O Centro Gallego de Caracas foi fundado en 1948 por mor da escisión dun grupo de socios do Lar Galego, liderado por Silvio Santiago, en desacordo coa liña política seguida pola sociedade.

Entre os obxectivos do Centro Galego estaban a beneficencia, o socorro mutuo e a asistencia ao inmigrante acabado de chegar, normalmente sen familia nin recursos económicos. Este mutualismo constituía unha maneira efectiva de suplir a insuficiencia da asistencia pública. Así, o Centro subvencionaba aos seus socios servizos médicos e odontolóxicos.

No plano cultural editaron a revista "Galicia", na que colaboraron intelectuais galegos da emigración en América e de Galicia. Publicaron dez números entre xulo de 1952 e xullo de 1954, prestando especial atención a cuestións de tipo cultural, social e deportivo. Emitían un programa de radio chamado "Ecos de Galicia" na emisora Radio Caracas Radio e organizaban conferencias, charlas, concertos, etc. Contaban cunha agrupación cultural chamada "Coro Castelao".

No plano deportivo, contaron con equipos de fútbol, baloncesto e voleibol, así como cunha peña de xadrez chamada "José Raúl Capablanca", en honor do campeón cubano.

No aspecto recreativo, realizaban bailes as fins de semana amenizados por orquestas e romerías de maneira periódica.

Aínda que o 25 de marzo de 1956 aprobaron os Estatutos e a acta constitutiva da sociedade "Lar y Centro Gallego" a unidade non se fixo efectiva ata o ano 1960.

Esta sociedade recreativa e benéfica foi creada por un grupo de emigrantes galegos residentes na cidade venezolana de Barquisimeto para defender e divulgar os valores autóctonos, espirituais e históricos de Galicia; a irmandade e protección de todos os seus fillos, ademais de estabelecer relacións cordiais e intercambios culturais coas demais asociacións galegas.
O centro celebra anualmente a "Feira do Pulpo", o Día de Santiago Apóstolo, o Día da Raza, Fin de ano e Reis. Organizan actividades deportivas e asistenciais, coa recollida de fondos para axudar aos anciáns galegos que queran retornar a Galicia.
Teñen sede propia e contan cun grupo de danzas e gaitas chamado "Carballeira" formado por 6 gaiteiros e un corpo de baile, "Semente da Terra", integrado por 15 membros.

A Agrupación Galaica promove o achegamento dos galegos en Venezuela e as iniciativas de acción asistencial comunitaria. Fomenta e desenvolve actividades de carácter deportivo, recreacional, de previsión e axuda. Órgano de opinión dentro de la Hermandad Gallega de Venezuela, concurrindo aos procesos electorales efectuados por dita entidade, e en xeral ten un carácter benéfico e de socorro mutuo.
Foi creada para "cumplir con el principio de defensa de los derechos de los socios de la Hermandad Gallega y de los gallegos en general"

Esta sociedade foi fundada polos emigrantes naturais do concello de Sada residentes na cidade de Nova York, coa finalidade principal de «crear escolas neutras e laicas en Sada».
Como fundadores desta nova entidade podemos citar a Ramón Mosteiro –que foi o seu primeiro presidente–, José M. Carregal, Juan A. López, José A. Roel, Juan Barreiro, Vicente Sánchez, Antonio Fernández Pita e Dionisio Vecino. Todos eles conseguiron implicar no proxecto ao pequeno colectivo de sadenses que alí vivían.
No seu primeiro regulamento social, con data de 1914, aparecían especificados os seus fins xerais: «Difundir y mejorar la enseñanza elemental en el referido término municipal así como también propagar y dar a conocer los fines y principios del raciocinio natural por medio de un sistema educativo y neutro, el cual estará basado en un plan de enseñanza moderno, verdadero y natural, libre de errores y prejuicios dogmáticos y sectaristas [...]. La Sociedad admitirá en sus planteles de enseñanza a todos los niños de ambos sexos que se justifique carecen de recursos pecuniarios, así como también a los que residan en los Ayuntamientos colindantes de Bergondo y Oleiros. Dotará de casa-escuela a la capital, parroquias y aldeas del Ayuntamiento de Sada».
En 1920, comezaron as xestións para a construción do edificio escolar, das cales se ocupou unha delegación da sociedade en Sada. Ese mesmo ano mercouse un soar na vila coas 1500 pesetas enviadas dende Estados Unidos.
Ao longo dos anos, a sociedade organizou numerosas actividades e festas co fin de recadar fondos para a construción do colexio e para a dotación deste de mobiliario e material educativo. Por exemplo, en 1925, aparece na prensa da colectividade a noticia de que as sociedades Sada y sus contornos e Club Coruña organizaran unha Fiesta de la Flor, coa que recadaron 1120 dólares, destinados a partes iguais ao Sanatorio Marítimo de Oza e ás obras do edificio escolar que se estaba a facer na vila de Sada. Ademais, fixeron outras doazóns de carácter solidario e benéfico coa súa localidade de orixe: en 1924 enviaron máis de 3000 pesetas para mercarlles víveres de primeira necesidade para os damnificados por un temporal e para os pobres do concello, e tamén deron axudas puntuais para casos de extrema necesidade.
En 1927, despois de numerosas trabas burocráticas, inaugurouse a escola, que dispoñía de catro aulas e dunha biblioteca doada pola sociedade arxentina Pro-Escuelas Unidos de Sada. Esta biblioteca denominouse República Argentina e contaba con abundantes fondos bibliográficos de literatura, teatro, historia e xeografía arxentinas. Ademais, a sociedade pagáballes aos alumnos máis pobres a roupa, o calzado e a comida; tamén custeaba o soldo dos mestres.
Coa Guerra Civil, o edificio escolar foi incautado e pechado.
Os poucos socios que tiña a entidade nos anos 40 e a imposibilidade de continuar co seu labor en Sada levaron a que se integrase nunha entidade maior que acollía a maioría dos galegos que vivían na cidade de Nova York: a Casa Galicia de Unidad Gallega, que tiña como finalidade principal darlles apoio mutuo e recreativo a todos os galegos residentes na cidade.
Os últimos socios reuníanse habitualmente no bar Castilla, propiedade de Ramón Castilla, quen foi o depositario dos fondos sociais.
Na década dos 80, xa practicamente sen socios, foi disolta como entidade e os seus fondos doados á Universidade de Columbia, onde se colocou unha placa de recoñecemento, lembrando este acto de xenerosidade.

