O Centro Galego é unha agrupación galega fundada por un antigo membro da Casa de Galicia en París, que ten como finalidade contribuir á satisfacción das necesidades recreativas, culturais e sociais dos emigrantes galegos. Segundo rezan os seus Estatutos, o Centro defende o dereito de Galicia a un verdadeiro progreso social, ao auxe da súa propia cultura e ó pleno recoñecemento da súa personalidade, apoiando moral e materialmente aos que comparten este sentimento.

Este centro foi fundado polos emigrantes galegos residentes na cidade canadiana de Montreal, liderados por Julio Garabatos, Arsenio Fernández e Manuel Betanzos, como un centro de difusión da cultura galega no Canadá.
A súa primeira directiva estaba formada por: Manuel Rodríguez, como presidente; Herminio Trincado, vicepresidente; Teresa Puente, secretaria; Francisco López, tesoureiro; Pedro Pérez e Juan Martínez, como vogais.
Dende os seus inicios tivo ao seu cargo ese tipo de actividade, refererida á organización, programación e posta en práctica de todo o relacionado coa cultura de Galicia, tal como aparece nos seus estatutos sociais: "La sociedad constituída con el nombre de CENTRO GALLEGO DE MONTREAL, con personalidad jurídica, tiene por objeto agrupar a todos los gallegos del Canadá, sin distinción de sexo, para obtener una conjunta personalidad y representación ante las demás colonias del Canadá y velar por el buen nombre de nuestra región.
Fomentará y estimulará el desarrollo de toda clase de actividades culturales y recreativas, proporcionando a sus socios las comodidades y distracciones de los centros de reunión de su clase.
Será ajena a todo partido político, social o religioso determinado. En su seno caben todos los gallegos, cualquiera que sea su ideología y los que, sin serlo, apoyen sus fines".
Organiza numerosas actividades sociais e culturais, para dar a coñecer a cultura galega e os costumes da nosa terra e a súa gastronomía. Celebra a Festa de Santiago Apóstol, a Festa do socio e o aniversario do centro, o Antroido, o Día das Letras Galegas, os Reis Magos etc., con bailes e banquetes, que serven para xuntar aos galegos que alí residen. Ten tamén actividades deportivas: fútbol e ciclismo, karate, etc.
Contempla tamén a axuda material aos socios máis necesitados.
Os socios crearon un grupo de teatro chamado "Alvaro Cunqueiro", o grupo de flamenco "Manuel de Falla" e un grupo de música e baile galegos "Follas novas", cos que actúan nas diversas festas da entidade.
Desde 1972 publica un boletín informativo, de carácter mensual e cunha tirada de 500 exemplares. En 1986 editou unha revista deportiva con periodicidad anual e tirada de 2.000 exemplares
Actualmente o Centro xestiona un restaurante e un bar que serven para obter fondos e sobre todo para espazo de reunión dos seus socios.

