Esta sociedade foi creada polos emigrantes da parroquia de San Brexome de Parga (Guitiriz) residentes na capital arxentina. Foi fundada co nome de "Hijos de San Bréjome".
Como socios fundadores podemos citar a Constantino Espiñeira, Carmelo Lodeiro, Antonio López, José Paderne, José Sanjiao, María Roca, Jesús Lodeiro, Ana L. Sierra, Concepción Losada, Manuel Pérez, José Currás, Francisca García, José López, Manuel Otero, Manuel Prieto, José M. López, Serafín Fernández, Vicente Rodríguez, José M. Fernández, Remedios Carreira, Francisco Vázquez, Remigio Roca, Domingo Grandío, Josefa Grandío, Juan Torres, José Sanjiao, Manuel Pereira, José M. Fernández, Antonio Teyjido, Manuel Comba, Cayetano García, Juan A. Cordeiro, Angel Pereyra, Cándido Castro, Manuel Lodeiro, Francisco Vázquez, Jesús Ares e José Pereira.
A súa idea inicial era organizar unha subscrición para construír un edificio escolar na súa parroquia natal. Conseguen recadar 837dólares da época.O éxito da convocatoria foi moi grande e deciden organizarse en asociación de emigrantes con outros obxectivos pasando a denominarse "Sociedad del ayuntamiento de Trasparga mutua e instructiva", representando asía a todo o concello.
Nos estatutos están os seus obxectivos que consisten basicamente en apoiar en Arxentina aos seus asociados e facer un labor que teña repercusión benéfica para Galicia: "1º - fundar escolas de instrución libre e gratuítas no concello de Trasparga; 2º - fomentar no mesmo concello o desenvolvemento dos métodos modernos na agricultura, gandería e demais industrias rurais; 3º - contribuír a facer efectivas as melloras e reformas que reporten maiores beneficios para os asociados e veciños de Trasparga e facilitar ós mesmos todos os datos e informes que lles poidan ser de práctica utilidade; 4º - repatriar e protexer aos socios que se atopen imposibilitados para o traballo e que carezan de recursos e en caso de morte, sufragar os gastos de enterro e servicio fúnebre
En 1934, aproba en asemblea social aproba os novos estatutos onde aparece o cambio de finalidades e de nome polo de Centro ayuntamiento de Guitiriz -Villa de Parga y sus contornos, cultural, mutual y agrario".
En 1943 é unha das entiddaes lucenses que se fusionan para crear o "Centro Lucense de Buenos Aires".

Tras a desaparición das dúas sociedades representativas de Mondoñedo na capital arxentina "Los Mindonienses en la Argentina" e "Orfeón Mindoniense", un grupo de naturais deste concello fundan no ano 1920 a sociedade "Mondoñedo y Distritos" para o fomento da cultura, protección, arte e recreo dos seus asociados. Entre os seus fundadores pódese citar a Alfredo Parga, Ricardo Veiga, Valentín González, Nicanor Flores, Manuel López, Victor Domenech, Ladislao Coldeira, Juan García, Lisardo García e José Fraga.
Esta entidade realizou tras a súa creación numerosos actos culturais e benéficos, desenvolvendo un labor intenso e solidario a prol da súa vila natal e da numerosa colectividade mindoniense residente no país. Ademáis tiña por obxecto a repatriación por enfermidade e procurar traballo para os socios.
En 1922 esta sociedade decide instalar unha cruz na memoria do cura de Mourense na súa vila natal, no lugar coñecido como Pimpín, onde fóra fusilado en 1808. Sabemos tamén do envío de numerosas doazóns para a xente necesitada ou para os orfos dalgúns dos seus socios máis necesitados.
En Bos Aires ese mesmo ano organiza un festival artístico en honor do seu distinguido compatriota Fernando Lorenzo Rico e a beneficio exclusivo da publicación das obras poéticas do malogrado vate mindoniense, Manuel Leiras Pulpeiro. En 1923 publican un album artístico-literario baixo o título "Do Noso Lar" para difundir as belezas da súa terra.
En 1925 comeza a construír un edificio que será empregado como escola, para o que iniciaron unha subscrición por todos os países onde houbese emigrantes naturais desta zona luguesa. Envían en agosto dese ano 1.500 pesetas ao seu representante en Mondoñedo, José Polo Folgueira, como axuda na construción das "Escuelas Graduadas de Mondoñedo".
En 1927 doa 500 pesetas para o hospital de San Pablo de Mondoñedo, e fixa unha cuota anual de 300 pesetas para a conservación e mellora da vitrina e instrumental de cirurxía, doada anos atrás polos mindonienses residentes en Buenos Aires.