No outono de 1868, un pequeno grupo de españois xuntáronse nun pequeno local do 151 Bowery Street en Manhattan, para crear la Sociedad Española de Socorros Mutuos (Centro Español-Spanish Benevolent Society). Os fundadores, que procedían de diferentes partes de España, quixeron formar unha sociedade onde os emigrantes recén chegados puideran atopar o apoio da colonia española xa asentada na cidade.
Este centro foi creado co obxectivo principal de “promover, fomentar y difundir el espíritu de fraternidad y solidaridad entre españoles e hispano-americanos residentes en el país”. Nos primeiros anos axuda aos emigrantes españois necesitados dándolles manutención, aloxamiento, servizo médico e funerario, funcionando ademais como un centro de reunión para os socios. Aínda hoxe, cunha circunstancias moi diferentes, a entidade segue mantendo o seu compromiso de axudar a todos aqueles españois que chegan a Nova York.
O Centro segue mantendo o legado dos seus fundadores e organiza exposicións de arte, bailes folclóricos, concertos de música, presentacións de libros e películas, conferencias, mostras gastronómicas, e outros eventos que conservan e difunden a cultura e historia de España en Nueva York. Colabora en moitas destas actividades con outras entidades hispanas na cidade como o "Círculo Español" ou con institucións como o Consulado ou o Instituto Cervantes. Participa en destacados eventos como o Desfile de la Hispanidad en outubro, e recuperou a celebración da festa do apóstolo Santiago.
Situada na Calle 14, entre a séptima e octava avenidas, a sede da asociación converteuse na última pegada dun dos enclaves españois máis paradigmáticos da cidade, coñecido popularmente como a “Litle Spain”.

En 1918, un grupo de mozos da parroquia de Cecebre, liderados por José García Gómez e José Barral Méndez, fundaron unha sociedade recreativa na parroquia co nome de La Juventud de Cecebre. A súa finalidade era construír un edificio social para que as e os veciños se reunisen e organizasen bailes e outras actividades recreativas, pero tamén para cubrir algunhas necesidades da parroquia, como ter unha biblioteca e unha caixa de primeiros auxilios.
Aos poucos meses, fixéronlles unha chamada de axuda aos veciños que estaban emigrados en Nova York. Estes responden a esta petición e tras varias reunións fundan unha sociedade para conseguir fondos e construír un edificio social. Impoñen a idea de que no edificio tiña que funcionar unha escola onde recibisen ensino primario todos os nenos da parroquia.
O 8 de outubro de 1922 inauguran o edificio social, pero non será ata 1929 cando se constitúa oficialmente a escola de carácter mixto, situada nas dependencias do primeiro andar.
Ademais da construción do edificio, a entidade mandará cartos e material bibliográfico para a biblioteca, así como materiais educativos para a escola, sobre todo aparellos de calidade, moi caros e difíciles de conseguir en Galicia, como unhas máquinas de escribir, que enviaron en 1931, ou un amplificador e micrófono para o salón de baile.

Esta asociación está integrada por emigrantes galegos e españois, forofos do club de fútbol Deportivo da Coruña, que aínda que residentes en Newark están ao tanto da marcha do seu equipo.
A Peña está liderada e presidida por Joaquín J. Camaño; outros integrantes da directiva son: José A. Seráns, José García, Celso Sánchez, Daniel Hermida, Lisardo Fandiño e Mario Torres.
Ademais de reunirse para ver os partidos e difundir as victorias do club deportivista, mantiñan lazos con outras peñas creadas tanto en Galicia, como en España ou no mundo.
Visitan Galicia para algunhas celebracións deportivas.
En 2006, con preto de 350 socios, continúan reuníndose no Bar Galicia 98, de Newark, para ver disputar os partidos do seu equipo.

Esta entidade foi creada pola colectividade española residente na cidade de Newark (estado de New Jersey) para que os españois tiveran un lugar de reunión e manter así a súa cultura e costumes.
Ten unha finalidade cultural, social e recreativa "estimulando y apoyando siempre el avance y progreso de nuestra comunidad".
Segundo os seus estatutos sociais (1987) "tomará iniciativas o secundará las que surjan de interés para nuestra comunidad española, procurando también el mayor número de intercambios con otras sociedades análogoas, sirviendo de medios de expansión social en sus múltiples orientaciones: establecer clases de español e inglés, promover bailes, fiestas, deportes, cuadro artístico, etc.".
Dentro da entidade, o grupo máis numeroso de galegos, constiuíu unha peña, para potenciar os costumes e as tradicións galegas, pero realizando sempre as diversas actividades dentro da sociedade.
Trátase dun centro recreativo que organiza numerosos bailes, romarías e banquetes, no propio restaurante que teñen na sede social. Celebra tamén representacións teatrais, exposicións, ou ciclos de conferencias.
Ten un equipo de fútbol, integrado polos socios, cos que participan en campionatos.
Ten un grupo de baile e música galegos "Anduriña", que participa nos festivais e nos desfiles do Día de la Hispanidad.

Este centro foi fundado no seo da colectividade española residente en Nova York, concretamente no barrio de Astoria. Creouse como un lugar de reunión dos españois donde poideran celebrar as súas festas e defender a súa cultura e costumes.
Tivo varias denominacións, actualmente se coñece como Centro Español de Queens (N. Y.). En 1979, o seu presidente Sr. Riveiro, consegue grazas as cotas sociais e unha pequena axuda do Estado español mercar un edificio que converteuse na súa sede social, cun gran restaurante e bar de comida española e americana que lles serve para reunirse e tamén para conseguir fondos para as súas actividades.
Esta sociedad conta con preto de 400 familias asociadas que pagan unha cota de 50$/anuais. Conta con varios grupos de baile e música españois e galegos, integrados polos socios e os seus fillos, que actúan en numerosas festas da colectividade e no Desfile da Hispanidade.
Organiza actividades recreativas como festas, banquetes, e cursos de lingua e cultura española.

