Esta sociedade foi creada polos emigrantes naturais do concello de Lousame residentes na República Arxentina.
Entre as súas finalidades destaca a construción dunha escola na súa vila e a axuda mutua entre os socios, ademais de organizar festas e comidas para manter o contacto e a unión, á vez que consegue fondos para levar a cabo os seus proxectos.
En 1925, organiza unha festa a beneficio da escola que están a construír na parroquia de San Martiño de Fruíme. Colabora activamente cos veciños da parroquia «porque nuestros rapaciños sin nuestra ayuda tendrán que emigrar mañana sin saber el silabario». Esta escola foi inaugurada en 1927.
En xullo de 1939, participa na homenaxe polo centenario do nacemento de Rosalía de Castro que a colectividade galega organiza no Teatro Avenida da capital arxentina.

Esta sociedade instrutiva e mutulista foi creada en Bos Aires por un grupo de emigrantes naturais do concello pontevedrés de Cuntis. Dende a súa fundación organizaron diversos festivais e actos para recadar fondos para a construción de escolas na súa terra natal.
En 1924 merca un edificio en Cuntis para implantar a primeira escola financiada por esta sociedade, que financiou durante varios cursos. Sabemos tamén do envío de numerosas doazóns de material escolar para as escolas de Cuntis.
Esta entidade foi disolta en 1974.

Esta sociedade de instrución e socorros mutuos foi creada na cidade da Habana por iniciativa dun grupo de emigrantes naturais do concello ourensán de Coles residentes en Cuba.
Destacan entre os seus fundadores, nomeados anos despois presidentes de honra da entidade, Preciosa Vázquez, Ramón González, Ramón Varela Novoa, José Rivero, Antonio Fernández e Constantino Añel.
A súa primeira directiva estivo formada por Manuel García Vázquez, como presidente; vicepresidente, José Otero; tesoureiro, José Rivero; vicetesoureiro, Antonio Cintas; secretario, Gerardo González; e vicesecretario, Aquilino Requejo.
Dende a súa creación, as súas actividades estaban centradas en ofrecer servizos mutualistas aos socios e conseguir cartos para poder financiar a construción dunha escola laica no seu concello natal. No Regulamento de 1912 aparece como fin principal o de favorecer ao obreiro ourensán procurándolle medios e facilidades para a súa mellora.
En Galicia, no ano 1911, a Sociedad Agraria de Coles, falta de recursos económicos para rematar o edificio que estaba facendo na súa localidade, ponse en contacto coa entidade habaneira, á que ofrece os terreos e parte do edificio xa construído, para continuar coas obras e así establecer nun breve prazo a escola. Desde Cuba aceptan o ofrecemento e aproban o presuposto para o remate do edificio, que funcionará como escola mixta.
Houbo moitas disensións entre ambas as entidades, pois a sociedade de agricultores pretendía que unha parte do edificio se convertese no seu local social, mentres os emigrados de Cuba querían, que fose unicamente escola para os nenos/as da parroquia. Finalmente, foi inaugurado como centro educativo o 26 de novembro de 1913, baixo o nome de Colexio «La Luz». Desde esa data a sociedade cubana ocupouse de enviar regularmente cartos para o seu mantemento.
En 1917, na memoria anual da entidade aparece reflectido este labor e destácase que o colexio conta con 105 alumnos/as. En 1920 dótano dunha nova aula onde se impartían clases de corte e confección para as nenas.
Esta sociedade mantivo unha ampla actividade a prol da instrución en Galicia; pertenceu dende 1912 ao Comité Representativo de las Sociedades Gallegas de Instrucción de Cuba.
Na actualidade segue existindo con finalidade recreativa e mutualista.

