Esta entidade cultural e recreativa foi creada o 19 de xaneiro de 1935 polos emigrantes naturais dos concellos veciños de Arzúa e Melide, residentes na capital arxentina. Entre os seus fundadores podemos citar a Manuel Pampín (primeiro presidente social), Jesús Rey Vázquez, Socorro Lareo e Dionisio Doamo.
Nos seus estatutos sociais recollen as finalidades sociais: Manter a unión de todos os socios da entidade, fomentando lazos de fraternidade entre os fillos do partido de Arzúa residentes na Arxentina; crear un fondo social de reserva destinado a adquirir casa propia; organizar actos culturais e recreativos, prestando especial atención ás festas tradicionais do Carmen e de San Roque; crear unha biblioteca e un salón de lectura e difundir a arte musical e escénica.
Actualmente organizan actividades festivas e recreativas como a celebración das Festas do Carmen de Arzúa e de San Roque de Melide, unha Cea anual, Festas do Nadal e de fin de ano. Conta cun grupo de teatro arxentino formado por 30 compoñentes, chamado "Fernando Iglesias "Tacholas" e un grupo de zarzuela e coral. Organizan numerosos cursos de baile e danzas galegas.

Esta sociedade foi creada polos emigrantes lucenses naturais do concello de Guitiriz residentes na capital arxentina. Foi fundada co nome de "Sociedad del Ayuntamiento de Trasparga", título que levou ata agosto de 1933, momento no que nunha asemblea xeral extraordinaria aprobouse o cambio de denominación, no que aparecerían as dúas vilas máis importantes do concello "Centro Ayuntamiento Guitiriz - Villa Parga"; este cambio fíxose para evitar confusións con outra entidade similar, existente en Bos Aires e tamén para satisfacer a numerosos socios que o consideraban máis apropiado.
Os fundadores da sociedade eran orixinarios de varias parroquias do concello (as parroquias de San Breixo de Parga, Santa Locaia de Parga e San Estevo de Parga). A súa finalidade principal era a creación de escolas nas citadas parroquias, ademais de crear un nexo de relación e apoio mutuo entre a numerosa colonia residente en Bos Aires.
Logran acadar fondos para construír un colexio de primeira ensinanza en San Breixo de Parga e dotalo de mestre (por conta do Estado); ademais de financiar a compra de mobles e útiles necesarios para o seu funcionamento.
Nos Estatutos de 1934 cambian de obxectivos, e se converten nunha entidade de mutualidad, cultura e recreo: "Mutualidad: todo socio que cuenta más de seis meses de antigüedad, hallándose enfermo y carente de recursos, tendrá derecho a una ayuda; esta será en la forma siguiente: el primer mes 30 pesos diarios; si la enfermedad continuara, la ayuda quedará librada al criterio de la Comisión, la que podrá aumentarla o disminuirla, según la gravedad del caso.
Repatriación: el socio que hallándose enfermo y con más de un año de antigüedad como tal, y los facultativos le recomiendan regresar a Galicia, la sociedad lo repatriará por su cuenta y le entregará 100 pesetas en efectivo
Fallecimiento: en caso de fallecimiento de un socio con más de seis meses de antigüedad, la sociedad sugrafará los gastos del entierro y servicio fúnebre hasta la cantidad de 150 pesos m/n. En el caso de que éste fuese hecho por cuenta de la familia, le será entregada dicha suma a la misma.
Cultura: este centro fomentará la cultura entre sus socios, creando bibliotecas y organizando actos de arte y cultura, especialmente gallega.
En Galicia, Escuelas: fomentar en nuestro municipio la instrucción primaria y velar para que ésta sea de carácter neutro y gratuita. Crear escuelas en cualquier punto que carezca de ella. Trabajar para que en nuestra comarca sea creado un centro de enseñanza agrícola-ganadera y mantener relaciones con los maestros que sobresalgan en la educación de la infancia.
Acción Regional: apoyar moral y materialmente la autonomía de Galicia, para que ésta, libre de tutelas extrañas, sea gobernada democráticamente por y para el pueblo. Con este fin mantendremos relaciones con todas las organizaciones de izquierda, las únicas que defienden este ideal en nuestro municipio.
Recreo: este centro organizará veladas y fiestas campestres periódicamente, con el fin de estrechar relaciones entre las familias y sus relaciones.
Nuestras relaciones con las sociedades hermanas: cuando la comisión directiva lo considere necesario, este centro podrá fusionarse con una o más sociedades gallegas; fomentar y subvencionar publicaciones, tanto aquí como en Galicia, pero no podrá adquirir compromisos que lo aparten de los fines para que fue creado".