Nos anos 20 existiu un Centro Gallego de Nova York que chegou a ter un edificio en propiedade, situado en Union Square que, naquel tempo, era o orgullo da comunidade galega, e no que se instalaron outras sociedades españolas. Pero a gran depresión económica que azotaba o país acabou coa institución. Moitos dos socios pasaron a formar parte doutras sociedades hispanas como a “Sociedad Benéfica Española”, “La Nacional” e durante a Guerra Civil, polo “Frente Popular Antifascista Gallego”.
Acabada á guerra, durante a visita de Castelao a Nova York, o Frente Popular Antifascista Gallego transformouse en “Unity Gallega of the United States”, mellor coñecida como “Casa Galicia”. Nas primeiras reunións dos fundadores falouse da necesidade de ter un lugar propio onde os galegos se poideran reunir e satisfacer o anhelo de conservar a lingua, folklore, música e valores culturais.
No regulamento societario recóllese unha Declaración de Principios na que se manifesta o seu propósito de agrupar a todos os galegos de Estados Unidos, para así ter unha única representación ante as demáis colectividades do país e velar polo bo nome de Galicia. As finalidades da entidade aparecen recollidas nos Estatutos: “protección e axuda mutua aos asociados; instrución, cultura e recreo nos seus conceptos; cultivo das relacións fraternais coas demáis sociedades de fala española, institucións e pobos do país no que vivimos, inculcando nos seus membros o respeto e a obediencia as súas leis; cooperación coas demáis sociedades rexionais, donde queira que se atopen, na xestión do progreso social e económico da nosa rexión, no que sexa compatible coa declaración de principios”.
Uns anos máis tarde, en 1946, acabada de rematar a guerra mundial, Alfonso R. Castelao volveu a Nova York e foi nomeado o “primer socio honorario”. Dende 1951, a Casa Galicia honra a súa memoria anualmente.
Ao longo dos anos esta sociedade tivo un impacto positivo na colectividade hispana de Estados Unidos, sendo unha asociación de referencia na defensa da cultura e dos valores hispanos. En setembro de 1940, conseguiuse mercar unha sede social, que un ano despois foi destruída polo lume. Co seguro de incendios e a aportación financieira dos socios, fíxose con outra sede nun piso do nº. 105 Oeste da Calle 63, pero co crecemento da sociedade foi necesario mercar un edificio propio, no 113 Oeste da Calle 59. O edificio era vello e precisaba de moitos arranxos, e os socios prestaron toda a súa colaboración, tanto traballando como achegando cartos propios.
Foi nesta Casa Galicia da Calle 59 onde se crearon os primeiros grupos artísticos (baile,gaitas, rondalla, ect.) e se inició toda clase de actividade cultural, e a organización de festivais para recadar fondos co fin de sufragar os gastos da entidade. Entre as actividades da asociación son as actuacións dos grupos folclóricos as máis destacadas, que lle dan ademais unha identidade propia. Actúan ante os socios pero tamén participan anualmente no desfile do Día da Raza pola Quinta Avenida, noutros desfiles, na televisión, en universidades e noutras actuacións en Estados Unidos, España e Porto Rico.
Ademais das actividades culturais e sociais, en beneficio da comunidade galega, española e hispana de Nova York, tamén se interesou en fortalecer as relacións con Galicia: patrocinou moitas festas para a recadación de fondos co obxecto de beneficiar á Real Academia Gallega, á Cociña Económica, ao Sanatorio Marítimo de Oza, á Fundación Penzol de Vigo, ao Asilo de Ancianos de Lugo e outras institucións, nos anos máis difíciles que atravesou Galicia; enviou axudas económicas para as vítimas de naufraxios nos mares galegos, as inundacións de Valencia en 1959, o furacán de Porto Rico ou os terremotos de Chile (1960) e Perú (1970). Tamén enviou doazóns para as escolas de Castro Caldelas, Cecebre, Bañobre, etc. Unha das actividades máis destacadas da colonia española en Nova York foi iniciada por Casa Galicia, unha homenaxe a Severo Ochoa, gañador do premio Nobel en 1959, en medicina e fisioloxía.
Debido á construción do Coliseum, o concello de Nova York expropiou a sede da entidade e o edificio foi destruído. Mudouse entonces para o número 153 da Calle 64. Nembargantes, este edificio tamén foi expropiado en 1958, para darlle paso ao Lincoln Center. Esta vez mercou un novo edificio na Calle 41 e Novena Avenida. Pero de novo o concello expropiouno para a expansión do Port Authority Bus Terminal. En 1969, mercou o Wedster Hall, no 119 da Calle 11, entre as avenidas Tercera e Cuarta, esta vez pagando ao contado por un edificio, cun salón principal con capacidade para unhas 3.000 persoas. As numerosas expropiacións sempre resultaron favorabéis dende un punto de vista económico para a Casa Galicia.
O crecemento das capacidades físicas nesta nova sede, levou á expansión das actividades culturais e recreativas. En 1993, tendo en conta que un gran número dos socios residían en Queens, mercouse unha segunda sede, no 39-22 da Calle 30, en Long Island City, pero en diciembre del 1994 se inauguró finalmente el local actual situado en 37-09 31st Avenue, Astoria, Queens. A propiedad de Manhattan está alugada.
Entre as súas actividades recreativo-culturais destaca o seu grupo de baile con músicos (creado nos anos 40), un coro e un grupo de gaitas; en 1972 funda un grupo de gaitas chamado "Terra a Nosa" e o ballet galego "Lembranzas galegas". Tamén contan co Coro "Airiños" e unha rondalla.
Un dos directivos máis senlleiros da institución foi Emilio Flórez (presidente nos anos 1944-47, 1951-52, 1959-60, 1965-72 e 1974-76).
Na actualidade están nun momento de "impasse" tanto por problemas económicos de mala xestión como pola avanzada idade dos seus socios.

