Esta sociedade recreativa e cultural foi creada por un grupo de emigrantes naturais do antigo concello de Carbia (hoxe chamado Vila de Cruces), residentes en Bos Aires.
A súa directiva fundacional estaba integrada por estes homes cos seguintes cargos: presidente, Ramiro Verde; vicepresidente, Ramón Chacón; secretario, José M. Lareo; tesoureiro, Manuel Chacón; e como vogais: Secundino Calveira, Manuel Vázquez, Benito Lorenzo, Perfecto Mazas, Antonio Salgueiro, Manuel Santander, Julio Brandariz e José Soto.
En 1970 aproba uns novos estatutos sociais no que especifica os seus fins: fomentar os vínculos de amizade e camaradería entre os socios; cultivar e difundir o espíritu da asociación; establecer relacións coas entidades que practican a axuda ao pobo galego ou se interesan polas diversas manifestacións da súa cultura; propender á cultura xeral, e preferentemente á divulgación do coñecemento da historia, a arte, a literatura, o comercio, a industria, e a economía de Galicia, en relación con eses mesmos temas de España en xeral; inculcar entre os seus asociados o amor ás institucións da nación arxentina, así como tamén o respecto ás súas leis, usos e costumes.
Como voceiro social edita unha revista denominada "Carbia".

Esta entidade foi creada por un grupo de ex-socios da "Sociedad Unión Hijos del Partido Judicial de la Cañiza" (1913), capitaneados por José B. Vázquez.
No ano 1913 un grupo de veciños do partido xudicial da Cañiza, residentes en Bos Aires, decidiron fundar unha sociedade con fins agraristas, coa idea de fomentar a agricultura e gandería na súa terra natal.
Cunha actividade bastante convulsa polas disensións entre os socios, en 1924 reorganízase a sociedade co nome de "Sindicato Agrícola la Unión del Partido Judicial de la Cañiza", mantendo o seu ideario agrarista e progresista e en 1926 crea seccións nas parroquias do seu partido xudicial: en Arbo, Cabeiras, Covelo, Parada, A Cañiza e Hachas. Anos despois ante a idea de crear unha federación de entidades dos concellos pertencentes ao citado partido xudicial, un grupo de socios, orixinarios da Cañiza deciden desligarse e crear unha nova entidade con fins mutualistas e recreativos, onde se reunisen todos os naturais do concello da Cañiza.

Esta sociedade foi creada en 1928 polos emigrantes naturais do concello lucense de Cervantes, residentes na capital arxentina. Tiña unha finalidade claramente cultural e recreativa.
En 1943 fusiónase con outras entidades de emigrantes da provincia de Lugo para crear o Centro Lucense.

Esta sociedade mutualista e recreativa foi fundada polos emigrantes naturais do concello do Corgo residentes na Arxentina.
Entre os seus fundadores pódese citar a Bautista Teijeiro, Andrés Naveira, Rogelio Rey, Angel Teijeiro, José Pérez, Antonio Pérez, Jesús Pérez Fernández, Segundo Sánchez, Antonio Padorno, Manuel González, quen foi o seu primeiro presidente, Pedro Alvarez, Moisés Ríos, Juan Fernández e Manuel Teijeiro.
Esta entidade desaparece en 1943, ano no que se fusiona con outras sociedades de emigrantes da provincia de Lugo en Bos Aires, e forman o Centro Lucense.

Esta sociedade foi fundada por emigrantes naturais do concello lucense de Cospeito residentes na capital arxentina, a maioría deles socios do Centro Villalbés. Descontentos co funcionamento deste centro, sobre todo no que atinxía á axuda mutua e á súa relación coa Federación de Sociedades Gallegas en la República Argentina, abandonan a entidade e deciden crear unha nova.
En 1926, liderados por Manuel Lis Puente, primeiro presidente social, e por José Prados, O. Lozano e Antonio Abelleira, fundan a sociedade Residentes del Ayuntamiento de Cospeito y sus contornos, que proclama nos seus estatutos un ambicioso programa cultural e social para a súa comarca natal.
No xornal da colectividade, «El Despertar Gallego», declaran o seu ideario: «(...) que los emigrados de América estamos obligados a propagar en el solar nativo los principios de la cooperación libre, agrupando a los trabajadores del agro en cooperativas de producción y consumo, libertándolos de la rapiña de tratantes y comerciantes deshonestos (...) debe crearse en Cospeito una granja de experimentación que sea a la vez escuela para párvulos y adultos (...)».
En 1928, o Comité Pro-escuelas en Rioaveso envíalles unha carta en que solicitan a súa axuda para a construción dunha casa-escola na parroquia, petición á que responden co envío de varias remesas de cartos.
Baixo o seu patrocinio tamén se creará unha escola mixa no lugar das Abelleiras, na parroquia de Santa Cristina.
En 1938, tras numerosas reunións, aproban a súa fusión co Centro Villalbés de Bos Aires e pasan a denominarse Centro Villalbés-Cospeito.