Esta asociación foi fundada por un grupo de emigrantes naturais do concello lucense de Sarria, residentes en Arxentina, co pensamento de protexerse mutuamente e a súa vez "fomentar a instrución laica e a loita pola liberación do labrador galego da súa vida mísera, explotado por rendistas e caciques". En instrucción pública teñen o propósito de fundar o primeiro grupo escolar en Sarria e unha biblioteca social de carácter agrícola; fomentar o coñecemento por todos os medios ao seu alcance, o que se relaciona coa produción e maneira de traballar a terra, así como poñer de manifesto a forma na que vive o campesiñado galego.
No número 40 da revista Céltiga aparecen mencionados os seus obxectivos prioritarios: "Allegar recursos para construir en el partido de Sarria el primer grupo escolar donde los niños de ambos sexos puedan recibir una educación racional, atendiendo a las actividades que están llamados a desarrollar en la sociedad moderna. Reunir bajo unha única bandera a todos los residentes del distrito en esta República, tratando de hacer crecer entre ellos esa fructífera planta que se llama "solidaridad" e implantar la protección mutua en los casos de enfermedad u otra cualquier desgracia personal".
O seu presidente fundacional foi Manuel Ribelo.
Durante a década dos 20 do pasado século mandan a súa terra diversas cantidades de cartos para axudar en casos de pobreza e necesidade.
Para obter fondos celebra festivais, festas campestres e tertulias familiares entre os socios. Tamén contemplan a axuda mutua entre eles en casos de enfermidade.
En setembro de 1931, o "Círculo Gallego de Buenos Aires" aproba a súa fusión con esta entidade.
E o 10 de decembro de 1942, crea con outras sociedades de emigrantes da provincia de Lugo en Bos Aires, o "Centro Lucense".

Esta sociedade foi fundada por un grupo de emigrantes naturais das parroquias de Manduas, Moalde, Chapa, Piñeiro, Lamela e Cervaña, do concello pontevedrés de Silleda, que residían na República Arxentina. A idea foi iniciativa de Ramón Otero e José M. López, que convocaron os seus paisanos co obxectivo de «fundar en Bandeira una escuela laica teniendo en cuenta que no escapará a su clara inteligencia los múltiples beneficios que aportaría».
Na acta fundacional constan como socios fundadores, ademais dos xa mencionados, Manuel Otero, Manuel Carnota, Manuel Abades, Manuel Peña, Andrés Gamallo, Andrés Ouzande, José Lodeiro, Manuel Matos, Adolfo Calveiro, Ramiro Abades, Jesús Lodeiro, Benigno M. Viz, Manuel Camino e Rudesindo López, que foi elixido como primeiro presidente social.
Coa idea de difundir os seus propósitos, aprobouse a edición dun voceiro social chamado "Fomento de la Instrucción Gallega". Este serviu de canle de unión entre a sociedade e os seus veciños da Bandeira. Non só daba noticias das actividades sociais e de temas relacionados coa educación, sempre dende postulados progresistas e laicos, senón que tamén loitaba pola defensa do agrarismo e dunha política progresista na súa terra natal.
Para conseguir fondos organizaba festivais, banquetes e diversas subscricións e, por suposto, cobraba as cotas sociais. Estes fondos serviron para a compra dun soar e para a construción do edificio escolar. Isto non se levou a bo termo ata 1927, ano en que se mercaron uns terreos na parroquia de Manduas e, pouco despois, comezaron as obras da escola. As xestións para a construción da escola realizounas Luciano Folgar, representante da entidade na Bandeira. A entidade arxentina mandou nun primeiro momento 10 000 pesetas, cantidade que se foi incrementando ata as preto de 33 900 pesetas en que se presupostou o edificio.
A escola foi inaugurada en setembro de 1930 cunha matrícula de máis de 60 alumnos e alumnas naturais da Bandeira e das parroquias veciñas. Estaba dotada dunha ampla biblioteca e dispoñía de mobiliario e material educativo moderno enviado dende Arxentina, que causaba grande admiración na prensa da época.
A pesar do éxito no funcionamento da escola, en 1934 clausúranse as clases, pois coa chegada da República a sociedade consideraba que o labor que facía a prol da educación debía ser asumido polo Estado. O edificio pasou a converterse en sede da Casa do Pobo e Biblioteca Popular.
A entidade bonaerense seguiu a loitar pola cultura dos seus veciños e continuou mandando caixas cheas de libros de todo tipo de temáticas, aínda que prevalecían os temas relacionados coa agricultura e a gandaría.
Ademais, a sociedade sempre apoiou economicamente as iniciativas agraristas e de progreso na súa terra. Nos anos 40, durante a posguerra, tivo lugar a expropiación do edificio. É entón cando a sociedade renovou os estatutos e centrou a súa actuación na axuda mutua dos socios e nas actividades recreativas. Tamén cambiou de nome e pasou a denominarse Residentes de Bandeira en Buenos Aires.