Esta asociación foi fundada por Antonio Couzo García, emigrante galego en Cuba, cando en 1971 tivo que exiliarse a Miami. Este home fora xa un dos fundadores en 1928, da “Sociedad de Naturales de Ortigueira en la Habana". Creou esta entidade como unha filial da sociedade habaneira, pero cunha xestión totalmente independente. A numerosa colectividade de exiliados cubanos en Miami, moitos deles descendentes de emigrantes españois na illa de Cuba, fixo que pronto se asociasen un número importante deles, converténdose no centro galego e español máis importante sur do estado de Florida.
Xa dende os seus inicios defínese como unha sociedade de cultura, recreo e beneficencia para toda a colectividade.
Nos seus primeiros estatutos (1972) aparecen como finalidade principal da entidade: “unir en una hermandad a todos los que fueron socios de la sociedad "Naturales de Ortigueira en la Habana", residentes en esta ciudade o en otro lugar de Estados Unidos, a los que nacieron en la comarca de Santa Marta de Ortigueira y asímismo podrán ser socios todos los que simpatizando con los prinicipios de la institución así lo soliciten”.
Serán obxectivos prioritarios: “1. propiciar la expansión, recreo y superación cultural de todos los miembros, contribuyendo al empeño de consolidar cada día más lazos de unión y confraternidad de la colonia española e iberoamericana de Florida con el noble y generoso pueblo norteamericano. Lógicamente la sociedad pondrá énfasis en la divulgación de la cultura hispánica.

2. La sociedad tratará por todos los medios a su alcance, de mantener relaciones con sociedades españolas afines y pondrá todo el empeño en mantener las mejores relaciones con las autoridades representativas de España, así como las de este país a todos los niveles.
3. Construir, adquirir o arrendar locales para el establecimiento de una sede social
4. Propiciar actos de cualquier naturaleza que redunden en beneficio de nuestra cultura o de la comunidad en general
5. Fomentar la creación de una biblioteca con el fin de que los asociados puedan, en lo posible, disfrutar de sus lecturas predilectas y conocer nuestra cultura e idiosincrasia”.
   As actividades sociais céntranse na organización de actos recreativos nos seus salóns e restaurante de comida española/cubana (bailes e banquetes para os socios, festas infantís e excursións, romarías de sabor galaico, comidas típicas, etc.) e participan nos desfiles que a cidade organiza anualmente. Conmemora festas nacionais e hispanoamericanas, con diversos actos culturais. Ten unha biblioteca social.
   Os socios organizaron unha escola de bailes españois para os xóvenes denominada "Ballet español da Casa de Santa Marta de Ortigueira" e un coro típico galego "Aires da Terra", formado por 22 voces e que divulgan as cancións galegas en diversos actos e conmemoracións.
   Non esquece aos socios necesitados ou enfermos, a quen lles concede unha axuda económica en función da súa antigüidade como tales.
   En 1982 edita "El Heraldo Hispano Americano", cunha tirada de 1000 exemplares distribuidos de forma gratuíta entre os socios. E como voceiro social o "Boletín informativo Santa Marta de Ortigueira", que informa das actividades da sociedade e divulga temas galegos.

Esta peña foi creadea polos socios, de orixe galega, do Círculo Español de Orange County (California) para defender e difundir a cultura e os costumes galegos dentro da entidade. Entre os seus fundadores pódese destacar a José Mazaira, Victoria Morán e Angel Vázquez Boedo, presidente fundacional.
Nos seus Estatutos sociais (en español) de 1990 especifican como finalidade da entidade “promover e fomentar o coñecemento, a amizade, axuda e convivencia dos galegos e as súas familias; manter viva a identidade galega mediante todos os medios ao seu alcance e actividades conducente á intercomunicación de todos os galegos residentes en California; difundir e fomentar as expresións culturais galegas entre os fillos de galegos e a sociedade californiana; desenvoaver ao máximo a capacidade creativa dos galegos como suxeitos activos de difusión cultural; levar a cabo actos culturais e actividades típicas galegas folclóricas, e recreativas coa participación de todos os socios; facer acreedores a todos os galegos residentes en California dos beneficios e dereitos establecidos polas leis españolas”.
Esta peña funciona como un clube social que organiza numerosas actividades para os seus socios como bailes, comidas, ciclos de conferencias, etc.; celebran reunións mensuais para os socios, ademais do Día do Socio, con carácter anual. Celebran todos os anos unha gran festa no Día de Galicia. Desta a súa banda de músicos e gaitas chamada “Anduriña xove” coa que participan en numerosos eventos e realiza cursos de baile galego para os socios.
Seguen mantendo unha relación moi fluída co Círculo español, ao que pertencen, asistindo e colaborando con eles en numerosos actos conxuntos.
En 1991 edita unha revista trimestral chamada "Anduriña” que funciona como voceiro social.

