Esta sociedade de emigrantes naturais dos antigos concellos de Vigo e Lavadores, residentes en Bos Aires, foi fundada baixo a denominación de "Unión Residentes de los Ayuntamientos de Vigo y Lavadores en Buenos Aires", con fins mutualistas e de defensa da instrucción na súa terra natal. En 1951 pasou a denominarse Asociación mutualista Residentes de Vigo en Buenos Aires, nome co que se coñece na actualidade.
As súas finalidades están recollidas nos seus primeiros estatutos sociais (1918): fomentar a cultura entre os asociados e os seus familiares; crear ata onde os seus recursos o permitan axuda mutual entre os seus asociados; tratar de vincular dentro do posible aos residentes de Vigo en Bos Aires e demais xurisdicións da República Arxentina; organizar festas, funcións e toda clase de actos para un maior esparcimento e solaz entre os asociados; instalar no seu local social unha biblioteca o máis completa posible á que terán acceso todos os asociados; procurar aos seus socios canto medio de entretemento sexa posible en consonancia ós bos costumes; ofrecer aos asociados e familiares plans de turismo propios, realizar contratos con aquelas farmacias ubicadas donde a densidade demográfica dos socios sexa máis alta, obtendo rebaixas sobre as mediciñas que éstes necesiten; brindar asistencia médica aos socios a través dos profesionais contratados pola institución; dar asesoramento xurídico e notarial aos asociados mediante convenios a realizar con profesionais desas especialidades; en caso de morte do socio, esta sociedade abonará os gastos do enterro.
En 1965 a entidade merca a súa actual sede social na rúa Quintino Bocayuva: trátase dun edificio de dúas plantas, con vivenda, oficiñas, sala de reunións e salón de actos, salón de xogos, un gran patio onde está plantado un olivo, símbolo da cidade de Vigo. Conta cunha biblioteca, un gran salón de actos e un espazo onde se instalou unha taberna, usada polos socios como centro social e de esparcimento. Ten tamén un campo de recreo campestre en Punta Chica, onde se organizan festas e banquetes campestres.
Ata 1992 editaban un voceiro social para informar aos socios.
Organizan numerosas festas e banquetes con motivo de celebrar o Día da Reconquista de Vigo, o Día Mundial da Muller, Día de San Juan, etc. como unha maneira de vinculación entre os vigueses e os seus descendentes residentes na capital arxentina; realizan tamén ctividades deportivas e estivo adherida ao programa de radio "Argentina y España, su gente y su música".
Os socios continúan desfrutando dun servizo médico propio e dunha asesoría para consultas gratuítas de tipo xurídico (trámite de pensións a xubilados, asuntos civís, comerciais etc.). Organizan actos sociais na Taberna social, con cenas e banquetes.
Contaban cunha Masa coral integrada polos socios que actúan nas diversas festas da colectividade e coopera de xeito desinteresando apoiando económicamente ao "Hogar Gallego de Ancianos" de Domselaar.

En 1913, os naturais de Dodro emigrantes en Bos Aires, crearon a sociedade agraria e mutualista "Sociedad hijos de las tres parroquias de Dodro" que, no ano 1923 muda o nome, pasando a denominarse "Sociedad cultural hijos de las tres parroquias de Dodro".

En 1940, debido ao cambio de finalidades, prodúcense disensións que provocan a disolución desta sociedade. Uns meses despois, en novembro dese ano, se funda a entidade "Unión Residentes de Dodro" en Bos Aires, con fins mutualistas e recreativos. Esta sociedade continúa a traballar a prol dos seus socios na actualidade.