Este centro foi creado en 1879, polo que é a sociedade de emigrantes galegos máis antiga que segue funcionando no mundo. Foi fundada como un centro asistencial, cultural e recreativo por iniciativa de diversos persoeiros da crecente colectividade galega residente no país, como: Antonio Varela Stolles (primeiro presidente fundacional da nova entidade), Francisco Vázquez Cores, José Mª Quintiana, José Fariña, Jesús Martínez, José Mosteiro, Jesús Rey, Evaristo Novoa, Benigno Salgado y Vázquez, Genaro J. Calvo e Tomás Salgado y Vázquez.
A institución naceu inspirada no ideal de unificación da colonia galega, co fin de que os seus membros contaran cun lugar propio para lembrar, practicar, compartir e difundir os seus costumes e tradicións.
Tal como aparece reflexado na súa acta de instalación: “En Montevideo a los trienta días del mes de Agosto de mil ochocientos setenta y nueve, previa invitación hecha en algunos periódicos de esta capital por los señores Benigno Salgado y Vázquez y Tomás Salgado y Vázquez se reunieron en la casa habitación del Sr. José Mª Quintana gran número de hijos de Galicia, cuyos nombres constan en el libro correspondiente. Los iniciadores de esta reunión significan que el objeto de la convocatoria era proponer la fundación de una sociedad que se intitulará "Centro Gallego".
A inauguración oficial deste centro, con grandes festas, ás que asistiron o máis importante da sociedade uruguaia e da colonia española, celebrouse o 13 de xuño de 1880.
No regulamento do Centro Gallego de 1885 aparecen especificados os seus obxectivos e aspiracións: “Art. 4:
1º- proteger a los gallegos, sean o no socios, en especial a los que residen en la República.
2º - proporcionar a los asociados la instrucción que sea posible; pero, en particular, la primaria que se precisa para ser miembro útil de la humanidad
3º - promover entre los asociados, y entre todos los Gallegos, el espíritu y amor de paisanaje y españolismo, por medio del buen trato y la leal y franca comunicación
4º - celebrar los grande shechos de la humanidad, las glorias de España y principalmente las de Galicia, con solemnidades y demostraciones especiales
5º - enaltecer el nombre de nuestra Patria, honrar a sus hijos beneméritos y demostrar, a los que no la conocen, la honradez, ilustración, amor patrio y elevados pensamientos que generalmente distinguen a los hijos de las provincias gallegas
6º - propender a la prosperidad de la República Oriental del Uruguay
7º - fundar una sección, con reglamentación especial, para proteger al inmigrante gallego, y a los comprovincianos residentes en la República
8º - establecer escuelas nocturnas de adultos; y, cuando los fondos de la sociedad lo permitan, una o más diarias, para los hijos de los socios y para todos aquellos que le sea posible, las cuales serán gratuias
9º - dar conferencias que abracen todos los ramos del saber humano en general; pero muy especialmente, pondrá su empeño en difundir los conocimientos más necesarios en la práctica de la vida diaria social y doméstica
10º - facilitar a los asociados todo género de diversiones que se armonicen con las buenas costumbres
11º - proteger a todos los gallegos y demás asociados, contra todo género de arbitrariedades e injusticias que con ellos se cometían, y aconsejarles en todo, en aquellos trances en que pueda peligrar su honor, su vida o sus intereses
12º - figurar colectivamente como sociedad española que es, en todo acto patriótico que tienda a honrar el nombre de España”.
Xa dende os seus inicios este centro tivo unha grande aceptación entre a colectividade e o número de socios creceu cada ano. Converteuse en poucos anos nunha das sociedades de emigrantes máis importantes do país e mesmo de América. Destacaba pola atención aos socios a nivel instrutivo e asistencial, pero sobre todo polas grandes festas e banquetes, convertíndose nun dos lugares de reunión de máis resonancia da capital.
O Centro Gallego prestou fundamental atención, durante os seus primeiros anos de existencia a dous tipos de actividades: a educacional e a de protección. A instrutiva a través de clases que se dictaban na institución e de veladas literario-musicais que foron o antecedente mediato da traxectoria cultural iniciada pola entidade. En relación coa protección era atendido por unha dependencia especial do Centro, denominada "Oficina Central de Protección” que como publicaba nun anuncio na prensa local "esta oficina recibe y hace conocer todas las demandas de socorros, auxilios, trabajo y trabajadores. Facilita a todos los gallegos, en primer término a los socios, cuantos datos y conocimientos es posible, tanto referentes a la capital como a la campaña. Gestiona activamente todos aquellos asuntos que lo merezcan. Facilita recomendaciones, siempre que puede, para toda clase de personas y corporaciones: pone a disposición de los socios cuantos datos económicos, geográficos y estadísticos puedan darse, para cuyo efecto hace uso de la Biblioteca y archivo del centro".
Nos anos 20 teñen como prioridade conseguir unha sede social que estivese en consonancia coa imaxe de prestixio que se pretendía dar ante a colectividade e tamén ante a sociedade uruguaia. En 1928 inauguran un palacete na rúa San José, nº 870, que a día de hoxe continúa a ser a súa sede, deseñado e construído polo arquitecto Alfredo R. Campos. O edificio constitúe unha verdadeira xoia arquitectónica, e é un dos palacios máis fermosos da capital; nel atopamos a a Sala "Valle Inclán", a Sala de Honra "Rosalía de Castro, a Biblioteca "Concepción Arenal", a Sala de Lectura "Castelao", un magnífico restaurante, varias salas de Reunións, aulas, sala de teatro con capacidade para 500 espectadores, etc. que ofertan un amplo servizo e comodidades, para os seus socios. Este valor arquitectónico e cultural do Centro, así como o seu bo estado de conservación (foi restaurado nos anos 80 con axudas da Xunta de Galicia), o converten nun elemento referencial na arquitectura urbana de Montevideo (en 2004 foi declarado Monumento Histórico).
Conta tamén cunha extensión de 28.000 metros cuadrados, na zona de Carrasco, na que está edificado un parque social e complejo polideportivo dirixido, sobre todo, aos socios máis xóvenes, descendentes de galegos, a través das súas actividades deportivas, sociais e culturais. En 1928 é unha das entidades promotoras da creación da “Asociación Protectora de la Cultura Gallega".
En 1930 iniciou unha campaña para financiar a construción dunha residencia de estudiantes na Universidade de Santiago de Compostela.
Xa nas últimas décadas prestan servizos sociais aos socios, pero sobre todo destacan polas súas actividades culturais e recreativas. Conta cunha escola de baile rexional galego, con 120 alumnos, unha escola de danza española con 80 alumnos e clases de gaita e guitarra. O grupo de baile galego "Alborada", con 30 compoñentes, actúa nas festas do centro e da colectividade, como tamén o coro infantil, 130 voces blancas, formado polos fillos e netos dos socios.
Tamén ten unha escola de ballet clásico.
Durante os seus anos de historia editou diversas revistas, boletíns como voceiros do seu labor societario, sempre co título de "Galicia" (no período 1925-30 a revista "Galicia" foi dirixida polo escritor galego Julio Sigüenza) ou "Breogán".
Hai que destacar o gran número de personalidades que acudiron ao Centro ao longo destes anos, nomes propios da cultura galega, uruguaia e española como: Gregorio Marañón, Rafael Alberti, Alfonso R. Castelao, Ramón Otero Predayo, Eduardo Blanco Amor, Juan Zorrilla de San Martín, Carlos Zubillaga Barrera, etc.
Actualmente os estatutos sociais foron reformados e adaptados á nova situación da colectividade, destacando novas finalidades ao servizo dos emigrantes galegos:
"1.-Fomentar y estrechar mediante agradable y conveniente comunicación y trato continuos, los fraternales vínculos que deben unir a todos los gallegos residentes en esta república y a éstos con sus descendientes.
2.- Difundir, valiéndose de los medios que considere más eficaces, el conocimiento de Galicia, y de todo lo que enaltezca, honrando a los gallegos que, en la región o fuera de ella, se hayan distinguido y se distingan por sus talenteos o virtudes; así como ensalzar el nombre de España, rindiendo el honor debido a sus glorias e hijos más preclaros.
3.- Secundar en la medida de lo posible, toda acción progresista que se inicie en bien de Galicia, manteniendo con este propósito, relaciones directas con las sociedades regionales establecidas, o que se establezcan, tanto en sus cuatro provincias como fuera de ellas.
5.- Facilitar a los asociados todo género de distracciones y esparcimientos compatibles con las buenas costumbres, y fomentar la instrucción musical, literaria artística y que permita organizar funciones teatrales, certámenes, conciertos y otras manifestaciones de cultura social que recreen e instruyan.
6.- Crear un fondo especial de beneficencia, con los recursos que se obtengan de veladas literarias, musicales, rifas, bazares, donativos, suscripciones y fiestas que se dediquen a tal propósito para socorrer a los gallegos sin recursos aquí residentes, especialmente cuando se hallen enfermos.
7.- Contribuir a vigorizar las relaciones entre españoles y rurguayos, de manera que en toda ocasión solemne para éstos, se evidencien los leales sentimientos de aquéllos.
8.- Y promover, en cuanto lo sea posible, el bienestar moral y material de los asociados y de la colectividad gallega establecida en este país".