Esta entidade foi creada na capital arxentina polos emigrantes naturais do concello pontevedrés de Cotobade que alí residían. Entre os seus fundadores podemos citar a José Provenga, primeiro presidente da sociedade, José García, Marcelino Pan, Máximo Gesteira ou Edmundo Quinteiro.
Foi fundada para reunir aos socios en diversas actividades recreativas e darlles asistencia en caso de necesidade.
Formou parte dende os seus inicios da Federación de Sociedades gallegas de la República Argentina.

Esta sociedade instrutiva e mutulista foi creada en Bos Aires por un grupo de emigrantes naturais do concello pontevedrés de Cuntis. Dende a súa fundación organizaron diversos festivais e actos para recadar fondos para a construción de escolas na súa terra natal.
En 1924 merca un edificio en Cuntis para implantar a primeira escola financiada por esta sociedade, que financiou durante varios cursos. Sabemos tamén do envío de numerosas doazóns de material escolar para as escolas de Cuntis.
Esta entidade foi disolta en 1974.

Esta sociedade foi creada por un grupo de emigrantes naturais da parroquia Santos Xusto e Pastor de Entenza, do concello pontevedrés de Salceda de Caselas, residentes na República Arxentina.
Manuel Pérez Gándara e Salvador Estévez foron os promotores da fundación desta entidade e tiñan o propósito de que o pequeno colectivo dos seus veciños alí residentes estreitasen os seus vínculos baixo o lema «fomento, educación e axuda mutua». Ambos os dous foron presidentes sociais e ocuparon diversos cargos directivos.
Dende os seus inicios, unha das súas tarefas prioritarias foi conseguir fondos para a construción dun cemiterio na súa vila natal. Tras este logro, centrouse na defensa da instrución coa construción dun edificio escolar moderno para os nenos e as nenas da parroquia, que debía contar con vivendas para os mestres e un amplo salón onde instalar unha biblioteca para todos os veciños. A casa-escola foi inaugurada en 1932 e tivo un custo de 38.000 pesetas.
Unha das fórmulas para recadar fondos por parte da entidade foi a organización de festivais, que servían ademais para potenciar a sociabilidade dos socios. Non esqueceu tampouco a axuda mutua entre os socios con empréstitos e axudas económicas en caso de enfermidade, de repatriación ou para conseguir atención médica.
No ano 1935, organizou unha subscrición entre todos os socios para facer unha estrada «que llegue hasta la ermita y puedan ir los automóviles y toda clase de vehículos que pasan por la carretera cercana, pues creen éstos que de esta manera se beneficiaría más la parroquia...».
A partir dos anos 40, primou a axuda mutua e a organización de actividades recreativas para os socios.

Esta sociedade de instrución, fomento e cooperación foi fundada por un grupo de estradenses residentes na Arxentina, liderados por José Pereiras Rey, Lisardo Vicente, Genaro Fernández Couto, Benito López, Manuel Carbia, José Vidal, Ramón Vázquez Rosende, Manuel Fernández Couto e Manuel Tato.
Nos seus primeiros estatutos aprecen as súas principais finalidades: "Nuestros propósitos más inmediatos consisten en prestar ayuda a las parroquias que tienen concedidas escuelas y que están en peligro de perderlas por falta de local adecuado para su funcionamiento; cooperar financieramente a toda obra de progreso rural que se nos pida colectivamente por medio de nuestro representante en la Estrada; propiciar la creación de una cooperativa de producción, crédito y consumo que oriente a nuestros paisanos en medios de economía progresista, obra ésta de gran trascendencia y muy factible su realización; reclamar del estado la implantación de una escuela de artes y oficios en un lugar adecuado para todo Ayuntamiento y propiciar toda obra progresista que redunde en beneficio del pueblo agricultor estradense".
En xuño de 1926 fusiónase coa "Sociedad Naturales de Berres" que pasa a formar parte da nova entidade. A finais deste ano financian unha escola na parroquia de Berres.
Dende esta entidade realizan varios envíos de cartos para axudar na edificación das escolas da comarca ou para dotalas de mobiliario e material escolar. Así, en 1927, inauguran, na parroquia de San Miguel de Castro, un grupo escolar financiado polas sociedades estradenses de Bos Aires e da Habana. En 1931, aproban o envío de 1500 pesetas para o remate do edificio escolar de Tabeirós.
Colaboran con numerosas actividades a prol da autonomía e do desenvolvemento agrario en Galicia. Grazas ao seu apoio, créase unha cooperativa agraria de produción, aforro, crédito e consumo na Estrada. Fan tamén unha doazón de 500 pesetas para o remate do cemiterio da parroquia de Cora. En 1933, acordan contribuír con 100 pesos á subscrición que organizou a ORGA de Bos Aires e mandan 1000 pesetas para o monumento que se vai erixir na Estrada en homenaxe ao mariscal Pedro Pardo de Cela. En xaneiro de 1934, a xunta directiva considera a necesidade de axudar a Galicia con motivo da tan desexada autonomía e xira 300 pesetas para a propaganda e a organización dun mitin.
En 1943 os socios desta entidade aproban en asemblea a súa fusión coa "Federación agraria residentes del distrito de la Estrada", e crease unha nova entidade chamada "Centro cultural del partido de la Estrada", xa con fins mutualistas, culturais e recreativos e que segue a funcionar na actualidade.

