Esta sociedade creouse pola fusión das sociedades do distrito de Ponteareas existentes en Bos Aires, "La Antorcha del Porvenir", "Hijos de Fornelos y anexos", "Hijos de Nogueira y anexos" e "Brisas del Plata".
As sociedades decidiron unirse debido a "la situación lamentable de desmoralización y abandono por la que atraviesan en su mayoría las sociedades gallegas. Por esa razón quieren constituir una grande y fuerte organización de clase que influya y pese poderosamente en los destinos políticos, sociales y económicos de su comarca. (...) En lo tocante a Galicia la nueva sociedad se propone elevar el nivel de cultura de sus congéneres y constituir en el distrito una fuerte y sólida organización que responda a la "Unión General de Trabajadores (...)".
Foron fundadores da entidade, José Castro Castro, Saturnino González, José Martínez, Marcial Fernández, Benigno Fernández, Robustiano Groba, Máximo Groba, Joaquín Castro e Senén R. Piñeiro, entre outros.
En 1946 esta entidade fusiónase co "Comité Auxiliar de las Sociedades de Agricultores del Distrito de Puenteareas en Buenos Aires" (1909), mantendo a nova entidade o seu nome.

Sociedade que defendía dende Bos Aires os intereses dos exiliados republicanos españois, primeiro da Iª República, e tras o estalido da guerra civil española (1936), dos exiliados que chegaban á Arxentina.
Estaba integrada polas asociacións de emigrantes que defendían á república e os seus ideais e loitaban contra o franquismo. Non só apoiaban aos que chegaban fuxindo da guerra senón que tamén enviaban cartos e medicamentos as zonas que estaban no bando republicano.
Como voceiro social publicaban o xornal "España Republicana".

Sociedade fundada polos emigrantes galegos da comarca de Santiago residentes en Arxentina.

Esta entidade foi creada en 1914 polos emigrantes naturais do partido xudicial de Vilalba, residentes en Bos Aires. En 1918, os socios aproban en asemblea xeral o cambio de nome, pasando a chamarse "Centro Villalbés, de protección, cultura y recreo".
Un dos promotores da fundación desta entidade, foi Tomás Barro, quen ocupou o cargo de presidente durante moitos anos.
En 1915, apróbase os primeiros estatutos sociais, onde aprecen claramente reflectidos so fin de protección, cultura e recreo aos que aspiraban: "Art. 1. Servir de vínculo entre los hijos del Partido de Villalba y sus asociados; art. 2. Proporcionar a sus asociados en casod e enfermedad y de acuerdo con estos estatutos: asistencia médica a domicilio, en sanatorio propio o no, medicamentos, subsidios y repatriación; art. 3. Amparar a sus asociados en la vindicación de sus derechos civiles o de otro orden cuando les fueran mermados injustificadamente; art. 4. Crear un fondo de beneficencia para socorrer a sus asociados en los casos no previstos por estos estatutos; art. 5. Proteger y vigilar la emigración a este país que venga dirigida a sus asociados".
Durante os anos 20 ten o proxecto de construír un hospital-asilo no concello de Vilalba, para o que recaudan fondos con distintas actividades recreativas e abre unha subscrición permanente para este fin. Con esta finalidade crean un "comité pro-asilo" en Vilalba ao que en 1925 envían 5.000 pesetas. Parellamente realiza varios xiros de cartos para paliar casos de necesidade puntuais na súa localidade natal, como por exemplo a doazón de 2.500 pesetas para axuda dos máis necesitados.
En 1926, o Sr. Rábade, ex-presidente da entidade, ofrécelles unha casa da súa propiedade de dous pisos con dúas fanegas de terra e un prado, para que instalasen alí un escola e os terreos fosen empregados como complemento do soldo polo mestre, con carácter de usufruto; a sociedade debía encargarse de arranxar o edificio. En novembro organiza unha función artística e baile familiar a beneficio da escola que van crear en Tamboga (Cospeito). Nembargantes non temos constancia de que finalmente esta escola fose construída.
En 1932 a directiva mantén conversacións coa sociedade de Cospeito. Esta sociedade foi creada por un grupo de e socios que se separaron do "Centro Villalbés" en 1926. Finalmente en agosto de 1938 fusiónanse ambas as dúas e a nova entidade pasa a denominarse Centro Villalbés - Cospeito.