Esta sociedade mutualista e recreativa foi fundada polos emigrantes naturais do concello do Corgo residentes na Arxentina.
Entre os seus fundadores pódese citar a Bautista Teijeiro, Andrés Naveira, Rogelio Rey, Angel Teijeiro, José Pérez, Antonio Pérez, Jesús Pérez Fernández, Segundo Sánchez, Antonio Padorno, Manuel González, quen foi o seu primeiro presidente, Pedro Alvarez, Moisés Ríos, Juan Fernández e Manuel Teijeiro.
Esta entidade desaparece en 1943, ano no que se fusiona con outras sociedades de emigrantes da provincia de Lugo en Bos Aires, e forman o Centro Lucense.

Esta entidade foi creada na capital arxentina polos emigrantes naturais do concello pontevedrés de Cotobade que alí residían. Entre os seus fundadores podemos citar a José Provenga, primeiro presidente da sociedade, José García, Marcelino Pan, Máximo Gesteira ou Edmundo Quinteiro.
Foi fundada para reunir aos socios en diversas actividades recreativas e darlles asistencia en caso de necesidade.
Formou parte dende os seus inicios da Federación de Sociedades gallegas de la República Argentina.

Esta sociedade mutualista e recreativa foi creada por un grupo de emigrantes naturais do concello de Vedra e residentes na capital arxentina.
O primeiro obxetivo perseguido polos seus fundadores, entre os que destacan José M. Cutrín, Manuel Caneda, e Manuel Vilar Bermúdez, destacado dirixente agrarista, era o de brindar protección e axuda aos emigrantes de Vedra que chegaban a Buenos Aires.
En 1926 celebra un festival artístico e danzante en conmemoración do seu dezaséis aniversario fundacional a beneficio da biblioteca popular que creara no seu concello natal, e ao longo dos anos realizou numerosos envíos de libros e cartos para o seu mantemento.
En 1927, inaugura un edificio no que funciona unha escola nacional e unha cooperativa que merca ferramentas e máquinas agrícolas, subvencionadas con cartos dos emigrantes en Arxentina.
Dende os anos 60 do século pasado a entidade prima as actividades recreativas e culturais: crea unha coral formada polos socios e celebra todos os anos as festas patronais da Virxe dos Dolores. Conta ademais cunha escola de música e danzas galegas.

Esta sociedade, mutualista e agraria, foi fundada por un grupo de emigrantes naturais de Vedra, co obxectivo de auxiliar ao sindicato de agricultores de Vedra, que neste concello loitaba polo mellora moral e material dos seus paisanos, ademais de abogar pola boa xestión municipal e polo auxilio daqueles dos seus asociados máis necesitados, segundo aparecía recollido nos seus estatutos.
Os fundadores desta sociedade eran socios integrados na Sociedad agrícola, cultural y recreativa del municipio de Vedra (1910) que, contrarios coas decisións da directiva, decidiron separarse e crear unha nova entidade; nas súas directivas estiveron destacados sindicalistas como Antonio Cao, José Betelos ou Manuel Requejo entre outros.
Nos anos 20 do pasado século organiza varios festivais a beneficio das casas-escola que se estaban a construír nas parroquias de Trobe, San Pedro de Sarandón e Merín, financiadas por esta sociedade. En 1927, inaugúrase o edificio social do sindicato agrícola de Vedra, financiado pola entidade quen tamén apoia economicamente as súas actividades, así como a creación de cooperativas e seguros de gando, ou a adquisición de semillas para repartir entre os socios.
O 9 de abril de 1932 os socios aproban en asemblea xeral a súa fusión coa sociedade nai, para conseguir levar a cabo máis proxectos a prol da súa terra natal.

