galicia en Chile”, dirixida por Emilio López Pérez
Organiza diversas actividades recreativas e festivas para manter a unión e solidariedade entre os galegos da cidade, como a celebración anual dunha romaría campestre celebrando a festividade de Santiago Apóstol.

Esta sociedade de emigrantes galegos foi fundada o 4 de maio de 1952 polos galegos residentes en Sestao baixo a denominación "Sociedad Cultural Recreativa Agrupación de Hijos de Galicia", coa finalidade de "Crear na rexión vasca unha continuación espiritual de Galicia, irmanando aos galegos no culto a España e no recordo vivo de Galicia, dando a coñecer a ésta no seu dobre aspecto espiritual e material, velando polo benestar dos seus fillos e estudiando á vez os costumes, a historia e a cultura peculiar do pobo no que vivimos".

Na súa sede social, que teñen en propiedade dende 1969, imparten clases de baile e música galegos. Alí desenvolven todo tipo de actuacións culturais e actividades recreativas.

Celebran a "Semana Cultural de Galicia", con diversas actividades para difundir a nosa cultura, con actuacións do seu grupo folclórico "Hijos de Galicia". Celebran o Día de Santiago Apóstolo e o Día das Letras Galegas e participan activamente nos actos que organiza a Irmandade de Centros Galegos no País Vasco co gallo do Dia de Galicia nesta comunidade.

Foille recoñecida a condición de galeguidade en novembro do ano 1987.

Esta sociedade foi creada o 20 de febreiro de 1926 en Bos Aires, polos emigrantes residentes alí, e naturais da comarca de Sarria. Entre os seus fundadores pódese citar a Enrique Díaz, Eduardo Núñez, Julio Martínez, José Lago, Luis López, Constantino Núñez, Casto Olmos, Antonio García, Benedicto Darriba, Manuel López, Rafael López, Demetrio Díaz e Vicente Rivas.
Esta sociedade instrutiva e mutualista, tiña entre as súas finalidades: fomentar o espíritu de sociabilidade entre os socios e as súas familias, mediante actos e reunións que serviran de expansión e fraternidade; velar polos asociados, emprestándolles axuda moral e material, dedicando a maior atención aos enfermos e necesitados; dar a coñecerse en Galicia, a fin de que os seus veciños coñecesen qué podían obter da entidade que "los recibirá fraternalmente y orientará facilitándoles trabajo y prestándoles la ayuda pecuniaria que precisen".
O 10 de decembro de 1942 aproban en asembleia xeral de socios a súa disolución para integrarse nunha nova entidade que englobaría ás sociedades de emigrantes da provincia de Lugo, o "Centro Lucense".

A revista "Andaina" inicia a súa publicación en 1983 mais a Asociación Cultural Andaina de Mulleres inicia a súa actividade en 1995.

O Arquivo Sonoro de Galicia desenvólvese como un programa dentro do Consello da Cultura Galega, dun xeito continuado dende 1995 aínda que os seus primeiros traballos comezan en 1992. O labor esencial do Arquivo Sonoro de Galicia xira en torno á recuperación do patrimonio oral e musical galegos e xorde co propósito último de se converter ou, cando menos, sentar as bases para a creación e posta en funcionamento da necesaria e futura Fonoteca de Galicia.