O 20 de xullo de 1930 un grupo de emigrantes naturais do concello pontevedrés da Golada e da súa bisbarra, residentes na Arxentina, crea unha sociedade con fins de mutualidad, cultura e recreo para os seus socios.
No ano 1982 en asemblea xeral apróbase a fusión das sociedades dezanas existentes na capital arxentina, "Hijos del Partido de Lalín", "Hijos de Silleda", "Unión del Partido de Lalín" e "Hijos del Ayuntamiento de Golada y sus contornos", desaparecendo como tales e creando unha unha nova entidade denominada "Centro Lalín de Buenos Aires", co propósito de facer unha entidade máis forte que permitise entre todos a extender a axuda mutua para os socios maiores e máis necesitados, e a organización de actividades recreativas e culturais.

Esta sociedade agraria foi creada polos emigrantes naturais da parroquia de San Salvador de Nogueira (Ponteareas) residentes en Bos Aires.
Entre os seus fundadores podemos mencionar a Antonio Alonso, que foi o primeiro presidente da entidade, Camilo Rodríguez, Américo Fernández, Gabino Rodríguez, Ángel Pérez, Manuel Rivero, Manuel Fernández, Serafín Pérez ou Silverio Fernández.
Trátase dunha sociedade agrarista e instrutiva, que ten como fins principais axudar ao pobo de Nogueira de todas as formas posibles, apoiando aos labradores e a todos os veciños, mediante o envío de cartos para a construción de escolas ou para solucionar outras dificultades puntuais.
Entre os seus obxectivos recollidos nos estatutos aparecen: "1º: socorro moral e material aos asociados; 2º: aumentar a instrución entre os mesmos facéndoa extensiva aos seus fillos; 3º: pago da repatriación a Galicia en casos de necesidade; 4º: protección ao desenvolvemento da agricultura no pobo natal; 5º: reunir fondos para crear e soster unha escola na parroquia de Nogueira en Galicia.
En 1925 acorda en asemblea a construción dun cemiterio na parroquia de Nogueira, mandando a suma de 5.000 pesetas para comezar as obras.
Ao ano seguinte, con este propósito, nomea unha comisión de delegados en Nogueira, para que lles informen e asesoren sobre o tema: "... dan lectura a dos cartas del delegado social en España donde informa sobre los trabajos realizados por él para conseguir la construcción de un cementerio en la parroquia de Nogueira pero consultando la opinión de vecinos y de un abogado éstes disuadieron de tal fin pues la obra sólo serviría para explotación del abad parroquial, en vista de lo cual se cancela en asamblea dicho proyecto. (...). Aprueban sin embargo la construcción de un puente que una los pueblos de Nogueira y Fornelos, creando una comisión que estudie tal proyecto y se encargue de recaudar fondos para dicha obra". Para este labor as sociedades "Hijos de Nogueira y anexos" e "Hijos de Fornelos y Anexos" crean unha "Comisión pro-puente sobre el río Tea" que se encargará da financición da obra, crucial segundo eles para o desenvolvemento económico da comarca.
En outubro de 1934, esta sociedade desaparece tras fusionarse coas sociedades pertencentes ao distrito de Ponteareas na Arxentina: "La Antorcha", "Hijos de Fornelos y anexos" e "Brisas del Plata", creando unha nova sociedade denominada "Centro Renovación del Partido Judicial de Puenteareas".

