En 1924 os emigrantes naturais de Bergondo que residían en Nova York fundan unha sociedade instrutiva co obxecto de construír no seu pobo natal un centro escolar que axudara á xuventude a prepararse para o camiño "tenebroso" da emigración, ao que, segundo eles, a maioría dos seus veciños estaban destinados.
No ano 1929, baixo o patrocinio da sociedade de Nova York, xúntanse os veciños residentes en Bos Aires e fundan esta entidade tamén cos mesmos fins.
A entidade arxentina achegará algunhas doazóns para facer realidade o sono dos emigrantes bergondenses en Estados Unidos. O 12 de xullo de 1936 inaugúrase un edificio escolar no lugar da Senra. Aos poucos días estala o conflito da guerra civil e o edificio foi expropiado e ocupado primeiro polo exército e despois pola SEU.
Desparecida esta entidade, a súa homónima americana, que nunca renunciara á súa titularidade, inicia en 1969 unha campaña, nos medios de comunicación e ante os organismos estatais, para recuperar o seu patrimonio. Despois de trinta anos de xestións infrutuosas, ceden a súa titularidade ao concello de Bergondo co compromiso de levar a cabo a súa reconstrución e de convertelo nun centro sociocultural a beneficio da vila de Bergondo. Finalmente, o edificio volve ser inaugurado o 28 de abril de 2007 como centro sociocultural.

Xa a fins do século XIX moitos dos betanceiros residentes en Bos Aires reuníanse na zona do vello Palermo para celebrar as festas patronais de San Roque. Estes encontros impulsaron a necesidade de encauzar por medio dunha institución a solidariedade cara aos paisanos que quedaban na súa terra ou aos que emigraban cara estas terras totalmente desprotexidos. A súa fundación oficial data do 10 de decembro de 1905 e xa nos seus estatutos recollen como fin primordial estreitar os lazos de unión entre todos os nativos de Betanzos e o seu partido xudicial que residían na Arxentina, así como manter relacións de amizade coas sociedades galegas en Galicia e fóra dela.
Entre os seus obxectivos destacan ademais fomentar a axuda entre os socios, sexa proporcionando traballo ou outra ocupación, de acordo ás actividades de cada un e prestar toda axuda material e moral; atender, amparar, defender e repatriar aos betanceiros necesidos, cos recursos do centro; celebrar veladas literario-musicais, reunións sociais deportivas, festas campestres e toda clase de xogos lícitos, para a expansión dos socios e das súas familias; contribuír á maior cultura e instrución dos asociados, organizando conferencias instrutivas, creando unha biblioteca e salas de lectura de publicacións rexionais, nacionais e extranxeiras.
O seu lema foi "Por Betanzos, a cultura e a solidariedade entre os seus fillos".
Pouco despois da súa fundación comeza a editar unha revista social, titulada "Betanzos", cunha tirada de 11.000 exemplares e que aínda hoxe se segue a publicar. Tamén publica outras revistas como "Nueva Historia", editada pola subcomisión xuvenil do centro e colabora con outras institucións para a edición de "Nueva Galicia"; así como numerosos folletos e memorias sociais.
Esta entidade estivo tradicionalmente moi vinculada coas ideas de esquerdas e amosou sempre o seu apoio a IIª República española e ao nacionalismo galego, vinculándose a ela persoeiros destacados como Castelao (presidente honorario), Ramón Suárez Picallo, Antón Alonso Ríos, Elpidio Villaverde, Andrés Beade Dopico, Osvaldo Dans Varela, etc.
En 1950 crea un grupo de baile e danza "César Quiroga", formado por 22 bailaríns e un corpo de gaitas "Sementeira" e en 1952 forman a coral "Os Rumorosos" e un conxunto de gaiteiros "Betanzos", que actuou con grande éxito nas festas da colectividade deses anos. No ano 1975 comeza a funcionar unha escola de danzas.
Moitas das súas actividades recreativas e culturais están centradas na celebración das súas festas de agosto, creando no ano 1970 a Iª Semana de Betanzos en Buenos Aires, con exposición de pinturas, mostras do libro galego, festivais folclóricos e a edición dun xornal.