Esta sociedade mutualista e recreativa foi fundada polos emigrantes naturais do concello do Corgo residentes na Arxentina.
Entre os seus fundadores pódese citar a Bautista Teijeiro, Andrés Naveira, Rogelio Rey, Angel Teijeiro, José Pérez, Antonio Pérez, Jesús Pérez Fernández, Segundo Sánchez, Antonio Padorno, Manuel González, quen foi o seu primeiro presidente, Pedro Alvarez, Moisés Ríos, Juan Fernández e Manuel Teijeiro.
Esta entidade desaparece en 1943, ano no que se fusiona con outras sociedades de emigrantes da provincia de Lugo en Bos Aires, e forman o Centro Lucense.

Esta sociedade foi creada polos emigrantes naturais do concello de Lousame residentes na República Arxentina.
Entre as súas finalidades destaca a construción dunha escola na súa vila e a axuda mutua entre os socios, ademais de organizar festas e comidas para manter o contacto e a unión, á vez que consegue fondos para levar a cabo os seus proxectos.
En 1925, organiza unha festa a beneficio da escola que están a construír na parroquia de San Martiño de Fruíme. Colabora activamente cos veciños da parroquia «porque nuestros rapaciños sin nuestra ayuda tendrán que emigrar mañana sin saber el silabario». Esta escola foi inaugurada en 1927.
En xullo de 1939, participa na homenaxe polo centenario do nacemento de Rosalía de Castro que a colectividade galega organiza no Teatro Avenida da capital arxentina.

Esta entidade foi creada por un grupo de ex-socios da "Sociedad Unión Hijos del Partido Judicial de la Cañiza" (1913), capitaneados por José B. Vázquez.
No ano 1913 un grupo de veciños do partido xudicial da Cañiza, residentes en Bos Aires, decidiron fundar unha sociedade con fins agraristas, coa idea de fomentar a agricultura e gandería na súa terra natal.
Cunha actividade bastante convulsa polas disensións entre os socios, en 1924 reorganízase a sociedade co nome de "Sindicato Agrícola la Unión del Partido Judicial de la Cañiza", mantendo o seu ideario agrarista e progresista e en 1926 crea seccións nas parroquias do seu partido xudicial: en Arbo, Cabeiras, Covelo, Parada, A Cañiza e Hachas. Anos despois ante a idea de crear unha federación de entidades dos concellos pertencentes ao citado partido xudicial, un grupo de socios, orixinarios da Cañiza deciden desligarse e crear unha nova entidade con fins mutualistas e recreativos, onde se reunisen todos os naturais do concello da Cañiza.

Sociedade vencellada aos concellos de Viana e Valdeorras na provincia de Ourense, fundouse na Habana o 23 de xaneiro de 1928 como "Agrupación Valdeorresa". Aínda que no seu nome orixinal non aparecía Viana nas reunións trataban asuntos do Distrito xudicial de Valdeorras e Viana do Bolo; no mes de xullo de 1929 aproban o cambio de nome e pasan a denominarse "Agrupación de Valdeorras e Viana".
A súa directiva fundacional estaba composta: presidente, Mario Prada; secretario, José Rodríguez; tesoureiro, Augusto Fernández; vocais: César López, José Núñez, Paz López, Elvira Sánchez, Carlos Salgado, José Gómez, Francisco Maseda.
Tivo como fin prioritario a instrución pública, exemplificada na construción de escolas no seu lugar de orixe. Nos seus primeiros meses colaborou coa Sociedade Unión Orensana para facer unha biblioteca e crearon unha comisión "Pro-carretera Barco-Viana". Esta sociedade centrouse na beneficencia aos seus asociados máis necesitados.
Dende o 2003 é presidente desta sociedade, José Ramón Marín Castro.