Esta federación de sociedades de emigrantes galegos residentes no Uruguai nace nun momento en que se intenta propiciar a coordinación de esforzos e a integración das institucións de emigrantes para acadar os seus obxectivos e facilitar a solución dos seus problemas. Trátase dunha federación constituída por asociacións civís, con personalidade xurídica que representan á colectividade galega no país.
Un dos seus máximos promotores foi Manuel Vázquez Valiño, secreatrio fundacional.
Dende a súa creación esta institución mantén o compromiso de difundir a identidade galega, desenvolvendo actividades de divulgación da idiosincrasia, cultura e costumes galegos entre os socios, os seus descendentes e o pobo uruguaio. Segundo o xornal “Galicia” nº 1465: “El cometido principal de la Unión es celebrar en forma conjunta los actos culturales y patrióticos gallegos, así como emprender toda clase de iniciativas en torno a la problemática económica, social y política de Galicia, defendiendo a ésta en los caso, como en los momentos actuales, en que es pisoteada y discriminada por el gobierno central. Realizará a su vez, la flamante institución excursiones de conjunto a la tierra natal de sus asociados".
Os estatutos sociais foron aprobados o 3 de xaneiro de 1992, aínda que ata outubro de 1993 non tivo a personalidade xurídica. Alí consta como fin principal “coordinar as accións que realizan as institucións que a integran”. Ademais entre os seus obxectivos están: "a) servir de nexo entre as asociacións integrantes; b) representar á comunidade galega ante o goberno da República Oriental del Uruguay, ao reino de España, ao autónomo de Galicia así como ante toda clase de organismos e institucións nacionais e internacionais, en toda xestión de interese para a comunidade galega e as súas asociacións, sen interferir nas facultades que ten cada unha das asociacións federadas; c) propender á unificación das asociacións galegas radicadas no Uruguai; d) coordinar actos e festexos dos mesmos; e) manter lazos culturais e sociais con Galicia, as súas xentes, a súa lingua, a súa cultura e a súa historia, así como con asociacións similares de calquer parte do mundo; f) participar da vida social e cultural do pobo galego en xeral, colaborando na difusión da cultura, historia, costumes, folclore e lingua de Galicia e España, usando os medios máis eficaces ao seu alcance; g) colaborar, en todo momento, coa Escuela Galicia ou outro instituto que participe nas súas tarefas; h) honrar a todos os galegos que en Galicia ou en calquera parte do mundo, se distinguiran polo seu talento ou virtudes, así como tamén aos non galegos que de maneira especial honren a Galicia".
Os centros que forman parte na actualidade esta federación son: Casa de Galicia de Montevideo, Centro Cultural y Recreativo Alma Gallega, Centro Social y Cultural Bergantiños, Centro cultural y Recreativo Hijos de Galicia, Centro Gallego de Montevideo, Centro Orensano, Centro Pontevedrés Social y Deportivo, Centro Social, Cultural y Deportivo de Bolos Valle Miñor, Hijos del Ayuntamiento de Puerto del Son, Patronato da Cultura Galega, Unión Hijos de Morgadanes e Sociedad de Campo Lameiro del Uruguay Cultural y Recreativa.
En canto ás instalacións, cabe sinalar que ata xullo de 2003 a súa sede social estaba nunha casa alugada da calle Colonia, nº 1473. Logo trasladouse á sede da sociedade “Hijos de Galicia”. Pasou polo “Centro Orensano de Montevideo” e o “Centro Pontevedrés”. Actualmente e dende2009, ubícase na Calle 18 de Julio nº 1471b, lugar cedido pola “Casa de Galicia de Montevideo”. Nestas instalacións ademais da Oficina de Información, tamén se atopa a Oficina Sociolaboral sobre Políticas de Emprego e Retorno da Xunta de Galicia, onde se poden realizar todos os trámites dos distintos programas que a Xunta de Galicia pon a disposición dos emigrantes e os seus descendientes. Desta maneira esta institución reforza aínda máis os seus lazos coa colectividade galega afincada no país, sendo un nexo entre a colectividade e a Secretaría Xeral de Emigración da Xunta de Galicia. Tamén en 2012 creou unha Sala de Estudios de Informáticos, chamada “Galicia”, onde ofertan clases de computación para todos os galegos e os seus descendentes.
Entre as actividades que ofertan aos socios están: cursos de lingua, literatura, historia e cultura galega; cursos de danza, música e confección de traxes tradicionais; cursos de formación ocupacional/empresarial; cursos de baile galego; cursos de pandeireta e canto; cursos de cociña galega; cursos de relacións públicas e protocolo; cursos de informática etc.
Dende 2012 organiza o Festival de danza e música galega, onde os alumnos dos corpos de baile e dos conxuntos de música de todas as institucións preparan os seus números musicais para homenaxear á terra dos seus antepasados.
Todos os anos organiza diversas actividades como parte dos festexos do Mes de Galicia entre as que destacan un desfile de modas galego-uruguaio, que tivo como peche un desfile de traxes típicos galegos, confeccionados polos alumnos do “Curso de Confección de Trajes Típicos”, impartido por mestres enviados pola Xunta de Galicia.

Esta sociedade foi fundada polos naturais do concello de Gondomar, residentes no Uruguai, que anteriormente formaran parte da delegación uruguaia da sociedade “Unión Hispano Americana Valle Miñor”, da que marcharon por disensións no seu funcionamento. Juan Rodríguez Rial e Juan Rodríguez López lideraron o grupo de fundadores da nova entidade. Ao pouco de constituírse, fixeron unha campaña na prensa arxentina para que os veciños da parroquia de Morgadáns, de Chaín e Peitieiros fundasen unha filial da sociedade e colaborasen na consecución de fondos para levar a cabo os fins sociais. Ese mesmo ano creouse a sección arxentina, presidida por Domingo Alonso Pérez.
Na súa acta fundacional establecen como finalidade prioritaria a construción e sostemento na parroquia de Morgadáns dunha escola, «que prepare eficientemente los elementos que se dirijan al Plata. La enseñanza será completamente gratuita y se regirá por los preceptos más modernos de la Pedagogía», tal como se recolleu despois no artigo 2 dos seus estatutos. Outros fins eran a protección mutua a todos os asociados e naturais de Morgadáns que chegasen ao Prata; a creación en Montevideo e Bos Aires de asilos para acoller os fillos de Morgadáns que tivesen unha mala situación económica ou con problemas de saúde; estreitar os vínculos de solidariedade hispano-americana, patrocinando e apoiando iniciativas nese senso; envío de axuda económica para a conservación do cemiterio civil construído na súa parroquia natal, etc.
Pronto contactan con familiares e veciños na súa parroquia para que comecen as xestións da busca dun edificio para crear a escola. En 1922, comezan a enviar cartos para a fundación desta, que foi instalada nunha casa alugada a D. José Cabanelas, industrial residente na cidade de Mercedes (Arxentina). Esta escola era privada, gratuíta e laica, seguindo o modelo do sistema uruguaio de educación. Todos os gastos que xeraba a escola eran pagados polos promotores. En 1924, o edificio de Cabanelas púxose en venda; aínda que a comisión de Morgadáns desexaba mercalo, desde Montevideo opuxéronse pois pensaban que era moi caro.
Comezaron as xestións para a compra dun terreo, que estivese situado estratexicamente, e en novembro de 1925 foi mercado un soar no lugar de Guillufe. Mentres non se construíu o edificio a escola é recolocada en 1926 nunha propiedade alugada.
No financiamento da construción do edificio escolar tamén colaboraron un grupo de veciños da parroquia residentes en Sevilla, que achegaron 227 pesetas.
Unha vez rematada a planta baixa, instálanse nesta as aulas e comeza o curso escolar, en setembro de 1927. Uns meses máis tarde, rematan todas as obras e o edificio é inaugurado en 1928. En outubro de 1929, créase unha biblioteca escolar, con compra e envíos de libros dende América.
Posta xa a escola en funcionamento, a delegación de Morgadáns centrará os seus esforzos na construción dunha casa de socorro para a parroquia.
En 1934, debido a graves problemas económicos, cédenlle o edificio á Entidade Menor de Morgadáns, que se ocuparía do seu mantemento.
A partir dos anos 40 cambian os fins da entidade, que pasa a ser mutualista e recreativa: “a) protección mutua a todos os asociados e aos oriundos de Morgadanes que arriben ao Plata; b) creación en Montevideo e Buenos Aires de asilos para recoller os fillos de Morgadáns que polas súas condicións físicas e pecuniarias non poidan continuar sendo elementos de traballo; c) estreitar os vínculos de soliedaridade hispanoamericanos e patrocinar cantas iniciativas persigan esta finalidade; d) conservación do cemiterio civil construído en Morgadáns por los naturais desa localidade residentes no Plata".
Actualmente teñen unha sede social en propiedade na calle General San Martín, onde realizan numerosas actividades recreativas para os socios, que contan tamén cun centro recreativo “El Pinar”, cunha superficie de 4.500 m2 e unha amplia infraestrutura que inclúe parrilleros individuais e un salón para 400 personas.