En 1941 un grupo de emigrantes naturais da Terra Chá, e residentes en Bos Aires, deciden fundar unha entidade co obxectivo de "reunirse y protegerse mutuamente entre los amigos y conodios de hace muchos años, que por razones ajenas a su voluntad se encuentran distanciados y con el fin de materializar este propósito se crea esta sociedad".
Desaparece en 1943, ano no que se fusiona con outras sociedades de emigrantes da provincia de Lugo en Bos Aires, formando o Centro Lucense.

Este centro foi creado en 1943, pero nos seus estatutos sociais aparece como data fundacional o ano 1926, tomando como esta data da creación do primeiro "Centro Coruñés" xa desaparecido e que tivo varias refundacións durante estas dúas décadas. Finalmente o ano de 1943, baixo os auspicios de Julio Smith e Juan F. Longueira, foi fundado como un clube deportivo, co fin principal de practicar o fútbol.
En 1950 desaparece tras a súa fusión co "Círculo Provincial Coruñés", dando lugar a unha nova sociedade chamada "Centro Provincial Coruñés". En 1963 volve a fusionarse co "Lar Bergantiñán" e a "Sociedad del Ayuntamiento de Carral", pasando de novo a chamarse "Centro Coruñés". En 1974 fusiónase co "Centro Pontevedrés" para formar a "Asociación Gallega de Buenos Aires". Finalmente en 1979, xunto co "Centro Lucense" e o "Centro Orensano", constitúen o "Centro Galicia de Buenos Aires".

Este Centro foi creado como un medio de unión, expansión, instrución, e de axuda moral e material para os seus asociados, todos eles emigrantes naturais do concello lucense de Friol e residentes na Arxentina.
Entre os seus fundadores pódese citar a: Jesús Vigo (primeiro presidente da entidade), José Morandeira, Maximino López, José Varela, Ramiro Sanjurjo, Cipriano Vigo, Domingo Losada, Enrique Vigo, Antonio Boca, Antonio Arias, Celestino Vigo, Lino Ares, Angel Pereira, Manuel Duro e Rudecindo González
En 1936 esta sociedade aprobou por unanimidade en asemblea de socios conceder a cantidade de $500 a total beneficio da Cruz Roja Española para contribuír así "a mitigar el dolor de los miles de compatriotas que actualmente sufren las consecuencias del momento trágico por el que atraviesa la afligida patria".
Esta sociedade desparece tras a súa fusión co "Centro Lucense".

O Centro Gallego de Avellaneda foi fundado o 22 de outubro de 1899 a instancias entre outros de Antonio Paredes Rey, Manuel Golán, Lino Pérez, Cándido Vallejo, Isidoro Alonso, Ramón Salgado, Modesto Pérez, Modesto Beyro, Isidro Alonso, Andrés de Paylos, Manuel Meaños, José Farina, Pastor González, Generoso Dávila, José Santos Boo, José Figueira, Manuel Dorrego "dando así una prueba más de muestra cultura y para conservar en nuestro corazón el cariñoso recuerdo de nuestra amada Galicia". En 1916 aproban ademais a mutualidade para axudar economicamente aos socios necesitados ou enfermos ou ás familias en caso de falecimento.
Xa nestas datas contan cunha prestixiosa orquestra, un coro, un conxunto teatral e un conservatorio de música, cunha actividade cultural moi destacada.
En 1919 contan cun Instituto Cultural para os socios e os seus fillos, donde imparten clases de solfeo, piano e violín; corte e confección; labores; aritmética razonada; instrucción primaria; caligrafía; debuxo natural, lineal e ornamental; francés; teneduría de libros.
Esta sociedade recreativa e cultural recolle nos seus estutos de 1939 os seus fins sociais: "o recreo, a instrucción civil e moral, a beneficencia e a protección mutua entre os seus asociados baixo o precepto "uno para todos, todos para uno".
Entre os anos 1919 e 1927 fan varias doazóns para subvencionar a Biblioteca América, a Real Academia Galega e para erixir unha estatua a Rosalía de Castro; tamén contribúen economicamente na campaña da edición do Libro Escolar Gallego (en 1929) e para o sanatorio antituberculoso da Lanzada.
Dende 1975 ata 1985 pasaron por graves problemas administrativos e económicos, que fixeron temer a súa desaparición. En 1999 cumpriron cen anos, convertíndose na entidade galega máis antiga existente en Arxentina.
Actualmente desenvolven actividades socioculturais e recreativas, cursos de capacitación profesional para os socios. Celebran as festas galegas como o Día do Apóstolo Santiago, cun tradicional xantar entre todos os socios; o Día das Letras Galegas, etc. Tamén realizan actividades deportivas e en 1991 inauguraron unha Escola de Psicoloxía Social, con asesoramento gratuíto para todos os galegos; tamén teñen un consultorio de asesoramento notarial e xurídico.
Contan cunha biblioteca con 1734 volumes que está aberta polas tardes ó público.