Esta sociedade recreativa e cultural foi creada por un grupo de emigrantes naturais do antigo concello de Carbia (hoxe chamado Vila de Cruces), residentes en Bos Aires.
A súa directiva fundacional estaba integrada por estes homes cos seguintes cargos: presidente, Ramiro Verde; vicepresidente, Ramón Chacón; secretario, José M. Lareo; tesoureiro, Manuel Chacón; e como vogais: Secundino Calveira, Manuel Vázquez, Benito Lorenzo, Perfecto Mazas, Antonio Salgueiro, Manuel Santander, Julio Brandariz e José Soto.
En 1970 aproba uns novos estatutos sociais no que especifica os seus fins: fomentar os vínculos de amizade e camaradería entre os socios; cultivar e difundir o espíritu da asociación; establecer relacións coas entidades que practican a axuda ao pobo galego ou se interesan polas diversas manifestacións da súa cultura; propender á cultura xeral, e preferentemente á divulgación do coñecemento da historia, a arte, a literatura, o comercio, a industria, e a economía de Galicia, en relación con eses mesmos temas de España en xeral; inculcar entre os seus asociados o amor ás institucións da nación arxentina, así como tamén o respecto ás súas leis, usos e costumes.
Como voceiro social edita unha revista denominada "Carbia".

Esta sociedade foi creada por un grupo de emigrantes naturais do concello de Buján (actualmente denominado Val do Dubra), residentes en Bos Aires. Tiña como finalidade principal o mutualismo entre os seus socios.
En 1932 aproba os estatutos polos que vanse rexir, nos que aparecen as súas finalidades: "Art. 2º: proteger a sus asociados; repatiarlos en caso de enfermedad y faltos de recursos; ayudar a procurarles trabajo y prestarles alcance de la institución, como también orientar y servir de guía a los hijos de Buján que a su llegada a este país soliciten el amparo moral de esta sociedad".
En 1937 pasa a denominarse "Sociedad Hijos de Buján" e en 1964 "Sociedad del Valle del Dubra".

Esta sociedade de emigrantes é resultado da fusión de varias entidades de emigrantes naturais do partido xudicial de Muros, residentes na Arxentina foi creada en Bos Aires.
Edita como voceiro social o xornal "Monte Louro".
Foi membro da "Federación de Sociedades Gallegas de la República Argentina".

En xaneiro de 1921 aparece no "Correo de Galicia" un chamamento para os veciños das parroquias de Lalín co fin de reunirse no local da "Federación Agraria de la Estrada" para tratar da constitución dunha sociedade auxiliar dos agricultores que existen neste concello e ao mesmo tempo fomentar a actuación das mesmas no partido de Lalín. O 30 de xaneiro do ano 1921 tivo lugar a reunión da que saíu creado o "Comité auxiliar de las sociedades agrícolas y culturales del Partido de Lalín en Buenos Aires". Entre os seus promotores da idea destacaban Avelino González, Victorino González, Antonio Castro Santomé (primeiro presidente), Jesús Blanco, José Parada, Francisco Cacheda e Ramón González Vijide.
Como lema da entidade está o de "auxiliar y de fomento de sociedades agrarias y culturales en el partido". Esta declaración de principios fixa a súa orientación agrarista e progresista.
Entre os seus fins está a creación de escolas, tantas como lles sexa posibles e tamén auxiliar economicamente ás xa existentes; ademáis contemplan axudar moral e materialmente aos campesiños galegos e auxiliar aos seus asociados.
En febreiro de 1922, en asamblea votan a creación de tres escolas: en Gresande (inaugurada ese mesmo ano con 116 alumnos), en Dousión e en Silleda e aproban un regulamento para o seu funcionamento, implantando as seguintes materias: lingua castelán, lectura, escritura e gramática, aritmética, xeografía e historia, historia natural, nocións de xeometría, de ciencias químicas e naturais, de historia e fisioloxía humana, moral, debuxo, traballos manuais, agricultura, exercicios corporais e principios de dereito e instrucción cívica.
A finais de 1923 inaugura unh escola na parroquia de Prado, chamada "Curros Enríquez", á que concurriron 89 alumnos de ambos sexos aos que facilitan gratuitamente todo o material escolar.
A escola de Gresande chamouse "Ramón González Vigide", un dos promotores da fundación da entidade.
Nestas escolas impartíanse clases nocturnas para adultos que deron moi bos resultados.
En 1924 envía cartos para o sostemento da escola da parroquia de Bendoiro.
En 1936 toma posición polo Goberno republicano a través de numerosos manifestos e envía fondos de axuda para as vítimas da guerra e as súas familias.Tras o triunfo franquista denuncia, a través do xornal Galicia, voceiro da Federación de Sociedades Galegas, a represión do novo réxime e fai un chamamento á colaboración de todos os emigrantes demócratas para axudar os perseguidos.
Nos anos 50 e 60, a súa influencia na colectividade vai mudando e defende posturas máis moderadas politicamente.
O 25 de xullo de 1982 lévase a cabo a fusión das sociedades da comarca do Deza en Bos Aires: "Hijos del Partido de Lalín", "Hijos de Silleda", "Unión del Partido de Lalín" e "Hijos del Ayuntamiento de Golada y sus contornos", creando unha unha nova entidade denominada "Centro Lalín de Buenos Aires".