Esta sociedade foi creada polos emigrantes da Fonsagrada residentes nesta capital a fin de crear vínculos de fraternidade, compañerismo, ilustración, mutualismo, recreo e canto fose de conveniencia aos seus asociados e ao chan patrio: "... crear un centro que nos sirva, además de la expansión lícita y honesta de protección, guía y ayuda mutua en todos los ordenes de la vida" ("Correo de Galicia", nº 1013).
Foron fundadores desta entidade: Bernardino López Pardo, primeiro presidente social, Leonardo Linares, Baldomero Álvarez, Antonio Álvarez, Manuel López Fernández, José María López, Manuel Álvarez e Marcelino Lastra.
Ao pouco de ser fundada esta entidade pasa unha etapa de crise e de parón social. En 1928 nega mediante un comunicado noticias referentes a súa disolución e manifesta que coa chegada de novos socios está nunha etapa de reorganización e florecimento social, que se consolida en 1929.
En 1930, organiza un pic-nic a total beneficio da creación dunha sala de hospital no seu partido xudicial.
En 1931 durante a celebración do seu 6º aniversario social e nos discursos durante a festa celebrada os seus directivos fan fincapé na existencia de dúas sociedades co mesmo nome, fundadas e sostidas ambas as dúas por coterráneos e cos mesmos fins, abogando finalmente pola fusión de ambas.
En outubro de 1935 por iniciativa da Sociedad de Castroverde e conxuntamente coas de Baleira, Pol e Salvaterra de Miño, organizan unha velada artística e danzante co obxeto de estreitar vínculos e propender nesa forma ao achegamento das sociedades rexionais sitas na capital.
En 1936, fusiónase co "Orfeón Fonsagrada" e pasa a denominarse "Unidos de Fonsagrada y sus distritos".
En xaneiro de 1938 nomean un Comité para tratar a unificación das sociedades de Baleira, Castroverde e Fonsagrada.
En 1943, pasarán a integrar o Centro Lucense de Buenos Aires.

Esta sociedade foi fundada polos emigrantes naturais do concello de Forcarei residentes na Arxentina, coa finalidade de «ver desterrado de Galicia ese resto de vergüenza que se llama analfabetismo».
Nos seus primeiros estatutos defínese como unha asociación laica que ten como obxecto a fundación de escolas no seu concello natal, que dotaría con mobiliario e material educativo. Contemplan a súa colaboración económica para a construción de camiños e pontes nas parroquias do concello e de edificios que funcionasen como cooperativas agrícolas. Outra das súas finalidades foi a loita pola modernización e progreso da súa terra, co fomento da industria, a construción de fábricas de electricidade e forza motriz para usos industriais, de muíños modernos e de granxas agropecuarias, de canles de rego ou de cemiterios civís. Hai tamén unha defensa da saúde dos seus veciños, con envíos de cartos para a creación de sociedades de socorros mutuos que ofertasen servizos médicos e de farmacia.
Entre os seus fundadores podemos citar a Manuel Campos Couceiro, presidente da entidade en varias ocasións, Manuel Muras ou Enrique Chamosa.
En 1923, edita un voceiro social, con carácter mensual, baixo o título de "Umia y Lérez", que foi dirixido por Pedro Campos Couceiro e Manuel Pichel.
En 1927, co envío de 15.000 pesetas e dos planos arquitectónicos, comezan as obras do seu edificio escolar no lugar de Levoso (parroquia de Quintillán), nun soar cedido polos veciños. Esta escola de ensino primario foi inaugurada a finais de 1928.
En 1932, fai un donativo á subscrición Pro-Estatuto de Galicia auspiciada pola O.R.G.A.

Na década dos 40 do pasado século, dentro da "Federación de Sociedades Gallegas de la República Argentina" primou a idea de agrupar ás sociedades de naturais dunha mesma comarca ou da mesma provincia, ou tamén de reunir baixo unha única entidade a todos os galegos residentes nun mesmo territorio fóra da gran Buenos Aires. Pretendían así superar o localismo de moitas das microsociedades existentes, para así lograr máis forza e apoios na defensa dos seus idearios. Así no número 4 do xornal "Acción Gallega", voceiro da FSGA, se lanza un chamamento " (...) respondiendo a los principios de nuestra Federación, para que agrupen en forma organizada a un extrarodinario número de coterráneos que viven en los pueblos suburbanos de esta capital y que todavía no están federados ... Esta sociedad representa a los gallegos residentes en Lanús".
Nace así esta entidade cuxa comisión fundacional estaba integrada por membros destacados da colectividade asentada en Lanús como Lisardo Castro, quen foi o seu primeiro presidente, Eugenio Rodríguez, Antonio Pousa, Santiago Suárez, José Valladares, Melchor Vigueira, Hermenegildo Cambados, Odulio Gallego, Lisardo Martínez e Manuel Lodeira.
Foi unha sociedade con fins culturais e recreativos.

