En decembro de 1915 un grupo de chantadinos residentes na capital arxentina reuníronse para fundar unha sociedade recreativa e de socorros mutuos. A súa primeira Xunta Directiva estivo integrada por algúns dos fundadores: como presidente, José Costa Figueiras; vicepresidente, Benigno San Martín; secretario, Rogelio González; prosecretario, Federico de Arce y Campo; tesoureiro, Jesús Fonte Besteiro; protesoureiro, Jesús Suárez Noguerol; contador, Manuel Costa López; e subcontador, Dionisio Méndez.
Ao ano seguinte xa teñen organizado un cadro escénico formado polos socios co que realizan numerosas representacións teatrais, que lles serven para recadar fondos para a organización doutras actividades sociais e de axuda mutua.
Xa en 1925 aparecen noticias dunha posible fusión das varias sociedades de emigrantes do partido xudicial de Chantada que existían nese momento en Arxentina: Monterroso y Antas de Ulla, Agraria de Palas de Rey, Monterroso y Antas de Ulla, El Despertar de Monterroso, Palas de Rey y Antas de Ulla, Residentes del Ayuntamiento de Antas de Ulla, Hijos del Ayuntamiento de Carballedo, Juventud de Chantada y su partido, e Asociación de Chantada y su Partido, pero finalmente non temos constancia de que se levase a cabo.
Nos anos 30 conseguen ter en propiedade a súa sede social situada na rúa Alsina.
Dende 1930 publican como voceiro social a revista "El Partido de Chantada" que serve para informar aos socios das súas actividades.
No seu 27º aniversario fundacional destacan que a finalidade básica da entidade é "construir, cooperar y fomentar la unión de los inmigrantes que un día por causas diversas tuvieron que abandonar su tierra". Centraron as súas actividades na recreación, coa organización de festivais e banquetes para a confraternidade dos socios.

Esta entidade foi creada polos emigrantes naturais do partido xudicial de Viveiro, residentes en Bos Aires, con finalidades mutuais e culturais. Nos seus estatutos recolle que se darán axudas aos socios que estean enfermos ou necesitados, tamén se contempla o pago dos billetes en caso de repatriación. Para recadar fondos organiza festivais, que ademais serven para potenciar os lazos de unión entre todos os vivarienses residentes na capital arxentina, e tamén co resto da colectividade.
Foron presidentes da entidade: Antonio Díaz (1909), Francisco Rebolo (1910), Antonio Bas (1923 e 1928), Pedro Alvariño Chao (1924-1925), Jesús Lois (1926) ou Jesús Rivera (1927). Xa nos seus inicios foi nomeado presidente honorario, José Mª Cao.
Hai constancia de que en 1925, organiza unha subscrición para construír un monumento en homenaxe ao doutor Ramón Díaz Freijo, gran benefactor do seu pobo natal, que foi inaugurado poco despois en Viveiro (Lugo).
Ao ano seguinte mercaron un mausoleo para colocar os restos do literato de Viveiro, Nicomedes Pastor Díaz.
En 1943, fusiónase con outras sociedades de emigrantes da provincia de Lugo en Bos Aires, e forman o Centro Lucense.

Este centro foi creado en 1940, tras a fusión do "Centro Villamarín" e o "Centro Perojano", ambos sociedades mutualistas e recreativas.
Como iniciadores da idea da fusión e principais cargos da primeira directiva pódese citar a : Ramón Rey, como presidente; secretario, Juan Fernández e tesoureiro, Ramón Pérez.
En 1990, esta entidade decide fusionarse coa sociedade "Hijos de Arantey". Froito desta fusión existe na actualidade co nome de "Hijos de Arantey y Centro Villamarín Perojano".

Esta sociedade, mutualista e recreativa, foi fundada tras a fusión das sociedades "Unión Cultural de Villamarín" e "Ayuda Mutua Residentes de Villamarín".
Entre os seus fundadores pódese citar a Gumersindo Guzmán, que ocupou o cargo de presidente da entidade; José Barriro Pereira, Edelmiro Rodríguez, Ramón González, Manuel Álvarez, Vicente González e José Pulido Rego, entre outros.
No ano 1940, os socios aproban unha nova fusión co "Centro Perojano", para intentar sumar socios e forzas coas que levar a cabo as súas actividades; fórmase unha nova sociedade denominada "Centro Villamarín Perojano"
En 1990, hai unha nova fusión, esta vez coa entidade "Hijos de Arantey", pasando a chamarse "Hijos de Arantey y Centro Villamarín Perojano", que segue a traballar a prol dos seus socios na actualidade.

Esta entidade foi creada tras a fusión do "Centro Villalbés" (1914) e da "Sociedad de residentes del ayuntamiento de Cospeito" (1926), creada ésta última por un grupo de ex-socios do Centro Villalbés.
Xa no ano 1932 comezan a ter reunións as directivas de ambas as dúas entidades para fusionarse "en vista de que los fines que perseguían estas dos sociedades eran iguales (...) lo más justo y conveniente para todos, era unirse en una sola institutción para que así la obra social fuese mucho más eficaz (...)".