Na década dos 40 do pasado século, dentro da "Federación de Sociedades Gallegas de la República Argentina" primou a idea de agrupar ás sociedades de naturais dunha mesma comarca ou da mesma provincia, ou tamén de reunir baixo unha única entidade a todos os galegos residentes nun mesmo territorio fóra da gran Buenos Aires. Pretendían así superar o localismo de moitas das microsociedades existentes, para así lograr máis forza e apoios na defensa dos seus idearios. Así no número 4 do xornal "Acción Gallega", voceiro da FSGA, se lanza un chamamento " (...) respondiendo a los principios de nuestra Federación, para que agrupen en forma organizada a un extrarodinario número de coterráneos que viven en los pueblos suburbanos de esta capital y que todavía no están federados ... Esta sociedad representa a los gallegos residentes en Lanús".
Nace así esta entidade cuxa comisión fundacional estaba integrada por membros destacados da colectividade asentada en Lanús como Lisardo Castro, quen foi o seu primeiro presidente, Eugenio Rodríguez, Antonio Pousa, Santiago Suárez, José Valladares, Melchor Vigueira, Hermenegildo Cambados, Odulio Gallego, Lisardo Martínez e Manuel Lodeira.
Foi unha sociedade con fins culturais e recreativos.

Este centro foi fundado na cidade arxentina de Mar del Plata, por un grupo de galegos residentes na cidade, liderados por Manuel Rego, socio número un da nova entidade e primeiro presidente social.
Un das súas tarefas máis importante foi construír unha sede social propia, edificio que inauguran en 1973.
Na actualidade este centro conta con preto de 2500 socios e ademais das actividades recreativas e mutualistas para os asociados, colabora co "Instituto Argentino de Cultura Gallega" na organización de diversas actividades culturais para fomento e difusión da cultura galega en Mar del Plata.
Dispón dunha nutrida biblioteca social chamada "Rosalía de Castro" e conta cunha escola de gaitas e de baile infantil e xuvenil e un conxunto de baile galego que actúan nas diversas celebracións da colectividade.

O actual Centro Gallego de Rosario foi fundado pola fusión en 1956 do antigo "Centro Gallego" e a "Asociación de Saviñao y sus contornos", a outra entidade galega da cidade, para formar así unha entidade máis grande e con máis posibilidades para facer actividades recreativas e de axuda mutua para os socios.
Durante uns anos chámase "Centro Gallego y Saviñao", pero finalmente é coñecido como "Centro Gallego de Rosario".
Os promotores da fusión foron entre outros José Seoane Nogueira (primeiro presidente social), Monseñor Atilano Vidal Núñez, Darío Cano, Hilario Manso, Luis Salgado, José M. Fontela e Luis Rúa.
Entre os seus fins (aprobados nos seus estatutos sociais de 1987) destacan: "fomentar a axuda mutua entre os asociados; prestar servicios funerarios; otorgar subsidios e empréstimos aos asociados; proporcionar servicios de asistencia médica integral e farmacéutica; realizar actividades recreativas e culturais; contratar seguros; establecer un fondo compensatorio para a xubilación, etc.".
Dende 1994 editan a revista "Galicia en Rosario" como voceiro da entidade.