Esta sociedade foi fundada en 1909 por un grupo de emigrantes naturais do concello pontevedrés de Ponteareas, residentes en Bos Aires, co fin moi xeral de "dedicar sus actividades a todo lo que signifique progreso en Galicia".
Entre os seus fundadores están: Angel Martínez Castro, Francisco Ojea Aldir e Cándido Otero.
Basicamente trátase dunha sociedade agraria e mutualista, que envía cartos para a mellora da súa terra natal e dos seus paisanos, dedicados maioritariamente á agricultura. Como exemplo as decisións aprobadas en asemblea xeral de socios, de 1923: envío de 100 pesos para axudar a pagar unha multa de 4.000 pesetas impostas á sociedade agraria de Cristiñade; ou a doazón de 50 pesos para as familias dos mortos de Guillarei. Acordan tamén apoiar á cooperativa "El Hogar Obrero", co envío de 1.200 pesos.
Un dos seus proxectos era crear unha biblioteca pública no seu pobo natal.
Ata o estalido da guerra civil española tivo unha gran actividade apoiando a organización de asociacións agrarias no seu partido xudicial, e a creación de cooperativas de crédito, de produción e consumo. Construíron un edificio para a Sociedad Agraria de Cristiñade, que funcionou como lugar de reunión e escola; na parroquia de Guláns, axudou economicamente a creación duunha biblioteca. Tamén financiou a construcción do edificio da Sociedad Agraria de Padróns e axudou a edificar a "Casa del Pueblo" de Ponteareas.
En 1946 esta entidade desaparece ao fusionarse co "Centro Renovación de Puenteareas".

Esta sociedade de emigrantes estradenses residentes en Bos Aires, foi fundada coa finalidade de conseguir fondos para a construción dun edificio na vila da Estrada, que sería a sede da Federación agraria da Estrada. Ademais tiñan como obxectivo prioritario loitar a prol do agrarismo e da instrución na súa terra natal. Entre os seus promotores estaban os agraristas Francisco Miguens Rey, presidente social en varios períodos, José Verde Limeses, José M. Abraira e Andrés Camiño.
En 1919 conseguen construír un edificio na rúa Lima, da capital bonaerense, onde se radicou a súa sede social, que contaba con varias oficiñas para xestionar unha bolsa de traballo que ofertar aos socios, ademais dun consultorio xurídico en caso de necesidade. Crea tamén unha escola nocturna para os socios e unha biblioteca social.
Organizaba diversas actividades para conseguir fondos que enviar á súa terra natal para a construción ou mantemento das escolas creadas na súa vila; tamén para axudar economicamente a diversas causas agraristas e anticaciquís, na defensa do campesiñado.
En 1922, prepara un gran festival artístico e danzante a beneficio da casa-escola que se está a construír na parroquia de Loimil (A Estrada). Na década dos anos 20 mandan a súa terra diversas axudas económicas para a construción e mantemento das escolas de Olives, Paradela-Barbude, Arnois, ademais da xa citada de Loimil..
En 1920, promoven a publicación dun voceiro social baixo o título de "La Libertad".
O 23 de outubro de 1943 apróbase a fusión das sociedades "Federación agraria de la Estrada" e "Unión Estrandese", creando unha nova entidade baixo a denominación "Centro cultural del partido de la Estrada".