Esta sociedade de emigrantes naturais de Padrón foi fundada en Bos Aires en 1943. Entre os seus fundadores destacan Carlos Suárez e José Fontenla.
Tal e como indican na súa acta fundacional (...): "Por iniciativa de un núcleo de padroneses amantes de su terruño, animados por un franco espíritu de compañerismo, se va a constituir en esta capital la Sociedad Hijos del ayuntamiento de Padrón, recreativa, cultural y mutualista.
Los nobles fines que se persiguen al fundar esta sociedad, quedan esbozados a continuación:
a) la unión de todos los hijos de Padrón, que por no haber sociedad de este distrito, militan en otra o en ninguna
b) crear a los padronenses un ambiente digno: fundar una biblioteca y un lugar donde los asociados encuentren a la par que un sano esparcimento, una evocación del querido terruño
c) contemplar las necesidades de los socios en sus enfermedades, prestándoles toda la ayuda posible, moral, material y su repatriación
Podrán formar parte de nuestra sociedad todas las personas de buena voluntad que se sientan identificadas con nuestros ideales y propósitos, sean o no hijos de Padrón".
Dende 1945 edita unha revista social baixo o título de "Padrón".

En xaneiro de 1927 o "Centro Vivariense" de Bos Aires sofre unha escisión por disensións sobre a pertenza ou non da sociedade á "Federación de Sociedades Gallegas": os fillos deste partido pertencentes ao concello de Riobarba sepáranse da entidade e forman unha nova sociedade denominada "Sociedad Residentes del Municipio de Riobarba". Este grupo opoñíase a súa inclusión na Federación, sendo partidarios da fusión a calquer precio co "Centro Hijos del Partido de Vivero". Nunha reunión celebrada na rúa Moreno, nº 1015, foi escriturada a primeira acta fundacional, nomeándose a primeira comisión organizadora, formada por José Cobelo, Vicente Paz, Esteban Prieto, Modesto Ferreiro, José Rodríguez, Vicente Pena, José Pérez e Daniel Pego.
Esta sociedade cultural, de protección e recreo tiña como finalidade agrupar no seu seo a todos os residentes do concello de Riobarba que residisen na capital arxentina; difundir a solidariedade e o espíritu societario entre os seus asociados; contribuir ao fomento da cultura e a instrucción na súa terra natal, procurando que a ningunha parroquia ou aldea lle faltase escolas; fomentar a cultura entre os socios e o coñecemento de Galicia; socorrer moral e materialmente aos socios, en caso de enfermidade, desgracia ou falecimento e repatrialos, si fose necesario e carecesen de recursos; asumir a defensa dos coterráneos tanto na Arxentina como en Riobarba, que por calquer circunstancia, fosen víctimas dunha inxusticia; procurar amparo e dirección ao emigrado do municipio que chegase á Sociedade; neste caso as mulleres serán atendidas con preferencia; realizar polo menos dous festivais cada ano, co obxeto de esparcimento y de poñer en contacto aos connaturais.
No ano 1933 e coa súa axuda o pósito de pescadores do Vicedo consiguen crear unha escola nesta parroquia. Tamén contribuíron con numerosas subscricións abertas para casos de mellora do seu concello natal como por exemplo o envío de 100 pesetas anuais ao pósito de Vicedo, subvención suspendida tras a guerra civil.