Xa no ano 1908, os galegos residentes en México comezan a organizarse para crear un centro propio, sen pretender o desmembramento da colonia representada polo “Casino Español”, senon que se perseguía robustecer a un dos seus membros para maior esplendor e fortaleza da colonia española residente no país.
Liderados por Andrés de la Fuente, Adolfo Blanco e Rogelio Domínguez, crean unha nova entidade no ano 1911, tras unha reunión no comercio “La ciudad de Buenos Aires”, propiedade de galegos. Alí aprobouse a creación dunha masa coral para “recordar a la patria chica, dentro siempre del respeto y la obligación a la patria grande”. Alí mesmo nomeouse a José González y González como presidente fundacional da nova entidade, que se denomina “Orfeón Gallego de México”.
Alugan un local na rúa 5 de febrero, nº 40, onde se reunían os socios. En decembro dese ano, baixo a presidencia de Don José Guisande y Verea aproban os primeiros estatutos. En marzo de 1912, o Orfeón Gallego participa por primera vez nunha actividade oficial da colonia española establecida en México: a cea de recepción que se ofreceu a un ministro do goberno español de visital oficial na cidade.
O Orfeón Gallego, presidido por Antonio Ávila, cambia de nombre polo de “Centro Gallego de México” en 1917 e a xunta directiva aproba a prohibición da entrada aos non socios.
En 1936, tras o estalido da guerra civil, o centro decide suspender as súas actividades e pechar as súas portas ata o fin da guerra. A asociación, presidida por Darío Milagros Gonzalez, reanuda entonces as súas actividades recreativas nunha nova sede (na rúa 16 de Septiembre n° 37 altos) e pasa a denominarse “Unión Cultural Gallega.”
En 1948, nos novos estatutos cambian o nome que manteñen ata hoxe, “Centro Gallego de México, A.C.”, e aparecen como finalidades principais: a organización de toda clase de actividades culturais, sociais e deportivas así como manter os lazos de unión entre todos os galegos residentes no país.
En 1951, baixo a presidencia de José Neira Roibás, mercan unha casona situada na rúa de Colima 194 e alí instalan a súa sede definitiva.
En 1957 comeza a editar a revista "Anduriña", que se converte no seu voceiro social, recollendo imáxenes e feitos da vida social, cultural e deportiva da comunidade galega en México.
Nos anos 70 crea un Club Deportivo, que axuda a unión e incremento dos socios: conta con piscinas, pistas de tenis e campo de futbol e un gran salón de eventos con capacidade para máis de 2000 personas.
Durante a década de 1980 reformaron os seus estatutos, incidindo nas súas actividades culturais e sociais e recollendo a celebración de reunións periódicas lírico-literarios que sirvan de expansión e estímulo científico aos asociados, e por último, prestar atención aos compatriotas emigrados que pola súa conduta sexan acreedores a ela, xa sexa proporcionándolles ocupación ou asistencia médica, xa os medios necesarios para o retorno á súa patria. Contan cunhas magníficas instalacións donde celebran todos os anos diversas actividades recreativas e festivais tradicionais galegos.
Dende os seus inicios o Centro deu especial importancia as súas actividades artísticas, creando un cadro artístico co obxectivo fundamental de preservar as raíces galegas a través da música e o baile. Os seus membros son formados por profesores da entidade e actúan en todo tipo de actos culturais na capital mexicana.
O 31 de xaneiro de 1988 crea unha Fundación co fin de poder subvencionar diversas actividades como exposicións de pintura, unha escola de arte e fotografía, concertos, concesión de bolsas de estudo para os fillos de socios, etc.
Entre as numerosas actividades dos socios pódese citar: clases de baile, gaita, pandereta, tambor; reunións e fiestas infantís e de adultos nas que a música e o baile galego son referente; clases e torneos de fútbol, voleibol e tenis; torneos de dominó e billar, entre outras moitas, que converten a esta asociación nunha das máis importantes dentro da colectividade española en México.

O Centro Galego de Marsella fundouse no ano 1978, pola iniciativa dun grupo de galegos, socios da Unión Deportiva y Cultural de la Emigración Española en Marsella (USCIEM), hoxe desaparecida, antigo Centro Catalán.

Os primeiros pasos do Centro deronse nos locais do USCIEM, onde tiveron todo tipo de facilidades para realizar as súas reunións. Pero os comezos non foron doados, así, no Boletín do Centro Galego de Marsella de outubro de 1996, contan que non se aceptou con facilidade a existencia dun Centro Galego en Marsella e que tiveron moitos problemas internos. En novembro de 1983 inauguraron a súa propia sede social ubicada no centro da cidade de Marsella. O local conta con sala de usos múltiples, bar, biblioteca, sala para festas e local para a xuventude.