O Patronato da Cultura Galega foi fundado por iniciativa dun grupo de emigrantes galegos entre os que podemos citar a Manuel Meilán, José Cancela, Marcelino Martínez, Jesús Canabal, Manuel Canabal, Antón Crestar, Abelardo Cerdeira, Manuel Martínez, José Fernández, Albino García, Miguel Vázquez Valiño, Federico Docampo ou Carlos Zubillaga. Segundo os seus fundadores xurde como un xeito de resposta cultural á situación da colectividade galega no Uruguai.
A súa primeira directiva estaba formada por: José Cancela Freijó, como presidente; vicepresidente, Jesús Canabal; secretario, Miguel Vázquez Valiño; tesoureiro, Abelardo Cerdeira e vogal, Rogelio Cerdido.
Durante os seus primeiros anos, coincidindo cos últimos anos do franquismo en España, centrouse na defensa da cultura e a lingua galega coa publicación de varios libros en galego (algo impensable na Galicia do momento) de autores e temas prohibidos polo réxime. Pódese citar algúns libros como Versos para cantar en feiras e romaxes”: de Manuel María, “Los cruceiros del Montevideo antiguo” de Carlos Zubillaga Barrera, “Rosalía y su mundo poético” de Víctor Luis Molinari, “Historia de emigrantes” de Xosé Neira Vilas etc.
O lema social é "Sementar cultura e amor a nosa terra". Segundo os seus estatutos o Patronato creouse co propósito de traballar a favor do coñecemento de Galicia e dos valores universais que o pobo galego creou, así como para estimular o desenvolvemento das ciencias e as artes e de todo impulso que tenda ao perfeccionamento da cultura e da maneira de vivir dos galegos e dos seus descendentes, residentes tanto na súa terra de orixe como en calquer outro lugar. En particular tratará de destacar os valores de Galicia no Uruguai e de incrementar o estreitramento dos vínculos fraternais entre os dous pobos.
Este patronato foi creado pois, co obxectivo de “promover e espallar a cultura galega”, e, por iso unha das súas bandeiras foi sempre a defensa do idioma. Desde o comezo, reivindicar o galego lingua foi un obxectivo polo que se traballou e traballa sempre a través de distintas actividades desenvolvidas. Como exemplo, pódese citar a Misa en Galego, acto reivindicativo que anualmente, durante o mes de Galicia, e coincidindo co domingo máis próximo ao 25 de xullo, é celebrada na Catedral Metropolitana de Montevideo nun horario central. Hoxe en día, este feito xa non é tan relevante, pero cando se empezou a facer foi unha achega interesante á causa da recuperación.
De xeito permanente, a institución organiza as seguintes actividades:

• Financia a audición radial “Sempre en Galicia”, fundada en 1950 -ano da morte de Castelao- como homenaxe a súa figura e a súa obra. Constitúe a audición máis antiga do mundo falada enteiramente en lingua galega, e pode escoitarse por CX12 Radio Oriental, e por www.oriental.com.uy, cada domingo ás 9 da mañá.
• Edita dende 1965 a revista ”Guieiro”, voceiro oficial do Patronato, no que se recollen distintas expresións culturais de Galicia e a súa repercusión fóra de Galicia, así como producións propias dos galegos emigrados.
• Imparte cursos regulares e obradoiros sempre sobre temática galega, que constitúen un interesante traballo de estudo e investigación para levar adiante as diversas actividades . Cursos como o de danza crioula, baile e música galegos, lingua galega, etc.
• Grupos de viaxe dos socios, coa finalidade de percorrer Galicia, viaxes preparadas en conxunto, sobre a historia, xeografía e cultura de cada rincón do país, aos efectos de coñecer e amar Galicia conectando coas súas raíces.
• Conmemoración con festas e banquetes de datas importantes como o aniversario de Castelao, o Día das Letras Galegas , o Día da Patria Galega ou o Día da poesía galega, unha celebración instituída polo Patronato, que se celebra todos os anos no mes de decembro, cunha doble finalidade: homenaxear a un poeta galego vivo, así como dar a coñecer aos novos autores, como un xeito de promovelos e poñer ao día á colectividade do quefacer cultural da Galicia actual.
• Concede o premio “Vieira de Prata”, como o máximo galardón que outorga o Patronato anualmente, a aquela persoa ou institución que destaque polo seu aporte, ou servizo, á causa do Patronato ou de Galicia. Este premio entrégase nun acto público, no xantar aniversario de irmandade. Moitas figuras e institucións galegas foron distinguidas con este premio,como Luís Seoane, Antón Crestar, Antón Alonso Ríos, Isaac Díaz Pardo, Luis Tobío, Xosé Neira Vilas, a Fundación Castelao … No ano 2009, por exemplo, a Xunta Directiva do Patronato decidiu, por unanimidade, outorgar o galardón ao escritor e xornalista Manuel Rivas “polo seu aporte á nosa cultura e a súa defensa do ser galego e do seu propio idioma”.
• Organiza ao longo de todo o ano, conferencias, exposicións, presentación de libros e moitos eventos máis, que fan desta institución un xermolo de galeguidade alén mar.
• Cómpre dicir, tamén, que o Patronato da Cultura Galega conta cunha importante biblioteca de aproximadamente 10.000 exemplares -a maioría deles en galego- que son consultados na sala da institución, ou tamén polo servizo de préstamo a domicilio.