Esta entidade fundouse en Bos Aires baixo a denominación de "Sala Española de Comercio y Asilo de Beneficencia" promovida por D. Vicente Rosa y Carin, coa intención de crear unha casa de beneficencia para os españois indixentes.
Esta iniciativa recibiu o apoio de destacas personalidades da colectividade como Francisco Gómez Díez, Benito Hortelano, José Miguel Bravo e Vicente Casares, entre outros.
Tras unha época de crise foi refundada o 20 de novembro de 1857 como "Sociedad Española de Beneficencia" e baixo os seus auspicios o 8 de decembro de 1877 foi inaugurado o centro hospitalario que é coñecido como "Hospital Español". Dende ese momento e ata a actualidade ofrece asistencia sanitaria gratuíta aos seus socios e aos emigrantes españois máis necesitados. Conta ademais cunha farmacia social.

Esta sociedade foi creada por un pequeno número de emigrantes naturais da parroquia de Lestrove (Dodro) residentes en Bos Aires e que decidiron non formar parte da sociedade "Hijos de las tres parroquias de Dodro", fundada tamén nese mesmo ano.
O mesmo ano da súa fundación, envía cartos á súa parroquia natal para que se continuasen coas obras de construción dunha praza pública.
En 1916, destina a recadación dun festival organizado pola entidade para o fondo social da "Federación Agraria del Distrito de Padrón" en Buenos Aires, sociedade que apoian na súa loita contra o caciquismo e a favor do desenvolvemento agrario da comarca.
Tamén apoia a publicación da revista "El Eco de Teo".

Esta sociedade foi creada polos emigrantes naturais do concello de Lousame residentes na República Arxentina.
Entre as súas finalidades destaca a construción dunha escola na súa vila e a axuda mutua entre os socios, ademais de organizar festas e comidas para manter o contacto e a unión, á vez que consegue fondos para levar a cabo os seus proxectos.
En 1925, organiza unha festa a beneficio da escola que están a construír na parroquia de San Martiño de Fruíme. Colabora activamente cos veciños da parroquia «porque nuestros rapaciños sin nuestra ayuda tendrán que emigrar mañana sin saber el silabario». Esta escola foi inaugurada en 1927.
En xullo de 1939, participa na homenaxe polo centenario do nacemento de Rosalía de Castro que a colectividade galega organiza no Teatro Avenida da capital arxentina.

Esta sociedade foi fundada por un grupo de emigrantes naturais do concello de Meira, residentes na capital arxentina. Entre os seus fundadores podemos destacar a José Mª Abraira Fartín, Manuel Rico e Avelino Díaz.
Como lema social tiñan o seguinte obxectivo: "Todo por la escuela laica y por el mejoramiento de la clase trabajadora".Tal e como se recolle no "Correo de Galicia", nº 984, desexan: "Ayudarnos y protegernos unos a otros, prestar nuestra ayuda moral y material a las sociedades agrarias y al pueblo trabajador de dichas comarcas así como fundar y sostener escuelas, que son útiles y tan necesarias en aquellas regiones y por último laborar por el bien y la grandeza de aquel pedazo de tierra que nos vio nacer".
O principal obxectivo ao que aspiran é "es la fundación de escuelas laicas donde la juventud de aquellos pueblos apartados y faltos de escuelas tan necesarias como el pan de cada día, para combatir el analfabetismo, se eduque y prepare para la lucha de la vida". Non só aspiraban a crear escolas en Meira sinon tamén en Bos Aires, para formar aos seus socios para que tivesen máis posibilidades de traballo e de ascensión laboral e social.
En 1926, publica en "El Despertar Gallego", nº 72, o seu proxecto de acción agraria y cultural:
"1º - a) entablar relaciones con aquellas personas y agrupaciones con sede en Meira o sus comarcas, cuyos fines sean en pro de la instrucción pública; b) nombrar un corresponsal en cada parroquia del radio de acción de esta asociación; c) solicitar la cooperación de la Sociedad "Meira y sus comarcas" de la Habana
2º - Según el título VII prestará auxilio a las sociedades agrarias y propagará la fundación de las mismas en todas las parroquias que sean necesarias y para ello deberá:
a) procurar por todos los medios de la fundación de un periódico órgano de las sociedades agrarias
3º - procurar por todos los medios al alcance de la asociación, la redención de los foros pudiendo prestar apoyo moral y material a los que en defensa de su suspensión fuesen a los tribunales
4º - cualquier establecimiento cultural a cuyo sostenimiento contribuya la asociación, ésta deberá ser neutral e independiente de todo credo religioso (...)".
Esta entidade foi creada coa idea de crear e soster escolas na comarca de Meira, pero en 1929 declara que aspecto que este labor xa non é necesario e céntrase nas actividades sociais e divulgativas, iniciando unha campaña agrarista en Galicia e de loita para que descenda a emigración.
En 1935 crea un "Comité pro-libro galego" para recadar fondos e mercar material escolar e libros en galego para as escolas do seu concello natal.
En 1943 fusiónase con outras sociedades de emigrantes da provincia de Lugo en Bos Aires, creando o Centro Lucense.