A idea da creación dun centro galego na cidade de Azul xorde tras unha reunión no local da Cruz Roja desta localidade. Na reunión participaou un grupo de galegos que decidiron constituír un centro onde se puidesen reunir os emigrantes galegos e tamén arxentinos, interesados en organizar actividades culturais e sociais. A súa fundación oficial efectuouse o 19 de setembro de 1992 sendo o seu primeiro presidente Manuela Carmen Alonso Méndez.
Xa dende os seus inicios deciden crear un grupo de baile e un programa de radio.
O centro carece de sede social propia, realizando os actos sociais en lugares ofrecidos por outras institucións; ten alugada un despacho/sala onde está instalada a súa biblioteca denominada "Dr. Leopoldo Laperta" e un salón onde ensaia o grupo folclórico.
Segundo os seus estatutos as súas finalidades son: realizar labor cultural, social, recreativo, deportivo e de apoio recíproco entre os seus asociados; exaltación de Galicia polos seus valores humanos, materiais e morais; promover, difundir e subvencionar a cultura galega e arxentina polos medios ao seu alcance; organizar conferencias, cursos e actos para o maior desenvolvemento cultural e educativo dos socios.

Esta institución foi creada por un grupo de emigrantes galegos co fin primordial de brindar protección médica e social aos seus coterráneos. Tras unha homenaxe feita en honor ao finado compositor Pascual Veiga na cidade de Bos Aires o 31 de outubro de 1906, a prensa da colectividade lanza a idea de fundar un centro similar ao da Habana ou Madrid, para que axudase a todos os galegos necesitados da Arxentina. Uns días despois o "Centro Vigués" lidera esa proposta e coa axuda do "Orfeón Coruñés", "Orfeón Mindoniense" e "Orfeón Gallego Primitivo", apróbase a creación dun "Centro Gallego". Encabezada por Antonio Varela Gómez e Julio de la Cuesta, créase unha comisión que o 21 de xullo aproba os primeiros estatutos da nova entidade, con sede nun pequeno local alugado, sito na rúa Estados Unidos, no que se instala un consultorio médico e onde se impartían clases nocturnas de alfabetización.
No ano 1911 acometeu a reforma dos estatutos, quedando dende entonces implantada a mutualidade; con este cambio nos fins sociais aumenta de maneira considerable o número de socios. Conxuntamente estabelece os servizos fúnebres, de asesoramento xurídico e a farmacia social. O crecemento da entidade levou a buscar un edificio maior e en 1917 mercan por subscrición popular dos socios, un edificio na avenida Belgrano, un palacete que aínda hoxe é a súa sede social.
O 9 de decembro de 1933 manifesta publicamente o seu apoio á autonomía galega, apoio que reitera en xuño de 1936: "... teniendo en cuenta que la Autonomía de Galicia no es un asunto político, sino eminentemente patriótico; consecuente con la posición fijada al respecto y fiel al precepto estatutario que dispone: "secundar eficazmente toda acción progresista que se inicie en bien de Galicia".
No ano 1969, crea o "Instituto Argentino de Cultura Gallega", a través do cal se realiza unha intensa actividade coa publicación de libros que en Galicia estaban prohibidos, organización de conferencias e diversos actos a prol da lingua e da cultura galegas.
Na actualidade esta institución con máis de 30.000 asociados pasa por unha grave crise económica, debido tanto a precariedade da economía arxentina como a mala xestión dos fondos da entidade. A grande maioría dos seus socios son xente de avanzada idade, que precisan atención médica constante e que coas súas cotas (moitas das cales non poden pagar) non poden manter as actividades sanitarias, primordiais na actualidade. As axudas das institucións galegas como a Xunta só serven para paliar o grave déficit do centro e parecen non poder salvar a institución da endémica situación de crise que vive dende os anos 90 do pasado século.