Asociación cultural galega fundada por un grupo de emigrantes galegos de Rosario para organizar actividades culturais entre a colectividade.

Esta entidade foi creada pola colectividade española residente en Belo Horizonte (estado de Minas Gerais), froito da solidariedade e para prestar asistencia sanitaria e benéfica aos españois que alí residían. Tamén desexaban reunirse e manter a unión de toda a colectividade organizando reunións, festas e banquetes que lles lembrasen as súas raíces.
O funcionamento da sociedade ríxese por uns estatutos sociais nos que aparecen as súas finalidades prioritarias: “Promover reunións de caráter cultural, cívico, filantrópico, recreativo e deportivo; incrementar o espírito de unión, cooperación e fraternidade entre os seus asociados e visitantes; servir como instrumento de aproximación entre brasileiros e españois, perpetuando, aí, un dos obxectivos principais de seus fundadores; constituír e/ou manter intercambio socio-cultural coas autonomías que forman España; constituír e/ou manter lazos culturais e/ou sociais con Galicia, o seu povo, a sua historia, a súa lingua e a súa cultura”.
Tal e como se reflicte nos seus estatutos gran parte dos seus asociados son galegos ou de orixe galega.

Esta entidade foi fundada por un grupo de españois, ex-socios da "Sociedade Espanhola de socorros mutuos de Porto Alegre", que decidiron constituír un grupo ao que chamaron "Grupo de amizade 12 de outubro". Eran contrarios á marcha desta entidade, con profundas disensións políticas e mesmo da actuación da entidade que segundo eles perdera "o seu carácter mutualista e hispanista". Este grupo nunca tivo carácter asociativo nin xurídico pero foi o xérmolo dunha nova entidade.
Tras realizar varias festas e banquetes foi cundindo a idea de crear unha nova sociedade que defendera aos emigrantes españois e espallase a cultura española na sociedade brasileira. Esta idea foi apoiada activamente dende o consulado español en Porto Alegre (que tiña moi mala relación coa Sociedade española de socorros mutuos) quen desexaba manter a vinculación dos emigrantes españois co estado español, e a nova sociedade lles serviría de canle para informar dos proxectos e leis que afectase á colectividade.
A directiva fundacional estaba integrada por Juan Quintana Ros, primeiro presidente; Miguel Vázquez Valiño, secreatrio; José Esteve Vila, tesoureiro e como vogais: Victor Braña Rivas, Alejandro Buxeda Gutiérrez, Julio Comesaña Alonso, Pedro Díaz Marco, Celestino Rey Garrido, Laureano Pratas García e Feliciano Veiga Vieites.
Creouse como unha entidade recreativa, co fin prioritario de difusión cultural e estreitamento dos lazos de unión e amistade entre os españois alí asentados.
En 1959 aproban unha reforma nos estatutos nos que tamén se contempla o labor asistencial para os socios e a necesidade de conseguir unha sede social propia.
Tras unha longa traxectoria en 1994, os socios aproban en asemblea xeral a súa fusión coa "Sociedade Espanhola de socorros mutuos de Porto Alegre" e pasan a denominarse como "Centro Espanhol de Porto Alegre", que actualmente continúa a traballar na difusión da cultura española no Brasil e a asistencia mutual entre os seus socios.