Esta sociedade instrutiva foi creada en Bos Aires baixo o nome de "Hijos del Ayuntamiento de Mos", polos emigrantes naturais do concello de Mos nesta cidade. Entre os fundadores pódese citar a Antonio Alonso, presidente fundacional, Claudio Comesaña, José Represas e Teodoro Seijo.
O obxectivo principal cando foi creada era construír e soster escolas no seu concello natal; contemplan ademais financiar a repatriación dos socios enfermos e necesitados, otorgar empréstimos aos socios e axudalos na procura dun traballo se o necesitasen.
En 1918 comeza a editar unha revista anual, na que se recolle a memoria e balance social con carácter anual; e en 1931 publica o boletín social "La Voz de Mos".
En 1924 realiza as primeiras xestións para construír unha escola na parroquia de Tameiga, que foi inaugurada en decembro de 1928. Este edificio constaba dunha escola mixta de nenas e varóns con capacidade para 120 alumnos, e unha vivenda para os mestres.
O 13 de decembro de 1950 aproba os primeiros estatutos sociais, tras unha profunda crise da entidade que estivo a punto de desaparecer. Consideran que son herdeiros do legado dos fundadores da entidade e pasan a denominarse "Asociación Residentes de Mos, de Mutualidad, Cultura y Recreo".
Na actualidade organizan diversas actividades recreativas e conmemorativas como o Día de Galicia ou o aniversario social. Tamén conta cun grupo de baile galego que actúa nas diversas festas e celebracións da colectividade.

Esta asociación foi fundada por un grupo de emigrantes naturais do concello de Fisterra, residentes en Bos Aires, e que se separaron da sociedade ABC del Partido Judicial de Corcubión, disconformes con algunhas das decisións tomadas. Foron os seus fundadores Angel Lires, José Traba Calvo, Ramón López Castro, Ricardo Santamaría, Jesús M. Traba, Casto M. Insua e Valentín Castreje.
Dende a súa creación os fins da sociedade foron: ser nexo de información aos naturais de Fisterra radicados na Arxentina co seu pobo de orixe; socorrer a esas persoas en casos de verdadeira necesidade como enfermidades, invalidez, ou orfandade; lograr o melloramento intelectual e cultural dos seus asociados; soster unha revista como órgano oficial da sociedade e fundar unha biblioteca e un salón de lectura. Tamén contemplan a realización de festas, reunións, conferencias, etc. para fomentar a unión entre todos os fisterráns que viven na Arxentina.
Dende moi pronto contan con sede social propia, sita na rúa 12 de octubre, de Avellaneda. Consta de dúas plantas: na baixa hai un salón, oficiñas, cociña e depósitos; na planta alta, salón, bar, ximnasio e sala do caseiro. As festas e reunións sociais celébranse nun campo recreativo e cultural chamado "Ara Solis", situado en Florencio Varela, con quincho para 300 persoas, pista de baile, recreo arbolado, piscinas, cancha de tenis e volei, zona de estacionamento e cantina. Tamén contan con instalacións deportivas na Colonia "La Capilla".
En 1937 hai unha reorganización da sociedade que estivo a punto de desaparecer.
En 1928 comezan a publican unha revista mensual coa cabeceira de "Finisterre", que funciona como órgano oficial da entidade. En 1995, editan un boletín, "Mareaxe" que distribúen cunha periodicidade trimestral entre os asociados e tamén a revista "Faro de Finisterre".
Crean un grupo de danzas e música "Aires de Fisterra", con 12 bailaríns e músicos, que actúan nas súas festas.
No ano 1988, houbo disensións entre os socios, o que levou a creación de dúas sociedades cunha denominación similar.

Esta asociación mutualista foi creada polos emigrantes españois residentes na capital arxentina con fins de axudarse en momentos de necesidade.

Esta entidade foi fundada polos emigrantes naturais do concello de Saviñao residentes na Arxentina, cunha finalidade cultural e recrativa. Xa dende os seus inicios crean unha comisión para construír unha torre cun reloxo na vila de Escairón.
No ano 1944, axudan aos seus veciños residentes na cidade de Rosario para que eles tamén crearan unha sociedade co mesmo nome e coa que estiveron moi vinculados nas súas diversas actividades.