Este centro foi creado o 25 de xullo de 1912 por membros da colectividade galega residente en Campana coa finalidade de ter un lugar propio no que reunirse e axudarse mutuamente.
A súa directiva fundacional estivo integrada por: Edelmiro Madernas, como presidente; vicepresidente, Rosendo González; secretario José Losada; tesoureiro, Manuel Rumbo; e como vogais: Nicasio Alvarez, Baldomero Boquete, Ernesto Fernández, Manuel Seoane, Enrique Calvo, José Riveira, Fidel Nogueiras, Cándido Urisi, Andrés Rumbo, José Vázquez, Manuel Figueiras, Francisco Calvo.
Nos primeiros anos da sociedade predominaron as actividades recreativas: bailes, paseos, romarías, obras teatrais, etc. para recadar fondos e conseguir a propiedade da súa sede social.
Actualmente domina a súa faceta mutual: atención á saúde dos asociados, á que adican o 99% dos fondos, contando dende 1917 coa cobertura sanitaria do Hospital Español da cidade.

Este centro foi creado por un grupo de emigrantes galegos residentes na cidade arxentina de Córdoba, seguindo os pasos do Centro Gallego de Buenos Aires.
Entre os seus promotores podemos citar a Juan Pérez de Santiago e Carlos C. Quiroga, que ocuparon diversos postos nas primeiras directivas da entidade.
En 1922 aproban os seus estatutos sociais nos que describen o centro como: "una sociedad de carácter regional, cuyos fines son: cultura, recreo, sport, arte y protección mutua, para lo cual procurará:
a) propender en grado superlativo a fortalecer los vínculos de confraternidad hispano-argentina; b) defender a sus asociados cuando sus derechos fueren vulnerados; c) difundir por todos los medios que se consideren eficaces, el conocimiento de Galicia y todo lo que a ella enaltezca; d) organizar festivales, reuniones familiares, bailes, deportes y toda clase de juegos para distracción de los socios y sus familias; e) fomentar las bellas artes en general (con preferencia las de carácter regional) instituyendo cuando fuere menester premios con este objeto; f) propagar, valiéndose de todos los medios que se juzguen convenientes, los fines que la asociación persigue; g) facilitar trabajo, a aquel socio que sin tacha fuere despedido por causas ajenas al cumplimiento de su deber, y a aquellos que, por otro motivo lo necesitasen, siempre que demuestren competencia y conducta ejemplar; h) establecer clases de enseñanza en general; i) proporcionar asistencia médica y cuando fuere menester (siempre que los fondos lo permitan) medicamentos, subsidios y repatriación a todo socio falto de recursos que de ello necesitare; k) crear un fondo de beneficencia para socorrer a los asociados y a todo gallego que por razones no previstas en estes estatutos necesitasen amparo".
En 1920 comeza a editar como voceiro social a revista "A Terra", para "llevar al hogar de los estimables consocios una publicación de carácter regional, que reproduzca fielmente el sentir de la vida en el terruño, en todos sus aspectos y que, teniendo lazos de amistad fraternal entre todos aquellos que nos acompañen sirva a la vez de portavoz de las sanas ideas que auspicie nuestra Sociedad, representativa de altiva y noble raza gallega".
En 1922 aparecen noticias na prensa de que organizan veladas literario-musicais, banquetes de fraternidade, festivais musicais, xantares, etc. Conta cunha academia de música a precios "módicos" para os socios e os seus fillos; e un orfeón coral baixo a dirección do pianista Segundo Pagés Rosés.
Ademais dispón dunha oficiña de traballo para axudar aos socios e dun servizo médico.
Ten unha sección de deportes, cun equipo de corredores.
Realiza ao longo dos anos diversos envíos de cartos á Cruz Roja Española, cunha postulación anual no seu local social e tamén están subscritos á "Biblioteca América".