Dende os seus inicios a institución mantén o firme e decidido compromiso de divulgar a orixe e identidade galegas, desenvolvendo actividades de divulgación da idiosincrasia, cultura e costumes galegas entre os nosos socios, novas xeracións e público en xeral. A entidade adica unha especial atención aos xóvenes. De feito teñen creada unha Sección de Xuventude, con a lo menos dous delegados na Xunta Directiva para que organicen as actividades propias deste colectivo.

Segundo o seus estatutos os seus obxectivos son:

• Facer máis levadeira a estancia dos galegos en Marsella.
• Promover toda axuda social, cultural e recreativa entre os seus membros.
• Dar a coñecer as costumes e tradicións de Galicia.
• Practicar unha solidariedade moral e material entre os socios.

Esta sociedade, que colabora con todas as sociedades e organismos españois na emigración, ten acadado, no momento actual, unha representatividade importante dentro da colonia galega, conquerindo deste xeito unha grande consideración das autoridades españolas e francesas.

Obtivo o recoñecemento de galeguidade o 12 de novembro de 1987.

O "Centro Gallego de Maracaibo" fundouse o 16 de maio de 1962 por un grupo de emigrantes galegos, coa visión de crear unha institución que albergara a todos os emigrantes e nela fomentar a cultura e as tradicións galegas. A súa primeira sede foi unha casa alugada na Avenida El Milagro, a orillas do lago. En 1970, debido á crise económica que atravesaba a asociación, convertíronse nunha sociedade por accións que quedou integrada por cincocentos socios propietarios. En 1972 puxeron a primeira pedra que daría inicio á construción dunha nova sede, máis moderna e funcional, que sería inaugurada o 12 de maio de 1974. En 1977 adquiriron novos terreos e realizaron importantes obras.

Nesta sociedade, ó contrario que na maioría de centros galegos, os membros da directiva son "electos entre los miembros propietarios" sen ter en conta o seu lugar de nacemento.

O C.G.M. é unha asociación civil con carácter social e deportivo e os seus obxectivos principais, recollidos nos seus Estatutos, son procurar o desenvolvermento das relacións sociais, deportivas e culturais entre os seus membros, así como defender e divulgar os valores autóctonos, espirituais e históricos de España e de Galicia en particular.

En 1974 comezaron a transmitir un programa de radio chamado "A voz de Galicia" na emisora local Radio Catatumbo Internacional, no que informan do que acontece no Centro e da actualidade e historia de Galicia e de España. Dende o 1 de maio dese mesmo ano publican a revista mensual "Alborada", na que informan das súas actividades sociais, culturais e deportivas e tratan temas de cultura galega. O ano seguinte fundaron o Grupo de Danzas "Alborada", no que contan co Grupo de Gaitas Galegas "Cachafeiro". Tamén contan cun grupo de armónicas, co "Orfeón Santiago", cun grupo de teatro e co Grupo de Pandereteiras "Anduriñas". Imparten cursos de danza e gaita, organizan festivais folclóricos e exposicións de pintura, escultura e artesanía. Celebran o Entroido, o Día do Apóstolo Santiago, a Festa da Hispanidade e organizan romerías populares, torneos de cartas, etc.

O deporte ten un papel moi destacado no Centro. Organizan torneos internos e participan nos de outras entidades. Contan con equipos de fútbol, de fútbol sala, balonceso masculino e femenino, natación, kárate, frontón, tenis e tenis de mesa. Dispoñen de consultorio médico e odontolóxico. A súa meta é por en marcha unha asistencia médica integral para todos os socios e beneficiarios do Centro. Desenvolven diversas actividades benéficas e realizan colectas recadatorias.

Este centro foi fundado na cidade arxentina de Mar del Plata, por un grupo de galegos residentes na cidade, liderados por Manuel Rego, socio número un da nova entidade e primeiro presidente social.
Un das súas tarefas máis importante foi construír unha sede social propia, edificio que inauguran en 1973.
Na actualidade este centro conta con preto de 2500 socios e ademais das actividades recreativas e mutualistas para os asociados, colabora co "Instituto Argentino de Cultura Gallega" na organización de diversas actividades culturais para fomento e difusión da cultura galega en Mar del Plata.
Dispón dunha nutrida biblioteca social chamada "Rosalía de Castro" e conta cunha escola de gaitas e de baile infantil e xuvenil e un conxunto de baile galego que actúan nas diversas celebracións da colectividade.

O Centro Gallego de Mallorca, nace como tal, en febreiro do ano 1986, como resultado dos desexos dun grupo de galegos reunidos nun coñecido restaurante galego de un dos seus fundadores.

En xaneiro de 1988 recoñecen a súa galeguidade co nº 028/ES/88. Aínda que comezan a súa traxectoria nun local alugado do Areal a finais de 1987 acordan a compra dun local na rúa Viñaza 12-A en Palma, gracias á colaboración dun grupo de socios. Inauguran o local con ocasión da Semana Cultural das Letras Galegas, en maio de 1988. Nestas mesmas datas debuta por primeira vez o grupo de baile e gaitas “Anaquiños” que, co traballo dalgunhas socias, se realizan os primeiros traxes de baile. Xa en 1991 será Miguel Abucide, profesional do baile e dos traxes galegos, quen deseñe os mantelos, dengues e tocas, chalecos, etc.