Esta sociedade foi creada polos emigrantes naturais de Sada residentes na capital arxentina, como unha refundación da antiga sociedade de sadenses en Bos Aires, "Pro-escuelas unidos de Sada" (1919). Esta antiga sociedade fora creada coa finalidade principal de promover a instrución na súa vila natal, apoiando as actividades da sociedade irmá existente en Nova York "Sociedad de Sada y sus contornos".
Cando se inaugurou a escola, financiada pola sociedade de Norteaméica, esta entidade creou a Biblioteca República Argentina, que se instalou nas dependencias do edificio escolar "Sada y sus contornos". Moitos dos libros enviados dende Arxentina foron queimados durante a Guerra Civil. Hoxe só se conserva un dos armarios, co nome da biblioteca, e algúns libros.
En 1974, un grupo de sadenses decidiu crear unha nova entidade, seguindo os seus pasos.
Como directivos fundacionais podemos citar a: presidente, Delfín Núñez Seoane; secretario, Manuel Mosquera; tesoureiro, Manuel Couso; secretario de prensa, Juan Gestal; e como vogais: Jesús Paris, José Zapata, Eugenio Gómez, Ramiro Barbeito, Francisco Suárez, José Giménez. Un dos persoeiros vinculados coa entidade foi o sadense Ramón Suárez Picallo, a quen se lle organizou unha homenaxe.
A sociedade ten carácter recreativo e mutualista.

Esta sociedade foi fundada polos emigrantes naturais da parroquia de Cristiñade (Ponteareas) residentes na República Arxentina. Entre os seus socios máis destacados podemos citar a Cándido González, que foi presidente en varias ocasións, Aparicio González, José M. Ledo, José Lamas, José Presa e Benito Piñeiro.
Nos seus estatutos sociais declara como fin principal da entidade «fundar y sostener una escuela, además de cultivar el espíritu de asociación, procurar la mutualidad social, y organizar certámenes tendentes a difundir los conocimientos útiles a la agricultura y estimular sus adelantos».
Xa dende un primeiro momento se encarga de obter fondos para a construción da escola, que foi inaugurada en outubro de 1920. Financiou o seu mantemento ata os anos 30. Para iso celebraba festivais e pícnics para recadar fondos, ademais do que conseguía polo pagamento das cotas sociais.
Nesa década aprobou o proxecto para construír un edificio que sería usado como Casa do Pobo e envía 3000 pesos para o inicio das obras.
En outubro de 1934, fusionouse coas sociedades dos emigrantes do distrito de Ponteareas que existían na Arxentina: "Hijos de Fornelos y Anexos", "Brisas del Plata" e "Hijos de Nogueira". Desta fusión sae unha nova entidade coñecida como "Centro Renovación del partido judicial de Puenteareas", que segue a ter finalidades agraristas e de progreso para a súa terra natal.

Esta sociedade foi fundada por un grupo de emigrantes naturais da parroquia de San Pedro de Arantei (Salvaterra de Miño, Pontevedra) residentes en Bos Aires.
Entre os seus fundadores pódese citar a Domingo Estévez Núñez, primeiro presidente da entidade, Antonio Núñez Saa, Manuel Peña Troncoso, Antonio Domínguez Sestelo, Diego Núñez Castro, Amadeo Valije Castro, Jose Peña Troncoso e Santos Raimundo Besada, entre outros.
A súa finalidade principal foi claramente cultural e recreativa.
En 1990 apróbase en asemblea xeral a súa unión co "Centro Villamarín Perojano".