Tras a desaparición das dúas sociedades representativas de Mondoñedo na capital arxentina "Los Mindonienses en la Argentina" e "Orfeón Mindoniense", un grupo de naturais deste concello fundan no ano 1920 a sociedade "Mondoñedo y Distritos" para o fomento da cultura, protección, arte e recreo dos seus asociados. Entre os seus fundadores pódese citar a Alfredo Parga, Ricardo Veiga, Valentín González, Nicanor Flores, Manuel López, Victor Domenech, Ladislao Coldeira, Juan García, Lisardo García e José Fraga.
Esta entidade realizou tras a súa creación numerosos actos culturais e benéficos, desenvolvendo un labor intenso e solidario a prol da súa vila natal e da numerosa colectividade mindoniense residente no país. Ademáis tiña por obxecto a repatriación por enfermidade e procurar traballo para os socios.
En 1922 esta sociedade decide instalar unha cruz na memoria do cura de Mourense na súa vila natal, no lugar coñecido como Pimpín, onde fóra fusilado en 1808. Sabemos tamén do envío de numerosas doazóns para a xente necesitada ou para os orfos dalgúns dos seus socios máis necesitados.
En Bos Aires ese mesmo ano organiza un festival artístico en honor do seu distinguido compatriota Fernando Lorenzo Rico e a beneficio exclusivo da publicación das obras poéticas do malogrado vate mindoniense, Manuel Leiras Pulpeiro. En 1923 publican un album artístico-literario baixo o título "Do Noso Lar" para difundir as belezas da súa terra.
En 1925 comeza a construír un edificio que será empregado como escola, para o que iniciaron unha subscrición por todos os países onde houbese emigrantes naturais desta zona luguesa. Envían en agosto dese ano 1.500 pesetas ao seu representante en Mondoñedo, José Polo Folgueira, como axuda na construción das "Escuelas Graduadas de Mondoñedo".
En 1927 doa 500 pesetas para o hospital de San Pablo de Mondoñedo, e fixa unha cuota anual de 300 pesetas para a conservación e mellora da vitrina e instrumental de cirurxía, doada anos atrás polos mindonienses residentes en Buenos Aires.

Esta sociedade de emigrantes, naturais da parroquia de San Martiño de Moreira (do concello de Ponteareas), residentes na Arxentina. Un dos seus promotores foi Manuel Malga que aparece como secretario da entidade en 1922.
Foi unha entidade agrarista e de axuda mutua entre os seus socios.
En 1922, participa activamente na fundación dunha sociedade agraria no seu concello natal, enviando a cantidade de 480 pesetas para a súa organización.
Foi membro fundador "Federación de Sociedades Gallegas Agrarias y Culturales de la República Argentina".