Esta sociedade foi creada en 1944 tras a fusión das distintas sociedades de emigrantes naturais do partido xudicial de Ordes residentes na Arxentina.
No ano 1918 foi fundouse en Bos Aires a primeira sociedade do partido de Ordes co nome de "Pro-Escuelas Laicas no Partido Xudicial de Órdenes", pero non tivo moita aceptación entre os seus paisanos. Despois de catro anos de loita, cobrou arraigo a idea de crear e soster unha sociedade que ostentase o nome do partido xudicial e en abril de 1922 xorde á vida societaria a "Sociedad de Residentes del Partido Judicial de Órdenes", que foi fundada baixo o patrocinio da "Federación de Sociedades Agrarias y Culturales de la Provincia de la Coruña". Anos máis tarde tamén se promociou a creación das Sociedades integradas por emigrantes naturais de Trazo, Frades e Mesía. Todas eles sostiveron unha activa campaña en pro da instrución primaria, a fundación de bibliotecas públicas nos seus concellos, a loita polo desenvolvemento agrícola e o cooperativismo e o envío de axudas a súa terra natal.
Na actualidade esta sociedade está centrada en actividades recreativas e de axuda mutua entre os seus asociados.

Esta sociedade foi fundada polos emigrantes naturais da parroquia de Cristiñade (Ponteareas) residentes na República Arxentina. Entre os seus socios máis destacados podemos citar a Cándido González, que foi presidente en varias ocasións, Aparicio González, José M. Ledo, José Lamas, José Presa e Benito Piñeiro.
Nos seus estatutos sociais declara como fin principal da entidade «fundar y sostener una escuela, además de cultivar el espíritu de asociación, procurar la mutualidad social, y organizar certámenes tendentes a difundir los conocimientos útiles a la agricultura y estimular sus adelantos».
Xa dende un primeiro momento se encarga de obter fondos para a construción da escola, que foi inaugurada en outubro de 1920. Financiou o seu mantemento ata os anos 30. Para iso celebraba festivais e pícnics para recadar fondos, ademais do que conseguía polo pagamento das cotas sociais.
Nesa década aprobou o proxecto para construír un edificio que sería usado como Casa do Pobo e envía 3000 pesos para o inicio das obras.
En outubro de 1934, fusionouse coas sociedades dos emigrantes do distrito de Ponteareas que existían na Arxentina: "Hijos de Fornelos y Anexos", "Brisas del Plata" e "Hijos de Nogueira". Desta fusión sae unha nova entidade coñecida como "Centro Renovación del partido judicial de Puenteareas", que segue a ter finalidades agraristas e de progreso para a súa terra natal.

Esta entidade foi creada por un grupo de emigrantes naturais da parroquia de Taragoña, do concello de Rianxo, que residían na capital arxentina. Foi creada co nome de "Residentes de Taragoña" como unha sociedade de instrución coa intención de crear unha escola na súa parroquia natal.
Tras un breve período de crise, foi refundada o 20 de xuño de 1923 como "Sociedad instructiva pro-escuelas hijos de Taragoña en la República Argentina".
Son fundadores desta sociedade Francisco Suárez, quen foi o seu primeiro presidente, Manuel Regueira, José Otero Rial, Vicente Torrado, Felipe Tubio, Enrique Ces Otero, Manuel Otero Rial, José B. Rey, Ramón Suárez e Vicente Romero.
No ano 1924 leva a cabo unha campaña para conseguir máis recursos económicos cos que construír unha casa-escola no terreo que tiñan da súa propiedade. Este edificio escolar foi inaugurado como escola mixta "Rosalía de Castro" en 1929.
No ano 1946 desaparece tras a súa fusión coas outras sociedades de emigrantes naturais do concello de Rianxo, convertíndose nunha sociedade recreativa e mutualista, baixo o nome de "Sociedad ayuntamiento de Rianjo y Taragoña (unificadas)".

