En 1999, como parte do traballo de Investigación que realizaba a historiadora Giselle Marín, desenvolveu un programa chamado “Galicia en Costa Rica”, que comezou coa elaboración dunha serie de entrevistas a inmigrantes galegos e os seus descendentes; esta profesora impartiu un ciclo de conferencias, xunto con outros profesores como Pilar Cagiao Vila, que deu a coñecer o papel dos galegos no país.
A gran maioría dos galegos que residían en Costa Rica estaban asociados á Beneficencia e a Casa de España, pero é nese momento cando xurde a necesidade de crear un espazo propio, no que predominara a cultura e os costumes galegos. Un grupo de 52 galegos de orixe deciden pois crear unha nova asociación.
Reunidos na Casa de España celebran en novembro dese ano a primeira asemblea xeral da que sae elexida a primeira xunta directiva, integrada por: presidente, José Mª Penabad López; secretaria, Mª Teresa Pereira García; tesoureira, Gloria pazos Rey e como vogais: Carmen Márquez y Ruibal e Elisa Caramés Vidal.
A entidade ten como prioridade manter a unión entre a colectividade galega de Costa Rica, organizando diversas festas e actividades e a difusión da nosa cultura no país.

Na década dos anos 1940-50 residía en Pamplona un pequeno grupo de galegos que, vendo que non existía ningunha organización oficial establecida na cidade, propuxéronse constituir a Casa de Galicia en Navarra que, máis tarde, denominaríase Lar Gallego.

Pronto comezaron a organizar festas en honor a Santiago e outro tipo de actividades (conferencias, charlas-coloquio, etc.). O día 18 de xaneiro de 1951 formalizouse o primeiro escrito no libro de Actas da sociedade no bar Olimpia. Aprobaron así o regulamento de Lar Gallego que, máis tarde, traduciríase nos seus Estatutos.

A sede societaria, coñecida como Lar Viejo, inaugurouse o 6 de xuño de 1976, e posuía bar-cafetaría, comedor, cociña, salón, biblioteca, sala de xogos, oficina e almacén. Máis adiante comprarían 212 metros cuadrados lindantes á sede para dispoñer de máis espacio para desenvolver actividades.

A mediados do século XX un grupo de paisanos galegos reuníronse e aunaron forzas para crear "El Lar Gallego de Sevilla", un centro onde rememorar a súa terra nai, deleitarse ca súa arte e cultura, na súa propia lingua, e degustar os pratos típicos. Un rincón onde combatir a morriña.

O día 21 de setembro de 1956, este grupo de galegos residentes en Sevilla, reuníronse no Bar Puerto, sito na rúa Betis, e acordaron dar por concluidas unha serie de conversacións encaminadas a fundar a Casa de Galicia. Desta reunión saíu a primeira Xunta fundacional, nacendo neste momento Lar Gallego de Sevilla.

Nos anos 1995 e 1998 adquiríronse parte dos locais sociais actuais.

Na actualidade dispón de axuda por parte da Secretaría Xeral para as Relacións Coas Comunidades Galegas.

Esta sociedade ofrece un amplo abano de actividades dirixidas á preservación da súa cultura e tradición, tales como visitas culturais, exposicións, un Certame anual de relatos cortos, o Día das Letras Galegas, contacontos en galego e en castelán, concertos da súa Coral e do seu grupo de gaitas, unha Romería Galega, etc. Entre semana imparten clases de pandeireta, gaitas e sevillanas.

Trátase dunha fusión galaico – andaluza que potencia a convivencia e a interculturalidade.

Esta sociedade foi creada en Bos Aires por un grupo de entusiastas galeguistas entre os que podemos citar a: Aurora Pallares (presidenta fundacional), Xoaquina Villar Fernández, Celina e Teresa Berlandi, Piedad Souto, Xuana Prat, Claudino Pita, Manuel Prieto, Xuan Vila, Xuan Viqueiras, Antón Pallares, Antón Jeremías, Lois, Victoriano e Félix Martínez, Xosé Souto, Manoel Lorenzo, Xosé Rodríguez, Xesús Moreira, Esteban Iglesias, Alfonso Costela, Xerardo Mera, Manoel Castro, Ulpiano Bernárdez, Anxel Rodríguez, Antón Comesaña, Xesús Barral, Enrique González, Lois López, Máximo Docampo, Amadeo Pérez e Marcelino Mariño.
A súa finalidade primordial foi o espallamento da arte e da cultura galegas en Arxentina, sendo o lema da entidade "Galiza hai unha soa".
Participaron activamente na campaña a favor do Estatuto Galego e da autonomía durante a IIª república.

Esta sociedade foi fundada na cidade da Habana por un grupo de emigrantes da comarca da Terra Chá (Lugo) que eran naturais dos concellos de Vilalba, Trasparga, Xermade, Muras, Cospeito e Abadín.
Entre os seus fundadores podemos citar a Manuel Arias, Juan Iglesias, Benigno Paz, Francisco Fernández, Crisanto Leal, Lucas Tenreiro, Aniceto González, Clemente Teniente, Ramón Ladra, Francisco Naveiro, Cosme Sacido, Antonio Paz, Agustín López, P. Vicente Vázquez, Manuel Villares, Jesús Castro, Eduardo Bello, Ramón Hermida, Manuel Seijido, Pedro Castro, Jesús Naseiro, Rosendo Iglesias, Andrés Pena, Francisco Otero, Pedro Castelo, Manuel Eumil, Santiago Prieto, José Hermida, Jesús Leal, Jesús Ledo, Ramón Gato, Ramón Carballido, Angel Yáñez, José Soto, Agustín González, Alejo López, Antonio Bello, Domingo Airado, Manuel González, José Castro, Antonio Pardo, Andrés Varela, Aquilino Soto, José María Balsa, Ramón Arias, José María Fernández, Vicente Iglesias, Manuel Bello, Manuel Naveiro, Andrés Sacido, Lorenzo Naveiro, Federico Ladra, Gabriel Ladra, Ramón Eumil, José Paz e Fermín F. Barro.
Foi creada coa finalidade de construír un colexio onde recibirían ensinanza os naturais das parroquias de Santaballa, Mourence, Vilalba, Lanzós, Lousada, Vilapedre, Burgás, Codesido, Gondaísque, Tardade e Distriz, que pertencían en 1907 aos concellos de Vilalba e Xermade.
No ano 1912 aproban en asemblea o inicio das obras de construción dun edificio que funcionaría como escola en Santaballa para todos os nenos e nenas da parroquia. En 1914 envían, a través de Agustín López, presidente da sociedade Unión Villalbesa, de viaxe por Galicia, a cantidade de 5500 pesetas para iniciar os traballos de construción do edificio; nesta tarefa participaron activamente moitos dos veciños.
Para axilizar as obras organizan unha comisión en Santaballa encargada de vixiar os traballos e o funcionamento das escolas; esta comisión estaba formada por Benito Prieto e Domingo Pérez e acabou convertida nunha delegación da Sociedade co mesmo nome e que aínda existe na actualidade.
En 1915, no lugar de Barreiro, inauguran outro edificio escolar, no que os veciños axudaron coa doazón das vigas e co carrexo da pedra necesaria.
Os edificios da súa propiedade foron sostidos economicamente dende a Habana ata a chegada da República, cando pasan a titularidade municipal.
No ano 1953 a Liga Santaballesa cambia os seus estatutos e pasa a ser unha sociedade de beneficencia e protección mutua, fins que segue a ter na actualidade.