A finais de 1992 os socios e a directiva acometen o reto de acondicionar a primeira pranta do edificio do Hotel San Rafael, en Singladura, n. 2 de Ca’n Pastilla, para a sede social. Na semana cultural das Letras Galegas de maio de 1993 comezan a realizar as súas actividades na nova sede.

Segundo recollen os seus estatutos vixentes os fins da entidade son:

- Crear unha prolongación de Galicia en Mallorca, irmanando aos galegos desta illa.
- Facilitar os medios educativos e de recreo ós galegos sexan ou non socios.
- Prestar asistencia aos galegos necesitados sexan ou non socios.
- Dar a coñecer o folclore galego coa celebración de festas e espectáculos con este fin, etc.

Levan a cabo numerosas actividades socio-culturais e recreativas, entre as que destacan a celebración da Semana das Letras Galegas; nesa semana celébranse exposicións, concursos infantís, actuacións folclóricas internacionais, conferencias, mostras de encaixe de Camariñas (organizada polas palilleiras do centro), todo iso con unha ampla participación de residentes na Illa.

Contan co grupo folclórico “Anaquiños” e unha coral.

Este centro é un dos máis antigos existentes na Península; foi creado en 1892, sobre o antecedente das asociacións "Cofradía de naturales y originarios de Galicia" fundada en 1741 e de "Galicia Cultural" fundada en 1870 polo escritor galego Teodoro Vesteiro.
O acto fundacional estivo presidido por Manuel Becerra, Alfredo Vicetto, P. Carracido, Manuel Curros Enríquez, tendo como presidentes de honra a figuras destacadas como o Marqués de González Besada, a Condesa de Pardo Bazán, Ramón Suárez Picallo, Manuel Castro Gil, Constantino Lobo Romero, éste último presidente desde 1945 ata finais dos anos 60. Outros persoeiros que participaron activamente na devir do centro foron José Sánchez Anido, Manuel López Peña, Antonio Palacios, Basilio Álvarez, Francisco Llorens, Cesáreo González Rodríguez, Dionisio Gamallo, Pío Cabanillas, Feliciano Barrera ou Constantino Lobo Montero.
Nos seus Estatutos (os primeiros datan do 8 de maio de 1893) teñen como finalidade: promover a presencia e manter vivo o recordo de Galicia en Madrid a través de actos culturais, educativos, asistenciais, sociais, deportivos, artísticos, etc.; fomentar a solidariedade entre todos os galegos e simpatizantes; procurar a elevación do nivel social e cultural de todos os seus socios e familiares; prestar en canto sexa posible, asesoramento gratuito e asistencia intelectual, moral e material aos galegos necesitados, sexan ou non socios; fomentar e patrocinar a celebración de concursos, certámenes e exposicións especialmente de productos galegos e de artistas da rexión; celebrar conferencias e actos culturais en especial aqueles que se refiren aos valores galegos etc.
En 1894 a directiva asinou un contrato co Colexio de Isabel la Católica, para que nel poidesen recibir os seus socios unha instrucción completa. Tamén desde o primeiro día do mes de marzo deste ano rixe un servicio especial de beneficencia para os galegos e as súas familias co obxecto de socorrelos e asistilos nas súas enfermidades, establecendo un horario diario e consultas a domicilio. Ten ademais en estudio unha casa de saúde, un consultorio médico e unha botica central. Estableceuse tamén un consultorio xurídico para toda clase de asuntos civís, mercantís, criminais e administrativos.
Xa avanzando o século XX as actividades do Centro estarán cada vez máis centradas en actividades culturais e recreativas como a celebración do Día das Letras Galegas, e de romarías populares, organización de conferencias e exposicións, cursos gratuítos de ensinanza e perfeccionamento do galego, cursos de música galega, de gaitas, de percusión e de bailes, ofertados na súa escola creada en 1994. Non obvian a asistencia social aos galegos, aínda que non sexan socios: facilitando billetes de tren, axudas para dormir, comidas a transeúntes, visitas a hospitais etc.
Fundan en 1923 a Agrupación artística gallega "Rosalía de Castro", que na actualidade está desvinculada do Centro.
Editan un boletín "Galicia en Madrid", mensual e gratuito, como órgano de información ós socios; e as revistas "Mundo Gallego" que aparece por vez primeira en 1952, cun prezo de 6 pesetas e baixo a dirección de Manuel Fraga de Lis ata 1974. En 1996 volve a editarse baixo o mesmo nome e "Galicia en Madrid" creada o ano 1983 e que se segue a publicar na actualidade.

O Centro foi fundado por Marcial Folgueiras en marzo de 1967. A súa idea, nas súas propias verbas, era : “...bañar el espiritu y refrescar la mente en las aguas saludables de la enseñanza común, formando bibliotecas; [para ello] vamos a reunirnos en un templo donde el joven como el anciano, el sabio como el de modestos alcances, el proletario como el hacendita vivan la existencia expansiva de la armonía y la comunicación, y el mismo celo patriotico; que el Centro no sea nunca indiferente a las angustias de Galicia”.

A idea foi ben acollida na comunidade. O Centro galego de Londres foi creado coas finalidades seguintes:

• Espallar a cultura galega.
• Servir de punto de contacto con Galicia.
• Facer unha laboura de axuda asitencial entre a comunidade galega de Inglaterra.