Este centro foi creado por un grupo de galegos residentes en Santa Fé (Arxentina), na casa de Gerardo e José Pérez, co fin de reunirse e axudarse mutuamente. Primeiramente tiveron a súa sede no barrio de Candioti Sur, pero grazas aos esforzos dos socios conseguiron construír unha sede social da súa propiedade na Avenida Galicia nº 1357.
Centra as súas actividades na celebración do Día da Galicia e do seu aniversario social, a organziación de reunións mensuais de camaradería, con bailes e banquetes, etc.; tamén realiza actividades deportivas. En 1987 crearon un grupo de gaitas e máis tarde un conxunto de baile tradicional chamado "Andoriñas".
Esta entidade tivo unha crise institucional, pola elevada idade dos seus socios e a falta de novas incorporacións, que fixo que en 2010 parase a súa actividade societaria e o edificio quedase abandonado.
En 2012 un grupo de descendientes e naturais de Galicia, reuníronse para iniciar o proceso de normalización da entidade e proxectar a recuperación do edificio. Para iso contaron co apoio da municipalidade de Santa Fé e tamén da Xunta de Galicia.
Hoxe en día volven a reunirse na súa sede social para realizar actividades recreativas e culturais.

Esta asociación foi creada por emigrantes galegos cunha finalidade eminentemente asistencial para os connaturais de maior idade que poidesen precisar de axudas económicas ou médicas.
Entre os seus fundadores destacan Ramón Valcarce (primeiro presidente social), Perfecto Marcote, Beatriz Ferreira, Manuel Gerpe, Florentino Brión, Ana M. Espada, Blas Pin, Ernestina Estévez, Guillermina Espada, Francisco Marcote, Ramón Domínguez, Victor Insua, Juan Lires, Delmira Pereira, Carmen Castro e Francisco Canosa.
Segundo os seus Estatutos a súa finalidade é agrupar a jubilados e pensionados para propender a millora na súa calidade de vida. Entre as súas actividades destaca a axuda asistencial aos galegos xubilados que non teñen recursos, e dar información e asesoramento sobre todo tipo de trámites relacionados coas axudas e pensións que conceden o goberno español e a Xunta de Galicia.
Tamén realizan diversas actividades culturais e recreativas coa celebración de dous bailes anuais, encontros de camaradería, "con usos e costumes galegos".

Este centro foi fundado na cidade arxentina de Mar del Plata, por un grupo de galegos residentes na cidade, liderados por Manuel Rego, socio número un da nova entidade e primeiro presidente social.
Un das súas tarefas máis importante foi construír unha sede social propia, edificio que inauguran en 1973.
Na actualidade este centro conta con preto de 2500 socios e ademais das actividades recreativas e mutualistas para os asociados, colabora co "Instituto Argentino de Cultura Gallega" na organización de diversas actividades culturais para fomento e difusión da cultura galega en Mar del Plata.
Dispón dunha nutrida biblioteca social chamada "Rosalía de Castro" e conta cunha escola de gaitas e de baile infantil e xuvenil e un conxunto de baile galego que actúan nas diversas celebracións da colectividade.

Este centro foi creado por un grupo de tranviarios de orixe galega residentes en La Plata, Berisso e Ensenada, nacendo esta idea nun tranvía da líña 4, entre o seu conductor Serafín Rodríguez e o garda Gumersindo Domínguez, ambos nados en Ourense.
Nos seus primeiros estatutos de 1956 recoñecen como finalidade principal da institución organizar actividades culturais (conferencias, recitais, cine, etc.), deportivas e recreativas, como a celebración do Día de Galicia ou o aniversario social.
Conta cunha escola de baile para nenos e xóvenes, que ademais reciben clases de gaita e pandereta; os socios crearon un grupo de baile e música tradicional chamado "Xeito Novo" e cun grupo folk-celta chamado da mesma maneira. Tamén creou un grupo de "danzas españolas, folclore argentino y gallego", composto de 25 persoas.
Ten tamén unha finalidade benéfica, coa creación dun servizo de urxencia médico gratuíto para os socios.