Esta sociedade foi creada polos emigrantes da parroquia de San Brexome de Parga (Guitiriz) residentes na capital arxentina. Foi fundada co nome de "Hijos de San Bréjome".
Como socios fundadores podemos citar a Constantino Espiñeira, Carmelo Lodeiro, Antonio López, José Paderne, José Sanjiao, María Roca, Jesús Lodeiro, Ana L. Sierra, Concepción Losada, Manuel Pérez, José Currás, Francisca García, José López, Manuel Otero, Manuel Prieto, José M. López, Serafín Fernández, Vicente Rodríguez, José M. Fernández, Remedios Carreira, Francisco Vázquez, Remigio Roca, Domingo Grandío, Josefa Grandío, Juan Torres, José Sanjiao, Manuel Pereira, José M. Fernández, Antonio Teyjido, Manuel Comba, Cayetano García, Juan A. Cordeiro, Angel Pereyra, Cándido Castro, Manuel Lodeiro, Francisco Vázquez, Jesús Ares e José Pereira.
A súa idea inicial era organizar unha subscrición para construír un edificio escolar na súa parroquia natal. Conseguen recadar 837dólares da época.O éxito da convocatoria foi moi grande e deciden organizarse en asociación de emigrantes con outros obxectivos pasando a denominarse "Sociedad del ayuntamiento de Trasparga mutua e instructiva", representando asía a todo o concello.
Nos estatutos están os seus obxectivos que consisten basicamente en apoiar en Arxentina aos seus asociados e facer un labor que teña repercusión benéfica para Galicia: "1º - fundar escolas de instrución libre e gratuítas no concello de Trasparga; 2º - fomentar no mesmo concello o desenvolvemento dos métodos modernos na agricultura, gandería e demais industrias rurais; 3º - contribuír a facer efectivas as melloras e reformas que reporten maiores beneficios para os asociados e veciños de Trasparga e facilitar ós mesmos todos os datos e informes que lles poidan ser de práctica utilidade; 4º - repatriar e protexer aos socios que se atopen imposibilitados para o traballo e que carezan de recursos e en caso de morte, sufragar os gastos de enterro e servicio fúnebre
En 1934, aproba en asemblea social aproba os novos estatutos onde aparece o cambio de finalidades e de nome polo de Centro ayuntamiento de Guitiriz -Villa de Parga y sus contornos, cultural, mutual y agrario".
En 1943 é unha das entiddaes lucenses que se fusionan para crear o "Centro Lucense de Buenos Aires".

Esta entidade foi creada polos emigrantes naturais do concello de Val do Dubra (antigamente denominado Buján) que residían na Arxentina. Tiña finalidades agraristas e de apoio mutuo.
En 1932 aproba a reforma dalgúns artigos dos seus estatutos nos que aparecen explicitados os seus obxectivos: "Art. 2º: "proteger a sus asociados; repatriarlos en caso de enfermedad y faltos de recursos; ayudar a procurarles trabajo y prestarles alcance de la institución, como también orientar y servir de guía a los hijos de Buján que a su llegada a este país soliciten el amparo moral de esta sociedad. (...)"
Xa no ano 1936 abren unha colecta para a compra dun aparato de radio e teléfono para a sociedade agraria homónima do seu pobo natal, a que sempre apoian con axudas varias.
En 1939 entra a formar parte da "Federación de Sociedades Gallegas de la República Argentina".
Actualmente é unha entidade recreativa e mutualista.

Esta sociedade foi creada por un grupo de emigrantes naturais do concello de Buján (actualmente denominado Val do Dubra), residentes en Bos Aires. Tiña como finalidade principal o mutualismo entre os seus socios.
En 1932 aproba os estatutos polos que vanse rexir, nos que aparecen as súas finalidades: "Art. 2º: proteger a sus asociados; repatiarlos en caso de enfermedad y faltos de recursos; ayudar a procurarles trabajo y prestarles alcance de la institución, como también orientar y servir de guía a los hijos de Buján que a su llegada a este país soliciten el amparo moral de esta sociedad".
En 1937 pasa a denominarse "Sociedad Hijos de Buján" e en 1964 "Sociedad del Valle del Dubra".