Esta sociedade agraria foi creada baixo o patrocinio da sociedade "Unión Galaico-Americana" e dun grupo de emigrantes galegos naturais da Terra de Melide, entre os que se atopaban Manuel Villar, Silvestre Villar, Luis Carreira, Luis Paliño, José Muíña, Andrés Gómez, Andrés García, Luis Agra, Francisco Lata, Manuel Suárez e Bonifacio Botana.
Xa nos seus comezos organiza unha colecta para axudar economicamente aos labradores dos concellos do distrito de Arzúa para realizar un mitin de protesta contra o reparto de consumos.
Nos primeiros anos pasan por diversas crises, chegando incluso en 1927 a separarse un grupo de socios que crean unha nova entidade cunha finalidade máis recreativa.
No ano 1931 os socios aproban en asemblea a fusión con "Hijos del partido judicial de Arzúa", pasando a denominarse "Centro del partido de Arzúa". Continúan cos fins agraristas pero tamén priman o apoio mutuo entre os socios: envían apoio moral, solidario e económico aos que no seu distrito natal loitan para a capacitación dos agricultores galegos; ademais sostén economicamente á sociedade de agricultores de Arzúa, a "Liga de Defensa para los derechos del pueblo y su progreso".
Xa nos anos 40 centran as súas actividades na axuda mutua dos asociados máis necesitados e en organizar diversas actividades recreativas para os socios.
Non temos constancia da data da súa desaparición pero na actualidade os emigrantes das comarcas de Arzúa e Terra de Melide, son socios do Centro Arzuano Mellidense, creado en 1935.

Esta entidade foi creada polos emigrantes naturais do concello de Baleira residentes na capital arxentina. Dende os seus inicios ten como finalidades prioritarias a axuda mutua e apoio entre os socios e a realización de actividades recreativas para fomentar a unión entre os mesmos. Defende tamén postulados agraristas.
En 1938 aproba en asemblea a súa fusión coa sociedade "Unidos de Fonsagrada", pasando a constituírse nunha nova entidade co nome dos dous concellos lucenses. Finalmente esta entidade participará na creación do Centro Lucense de Buenos Aires en 1943.

Esta sociedade foi fundada por un grupo de emigrantes naturais das parroquias de Manduas, Moalde, Chapa, Piñeiro, Lamela e Cervaña, do concello pontevedrés de Silleda, que residían na República Arxentina. A idea foi iniciativa de Ramón Otero e José M. López, que convocaron os seus paisanos co obxectivo de «fundar en Bandeira una escuela laica teniendo en cuenta que no escapará a su clara inteligencia los múltiples beneficios que aportaría».
Na acta fundacional constan como socios fundadores, ademais dos xa mencionados, Manuel Otero, Manuel Carnota, Manuel Abades, Manuel Peña, Andrés Gamallo, Andrés Ouzande, José Lodeiro, Manuel Matos, Adolfo Calveiro, Ramiro Abades, Jesús Lodeiro, Benigno M. Viz, Manuel Camino e Rudesindo López, que foi elixido como primeiro presidente social.
Coa idea de difundir os seus propósitos, aprobouse a edición dun voceiro social chamado "Fomento de la Instrucción Gallega". Este serviu de canle de unión entre a sociedade e os seus veciños da Bandeira. Non só daba noticias das actividades sociais e de temas relacionados coa educación, sempre dende postulados progresistas e laicos, senón que tamén loitaba pola defensa do agrarismo e dunha política progresista na súa terra natal.
Para conseguir fondos organizaba festivais, banquetes e diversas subscricións e, por suposto, cobraba as cotas sociais. Estes fondos serviron para a compra dun soar e para a construción do edificio escolar. Isto non se levou a bo termo ata 1927, ano en que se mercaron uns terreos na parroquia de Manduas e, pouco despois, comezaron as obras da escola. As xestións para a construción da escola realizounas Luciano Folgar, representante da entidade na Bandeira. A entidade arxentina mandou nun primeiro momento 10 000 pesetas, cantidade que se foi incrementando ata as preto de 33 900 pesetas en que se presupostou o edificio.
A escola foi inaugurada en setembro de 1930 cunha matrícula de máis de 60 alumnos e alumnas naturais da Bandeira e das parroquias veciñas. Estaba dotada dunha ampla biblioteca e dispoñía de mobiliario e material educativo moderno enviado dende Arxentina, que causaba grande admiración na prensa da época.
A pesar do éxito no funcionamento da escola, en 1934 clausúranse as clases, pois coa chegada da República a sociedade consideraba que o labor que facía a prol da educación debía ser asumido polo Estado. O edificio pasou a converterse en sede da Casa do Pobo e Biblioteca Popular.
A entidade bonaerense seguiu a loitar pola cultura dos seus veciños e continuou mandando caixas cheas de libros de todo tipo de temáticas, aínda que prevalecían os temas relacionados coa agricultura e a gandaría.
Ademais, a sociedade sempre apoiou economicamente as iniciativas agraristas e de progreso na súa terra. Nos anos 40, durante a posguerra, tivo lugar a expropiación do edificio. É entón cando a sociedade renovou os estatutos e centrou a súa actuación na axuda mutua dos socios e nas actividades recreativas. Tamén cambiou de nome e pasou a denominarse Residentes de Bandeira en Buenos Aires.