A Irmandade Galeguista do Uruguai, segundo palabras da asociación “xurdiu a vida aitiva da coleitividade para espertar na conciencia de todol-os galegos a noción da personalidade de Galiza, como unidade natural de raza, linguaxe, hestoria, xeografía e esprito propios”.
Esta entidade foi creada por destacados membros da colectividade, moi posicionados a favor da autonomía de Galicia e defensores do ideario galeguista. De feito foron considerados como unha sección uruguaia dentro do Partido Galeguista. Así, trataban de traballar a prol de Galicia e dos seus intereses, combatendo mediante o seu apoio económico e intelectual ao movemento autonomista galego.
A Irmandade, intenta amosar o sentir dunha comunidade galega ante o desexo de loitar polo triunfo do Partido Galeguista e a aprobación do Estatuto de Galicia dende a saude e a lonxanía. Unha das cobizas máis fondas deste colectivo da emigración galega en América, é lograr a autonomía para o pobo galego; pero tamén o recoñecemnto cultural dun pobo cunha lingua propia que debe consolidarse como unha lingua culta, cunha literatura e unha historia propias; dende o punto de vista económico, abogan por un rexurdimento da agricultura en perigo de desaparición, dunha industria pesqueira de longa tradición e dunha recoñecida e notable riqueza gandeira.
O primeiro Consello Directivo da sociedade estaba integrado por: presidente, Pedro Fernández Veiga; secretario xeral, Antonio Crestar; secretario de organización, Manuel Leiras Méndez; tesoureiro, Xoaquín Bello e 3 vogais: Arturo Carril, Manuel Meilán e Juan José San Román.
O mesmo ano da súa fundación publica o xornal O Irmandino, como órgano de expresión da entidade. O seu nome ten a súa orixe na revolta producida en Galicia durante o século XV.
Esta publicación consta de dúas épocas, cun lapso de 24 anos entre ambas: de 1934-1936, 1958-1961. Nesta segunda época ten un claro carácter continuísta a respecto da etapa anterior, isto é, trata de retomar a loita polos dereitos de Galicia que tanto se defenderan desde as súas páxinas: “Ha que revigorizar os vellos pulos, espertar o vello esprito imandino, baixo o guieiro da unión de todol-os galegos n’o sagro amor a Terra. Para eso estamos outravolta eiquí”. Nesta época estivo dirixido por Xosé L. Villaverde e M. Vázquez Valiño.

Ante a elevada idade dos emigrantes españois residentes no país, xa na década dos anos 60 do pasado século, xurdiu no seo da colectividade española de Uruguai, a idea cada vez máis necesaria de crear unha residencia para os emigrantes de idade avanzada que non tiñan familia ou posibilidades de que ésta os cuidara. Esta iniciativa concretouse en 1964 coa fundación do “Hogar Español”. As súas orixes tiveron lugar nunha gran casona da rúa Millán, na zona de Sayago, cedida por entonces polo Consejo del Niño do goberno da capital uruguaia.
O Hogar é unha asociación civil de beneficencia, sin fins de lucro, que ten como obxectivo prioritario aloxar e cuidar españois con máis de 65 anos que carezan de medios económicos suficientes e/ou protección familiar para ter unha vellez digna.
En 1973 o Hogar trasládase a súa actual sede, na Avda. de las Instrucciones 981. Dos seus 12.600 m2 de extensión, a casona conta con 1.948 m2 edificados. A través de sucesivas ampliacións e remodelacións en 1982 e 1991 chega a 4.376m2 edificados en tres pisos e sótano, reciclado de baños e habitacións, con calefacción e todas as modernidades. Unha segunda ampliación, realizada en 2006 e 2007 leva a área edificada a 9.033 m2, con capacidade para 216 residentes en habitacións de dúas persoas, catro baños xeriátricos, dous ascensores adicionais, piscina para hidroterapia e outras melloras.
O Hogar recibe apoio económico do goberno de España a través de diversas axudas e dos gobernos autonómicos de Galicia, Valencia, Illas Canarias e Illas Baleares; tamén reciben moitas axudas das asociacións de emigrantes españois no país: Asociación Española de Socorros Mutuos, Casa de Galicia, Centro Gallego, Asociación Comunidad Valenciana, Club Español ou a Asociación de Empresarios Gallegos del Uruguay. Todas estas institucións organizan festas, funcións teatrais, conferencias, festivais e banquetes cos que recadan fondos para financiar a institucións, ademais de doazóns varias.
Segundo os estatutos da sociedade (1980) ten as seguintes finalidades específicas:
“ARTIGO 4°. Os fins do Hogar Español fundamentalmente son os seguintes: A) Asilar ancianos españois de ambos sexos, non menores de 65 anos, imposibilitados para o traballo, carentes de medios de subsistencia e de parentes obrigados que poidan mantelos. Salvo casos excepcionais, interpretación do Consejo Directivo e da Comisión Fiscal. B) Resolver os problemas da senectude entre os españois nativos coa contemplación, orientación e tolerancia que as circunstancias requiran, dacordo coa xerontoloxía e xeriatría. C) Prestar todos os servizos necesarios como son: 1) visitas aos internados, preferentemente por parte dos co-provincianos xubilados e de comisións de damas, a modo de familiares; 2) Organización de actos de orientación, culturais e recreativos. 3) Ocuparse das xestións e tramitacións que necesiten, así como velar porque no sexan privados indebidamente dos seus intereses; 4) Ocuparse da obtención de xubilacións, pensións e subsidiar aos que teñan dereito, prestándolle desde xa toda a axuda posible; 5) Tender a facilitarlles fogares de co-provincianos ou outros españois que lles poidan ter, atende e comprender de modo familiar, verificando as condicións nas que se atopen por comisións visitadoras; 6) Procurar mellorar a “Colonia Hogar Español” con vistas a levar presentes e futuras necesidades colectivas dos españois, na forma máis adecuada e moderna posible, incluso con terras de cultivo, parque de recreo (para realizar excursiones, romerías, campos de deportes, etc. ) artes e oficios, sala de actos, sala de lectura con diarios españois e uruguaios, bibliotecas, sala de xogos e estar, etc.; 7) Tender a crear o Instituto de Previsión y Seguro Económico Social Español, cooperativa de subsistencias, empréstitos e pensións aos carentes de recursos (españois e nativos) especialmente enfermos e anciáns cos intereses dun capital subsidiario, formado a ese fin, e ao que non se poderá dar outro destino; 8) Realizar todos os actos e feitos necesarios, para cumprir as finalidades enumeradas”.
En suma, o Hogar Español comezou como unha residencia para adultos maiores autoválidos. Debido ao envellecemento natural, a poboación actual de 210 residentes, está constituída nun 50% por dependentes totais e nun 25% por semidependentes. Conta cunha Dirección técnico médica xeral que supervisa e evalúa todas as actividades técnicas, asistenciais e sociais dirixidas aos residentes. Ten como meta fundamental manter e aumentar a calidade de vida e autonomía dos residentes a través dun programa de intervención integral dirixido á súa promoción, prevención , asistencia e rehabilitación. Ademais busca solución aos problemas sociais e familiares dos residentes, e participa na avaliación de cada solicitude de ingreso e tamén se xestiona os trámites necesarios para as pensións dos residentes que correspondan.
En novembro de 2005, inaugurouse un Centro de Día, destinado a atender a internación diurna de adultos maiores e semidependentes de luns a venres, como unha axuda ás familias traballadoras. Este Centro bríndalles a oportunidade de pasar o día xunto a persoas da súa idade, desenvolvendo actividades e paseos que os motivan e estimulan, mantendo ao mesmo tempo unha relación estable co seu entorno familiar. Foi inaugurado pola Deputación da Coruña, co apoio do Principado de Asturias e financiado pola Fundación Galicia Emigración en convenio co Hogar Español.