O primeiro local estaba nun primeiro andar dun bar público (pagaban de aluguer) onde se reunían e onde actuaba a Orquestra Galicia (creada por socios do Centro). Nestes primeiros anos, as maiores ambicións estaban postas no desenrolo dun centro que puidese acoller aos galegos que chegaban a Londres por vez primeira e na adquisición dun local propio. Este Centro é o único con sede propia de tódalas asociacións de emigrantes españois no Reino Unido. Esta sede social foi inaugurada en setembro do ano 1987, nun soto de Woodfield Place. Conta con oficinas, salón de xogos, bar, biblioteca, sala de reunións...

O Centro levou unha vida activa e a súa influencia dentro da comunidade foi incrementandose ata os derradeiros anos setenta, no que comezou un proceso de decaimento que duraría ata 1983, ano no que unha nova directiva encabezada por Antonio Abalo foi quen de recuperar socios, logrando pasar de 60 socios no momento da súa chegada a 630 só cinco anos despois.

Contan cun grupo de danzas e baile, dan cursos de galego e inglés e publican as revistas "Emigrante" e "Galicia en Londres". Celebran o Día das Letras Galegas e o Día da Patria Galega e organizan festivais de música e danza. Intentan recuperar a ruta xacobea británica. Contan con tres equipos de fútbol denominados "Deportivo Galicia F.C."

Os primeiros contactos entre a colonia galega en Llodio foron promovidos por Eduardo Pérez Ferrer, que convocou unha xuntanza para o día 23 de marzo de 1969 no salón de sesións do concello. Na asemblea do día 4 de maio elixiron a primeira xunta constituínte para a posta en marcha da sociedade. No mes de xuño mercaron o local social, que lles permitiu levar a cabo diversas actividades, entre elas un Bingo, como fonte principal de ingresos durante os anos 70.

O centro galego creouse co ánimo de aglutinar a tódolos galegos desta comarca, e ter así onde reunirse e poder conservar os aspectos máis importantes dos seus costumes.

Segundo o artigo 2 dos seus Estatutos, “los fines de esta asociación son:

• Mantener una prolongación de Galicia en Euskadi, hermanando a los Gallegos y no Gallegos residentes en la Comunidad Autónoma Vasca.
• Desarrollar el entendimiento y conocimiento de todas las Nacionalidades y regiones del Estado Español con Galicia y de ésta con aquellas, prestando atención preferentemente a las relaciones con Euskadi, al ser ésta comunidad Autónoma su ámbito territorial.
• Mantener lazos culturales y sociales con Galicia, sus gentes, su historia, su cultura y su idioma el Gallego, el cual será empleado en cualquier tipo de comunicación oral o escrita en la Asociación y en las Relaciones escritas con personas, Instituciones y Organismos del exterior..."

Entre as actividades culturais que organizan destaca a celebración do Día das Letras Galegas, do Festival Cultural dos Pobos e do Día de Galicia en Euskadi e o seu Grupo Folclórico Centro Galego ESPALLADOIRO. En 1990 comezaron a editar a revista "Espalladoiro : voceiro do Centro Galego de Llodio".

O Centro Galego de Le Locle foi creado o 10 de outubro do 1976 para agrupar a tódolos galegos da cidade de Le Locle (en Neuchatel) e arredores.

Iniciouse cun equipo de fútbol e un grupo folclórico, que xorde da necesidade de dar a coñecer a música e o folclore galego.

Segundo o artigo nº 1 dos Estatutos, aprobados o 11/12/1976 e redactados en castelán, trátase dun centro “fundamentalmente regional” cuxos fins son: “culturales, morales, sociales, recreativos y deportivos”.

Contan co grupo folclórico "Brétemas e Raiolas", equipo de fútbol e escola de música e danzas galegas para nenos e celebran o Entroido.

Este centro foi creado por un grupo de tranviarios de orixe galega residentes en La Plata, Berisso e Ensenada, nacendo esta idea nun tranvía da líña 4, entre o seu conductor Serafín Rodríguez e o garda Gumersindo Domínguez, ambos nados en Ourense.
Nos seus primeiros estatutos de 1956 recoñecen como finalidade principal da institución organizar actividades culturais (conferencias, recitais, cine, etc.), deportivas e recreativas, como a celebración do Día de Galicia ou o aniversario social.
Conta cunha escola de baile para nenos e xóvenes, que ademais reciben clases de gaita e pandereta; os socios crearon un grupo de baile e música tradicional chamado "Xeito Novo" e cun grupo folk-celta chamado da mesma maneira. Tamén creou un grupo de "danzas españolas, folclore argentino y gallego", composto de 25 persoas.
Ten tamén unha finalidade benéfica, coa creación dun servizo de urxencia médico gratuíto para os socios.