Esta entidade foi creada en 1962, ano no que concurriron varias efemérides hispanas en Bos Aires, (como a celebración duns xogos florais creados por Gerardo Diego e a participación do buque español "Canarias" nas celebracións do 150º aniversario da Revolución de Mayo), que exaltaron o ánimo patriota de numerosas sociedades de emigrantes españois residentes na Arxentina.
Integraron esta nova entidade as seguintes institucións: Centro Región Leonesa, Riojano Español, Numancia, Navarro, Astur Argentino, Madrid, Archipiélgao Canario, Ávila, Círculo de Aragón, Hogar Andaluz, Cangas de Narcea, Asturiano de Lanues, Instituto Argentino Hispánico, Villaviciosa y su concejo, Zamorano, Burgalés, Montañés, Hogar Asturiano, Salamanca, Maragato, El Micalet, Cruzados de Santiago Apóstol, Juventud Siero y Noreña, Asociación Laredana, Heraldo de Asturias y Agrupación Covadonga. Anos máis tarde se irán incorporando outros centros como o "Centro Galicia" ou o "Hogar Gallego para Ancianos", sendo na actualidade socios 57 sociedades españolas.
Un dos seus máis destacados presidentes e promotor da creación da Federación foi Donato Aumente Flórez.
Tivo un papel destacado na celebración na Arxentina do Vº Centenario do descubrimento de América en 1992.

Esta sociedade de emigrantes galegos foi creada por un grupo de emigrantes, republicanos que defendían a idea de Galicia como nación. Estivo integrada por destacados persoeiros nacionalistas como Antón Fiz Fernández, Rodolfo Prada, Manoel Pedreira, Indalecio T. Covelo, Antón Gómez, Bieito Cupeiro, Moisés Da Presa, Xosé Lema Novo, Antón Suárez Dopazo, Valeriano Saco, Federico Zamora, Manoel Ucha, Lois Ares, Bernaldo Souto ou Fernando Iglesias "Tacholas".
Como medio de defensa dos seus ideais políticos publicaron varios xornais como "A Nosa Terra" ou "Adiante".
No ano 1946 temos constancia da existencia de tres filiais desta sociedade en La Plata, Rosario e Mendoza.

Esta asociación recreativa musical foi fundada por un grupo de emigrantes galegos, entre os que estaban Manuel Golpe, Juan Cao e Francisco Galván, en 1897 co propósito de reunirse e difundir a cultural musical galega na capital arxentina e entre os seus paisanos alí residentes.
Comeza chamándose "Orfeón Gallego", pero "con motivo de la fiesta organizada por la Asociación Patriótica Española el día 4 de enero de 1898 y a fin de diferenciarse de otra sociedad congénere del mismo nombre, la Comisión Directiva, en sesión celebrada el 31 de diciembre de 1897, acordó usar para concurrir a aquellas fiestas la denominación de Orfeón Gallego Primitivo, cuyo título siguió usando después".
Organiza funcións artísticas e festivais, como en 1908 que fan unha velada en honor de Curros Enríquez e que tivo gran éxito entre a colectividade galega residente en Buenos Aires. Moitas das súas actuación serven para recoller fondos para enviar a España como axuda en casos de catástrofes ou necesidade. Contaron na súa sede cunha biblioteca e un arquivo musical, ademais dunhas aulas donde se impartían clases para os fillos dos socios.
No ano 1918 desaparece tras a súa fusión coas entidades "A Terra", "Agrupación Artística Gallega" e "Sociedade Coral Gallega", creando unha nova sociedade baixo o nome de "Casa de Galicia de Buenos Aires".

Esta organización política e galeguista foi fundada baixo o patrocionio de destacados galeguistas como Miguel C. Alvarez, Antonio Alonso Ríos, Eduardo Blanco Amor, Avelino Díaz, Pedro Campos, Antonio Iglesias, José Gamallo, José Liñares ou Luis Raña entre outros: "La O.R.G.A. de Buenos Aires, formada por emigrados gallegos que aman con fervor a su tierra y que anhelan y trabajan en pro de una España grande y de una Galicia libre, próspera y digna (...)"
Xa dende a súa creación loitan pola aprobación do Estatuto de Galicia, organizando diversas actividades para conseguir doazóns e apoios solidarios que enviarán a Galicia.