Esta sociedade foi creada por un grupo de emigrantes, naturais do concello de Silleda, residentes na Arxentina. Tiña como principal obxectivo restablecer entre os eles os vínculos de relación e amizade, primando a idea dun dos seus fundadores máis recoñecidos, o mestre Antonio Alonso Ríos, de fundar unha sociedade instrutiva que se centrase na creación de escolas no seu concello natal, para combatir e erradicar o analfabetismo imperante na zona.
A primeira escola construída pola entidade foi na parroquia de Freixeiro e que anos depois chamarán "Rosalía de Castro". A sociedade desexosa de que as escolas servisen de modelo non só no programa de ensinanza senon tamén nas condicións hixiénicas e de comodidade, proxecta e constrúe un segundo edificio escolar en Penadauga que se chamará "Bernardino Ribadavia" e subvencionan unha terceira na parroquia de Refoxos. A cuarta escola construída e subvencionada pola entidade será a de Marco, inaugurada en 1921 e denominada "Francisco Giner de los Ríos". Todos os colexios estiveron sempre provistos de material pedagóxico e dun programa educativo progresista e laico a conta da sociedade, polo que tiveron moitos problemas, sendo clausuradas nalgunha ocasión pola acusación de impartir “educación anarquista”.
Non só tivo unha ampla actividade educativa senón tamén anticaciquil, combatendo dende a súa fundación o caciquismo por medio de manifestos e xornais, nos que se publicitaba o movemento agrarista do concello de Silleda.
Esta entidade foi decana de todas as asociacións que fundaron a “Federación de Sociedades Gallegas Agrarias y Culturales en la República Argentina".
No ano 1946 aproba unha reforma dos seus estatutos sociais, centrándose a partir de entonces, na axuda mutua e nas actividades recreativas.
En xullo de 1982, apróbase a fusión das sociedades da comarca do Deza "Hijos del Partido de Lalín", "Hijos de Silleda", "Unión del Partido de Lalín" e "Hijos del Ayuntamiento de Golada y sus contornos", creando unha unha nova entidade denominada "Centro Lalín de Buenos Aires" que agrupa a todos os emigrantes e descendentes de dezanos residentes na Arxentina.

Esta sociedade foi creada tras a reunión dun grupo de emigrantes naturais da parroquia Santiago de Prevediños (Touro), residentes na Arxentina, que se propuxeron fundar unha entidade que tivera por único obxecto a fundación de escolas no seu partido xudicial. Nestes centros educativos os nenos da zona "debían acadar unha instrución brillante, que lles permitira desenvolverse na vida sen tropezos para ben propio, da súa patria e da humanidade". Ademais póñense a obriga de procurar ocupación aos paisanos recén chegados, o pago en caso de necesidade de axudas económicas aos socios enfermos ou de pagar a súa repatriación.
Entre os seus fundadores destacan Ramón Caneda e José Martínez Mato.
En decembro de 1927 un grupo de socios solicitan que a sociedade se retire da Federación de Sociedades Gallegas, por considerar que ésta supón máis un freo que unha axuda na súa labor instructiva. ("El Heraldo Gallego", nº 737).
En 1927 aproba os seus primeiros estatutos sociais no que recollen as súas aspiracións instrutivas:
"En Galicia fundar escuelas en el distrito a que pertenece con un sistema netamente laico donde los niños puedan estudiar arte y naturaleza. Aquí realiza la protección moral y pecuniaria a los socios en casos de enfermedad, repatriación y recreo según los estatutos.
Art. 2º: a) Fundar y sostener escuelas de instrucción primaria y artes y oficios con cátedra de geografía, historia y comercio de los países más importantes. b) ayudar moral y materialmente a sus asociados siempre que la situación de éstos sea crítica y la comisión directiva juzgue necesario, así como la repatriación en aquellos casos que, por prescripción médica u otras circunstancias así lo exigiesen o lo juzguen conveniente.
Art. 3º: cuando la sociedad disponga de recursos se procederá a la construcción de un edificio adecuado a los fines de que se trata debiendo el edificio reunir las disposiciones necesarias para anexar al mismo la escuela de artes y oficios; tanto la escuela de primera enseñanza como la de artes y oficios serán dotadas de material pedagógico moderno.
Art. 5º: para la primera escuela que funden se buscará el punto más adecuado. En esta escuela será establecida unha biblioteca y sala de lectura para adultos, donde serán remitidos periódicos de todas las naciones en que se hallan establecidas nuestras sociedades.
Art. 6º: los beneficios de las escuelas serán admitidos para todos los hijos de Prevediños y sus contornos sin distinción de ideas, siempre que respeten los reglamentos de la sociedad.
Art. 14º: si si un socio se encontrase enfermo y él lo deseare, la sociedad lo hará ingresar en un hospital y velará por su buena asistencia durante el tiempo que permanezca en el mismo.
Art. 15º: la sociedad en caso de fallecimiento de algún socio sufragará los gastos de su entierro o entregara a la familia del extinto $ 120 m/n si ella así lo deseara".
Esta sociedade queda inactiva en 1937 pola morte do seu presidente, Ramón Martínez. En 1943 un grupo de ex-socios intenta reorganizala baixo a denominación de "Hijos del ayuntamiento de Touro".