Esta sociedade foi creada tras a fusión de todas as entidades parroquiais de Rianxo existentes en Bos Aires: Centro Cultural de Rianjo (1930), Parroquias Unidas de Rianjo (1934) e Centro Hijos del Distrito de Rianjo (1956).
A súa Directiva fundacional estaba integrada por: Angel Rodeiro, como presidente; vicepresidente, Juan M. Varela; secretario, José C. Fernández; prosecretario, José Fernández Tarrío; secretario de actas, Manuel Romero; tesoureiro, Oscar Birreta, prosecretario, Juan Rodríguez; e como vogais: Miguel Martínez, Ricardo Romero, Jesús Freiro, Manuel Lorenzo, Jesús Filgueira e José R. Regenjo.
Nos Estatutos da nova entidade aparecen reflexados os seus fins principais: este centro é unha entidade instructiva, cultural e recreativa, de amor a Galicia e de admiración e respecto á nobre nación arxentina. O seu lema é "Sempre en Galiza". A súa finalidade inmediata é: buscar por todos os medios ao seu alcance a unión da familia rianxeira e os seus descendentes; soster unha biblioteca social que se denominará "Arcos Moldes" o que ha de propender en todo momento á instrucción e esparcimento dos asociados; xestionar a defensa dos asociados en casos de necesidade e orientar ao emigrado do concello que veña dirixido á sociedade; organizar, programar e realizar actividades turísticas, non lucrativas, en beneficio de asociados e os seus familiares.
Organizan festas e banquetes sociais para conmemorar datas significativas como o Día de Galicia, Santiago Apóstol, o aniversario social; tamén realiza diversas actividades culturais como conferencias, recitais, cinematecas, etc.
Os socios integran unha escola de baile para nenos e adultos e se imparten clases de gaita e pandereta. A Comisión de Damas, "Amigas del Centro Gallego", tiñan ao seu cargo a distribución periódica de alimentos, roupa e xoguetes entre os fillos dos socios máis necesitados. Contempla tamén axudas benéficas como un servicio médico gratuíto de urxencias para os socios.
O ano 1986 fusiónase coa "Asociación del Partido Judicial de Noya" pasando a denominarse "Centro Noya-Rianjo" que segue funcionando na actualidade.

O 14 de decembro de 1958 cinco emigrantes en Venezuela orixinarios do partido xudicial de A Estrada acordaron crear unha Comisión Preparatoria, presidida por Manuel Coto Porto, que aprobou a constitución dunha sociedade e a elaboración dos estatutos societarios. O 22 de setembro de 1959 elixiron unha directiva presidida por Manuel Goldar e o 6 de decembro de 1960 foi inscrita de xeito oficial como asociación. Foi o primeiro centro benéfico galego creado en Venezuela con carácter local ou comarcal.

Tras un período de decadencia esta entidade reaparece de novo en 1971, conseguindo no ano 1979 uns 460 socios. Na actualidade conta 242 socios, todos eles galegos. Segundo os seus estatutos soamente admiten como socios aos nacidos no partido xudicial de A Estrada (concellos de A Estrada, Forcarei e Cerdedo), aos cónxuxes e aos seus fillos.

Trátase dunha asociación de carácter benéfico e cultural cuxos principais obxectivos son axuda mutua a todos os asociados, tanto benéfica como social, sobre todo en casos en que por enfermidade ou accidente algún socio quede incapacitado física ou mentalmente, defender os valores autóctonos de Galicia e realizar actividades culturais e recreativas.

Non teñen sede propia. Para a maioría das súas actividades empregan as instalacións da "Hermandad Gallega de Venezuela" en Caracas e en Valle Fresco.

Dende o ano 1982 publican o "Boletín Centro Benéfico Social Hijos de La Estrada". Celebran a Festa de San Paio (patrón de A Estrada), a Festa da Richada e Romerías. Contan con tres equipos de fútbol sala en diferentes categorías. Teñen sepulturas no Cemiterio do Este en Caracas a disposición dos socios con menos recursos económicos.

Obtivo a condición de galeguidade o 28 de xaneiro de 1988 por Decreto 31/88 (DOG nº 28 do 11 de febreiro).

En 1924 os emigrantes naturais de Bergondo que residían en Nova York fundan unha sociedade instrutiva co obxecto de construír no seu pobo natal un centro escolar que axudara á xuventude a prepararse para o camiño "tenebroso" da emigración, ao que, segundo eles, a maioría dos seus veciños estaban destinados.
No ano 1929, baixo o patrocinio da sociedade de Nova York, xúntanse os veciños residentes en Bos Aires e fundan esta entidade tamén cos mesmos fins.
A entidade arxentina achegará algunhas doazóns para facer realidade o sono dos emigrantes bergondenses en Estados Unidos. O 12 de xullo de 1936 inaugúrase un edificio escolar no lugar da Senra. Aos poucos días estala o conflito da guerra civil e o edificio foi expropiado e ocupado primeiro polo exército e despois pola SEU.
Desparecida esta entidade, a súa homónima americana, que nunca renunciara á súa titularidade, inicia en 1969 unha campaña, nos medios de comunicación e ante os organismos estatais, para recuperar o seu patrimonio. Despois de trinta anos de xestións infrutuosas, ceden a súa titularidade ao concello de Bergondo co compromiso de levar a cabo a súa reconstrución e de convertelo nun centro sociocultural a beneficio da vila de Bergondo. Finalmente, o edificio volve ser inaugurado o 28 de abril de 2007 como centro sociocultural.