Esta sociedade foi fundada polos emigrantes naturais do concello de Forcarei residentes na Arxentina, coa finalidade de «ver desterrado de Galicia ese resto de vergüenza que se llama analfabetismo».
Nos seus primeiros estatutos defínese como unha asociación laica que ten como obxecto a fundación de escolas no seu concello natal, que dotaría con mobiliario e material educativo. Contemplan a súa colaboración económica para a construción de camiños e pontes nas parroquias do concello e de edificios que funcionasen como cooperativas agrícolas. Outra das súas finalidades foi a loita pola modernización e progreso da súa terra, co fomento da industria, a construción de fábricas de electricidade e forza motriz para usos industriais, de muíños modernos e de granxas agropecuarias, de canles de rego ou de cemiterios civís. Hai tamén unha defensa da saúde dos seus veciños, con envíos de cartos para a creación de sociedades de socorros mutuos que ofertasen servizos médicos e de farmacia.
Entre os seus fundadores podemos citar a Manuel Campos Couceiro, presidente da entidade en varias ocasións, Manuel Muras ou Enrique Chamosa.
En 1923, edita un voceiro social, con carácter mensual, baixo o título de "Umia y Lérez", que foi dirixido por Pedro Campos Couceiro e Manuel Pichel.
En 1927, co envío de 15.000 pesetas e dos planos arquitectónicos, comezan as obras do seu edificio escolar no lugar de Levoso (parroquia de Quintillán), nun soar cedido polos veciños. Esta escola de ensino primario foi inaugurada a finais de 1928.
En 1932, fai un donativo á subscrición Pro-Estatuto de Galicia auspiciada pola O.R.G.A.

Os naturais de Dodro, emigrantes en Bos Aires, crearon esta sociedade agraria e mutualista, no país de acollida para axudar no funcionamento da Sociedade Agraria de San Julián de Laíño (parroquia do seu concello natal).
Entre os seus fundadores podemos citar a Tomás Viturro (primeiro presidente da entidade), Ramón Torrado, Perfecto Blanco, Manuel Reboiras ou Manuel Viturro, entre outros.
Con finalidades agraristas e instrutivas, os seus estatutos sociais recollen que entre as súas prioridades están apoiar a loita do sindicato agrario da súa parroquia contra o caciquismo local e axudar no desenvolvemento da instrución da xuventude da súa terra natal.
Ao pouco tempo da súa fundación, fan un envío de 6000 pesetas á sociedade de agricultores, para a construción en Tallós dun edificio, que debía funcionar como a súa sede e no que debían habilitar unhas aulas para escola dos nenos e nenas da parroquia.
En decembro de 1916, hai noticias do remate das obras e da inauguración do edificio social. Ademais do financiamento das obras, mandan cartos periodicamente destinados ao seu mantemento e ao pagamento do soldo do mestre, ata o ano 1956.
Esta entidade formou parte da Federación Agraria del Distrito de Padrón en Buenos Aires, entidade que tiña como voceiro a revista El Eco de Teo.
O nome fundacional desta sociedade fai referencia á orixe parroquial dos socios fundadores. En 1940, debido ao cambio de finalidades, prodúcense disensións que provocan a súa disolución.