Esta entidade foi creada en Villa del Cerro (barrio de Montevideo) por un grupo de emigrantes galegos, naturais do concello coruñés de Porto do Son, residentes na capital uruguaia. Foi creado con finalidades instrutivas e recreativas, aínda que primaron as segundas, aínda que non esqueceron a axuda mutua entre os socios e benéficas en casos de necesidade ou catástrofes na súa terra natal (como axudas para as vítimas de naufraxios, etc.)
Nos seus estatutos que datan de 1930 aparecen como finalidades as seguintes: “Art. 2 - Su objeto es: Tratar de unir a todos los nacidos y a aquellos que se hallen vinculados por lazos familiares a los nativos de dicho ayuntamiento para ayudarse mutuamente, siendo ésta la base fundamental: la mutua protección, teniendo como fines secundarios la instrucción y el recreo.
Art. 3 - Haciendo efectiva su finalidad de mutua protección, esta asociación ayudará pecuniariamente a los socios en los casos de enfermedad o fallecimiento, no pudiendo gastar más de treinta pesos como maximun de lso fondos sociales
Art. 4 - Como instructiva, creará una escuela diurna y nosturna cuando los fondos sociales lo permitan, en el radio donde esté instalado el local social; como recreativa, organizará bailes y veladas y otras fiestas de carácter social, para lo cual propenderá a la formación de un cuedro filo-dramático de aficionados entre sus asociados
Art. 5 - En caso de fallecimiento de un socio que no tuviere deudos en el país, este será velado en el local social, y la Comisión Directiva, estará obligada a correr con los trámites correspondientes hasta darle sepultura, no pudiendo disponer para el efeco con más recursos que los que establece el artículo 3
Art. 6 - Sus principales fines son:
a) proteger a todo el que emigre del ayuntamiento antedicho, facilitándole datos con respecto al trabajo o proporcionárselo si fuera posible
b) cooperar a su bienestar en todo lo que sea posible, siempre que su conducta y buen comportamiento lo hagan acreedor a ello”(…).
Os seus estatutos foron reformados no ano 38, potenciando a axuda mutua entre os asociados. Actualmente priman as actividades recreativas e culturais.
No ano 1925 merca unha casa que converte na súa sede social, situada en Villa del Cerro, barrio industrial no que traballan e viven a maioría dos seus socios. Consta de dous salóns, un na planta baixa, provisto de cantina, cociña e un amplio “parrillero” onde se preparan as comidas dos numerosos banquetes que organiza a sociedade. Na planta alta conta cun espacioso salón de festas. Posúe unha grande e surtida biblioteca.
Ademais de organizar festas (celebración do día da Virxe do Carme, Día das letras Galegas ou o Día de Galicia) con bailes e banquetes, excursións e romarías, os socios practican tamén diversos deportes, organizando unha "Volta Ciclista al Cerro". Conta cunha agrupación folclórica "Aires de Porto do Son" e un corpo de baile "Airiños do Son", integrados polos socios e que actúan nos diversos actos da colectividade galega no país.
Durante varios anos editou un "Boletín Social Informativo", con carácter trimestral e gratuíto.

Esta Federación de asociacións de emigrantes españois no Uruguai foi creada no ano 1967 para reunir e coordinar as actividades destas institucións que non tiñan un organismo común que as agrupara. Traballa pois pola unidade destas asociacións, difundindo e promovendo a cultura e os costumes españois entre os socios, como tamén entre aqueles descendentes que residen no Uruguai, co obxectivo de manter vivas as súas creenzas e tradicións.
Entre os seus fitos máis relevantes a nivel internacional cabe destacar a organización do Primer Congreso de Instituciones Españolas del Cono Sur; tamén a concesión do Premio Colón, prestixioso galardón co que anualmente se distingue a unha persoa ou institución con méritos na súa traxectoria a favor da colectividade española. Este trofeo entrégase o Día da Hispanidade, conmemoración que tamén comprende a organización e presenza nos actos oficiais que se celebran neste día.
Un dos seus retos actuais é acadar a reintegración de institucións que por diferentes motivos xa non están federadas, creándose un pequeño cisma que deberá ser superado para volver a ter unha institución que aglutine a todos os clubes españois do Uruguai, xa que é a única federación da colectividade que integra aos dezanove departamentos da República.

Este comité foi creado por diversas entidades de emigrantes galegos no Uruguai, para que os seus membros se encargasen de organizar todos os actos culturais correspondentes ás Xornadas de cultura galega no Uruguai.
Este comité estaba integrado por representantes das seguintes sociedades: Casa de Galicia, Centro Gallego, Centro Orensano, Patronato Rosalía de Castro, Casa Compostelana, Centro Coruñés, Irmandade Galeguista, Hijos de Galicia, Alma Gallega, Hijos de Morgadanes, Centro Valle Miñor, Centro San Miguel de Oya, Hijos del Puerto del Son, Teatro Popular Gallego, Centro Pontevedrés e Centro Lucense.
En 1964 organizan as xornadas cunha homenaxe ao Padre Feijoó, no bicentenario do seu pasamento, e no que participou a intelectualidade galega no país.