Esta sociedade foi creada por un grupo de emigrantes naturais do concello de Buján (actualmente denominado Val do Dubra), residentes en Bos Aires. Tiña como finalidade principal o mutualismo entre os seus socios.
En 1932 aproba os estatutos polos que vanse rexir, nos que aparecen as súas finalidades: "Art. 2º: proteger a sus asociados; repatiarlos en caso de enfermedad y faltos de recursos; ayudar a procurarles trabajo y prestarles alcance de la institución, como también orientar y servir de guía a los hijos de Buján que a su llegada a este país soliciten el amparo moral de esta sociedad".
En 1937 pasa a denominarse "Sociedad Hijos de Buján" e en 1964 "Sociedad del Valle del Dubra".

Esta entidade foi creada polos emigrantes naturais do concello de Val do Dubra (antigamente denominado Buján) que residían na Arxentina. Tiña finalidades agraristas e de apoio mutuo.
En 1932 aproba a reforma dalgúns artigos dos seus estatutos nos que aparecen explicitados os seus obxectivos: "Art. 2º: "proteger a sus asociados; repatriarlos en caso de enfermedad y faltos de recursos; ayudar a procurarles trabajo y prestarles alcance de la institución, como también orientar y servir de guía a los hijos de Buján que a su llegada a este país soliciten el amparo moral de esta sociedad. (...)"
Xa no ano 1936 abren unha colecta para a compra dun aparato de radio e teléfono para a sociedade agraria homónima do seu pobo natal, a que sempre apoian con axudas varias.
En 1939 entra a formar parte da "Federación de Sociedades Gallegas de la República Argentina".
Actualmente é unha entidade recreativa e mutualista.

A entidade actual denominada "Sociedad de Campo Lameiro" recoñece como precedente da súa creación o ano 1911, cando por primeira vez un grupo de emigrantes deste concello se reuníu para formar unha asociación. Segundo a documentación existente no AEG, o ano fundacional da sociedade é 1935 a raíz dunha importante chegada de parroquianos deste concello a Bos Aires que decidiron unirse para axudarse mutuamente e realizar diversas actividades lúdicas e recreativas.
Nos seus Estatutos, renovados en 1975, recoñecen como os seus obxectivos:

• reunir no seu seo a todos os naturais do concello de Campo Lameiro residentes na Arxentina e aos seus descendentes.
• contribuír coa súa acción ao enaltecemento do bo nome de Galicia
• orientar aos recén chegados de Campo Lameiro sobre as posibilidades e condicións de traballo nas diferentes localidades da República Arxentina.
• fomentar o espíritu de asociación, de cooperación espiritual e económica entre os nativos de Campo Lameiro e os seus descendentes.
• crear e soster unha biblioteca para a capacitación e desenvolvemento dos seus asociados e promover por todos os medios a divulgación de valores históricos, artísticos, culturais e tradicións de Galicia.
• promover viaxes turísticas a diferentes sitios da República Arxentina e España, sen fins de lucro e co único obxecto de beneficiar aos asociados e familiares.
  Actualmente realiza diversas actividades culturais como a celebración do Día das Letras Galegas con conferencias, exposicións e ateneos. Continúa participando nas homenaxes anuais a Castelao. Organizar tamén cursos de galego e literatura.