Esta sociedade foi creada por un grupo de emigrantes, naturais do concello de Silleda, residentes na Arxentina. Tiña como principal obxectivo restablecer entre os eles os vínculos de relación e amizade, primando a idea dun dos seus fundadores máis recoñecidos, o mestre Antonio Alonso Ríos, de fundar unha sociedade instrutiva que se centrase na creación de escolas no seu concello natal, para combatir e erradicar o analfabetismo imperante na zona.
A primeira escola construída pola entidade foi na parroquia de Freixeiro e que anos depois chamarán "Rosalía de Castro". A sociedade desexosa de que as escolas servisen de modelo non só no programa de ensinanza senon tamén nas condicións hixiénicas e de comodidade, proxecta e constrúe un segundo edificio escolar en Penadauga que se chamará "Bernardino Ribadavia" e subvencionan unha terceira na parroquia de Refoxos. A cuarta escola construída e subvencionada pola entidade será a de Marco, inaugurada en 1921 e denominada "Francisco Giner de los Ríos". Todos os colexios estiveron sempre provistos de material pedagóxico e dun programa educativo progresista e laico a conta da sociedade, polo que tiveron moitos problemas, sendo clausuradas nalgunha ocasión pola acusación de impartir “educación anarquista”.
Non só tivo unha ampla actividade educativa senón tamén anticaciquil, combatendo dende a súa fundación o caciquismo por medio de manifestos e xornais, nos que se publicitaba o movemento agrarista do concello de Silleda.
Esta entidade foi decana de todas as asociacións que fundaron a “Federación de Sociedades Gallegas Agrarias y Culturales en la República Argentina".
No ano 1946 aproba unha reforma dos seus estatutos sociais, centrándose a partir de entonces, na axuda mutua e nas actividades recreativas.
En xullo de 1982, apróbase a fusión das sociedades da comarca do Deza "Hijos del Partido de Lalín", "Hijos de Silleda", "Unión del Partido de Lalín" e "Hijos del Ayuntamiento de Golada y sus contornos", creando unha unha nova entidade denominada "Centro Lalín de Buenos Aires" que agrupa a todos os emigrantes e descendentes de dezanos residentes na Arxentina.

Esta sociedade foi fundada polos veciños das parroquias de Briallos, Lantaño e Romai, do concello de Portas, residentes na Arxentina. Como se recolle no número 813 do xornal "Galicia" (1943), o propósito destes emigrantes era «vincularnos entre sí, en la República Argentina, a donde hemos venido en busca de un porvenir, en esta tierra generosa, que por su historia, tradición e idioma, está unida a nuestra España y al decir España dice Galicia, en el deseo de estimular a nuestros convecinos de aquella comarca, en donde tenemos la mayoría nuestros seres queridos [...]. Nos guía el propósito de darle a esta sociedad una elevación cultural y práctica, un mutualismo dentro de nuestros recursos».
A primeira comisión directiva estivo formada por José Silva, como presidente; Victorino Ares Barcala, vicepresidente; Manuel Rivas, secretario xeral; José Alfonso, secretario de actas; Manuel E. Vila, secretario auxiliar; Jesús Alfonso, tesoureiro; Olimpio Maquieira, protesoureiro; Amando Gándara e Amando Docampo, bibliotecarios; e como vogais: Peregrino Villaverde, Angel Vila Ares, Elías Gómez Alonso, José R. Carballo, José Cons, José B. Pena e Manuel Iglesias. Alfonso Rodríguez Castelao foi nomeado presidente honorario da entidade.
En 1949, comeza editar como voceiro social unha revista mensual que se chamaba "Portas".
A comezos de 1950, recibiu unha petición dos seus veciños en Galicia para que lle axudasen economicamente na construción dunha escola para os nenos da parroquia de Santa María de Portas. José Cascallar, socio da entidade, foi un dos promotores na recollida de cartos e, ademais, entregoulle á parroquia un soar da súa propiedade no lugar de Currás, onde se construíu o centro escolar. Os socios desta entidade conseguiron recadar unhas 6000 pesetas, que enviaron a Portas. O edificio foi inaugurado en 1954. Nos seguintes anos mandaron varias remesas de cartos e material escolar para esta escola e para o resto dos centros educativos do concello.

Esta entidade foi resultado da unión de emigrantes naturais dos concellos luceneses de Fonsagrada, Baleira e Castroverde, quen quixeron reflectir a súa procedencia na súa denominación
Tras a súa creación, organiza un comité para conseguir fondos a prol das vítimas da guerra civil española e da causa republicana; este comité estaba integrado na "Central Gallega", creada pola Federación de sociedades gallegas de la República Argentina.
A súa duración foi escasa, pois xa en 1939, os socios aproban en asemblea fusionarse coa entidade "Unidos de Fonsagrada y Baleira", para así ter máis peso tanto na Federación como para conseguir os seus fins solidarios e benéficos.