Este centro foi fundado polos emigrantes galegos residentes na cidade canadiana de Montreal, liderados por Julio Garabatos, Arsenio Fernández e Manuel Betanzos, como un centro de difusión da cultura galega no Canadá.
A súa primeira directiva estaba formada por: Manuel Rodríguez, como presidente; Herminio Trincado, vicepresidente; Teresa Puente, secretaria; Francisco López, tesoureiro; Pedro Pérez e Juan Martínez, como vogais.
Dende os seus inicios tivo ao seu cargo ese tipo de actividade, refererida á organización, programación e posta en práctica de todo o relacionado coa cultura de Galicia, tal como aparece nos seus estatutos sociais: "La sociedad constituída con el nombre de CENTRO GALLEGO DE MONTREAL, con personalidad jurídica, tiene por objeto agrupar a todos los gallegos del Canadá, sin distinción de sexo, para obtener una conjunta personalidad y representación ante las demás colonias del Canadá y velar por el buen nombre de nuestra región.
Fomentará y estimulará el desarrollo de toda clase de actividades culturales y recreativas, proporcionando a sus socios las comodidades y distracciones de los centros de reunión de su clase.
Será ajena a todo partido político, social o religioso determinado. En su seno caben todos los gallegos, cualquiera que sea su ideología y los que, sin serlo, apoyen sus fines".
Organiza numerosas actividades sociais e culturais, para dar a coñecer a cultura galega e os costumes da nosa terra e a súa gastronomía. Celebra a Festa de Santiago Apóstol, a Festa do socio e o aniversario do centro, o Antroido, o Día das Letras Galegas, os Reis Magos etc., con bailes e banquetes, que serven para xuntar aos galegos que alí residen. Ten tamén actividades deportivas: fútbol e ciclismo, karate, etc.
Contempla tamén a axuda material aos socios máis necesitados.
Os socios crearon un grupo de teatro chamado "Alvaro Cunqueiro", o grupo de flamenco "Manuel de Falla" e un grupo de música e baile galegos "Follas novas", cos que actúan nas diversas festas da entidade.
Desde 1972 publica un boletín informativo, de carácter mensual e cunha tirada de 500 exemplares. En 1986 editou unha revista deportiva con periodicidad anual e tirada de 2.000 exemplares
Actualmente o Centro xestiona un restaurante e un bar que serven para obter fondos e sobre todo para espazo de reunión dos seus socios.

Esta entidade foi fundada pola colectividade española residente na cidade de Toronto, como un centro de reunión e sociabilidade.
Os seus inicios tiveron lugar cando un grupo de españois deciden organizar unha festa para recadar fondos para un compatriota necesitado. De aí partiu a idea de constituírse nunha asociación recreativa.
A directiva fundacional estaba constituída por: César Cortés Román, como presidente; vicepresidente, José Plaza Mejía; secretario, José Fernández Naves e tesoureiro, Juan Egea Montes.
Dende 1965 editan como voceiro social unha revista chamada “Hispano”.
En 1972 fundan unha escola de baile folclórico para os socios que actuarán nas diversas festas e reunións da colectividade.
A sociedade priorizou as súas actividades recreativas ata 1978, ano no que crea unha escola española, para que os fillos dos socios tivesen nocións da cultura e a lingua española e tamén para espallala na sociedade de Toronto. Convocaba dúas bolsas "Club Hispano", con carácter anual, de 500 $, para as mellores marcas académicas dos fillos dos socios.
A partir dese ano os seus obxetivos, recollidos nos estatutos sociais son: conservación da lingua a través de actividades sociais, do folclore e das danzas; acoller a grupos de galegos e españois, deportivos ou culturais e a personalidades que cheguen a Toronto; organizar festivais benéficos para contribuír á fundación do "Hospital de Niños" de Toronto, para casos de cirurxía, etc.
Co paso do anos e o envellecemento de parte dos emigrantes españois, contempla a atención ao xubilado e o apoio económico en caso de necesidade.