No ano 1879 o xornalista Waldo Alvarez Insua dirixía o xornal "El Eco de Galicia" e nun artigo publicado no mes de outubro lanzou a idea de fundar un "Ateneo Gallego", iniciativa moi ben acollida pola numerosa colonia galega da Habana. Esta idea foi extendéndose, pois aínda que existían na Habana dúas sociedades como "Beneficencia de Naturales de Galicia" e a coral "Ecos de Galicia", non había unha casa común para todos os galegos e esta foi a que se propuxeron fundar un grupo de homes galegos residentes na Habana. O 23 de novembro de 1879 aprobaron a constitución do centro e o 12 de decembro os Estatutos.
No Libro "Para Gloria del Terruño" aparece outra versión da súa creación: Segundo eles a idea da creación dun centro galego de recreo xa se fixera coa creación da sociedade "La Festival" establecida nos altos de Marte y Belona, de carácter galego exclusivamente. A orixe da creación de centro gallego está nun manifesto asinado por uns cantos operarios da fábrica de tabacos de Caruncho, incitando aos galegos a unirse. Parece que a estes operarios dáballes clase un profesor galego nos momentos de ocio e nunha desas clases decidiron xuntarse para ter unha sede onde facer esas clases. Entre eles citan a Ildefonso Mugía, que redactou o manifesto e Miguel Troche, que mandou imprimilo e repartilo.
O centro foi instalado nun local alugado na C/ Prado esquina Dragones, onde se instalaron as aulas nas que recibirían instrución os xóvenes emigrantes, ata poñelos aptos para traballar no comercio. En 1885 decídese a creación do servizo sanitario, servizo que sería dado polas cinco clínicas chamadas Quintas, que existían na Habana, pero non contentos cos servizos prestados, un dos directivos do centro, Femín Piñón compra a clínica "La Benéfica" e donaa para a sociedade. Finalizado 1905, e cunha situación económica boiante, tanto no país como no Centro, deciden mercar a través de bonos, o Teatro "Tacón" e o resto da manzá de edificios onde se construirán o gran palacio social e o Teatro "Nacional". A sede social comezou a construirse en 1907 e remataron as obras en 1914. A finais da década dos 20 hai unha etapa de crise pola mala xestión dalgúns directivos e acusacións de desfalcos, débedas etc. polo que disminúe o número de socios. (Revista "Galicia", nº 8, marzo 1933).
En 1933 aparece unha corrente de opinión dentro da masa societaria da entidade que aboga por permitir a entrada ás mulleres emigrantes na sociedade e que éstas poidan ser asistidas na súa casa de saúde.
Esta sociedade mutualista é un modelo para o resto das sociedades galegas en América, pois daba aos seus socios unha ampla gama de servizos por unha módica cuota mensual: asistencia sanitaria, instrución elemental e secundaria, cultura artística, festas, bailables e escénicas, e albergue á vellez desvalida.
"El Eco de Galicia" de Buenos Aires, nº 586, 30/01/1908 dedícalle 3 páxinas, incluída a portada á historia do centro e á inuauguración do seu palacio social e do Teatro Tacón (fotocopias).
En xullo de 1962 aparece a noticia da desaparición deste Centro a causa do réxime político que manda en Cuba.

Esta entidade, delegación do "Centro Gallego" da Habana, creouse o 14 de xaneiro de 1909. Os seus fundadores foron: Camilo González Míguez, Joaquín Vales Leira, Manuel Sánchez López. A súa finalidade foi recreativa e mutual, ofrecendo asistencia sanitaria aos seus socios no sanatorio "Concepción Arenal" de Santiago de Cuba. No 1919 o seu presidente foi José Cao López, e vicepresidente, José Mª Rodríguez Ayán. Como socios destacados figuran en 1920: Arturo García Ron e Gumersindo Gago.

Esta asociación foi creada por emigrantes galegos cunha finalidade eminentemente asistencial para os connaturais de maior idade que poidesen precisar de axudas económicas ou médicas.
Entre os seus fundadores destacan Ramón Valcarce (primeiro presidente social), Perfecto Marcote, Beatriz Ferreira, Manuel Gerpe, Florentino Brión, Ana M. Espada, Blas Pin, Ernestina Estévez, Guillermina Espada, Francisco Marcote, Ramón Domínguez, Victor Insua, Juan Lires, Delmira Pereira, Carmen Castro e Francisco Canosa.
Segundo os seus Estatutos a súa finalidade é agrupar a jubilados e pensionados para propender a millora na súa calidade de vida. Entre as súas actividades destaca a axuda asistencial aos galegos xubilados que non teñen recursos, e dar información e asesoramento sobre todo tipo de trámites relacionados coas axudas e pensións que conceden o goberno español e a Xunta de Galicia.
Tamén realizan diversas actividades culturais e recreativas coa celebración de dous bailes anuais, encontros de camaradería, "con usos e costumes galegos".

Dende o ano 1978 o Centro mantén o firme e decidido compromiso de divulgar a orixe e identidade galegas, desenvolvendo actividades de divulgación da idiosincrasia, cultura e costumes galegas entre os nosos socios, novas xeracións e público en xeral.

Esta entidade constituíuse en 1981 pola iniciativa dos emigrantes galegos residentes en Hannover coa finalidade, recollida nos seus Estatutos, de "o cultivo da lingua, o recordo das tradicións, a arte e a cultura de Galicia co obxectivo de contribuir o enriquecimento da presencia cultural de España no estranxeiro, en espírito de amistade, entendemento e solidariedade cos outros pobos e rexións da Península Ibérica e de todo o mundo. A Asociación aspirará tamén ó máximo entendemento co pobo alemán...".

O idioma oficial do Centro e o galego aínda que os seus Estatutos están redactados en castelán.

No caso de disolución da sociedade, unha vez pagadas as débedas, se houbera beneficios, estes serían doados a unha corporación que “tenga como finalidad promocionar el entendimiento mutuo entre los pueblos” (art. 38).

Conta cunha agrupación formada por 10 gaiteiros e un corpo de baile con 40 compoñentes. Outras das súas actividades recreativas consisten na celebración de festividades como Reis, Antroido ou Fin de ano e a organización de campionatos de xogos de cartas, xadrez e outros xogos de salón. Conta tamén con equipos de fútbol e tenis de mesa. Entre as súas actividades culturais destacan a organización de conferencias sobre Galicia e a celebración do Día das Letras Galegas, do Día do Socio (unha
vez ao mes) e do Día da Patria Galega, entre outras.

Dende 1981 publican como voceiro do centro "Fogar de Breogán", onde informan das diferentes actividades organizadas pola entidade e aparecen escritos sobre a arte, cultura e tradicións galegas.

