A Irmandade Galeguista do Uruguai, segundo palabras da asociación “xurdiu a vida aitiva da coleitividade para espertar na conciencia de todol-os galegos a noción da personalidade de Galiza, como unidade natural de raza, linguaxe, hestoria, xeografía e esprito propios”.
Esta entidade foi creada por destacados membros da colectividade, moi posicionados a favor da autonomía de Galicia e defensores do ideario galeguista. De feito foron considerados como unha sección uruguaia dentro do Partido Galeguista. Así, trataban de traballar a prol de Galicia e dos seus intereses, combatendo mediante o seu apoio económico e intelectual ao movemento autonomista galego.
A Irmandade, intenta amosar o sentir dunha comunidade galega ante o desexo de loitar polo triunfo do Partido Galeguista e a aprobación do Estatuto de Galicia dende a saude e a lonxanía. Unha das cobizas máis fondas deste colectivo da emigración galega en América, é lograr a autonomía para o pobo galego; pero tamén o recoñecemnto cultural dun pobo cunha lingua propia que debe consolidarse como unha lingua culta, cunha literatura e unha historia propias; dende o punto de vista económico, abogan por un rexurdimento da agricultura en perigo de desaparición, dunha industria pesqueira de longa tradición e dunha recoñecida e notable riqueza gandeira.
O primeiro Consello Directivo da sociedade estaba integrado por: presidente, Pedro Fernández Veiga; secretario xeral, Antonio Crestar; secretario de organización, Manuel Leiras Méndez; tesoureiro, Xoaquín Bello e 3 vogais: Arturo Carril, Manuel Meilán e Juan José San Román.
O mesmo ano da súa fundación publica o xornal O Irmandino, como órgano de expresión da entidade. O seu nome ten a súa orixe na revolta producida en Galicia durante o século XV.
Esta publicación consta de dúas épocas, cun lapso de 24 anos entre ambas: de 1934-1936, 1958-1961. Nesta segunda época ten un claro carácter continuísta a respecto da etapa anterior, isto é, trata de retomar a loita polos dereitos de Galicia que tanto se defenderan desde as súas páxinas: “Ha que revigorizar os vellos pulos, espertar o vello esprito imandino, baixo o guieiro da unión de todol-os galegos n’o sagro amor a Terra. Para eso estamos outravolta eiquí”. Nesta época estivo dirixido por Xosé L. Villaverde e M. Vázquez Valiño.