Esta sociedade foi creada o 7 de marzo de 1909 na cidade da Habana por iniciativa dos naturais da provincia de Ourense. Tiveron dúas delegacións nas cidades de Rodas (Cienfuegos) e Batabanó.
Nos seus estatutos, aprobados o 15 de agosto de 1909, recollen os seus fins: a cooperación mutua para o benestar do socio, proporcionarlle a máis ventaxosa situación para a súa vida en Cuba e brindarlle oportunidades para o seu regreso, repatriándoo a Galicia se o seu estado físico o requería; facer por medio da xunta de goberno as xestións para proporcionar traballo ao socio evitando que chegase a un estado precario e de fomento da cultura e riqueza na provincia ourensana, contribuíndo ó seu progreso en todos as ordes e creando premios de honra para os naturais e oriundos de ambos mundos. No ano 1910 esta sociedade ampliará os fins en pro do "fomento de la instrucción en los pueblos de la provincia de Orense, creando para ello planteles de enseñanza en aquellos pueblos en que sea de más perentoria necesidad".
Costean a construción da "Casa del Pueblo" de Ourense e adquiren terreos para facer unha escola laica na cidade. En Celanova mercan a casa de Curros Enríquez coa intención de convertila nunha escola pública e museo das súas obras e pertenzas e para iso constitúen a "Fundación Curros Enríquez".
En 1934 reforman os estatutos potenciando a mutualidade e abandonan os fins instructivos. Unha das súa actividades foi o sostemento da "gota de leite", alimentando a numerosas familias sen recursos. Tiveron a iniciativa de fundar dous xornais: "El Heraldo de Galicia" e "El Eco de Galicia".
En xaneiro de 1966 fusiónanse coa sociedade "Ribadavia y su comarca" e en febreiro dese mesmo ano coa sociedade "Carballiño y su Partido".
En 1985 fusiónanse coa sociedade "Calo y Viduido" pasando a denominarse "Unión Orensana, Calo y Viduido".
A sociedade pasa por unha etapa de estancamento ata que en 1994, co apoio da Deputación, encárgase a unha comisión xestora a súa revitalización. Esta comisión a inscribirá en 1995 no Rexistro de Sociedades de Cuba baixo o nome de "Centro Unión Orensana de La Habana".
A partir de 1996 os seus fins son de carácter recreativo e cultural. Contan neste ano cun total de 500 socios dos que 300 eran galegos.
Na actualidade distínguese pola celebración de actividades culturais como a creación do grupo de danzas e gaitas "Curros Enríquez" que é unha escola de gaitas e de baile exclusivamente galegos con 34 membros e que fan diversas actuacións por Cuba. Celebran o Día de Galicia, o Día das Letras Galegas, un Magosto, o aniversario do pasamento de Curros, veladas culturais con conferencias e clases de lingua e cultura galegas. Teñen a Sección "Curros Enríquez" que é a encargada de todos os asuntos relacionados coa obra de divulgación literaria e cultural do poeta.
Ocuparon a presidencia ao longo da súa historia: Benigno Varela (1912), Claudio Conde (1914), Jesús Rodríguez Bautista (1915), Manuel F. Taboada (1917), Arturo Rodríguez (1919), Ramón del Campo (1920), Manuel F. Taboada (1928), Secundino Sánchez (1929), Arturo Pérez (1936), Ovidio Moure (1937), Florindo Blanco Barroso (1938), e dende 1994 o presidente é José M. Docampo López.

Este comité creouse o 25 de marzo de 1909 na cidade da Habana para apoiar, potenciar e organizar o labor das numerosas sociedades galegas parroquiais e municipais con fins instructivos existentes en Cuba no primeiro tercio do século XX, loitando todas elas pola expansión da ensinanza e da cultura en toda Galicia. Estaba formada entre outras polas seguintes sociedades de instrucción radicadas na Habana: "Centro de Benquerencia", "Unión Rinlega", "El Valle de Oro", "San Adrián", "La Devesana", "Liga Santaballesa", "Hijos de San Miguel y Reinante", "Unión Barcalesa", "Alianza de Villamarín", "Unión de Rubín" e "Aurora de Somozas". No ano 1922 o comité propón crear na súa secretaría unha sección informativa acerca de construcións escolares, e recabar para todas as escolas que se construísen en Galicia por iniciativa dos galegos residentes en América, as correspondentes subvencións do Estado Español. Tivo tamén o proxecto de crear compañías anónimas para anticipar aos campesiños de cada comarca os cartos precisos para reconstruír as súas casas.
O seu primeiro presidente foi Narciso Rocha en 1909 e outros presidentes da entidade foron: Manuel Posada (1910), Luis Villarmeá (1912), Freire Montero (1922), Rouco Cortiñas (1924) e en 1928, Jesús Pérez Cabo. Desaparece no ano 1936.