Esta sociedade foi creada por un grupo de emigrantes, naturais do concello de Muxía e residentes en Bos Aires, para crear escolas na súa terra natal e axudar ao desenvolvemento do seu distrito; tamén tiña fins mutualistas coa creación dun fondo de socorro para a repatriación dos socios enfermos ou necesitados.
Pódese destacar entre os seus proxectos:
a) axudar nas necesidades máis urxentes do concello, en tres aspectos fundamentais: a instrución elemental (neutra e racional) e a ensinanza agrícola ( en canto se refire á divulgación dos modernos coñecementos e prácticas sobre agricultura, gandería, industria leiteira e derivadas, e especialmente o desenvolvemento de granxas), e o fomento dos sindicatos agrícola-gandeiros (como factores do progreso económico da comarca e do benestar individual do labrador, dende a imposición dun seguro, implantar as cooperativas para a adquisición de semillas e abonos químicos e sobre todo á creación de caixas rurais de depósito e empréstimo que liberen ao labrador das garras da usura).
b) dotar ao partido xudicial dunha sala de primeiros auxilios médicos.
Esta entidade foi fundada por iniciativa de Leopoldo M. Balboa, Eduardo Leis, Ramón Lestón, Antonio Paz, Joaquín Campos, Manuel Oreiro e C. Balboa López.
No ano 1925 merca un solar na parroquia de Morpeguite para construír unha escola e unha granxa experimental, onde os alumnos terían clases de gandería e de agricultura científica, pagadas dende Arxentina. A finca estaba situada entre Morpeguite e Pasantes, punto estratéxico circundado de varios camiños veciñais para así facilitar o acceso á escola aos numerosos nenos das parroquias de Muxía. Envía 2.600 pesetas para efectuar a compra do solar.
En 1928, xira 250 pesetas para a subscrición organizada entre os veciños de Moraime, para conseguir fondos con que dotar á súa escola de material de lectura, e mobiliario dos que se atopa moi necesitada. Acordouse que os mestres das escolas do concello recabasen informes sobre as necesidades máis urxentes das súas respectivas escolas e llos enviaran á esta sociedade. Tamén lles envian 280 pesetas ao mestre de Merexo. Tamén envían libros e mapas de Arxentina e Bos Aires para as escolas. Institúe un premio anual para o mellor alumno das escolas.
En decembro sae na prensa a noticia de que o concello de Muxía ofrécese para construír un edificio escolar seguindo as normas aconselladas pola pedagoxía moderna, que vai funcionar como escola agrícola, na que ademáis da ensinanza primaria. Esta sociedade ofrécelle o seu apoio e fondos para realizar esta importante obra.
En 1931 fai unha doazón de 500 pesetas para a Residencia de estudiantes da USC.
Dende 1928 publica un boletín social co nome da entidade.
Xa a finais dos anos 30 comeza as conversas coa "A.B.C. del partido judicial de Corcubión" para a fusión de ambas as dúas entidades. Esta fusión levouse a cabo en 1940.

Esta sociedade mutualista e instrutiva foi fundada en Bos Aires por un grupo de emigrantes naturais do concello de Muros, residentes na capital. Os seus fins, declarados nos estatutos sociais, son a protección dos asociados e a construción de escolas nos distritos do seu partido xudicial, así como atender as diversas necesidades que se poidesen presentar no seu pobo natal.
Entre os seus fundadores pódese citar a José Lamela, , Amado Louro ou Manuel Dou.
O ano 1922 esta sociedade realizou un xiro por valor de 560 pesetas para que fosen distribuídas entre os pobres do asilo, o día do patrón do pobo, San Pedro; igualmente envíou 250 pesetas á parroquia de San Juan de Serres, para seren repartidas entre os pobres o día da súa festa patronal.
En 1928 os socios aprobaron en asemblea xeral o anteproxecto de construción dunha Casa de Socorros ou Hospitalillo en Muros, co fin de dotar á localidade dun fogar onde puidesen recibir hospedaxe e asistencia médica gratuíta os enfermos menesterosos de todo o distrito. Este proxecto nembargantes nunca chegou a ser realizado.

Esta sociedade, mutualista e agraria, foi fundada por un grupo de emigrantes naturais de Vedra, co obxectivo de auxiliar ao sindicato de agricultores de Vedra, que neste concello loitaba polo mellora moral e material dos seus paisanos, ademais de abogar pola boa xestión municipal e polo auxilio daqueles dos seus asociados máis necesitados, segundo aparecía recollido nos seus estatutos.
Os fundadores desta sociedade eran socios integrados na Sociedad agrícola, cultural y recreativa del municipio de Vedra (1910) que, contrarios coas decisións da directiva, decidiron separarse e crear unha nova entidade; nas súas directivas estiveron destacados sindicalistas como Antonio Cao, José Betelos ou Manuel Requejo entre outros.
Nos anos 20 do pasado século organiza varios festivais a beneficio das casas-escola que se estaban a construír nas parroquias de Trobe, San Pedro de Sarandón e Merín, financiadas por esta sociedade. En 1927, inaugúrase o edificio social do sindicato agrícola de Vedra, financiado pola entidade quen tamén apoia economicamente as súas actividades, así como a creación de cooperativas e seguros de gando, ou a adquisición de semillas para repartir entre os socios.
O 9 de abril de 1932 os socios aproban en asemblea xeral a súa fusión coa sociedade nai, para conseguir levar a cabo máis proxectos a prol da súa terra natal.