Esta entidade foi creada pola fusión das sociedades "Residentes del partido de Fonsagrada" con "Sociedad artística y recreativa orfeón Fonsagrada" no ano 1936 para xuntar esforzos cos que axudar ás vítimas da guerra civil que estaba asolando a súa terra natal.
En 1939 fusiónase coa sociedade irmá "Sociedad de ayuda mutua y recreativa del ayuntamiento de Baleira" pasando a denominarse "Unidos de Fonsagrada y Baleira".
Finalmente no ano 1943 pasa a integrarse na sociedade provincial "Centro Lucense de Buenos Aires".

A fundación desta federación orixinouse con motivo de que aalgunhas asociacións galegas na Arxentina non se sentían representadas pola "Federación Gallega de la República Argentina" a quen acusaban de mala administración e dunha ideoloxía partidista. Ademais a FSGA uníronse entidades que non estaban federadas e reclamaban a creación dunha entidade de segundo grao que as representara e loitara polos seus dereitos e necesidades. Tendo en conta que a colectividade galega é moi numerosa pero está moi fragmentada, pensouse na necesidade dunha nova federación que a aglutinara en sí mesma.
Entre as sociedades que forman parte desta entidade están: "Círculo Valle Miñor", "A.B.C. de Corcubión", "Asociación de Carbia", "Hijos del Ayuntamiento de Puerto del Son", "Centro Noia-Rianxo", "Asociación Finisterre en América", "Hijos de Arantes", "Centro Villamarín Perojano", "Residentes de Mos", "Asociación Tuy - Salceda", "Centro Gallego de Avellaneda", "Centro Partido de Carballino", "Unión Residentes de Outes", "Unión Residentes de Dodro", "Asociación Parroquial de Vedra", "Centro Arzuano Mellidense", "Asociación del Ayuntamiento de Palas de Rey", "Asociación de Campo Lameiro", "Hijos del Ayuntamiento de Boiro", "Centro Lalín de Buenos Aires", "Asociación Hogar de Ribadumia", "Casa de Galicia", "Asociación de Ordenes", entre outras.
A súa directiva fundacional estaba integrada por Manuel Quiroga, como presidente; vicepresidente, Albino Táboas Figueroa; secretario, Eduardo García Chorén; prosecretario, Teodoro García; secretario de actas, José Carlos Panteón; tesoureiro, Baltasar González Ares; protesoureiro, Sergio Lorenzo e como vogais: José Creo, Laureano Rodríguez, Generoso Rodríguez e Marcial Sánchez.
Nos seus primeiros estatutos sociais (1988) declaran os seguintes fins como entidade:
"a) propugnar e realizar todas as actividades necesarias para o agrupamento de todas as institucións galegas na Arxentina; b) estimular, fomentar e manter relación de todo orde coa República Arxentina, Galicia e España; c) difundir entre os asociados que a integran toda información que competa a cada un deles como acordos, tratados ou convenios cos gobernos arxentino, español ou galego; d) establecer e manter no país ou no exterior delegacións ou representantes; e) aceptar fondos, bolsas, subvencións e facilidades que proveñan da Xunta; f) patrocinar toda manifestación que exalte os valores da cultura galega e arxentina; g) promover a idea de unidade entre todas as asociacións que a conforman; h) publicar un órgano de difusión que leve a información, reportaxe, nota ou artigo que teña que ver cos seus fins; i) celebrar anualmente o aniversario da fundación e a festividade do Día das Letras Galegas; k) difundir, promover e colaborar en todos os actos que as asociacións integrantes realicen; l) organizar congresos, conferencias, simposios, reunións, xornadas, debates, cursos relacionados coa cultura galega, a emigración ou a inserción; m) promover a creación dunha escola na Arxentina co seu nome; n) labores asistenciais a persoas necesitadas, tamén labores educacionais e de contido cultural; ñ) dar orientación laboral aos emigrantes".
Esta sociedade non só se dedica a facer reunións senon tamén traballa intensamente brindando asesoramento e realizando xestións sobre cidadanía española, informes consulares, pensións, e xubilacións, tramitación de diversa documentación, informar sobre bolsas, programas de axudas, campamentos xuvenís, viaxes, reencontros, etc. e asesoramento previsional.
Realiza ao longo do ano diversas actividades culturais e recreativas: cursos de lingua galega dictados nas diversas entidades que a integran, e tamén ten varios programas radiais. Organiza conferencias e debates coa participación de distinguidas personalidades a cultura de Galicia e da comunidade galega en Arxentina. Organiza tamén exposicións de arte, festexos etc., compartindo as diversas romarías tradicionais nos recreos sociais das institucións federadas.
Ten tamén actividades deportivas, comos torneos de distintas disciplinas deportivas nas sedes sociais das asociacións federadas.