O actual Centro Gallego de Rosario foi fundado pola fusión en 1956 do antigo "Centro Gallego" e a "Asociación de Saviñao y sus contornos", a outra entidade galega da cidade, para formar así unha entidade máis grande e con máis posibilidades para facer actividades recreativas e de axuda mutua para os socios.
Durante uns anos chámase "Centro Gallego y Saviñao", pero finalmente é coñecido como "Centro Gallego de Rosario".
Os promotores da fusión foron entre outros José Seoane Nogueira (primeiro presidente social), Monseñor Atilano Vidal Núñez, Darío Cano, Hilario Manso, Luis Salgado, José M. Fontela e Luis Rúa.
Entre os seus fins (aprobados nos seus estatutos sociais de 1987) destacan: "fomentar a axuda mutua entre os asociados; prestar servicios funerarios; otorgar subsidios e empréstimos aos asociados; proporcionar servicios de asistencia médica integral e farmacéutica; realizar actividades recreativas e culturais; contratar seguros; establecer un fondo compensatorio para a xubilación, etc.".
Dende 1994 editan a revista "Galicia en Rosario" como voceiro da entidade.

Dende a década de 1910, os galegos residentes nesta zona reuníanse cada 25 de xullo para conmemorar a festividade do apóstolo Santiago cunha cea de fraternidade. Será en 1927 cando se deciden a crear unha asociación galega que os agrupase. Nomean unha comisión provisoria formada por destacados membros da colectividade, entre os que destacaban Benigno Lago Estévez (primeiro presidente social), Salvador Lago, Manuel Lires, Juan A. Méndez, José Lorenzo Sierra, Benigno Carro García, Pedro Villar, Fernando Tanarro, Hermenegildo Cea, entre outros
Segundo os seus estatutos a entidade ten por obxecto principal crear un fondo común destiñado a socorrer aos socios necesitados, con asistencia médica e farmacia. Tamén organiza diversas actividades sociais como bailes, comidas, reunións familiares, conferencias, etc.

Esta entidade foi fundada por un grupo de galegos residentes na cidade de Comodoro Rivadavia, liderados por Francisco Arturo Lastres, que se converteu no seu primeiro presidente.
Trátase dunha entidade recreativa e cultural onde se reunían os emigrantes galegos para confraternizar e axudarse en casos de necesidade.
Na actualidade realizan numerosas actividades recreativas, celebrando festas e banquetes para afianzar a unión dos galegos e dos seus descendentes; contan cun coro galego, unha rondalla e un grupo de música e baile tradicional galegos.

Este centro foi creado polos galegos residentes en José C. Paz, localidade arxentina pertencente á provincia de Bos Aires, baixo o patrocinio de Francisco Pazos González e Ramón Luis Rúa, emigrantes galegos asentados alí.
A súa finalide está recollida na acta constitutiva da entidade: "agrupar a todos os galegos e simpatizantes residentes na Arxentina; fomentar as bellas artes e organizar reunións e festas sociais, deportes e xogos lícitos; propender á maior vinculación posible dos galegos entre sí e establecer vínculos de confraternidade cos arxentinos; crear unha biblioteca pública; organizar excursións por Arxentina e o extranxeiro".
É unha asociación eminentemente recreativa que celebra todos os anos o Día de Galicia e as festas patronais galegas e arxentinas, con ceas e bailes para os socios.
Edita dende 1994 como órgano social a "Revista Galicia".