Xa a fins do século XIX moitos dos betanceiros residentes en Bos Aires reuníanse na zona do vello Palermo para celebrar as festas patronais de San Roque. Estes encontros impulsaron a necesidade de encauzar por medio dunha institución a solidariedade cara aos paisanos que quedaban na súa terra ou aos que emigraban cara estas terras totalmente desprotexidos. A súa fundación oficial data do 10 de decembro de 1905 e xa nos seus estatutos recollen como fin primordial estreitar os lazos de unión entre todos os nativos de Betanzos e o seu partido xudicial que residían na Arxentina, así como manter relacións de amizade coas sociedades galegas en Galicia e fóra dela.
Entre os seus obxectivos destacan ademais fomentar a axuda entre os socios, sexa proporcionando traballo ou outra ocupación, de acordo ás actividades de cada un e prestar toda axuda material e moral; atender, amparar, defender e repatriar aos betanceiros necesidos, cos recursos do centro; celebrar veladas literario-musicais, reunións sociais deportivas, festas campestres e toda clase de xogos lícitos, para a expansión dos socios e das súas familias; contribuír á maior cultura e instrución dos asociados, organizando conferencias instrutivas, creando unha biblioteca e salas de lectura de publicacións rexionais, nacionais e extranxeiras.
O seu lema foi "Por Betanzos, a cultura e a solidariedade entre os seus fillos".
Pouco despois da súa fundación comeza a editar unha revista social, titulada "Betanzos", cunha tirada de 11.000 exemplares e que aínda hoxe se segue a publicar. Tamén publica outras revistas como "Nueva Historia", editada pola subcomisión xuvenil do centro e colabora con outras institucións para a edición de "Nueva Galicia"; así como numerosos folletos e memorias sociais.
Esta entidade estivo tradicionalmente moi vinculada coas ideas de esquerdas e amosou sempre o seu apoio a IIª República española e ao nacionalismo galego, vinculándose a ela persoeiros destacados como Castelao (presidente honorario), Ramón Suárez Picallo, Antón Alonso Ríos, Elpidio Villaverde, Andrés Beade Dopico, Osvaldo Dans Varela, etc.
En 1950 crea un grupo de baile e danza "César Quiroga", formado por 22 bailaríns e un corpo de gaitas "Sementeira" e en 1952 forman a coral "Os Rumorosos" e un conxunto de gaiteiros "Betanzos", que actuou con grande éxito nas festas da colectividade deses anos. No ano 1975 comeza a funcionar unha escola de danzas.
Moitas das súas actividades recreativas e culturais están centradas na celebración das súas festas de agosto, creando no ano 1970 a Iª Semana de Betanzos en Buenos Aires, con exposición de pinturas, mostras do libro galego, festivais folclóricos e a edición dun xornal.

Este centro foi creado en 1943, pero nos seus estatutos sociais aparece como data fundacional o ano 1926, tomando como esta data da creación do primeiro "Centro Coruñés" xa desaparecido e que tivo varias refundacións durante estas dúas décadas. Finalmente o ano de 1943, baixo os auspicios de Julio Smith e Juan F. Longueira, foi fundado como un clube deportivo, co fin principal de practicar o fútbol.
En 1950 desaparece tras a súa fusión co "Círculo Provincial Coruñés", dando lugar a unha nova sociedade chamada "Centro Provincial Coruñés". En 1963 volve a fusionarse co "Lar Bergantiñán" e a "Sociedad del Ayuntamiento de Carral", pasando de novo a chamarse "Centro Coruñés". En 1974 fusiónase co "Centro Pontevedrés" para formar a "Asociación Gallega de Buenos Aires". Finalmente en 1979, xunto co "Centro Lucense" e o "Centro Orensano", constitúen o "Centro Galicia de Buenos Aires".

O Centro Cultural Airiños da Nosa Galicia é un Centro cultural de orixe e tradición galego asentado na cidade de Santa Coloma de Gramenet dende o ano 1983. Constitúese unha Xunta Directiva encabezada por Imerio Mato Mouriño como presidente e elabóranse os Estatutos polos cales se rixe a Entidade. Dende os inicios, a súa forma de traballar baseouse na divulgación da cultura galega, con talante de integración e participación nos diferentes medios e entidades que forman o texido sociocultural da cidade Santa Coloma de Gramenet. O obxetivo é promover a cultura entre os seus socios e simpatizantes.