Esta sociedade foi creada pola fusión das sociedades "Progreso del Distrito de Covelo" (1926) e "Unión Covelense" (1923), ambas as dúas integradas por emigrantes do concello pontevedrés do Covelo residentes en Arxentina.
A súa primeira directiva estaba formada por Casiano Domínguez, como presidente; vicepresidente, Santiago García; secretario xeral, José Fontán; prosecretario, Avelino Mosquera; tesoureiro, José M. Bello; protesoureiro, Severo Pascual; secretario de actas, Miguel García; prosecretario de actas, Herminio Martínez
En 1932 envía un donativo á subscrición "Pro-Estatuto de Galicia" auspiciado pola O.R.G.A.

Esta sociedade agraria e instrutiva foi creada por iniciativa dun grupo de emigrantes naturais da comarca de Salvaterra residentes na República Arxentina. Entre eles podemos citar a Clemente López, Laureano Puente, Manuel Puente e Francisco Ojea Aldir, que defendían ideais socialistas e laicos.
Deciden crear a sociedade para acoller os veciños alí residentes e proporcionarlles socorros e axudas para os máis necesitados, ademais de fomentar a construción de centros educativos e de progreso no seu distrito natal, tal como se recolle nos seus primeiros estatutos: «Art. 2º: socorrer moral y materialmente a sus asociados, en casos de enfermedad, muerte y repatriarlos si quedaran inútiles; Art. 3º: propender al progreso del distrito y bienestar de sus habitantes elevando su capacidad intelectual y dignificación moral, por medio de la escuela, de la organización social y de la cooperación colectiva».
En 1926, organizaron un gran festival artístico a beneficio do seu proxecto para construír un edificio social na súa localidade. Neste edificio tamén debía funcionar unha cooperativa agrícola, de créditos e consumos; e ser a sede dos sindicatos agrícolas da comarca. Así mesmo, habilitaron varias dependencias como aulas para impartirlles clases aos nenos e nenas da zona. Cos cartos obtidos mercaron, ao ano seguinte, un soar valorado en 2487 pesos.
O 15 de xullo de 1928, inaugurouse o edificio da Casa do Pobo, no que se instala, ademais da escola, unha cooperativa como apoio aos labregos da comarca, para que conseguisen abaratar os prezos dos produtos e da maquinaria agrícolas.
Esta sociedade tivo un forte ideario agrarista e progresista e colaborou activamente na defensa deste movemento na súa comarca con doazóns pero tamén co seu apoio solidario a calquera tipo de reivindicación dos campesiños: axudou á Sociedade Agraria de Cristiñade, que fora multada por soster unha escola rural, ou aos afectados pola traxedia de Guillarei.
En 1936, fusionouse coa entidade "Hijos de Fornelos y anexos" e pasou a denominarse "Asociación de Residentes de Salvatierra de Miño en la República Argentina", que hoxe segue a funcionar.
En 1940, tivo un cambio nas súas finalidade e centrouse na axuda mutua e na organización de actividades recreativas e culturais, tal como se recolle no regulamento social: «nuestros Estatutos han sido reformados y ha quedado abolida toda clase de política, como así el envío de dinero a España, salvo que alguna familia solicitara ayuda, en cuyo caso la resolución se haría en asamblea. Se comenzará a reunir dinero para comprar un campo para recreo y esparcimiento de nuestros hermanos en la Argentina».