Este centro xurde tras a fusión do "Centro Lucense", "Centro Orensano", "Centro Coruñés" e "Centro Pontevedrés". No mes de decembro de 1978, reuníronse na sede do "Centro Lucense" representantes do "Centro Orensano" e da "Asociación Gallega de Buenos Aires", para eleborar un proxecto de creación dunha nova institución con basamento nas catro entidades provinciais galegas de maior arraigo na cidade. O seu obxectivo principal que os unía era preservar para o futuro da comunidade galega os patrimonios físicos, humanos e culturais que posuía cada entidade. Cabe dicir que "Asociación Gallega" era unha nacente entidade, formada polos "Centro Coruñés" e "Pontevedrés", aínda que sempre aparecen estas entidades como co-fundadoras do Centro Galicia de Buenos Aires.
Despois de varios meses de deliberacións aproban oficialmente a fusión o 25 de xullo de 1979, sendo Darío Lamazares, primeiro presidente e impulsor da fusión dos diversos centros.
A Comisión plenaria pro-fusión estaba integrada polos seguintes directivos: presidente, Darío Lamazares (Centro Lucense); vicepresidente, Antonio Gómez (Centro Orensano); secretario, Luis A. Fontoira (Asociación Gallega); prosecretario, Vicente Velasco (Asociación Gallega); secretario de Actas, Benito Fernández Cid (Centro Orensano); prosecretario de actas, Arturo Naval (Centro Orensano); vogais: Alvaro Campos Alonso (Asociación Gallega), José Caneda (Asociación Gallega), Gabriel López Penelo (Centro Lucense), José López Pin (Centro Lucense), Manuel Martínez Lamela (Centro Lucense), José Mª Vila Alen (Centro Lucense), Reinaldo Pelayo Soto (Centro Orensano), Rafael Gil Malvido (Centro Orensano) e Antonio Rodiño (Asociación Gallega).
A cuestión do nome da nova entidade foi un novo problema; nun primeiro momento se decidira chamala "Club Gallego de Buenos Aires, cultural, social e deportivo", pero finalmente a comisión plenaria aprobou por unanimidade a denominación de Centro Galicia.
Nos seus primeiros Estatutos (1980) aparecen especificados os seus fins: "a) propiciar e facilitar o coñecemento da historia, costumes e cultura da República, difundir os principios da súa constitución, manter e acrecentar o seu sano patriotismo e amor á nacionalidade e o respecto polas institucións que a rexen; b) contribuír ao estudo, coñecemento e difusión da historia, da cultura e dos costumes de Galicia e dos demais elementos esenciais que fan a vida do seu pobo, espiritual e etnicamente diferenciado; c) crear e soster un centro de estudos que na súa amplitude abrangue a maior cantidade de disciplinas e actividades desde a etapa infantil ata alcanzar o nivel universitario, impulsando o estudio de todo o que teña que ver co mellor coñecemento de Galicia, en todos os seus aspectos dentro do contexto do acervo cultural e espiritual dos pobos ibéricos; d) realizar actos culturais, artísticos, recreativos e de calquera outra índole para o logros dos fins mencionados; e) crear unha biblioteca, editar unha publicación periódica informativa e de divulgación cultural; f) manter permanentemente vivo o recordo dos costumes e tradicións que forman parte do acervo cultural da Arxentina e de Galicia, cultivandoas e facéndoas coñecer a traves de conxuntos folclóricos e costumbristas; g) fomentar o turismo ao interior e exterior do país, organizando todo tipo de excursións; h) crear e manter un departamento deportivo, para que contribuíse ao melloramento físico e espiritual, realizar concursos e torneos, dende xogos de salón ata os da actividade ao aire libre, sen carácter profesional; i) outorgar premios, acordar bolsas nos diferentes aspectos que contempla o seu facer xeral; k) dispoñer a súa axuda, orientación ou consello aos galegos emigrantes, propender a que se integren dentro do seo da nosa colectividade e procurar que se adapten ao medio social arxentino no que deberán actuar e convivir; l) xestionar e facilitar o ingreso a este centro das entidades galegas que sexan solidarias cos seus principios e persigan os mesmos fins".
Esta asociación celebra habitualmente as festividades tradicionais galegas ademais de numerosos actos culturais como ciclos de conferencias, representacións teatrais, exposicións, concertos, seminarios e cursos. Conta ademais cunha escola de baile folclórico gallego e español, e de música, gaita e guitarra. Ten un coro integrado polos seus socios denominado "Rosalía de Castro".
Teñen tamén grande importancia as actividades deportivo-recreativas pois defenden "o uso do deporte como vehículo de integración e unión de todos os galegos" cun destacado labor educativo con escolas de tenis, patin-show, bowling, natación, baloncesto, balonbolea, futbol, bolo celta, ioga, etc. Organiza colonias de vacacións durante o verán para os nenos de 4 a 14 anos no seu campo deportivo "Los Olivos".
A comisión de cultura da entidade colabora coa emisión de diversos programas de radio para promocionar Galicia e a súa cultura: "Recorrendo España" en Radio Splendid; "Galicia Hoxe" en Radio Colonia; "La Oreja" en Radio Ribadavia; "La Voz Española" en Radio Argentina. Radio interna "Pentagrama informativo".
Edita a revista "Mundo Gallego" como órgano de información da sociedade, cunha tirada de 25.000 exemplares de distribución gratuíta cada dous meses; e unha guía de actividades do centro, mensual, con información xeral para todos os socios.