Esta sociedade agraria foi creada polos emigrantes naturais da parroquia de San Salvador de Nogueira (Ponteareas) residentes en Bos Aires.
Entre os seus fundadores podemos mencionar a Antonio Alonso, que foi o primeiro presidente da entidade, Camilo Rodríguez, Américo Fernández, Gabino Rodríguez, Ángel Pérez, Manuel Rivero, Manuel Fernández, Serafín Pérez ou Silverio Fernández.
Trátase dunha sociedade agrarista e instrutiva, que ten como fins principais axudar ao pobo de Nogueira de todas as formas posibles, apoiando aos labradores e a todos os veciños, mediante o envío de cartos para a construción de escolas ou para solucionar outras dificultades puntuais.
Entre os seus obxectivos recollidos nos estatutos aparecen: "1º: socorro moral e material aos asociados; 2º: aumentar a instrución entre os mesmos facéndoa extensiva aos seus fillos; 3º: pago da repatriación a Galicia en casos de necesidade; 4º: protección ao desenvolvemento da agricultura no pobo natal; 5º: reunir fondos para crear e soster unha escola na parroquia de Nogueira en Galicia.
En 1925 acorda en asemblea a construción dun cemiterio na parroquia de Nogueira, mandando a suma de 5.000 pesetas para comezar as obras.
Ao ano seguinte, con este propósito, nomea unha comisión de delegados en Nogueira, para que lles informen e asesoren sobre o tema: "... dan lectura a dos cartas del delegado social en España donde informa sobre los trabajos realizados por él para conseguir la construcción de un cementerio en la parroquia de Nogueira pero consultando la opinión de vecinos y de un abogado éstes disuadieron de tal fin pues la obra sólo serviría para explotación del abad parroquial, en vista de lo cual se cancela en asamblea dicho proyecto. (...). Aprueban sin embargo la construcción de un puente que una los pueblos de Nogueira y Fornelos, creando una comisión que estudie tal proyecto y se encargue de recaudar fondos para dicha obra". Para este labor as sociedades "Hijos de Nogueira y anexos" e "Hijos de Fornelos y Anexos" crean unha "Comisión pro-puente sobre el río Tea" que se encargará da financición da obra, crucial segundo eles para o desenvolvemento económico da comarca.
En outubro de 1934, esta sociedade desaparece tras fusionarse coas sociedades pertencentes ao distrito de Ponteareas na Arxentina: "La Antorcha", "Hijos de Fornelos y anexos" e "Brisas del Plata", creando unha nova sociedade denominada "Centro Renovación del Partido Judicial de Puenteareas".

Esta sociedade de emigrantes, naturais da parroquia de San Martiño de Moreira (do concello de Ponteareas), residentes na Arxentina. Un dos seus promotores foi Manuel Malga que aparece como secretario da entidade en 1922.
Foi unha entidade agrarista e de axuda mutua entre os seus socios.
En 1922, participa activamente na fundación dunha sociedade agraria no seu concello natal, enviando a cantidade de 480 pesetas para a súa organización.
Foi membro fundador "Federación de Sociedades Gallegas Agrarias y Culturales de la República Argentina".

Esta sociedade foi creada por un pequeno número de emigrantes naturais da parroquia de Lestrove (Dodro) residentes en Bos Aires e que decidiron non formar parte da sociedade "Hijos de las tres parroquias de Dodro", fundada tamén nese mesmo ano.
O mesmo ano da súa fundación, envía cartos á súa parroquia natal para que se continuasen coas obras de construción dunha praza pública.
En 1916, destina a recadación dun festival organizado pola entidade para o fondo social da "Federación Agraria del Distrito de Padrón" en Buenos Aires, sociedade que apoian na súa loita contra o caciquismo e a favor do desenvolvemento agrario da comarca.
Tamén apoia a publicación da revista "El Eco de Teo".