O Centro Gallego de Gijón foi constituido o 15 de outubro de 1916 por un grupo de 60 galegos residentes en Xixón, sendo elexido Gilberto Trapote Legerén como primeiro Presidente. Desde o seu nacemento, traballan en prol da divulgación da cultura galega, desenvolvendo diversos actos no eido cultural. Entre as efemérides máis importantes da entidade cabe destacar o cruceiro que construiron nunha praza do parque "Isabel La Católica" no ano 1962 e a homenaxe que o centro rindeu a Rosalía de Castro, adicándoselle a construcción dun busto nunha das rúas da cidade. Foi no ano 1991 e trátase dunha praca en bronce colocada polo centro na rúa Rosalía de Castro, obra do escultor Juan Zaratiegui.

A galeguidade foille concedida a través do Decreto 9/1991 do 11 de xaneiro. Hoxe en día forman parte da entidade un total de 272 familias, das que 225 son galegas.

Na actualidade a entidade conta cun local social duns 500 m en propiedade, integrado por: biblioteca, sala de xogos, sala de audiovisuais, sala de usos múltiples, escola de gaitas e bar-restaurante.

O 3 de xuño de 1968 constituíuse en Ermua o primeiro centro rexional gracias a 25 ermuarras provenientes de Galicia que quixeron combatir a súa morriña creando o Centro Galego de Ermua. Os seus obxectivos primordiais son crear unha prolongación de Galicia en Euskadi, hermanando aos galegos e non galegos residentes na Comunidade Autónoma Vasca, desenvolver a compenetración de todas as nacionalidades e rexións do Estado Español con Galicia e de ésta con aquélas, prestando atención preferente ás relacións con Euskadi ó ser esta comunidade autónoma o seu ámbito territorial, manter lazos culturais e sociais con Galicia, as súas xentes, a súa historia, a súa cultura e o seu idioma, o galego, o cal será empregado en calquera tipo de comunicación oral ou escrita na asociación e nas relacións escritas coas persoas, institucións e organismos do exterior, xuntamento co castelán e/ou o euskara cando a situación lingüística así o recomende ou esixa. No caso dos comunicados por parte da asociación aos socios, estos serán redactados en galego e/ou castelán..

Entre outros fins este centro rexional ermuarra segue tratando de “ofrecer un domicilio común a todos los asociados gallegos y simpatizantes en el que se desarrollan las funciones de intensificación de relaciones de fraternidad, cooperación y mutuo auxilio entre sus asociados”, segundo consta nos seus Estatutos.

Tras as primeras reunións na igrexa parroquial ermuarra, adquiriron o seu local da rúa San Isidro, dende a que se organizan os numerosos eventos e celebracións, tales como as tradicionais Xornadas das Letras Galegas, o Día da Empanada e os magostos, entre outros.

Este centro foi creado por un grupo de emigrantes galegos residentes na cidade arxentina de Córdoba, seguindo os pasos do Centro Gallego de Buenos Aires.
Entre os seus promotores podemos citar a Juan Pérez de Santiago e Carlos C. Quiroga, que ocuparon diversos postos nas primeiras directivas da entidade.
En 1922 aproban os seus estatutos sociais nos que describen o centro como: "una sociedad de carácter regional, cuyos fines son: cultura, recreo, sport, arte y protección mutua, para lo cual procurará:
a) propender en grado superlativo a fortalecer los vínculos de confraternidad hispano-argentina; b) defender a sus asociados cuando sus derechos fueren vulnerados; c) difundir por todos los medios que se consideren eficaces, el conocimiento de Galicia y todo lo que a ella enaltezca; d) organizar festivales, reuniones familiares, bailes, deportes y toda clase de juegos para distracción de los socios y sus familias; e) fomentar las bellas artes en general (con preferencia las de carácter regional) instituyendo cuando fuere menester premios con este objeto; f) propagar, valiéndose de todos los medios que se juzguen convenientes, los fines que la asociación persigue; g) facilitar trabajo, a aquel socio que sin tacha fuere despedido por causas ajenas al cumplimiento de su deber, y a aquellos que, por otro motivo lo necesitasen, siempre que demuestren competencia y conducta ejemplar; h) establecer clases de enseñanza en general; i) proporcionar asistencia médica y cuando fuere menester (siempre que los fondos lo permitan) medicamentos, subsidios y repatriación a todo socio falto de recursos que de ello necesitare; k) crear un fondo de beneficencia para socorrer a los asociados y a todo gallego que por razones no previstas en estes estatutos necesitasen amparo".
En 1920 comeza a editar como voceiro social a revista "A Terra", para "llevar al hogar de los estimables consocios una publicación de carácter regional, que reproduzca fielmente el sentir de la vida en el terruño, en todos sus aspectos y que, teniendo lazos de amistad fraternal entre todos aquellos que nos acompañen sirva a la vez de portavoz de las sanas ideas que auspicie nuestra Sociedad, representativa de altiva y noble raza gallega".
En 1922 aparecen noticias na prensa de que organizan veladas literario-musicais, banquetes de fraternidade, festivais musicais, xantares, etc. Conta cunha academia de música a precios "módicos" para os socios e os seus fillos; e un orfeón coral baixo a dirección do pianista Segundo Pagés Rosés.
Ademais dispón dunha oficiña de traballo para axudar aos socios e dun servizo médico.
Ten unha sección de deportes, cun equipo de corredores.
Realiza ao longo dos anos diversos envíos de cartos á Cruz Roja Española, cunha postulación anual no seu local social e tamén están subscritos á "Biblioteca América".