Esta sociedade foi creada polos emigrantes lucenses naturais do concello de Guitiriz residentes na capital arxentina. Foi fundada co nome de "Sociedad del Ayuntamiento de Trasparga", título que levou ata agosto de 1933, momento no que nunha asemblea xeral extraordinaria aprobouse o cambio de denominación, no que aparecerían as dúas vilas máis importantes do concello "Centro Ayuntamiento Guitiriz - Villa Parga"; este cambio fíxose para evitar confusións con outra entidade similar, existente en Bos Aires e tamén para satisfacer a numerosos socios que o consideraban máis apropiado.
Os fundadores da sociedade eran orixinarios de varias parroquias do concello (as parroquias de San Breixo de Parga, Santa Locaia de Parga e San Estevo de Parga). A súa finalidade principal era a creación de escolas nas citadas parroquias, ademais de crear un nexo de relación e apoio mutuo entre a numerosa colonia residente en Bos Aires.
Logran acadar fondos para construír un colexio de primeira ensinanza en San Breixo de Parga e dotalo de mestre (por conta do Estado); ademais de financiar a compra de mobles e útiles necesarios para o seu funcionamento.
Nos Estatutos de 1934 cambian de obxectivos, e se converten nunha entidade de mutualidad, cultura e recreo: "Mutualidad: todo socio que cuenta más de seis meses de antigüedad, hallándose enfermo y carente de recursos, tendrá derecho a una ayuda; esta será en la forma siguiente: el primer mes 30 pesos diarios; si la enfermedad continuara, la ayuda quedará librada al criterio de la Comisión, la que podrá aumentarla o disminuirla, según la gravedad del caso.
Repatriación: el socio que hallándose enfermo y con más de un año de antigüedad como tal, y los facultativos le recomiendan regresar a Galicia, la sociedad lo repatriará por su cuenta y le entregará 100 pesetas en efectivo
Fallecimiento: en caso de fallecimiento de un socio con más de seis meses de antigüedad, la sociedad sugrafará los gastos del entierro y servicio fúnebre hasta la cantidad de 150 pesos m/n. En el caso de que éste fuese hecho por cuenta de la familia, le será entregada dicha suma a la misma.
Cultura: este centro fomentará la cultura entre sus socios, creando bibliotecas y organizando actos de arte y cultura, especialmente gallega.
En Galicia, Escuelas: fomentar en nuestro municipio la instrucción primaria y velar para que ésta sea de carácter neutro y gratuita. Crear escuelas en cualquier punto que carezca de ella. Trabajar para que en nuestra comarca sea creado un centro de enseñanza agrícola-ganadera y mantener relaciones con los maestros que sobresalgan en la educación de la infancia.
Acción Regional: apoyar moral y materialmente la autonomía de Galicia, para que ésta, libre de tutelas extrañas, sea gobernada democráticamente por y para el pueblo. Con este fin mantendremos relaciones con todas las organizaciones de izquierda, las únicas que defienden este ideal en nuestro municipio.
Recreo: este centro organizará veladas y fiestas campestres periódicamente, con el fin de estrechar relaciones entre las familias y sus relaciones.
Nuestras relaciones con las sociedades hermanas: cuando la comisión directiva lo considere necesario, este centro podrá fusionarse con una o más sociedades gallegas; fomentar y subvencionar publicaciones, tanto aquí como en Galicia, pero no podrá adquirir compromisos que lo aparten de los fines para que fue creado".