AIRIÑOS fundouse no mes de outubro do ano 1983 pondo en práctica unha escola de música e danza con continuidade ata hoxe, sempre vinculadas coas facultades intelectuais e o cultivo do espírito humano das persoas que formaron e forman parte da nosa cultura dentro de Airiños. Ademais da escola de música e danza tradicionais de Galicia, desenvolven moita máis actividade cultural, conferencias, simposios, teatro, exposicións, gastronomía, cursos de pintura, informática, cursos de galego, etc.

Esta entidade foi creada tras a fusión das sociedades de emigrantes de orixe estradense, "Federación Agraria de la Estrada" e "Unión Estrandese" en Bos Aires. A súa directiva fundacional estivo integrada por Francisco Porto, como presidente, Justo Tato, Manuel Quinteiro e José Mª Gosende.
Nos seus primeiros estatutos recolle no artigo 2 os seus obxectivos: "a) fomentar, propagar y estrechar los vínculos de unión entre los naturales del partido de La Estrada, constituida por los ayuntamientos de La Estrada, Cerdedo, Forcarei (provincia de Pontevedra) residentes en la República Argentina, y hacer obra de confraternidad con los países hispano-americanos, especialmente en la Argentina; b) crear para sus asociados y sus descendientes, un centro social de carácter educativo donde se organizarán ciclos de conferencias, concursos literarios, etc. y se propenderá mediante la instalación de una biblioteca y sala de lectura, a la mayor educación y cultura de sus socios; c) teniendo Galicia una vieja cultura, será atención preferente de la asociación hacerla conocer entre propios y extraños, difundiendo su lengua, su arte y su ciencia, no debiendo escatimar esfuerzos para difundirla y fomentarla en todo momento (...)".
Desde 1987 conta cun grupo de baile formado por 12-14 bailaríns, que se chama "La Estrada" e en 1998, crea o grupo folclórico "Meigas e Bruxos" dirixido por María Badín e Marta Parda, con 40 bailaríns que realiza numerosas actuacións nos diferentes actos recreativos que organiza esta entidade.

Este centro foi creado por un grupo de emigrantes españois residentes na cidade colombiana de Medellín.
Como antecedente de esta sociedade, en 1960, con motivo da visita á cidade do embaixador español, constituíuse a Casa de España, que desapareceu en 1962. Como consecuencia da súa disolución, un grupo de españois deciden fundar o Centro Español, para seguir tendo un lugar no que reunirse e manter os seus costumes e recordos.
O primeiro presidente da entidade foi Eliseo Rodríguez. O período de maior vitalidade da sociedade tivo lugar coa presidencia de Jesús Arnau (1967-1974), cando se mercaron os terreos e se construíu a sede social. Pontenciáronse as actividades recretivas e deportivas (fútbol, mus, billar ou dominó). Nos anos 70-80 ampliaron as instalacións cun salón de actos, unha biblioteca e unha taberna.
A colectividade española da cidade reúnese habitualmente nas magníficas instalacións, funcionando actualmente como un club social e cultural.
Nos seus estatutos decláranse como unha asociación con finalidades sociais e culturais, cos seguintes obxectivos:
a) “propender por el acercamiento entre los españoles residentes en Colombia y en especial en esta ciudad y en el Departamento de Antioquía
b) procurar que los vínculos entre la colonia española y las autoridades y habitantes del país sean cada vez más estrechos
c) Velar por la protección de los intereses de los integrantes de la colonia y muy particularmente por prestarles ayuda y aistencia en los momentos difíciles
d) Divulgar por todos los medios la grandeza de la Patria y de sus numerosas realizaciones en los campos de la industria, la ciencia y la cultura
e) Organizar y patrocinar reuniones festivas para expansión de los asociados y contribuir en la medida de sus capacidades a la commemoración de las grandes efemérides de la hispanidad, especialmente el día de la Raza”.
En 1983 editan a “Revista Cultural”, voceiro do centro e da colectividade española en Colombia.

En 1941 un grupo de emigrantes naturais da Terra Chá, e residentes en Bos Aires, deciden fundar unha entidade co obxectivo de "reunirse y protegerse mutuamente entre los amigos y conodios de hace muchos años, que por razones ajenas a su voluntad se encuentran distanciados y con el fin de materializar este propósito se crea esta sociedad".
Desaparece en 1943, ano no que se fusiona con outras sociedades de emigrantes da provincia de Lugo en Bos Aires, formando o Centro Lucense.