No ano 1920 un grupo de emigrantes naturais de Negreira fundan a sociedade "Agraria, Instructiva y Mutual del Partido Judicial de Negreira", pero tras un período moi conflictivo entre a directiva, liderada por Máximo Musi, e un grupo de socios, éstes deciden abandonar a entidade e crear unha nova "... viendo que ésta se desviaba de su ruta desconociendo a los hombres conocedores de las necesidades de aquel partido, optaron por agruparse en defensa del honor de nuestro terruño. Y para mostrar que sabemos guardar cariño al pueblo de nuestra infancia nos constituimos en "Centro Unión Hijos del Partido de Negreira" pues al hacerlo enaltecemos a nuestro pueblo".
Fundan este Centro pois para "concentrar en él a todos sus hijos dispersos en esta República, donde una vez unidos alentaremos a los otros haciendo olvidar armónicamente las fatigas cotidianas al recuerdo de nuestra Galicia meiga...", estabelecendo fins de axuda mutua e instrución, tanto dos asociados como para os nenos daquel partido.
Entre os fundadores da sociedade destaca os membros da súa comisión organizadora, integrada por: secretario, Jesús Barros; tesoureiro, Eduardo Oroña; vocais: José Antelo, Manuel Agra, Avelino Sayans e Manuel Casais.
Nembargantes os problemas da entidade continúan e hai unha nova refundación en 1934. Nos seus primeiros estatutos (1934), recóllese entre as súas prioridades mutuais, a concesión de axuda económica en caso de necesidade ou enfermidade dos socios; ademais da organización de actos recreativos para reunirse e relacionarse cos seus paisanos.
En 1941 comezan a editar o xornal "Negreira", voceiro oficial da entidade.

Esta sociedade foi creada pola fusión das entidades dos emigrantes residentes na Arxentina, orixinarios da comarca do Deza: "Hijos del Partido de Lalín" (1908), "Hijos de Silleda" (1922), "Unión del Partido de Lalín" (1921) e "Sociedad de beneficencia y recreativa hijos de Golada y afines" (1930).
A súa fundación tivo como finalidade principal agrupar nun so Centro ás distintas sociedades do partido xudicial de Lalín debido ao descenso de socios que xa nos 70 e 80 viñan rexistrando; desexan manter os mesmos fins de axuda mutua, cultura e recreación das entidades fusionadas, tal como recollen os seus estatutos (1982): "Art. 2º - Son sus propósitos: a) fomentar los vínculos de amistad y camaradería entre sus asociados; b) cultivar y difundir el espíritu de asociación; c) establecer relaciones con las entidades que practiquen la ayuda al pueblo gallego o se interesen por las distintas manifestaciones de su cultura; d) propender a la cultura general y preferentemente a la divulgación del conocimiento de la historia, el arte, la literatura, el comercio, la industria y la economía de Galicia, en relación con esos mesmos temas de España en general; e) inculcar entre sus asociados el amor a las instituciones de la nación argentina, así como también el respeto a sus leyes, usos y costumbres.
Para cumplir los fines expuestos en el artículo anterior la asociación "Centro Lalín de Buenos Aires, social, cultural y recreativo" pondrá en práctica a medida que las circunstancias lo permitan:
1º ) salones de reunión y recreo para sus asociados; 2º ) campo de deportes, educación física y recreo al aire libre; 3º ) fiestas sociales, bibliotecas, cursos de cultura gallega y argentina; 4º ) fondos para el desarrollo, intercambio y fomento artístico argentino-galaico, así como para la creación y sostenimiento de un salón de exposiciones".
A directiva fundacional estaba constituída por: presidente, Luis López Garra; vicepresidente, Marcelino Villaverde; secretario, Casiano Vidueiras; tesoureiro, Marcial Sánchez; prosecretario, Jesús Manuel; vogais: Isaac Lalín, José Couto Villamayor, José L. Fernández, Florentino López Abelendo, Manuel Sánchez, Salvador Villa de Rancos, Arturo Framinán, José Elías Taboada, Alfonso Castro, Daniel Camba, José Furiños, Manuel Montero e José Lois
Dende a súa creación organizan numerosas actividades culturais e recreativas para os socios, mantendo o seu lema social de unir a todas as familias lalinenses en Buenos Aires e procurar o seu benestar e recreación.
Ten un conxunto de danzas gallegas "Lembranzas del Centro Lalín" e un conxunto de gaitas, integrados polos socios e que actúan nas numerosas festas organizadas pola entidade e pola colectividade galega en Bos Aires.
Dende 1984 publican unha revista, co nome da entidade, que serve como voceiro oficial da mesma.

O Centro Lucense foi fundado pola fusión de varias sociedades de emigrantes galegos naturais da provincia de Lugo e que formaban parte da Federación de Sociedades Gallegas de la República Argentina, nunha política de unión das diversas sociedades afins, para así dispoñer de maiores posibilidades para lograr os seus obxectivos.
Para a súa creación fusionáronse as seguintes sociedades: "Fonsagrada y Baleira", "Alianza de Céltigos, Incio y Corbelle", "Brisas del Eume", "Sociedad vecinal de Cervantes", "Fonsagrada y sus distritos", "Unión Cultural de Lugo", "Monterroso y Antas de Ulla", "Sociedad del Ayuntamiento de Meira", "Unión Quiroguesa y sus distritos", "Centro del Ayuntamiento de Samos", "Pro-Escuelas unidos de Sarria", "Sociedad del Ayuntamiento de Trasparga", "Sociedad de Vicedo", e "Centro Vivariense". Máis tarde se lle uniron: "Parroquias Unidas del Corgo", "Centro Unión Villalbesa" e "Centro Friolense".
Dende a súa creación ten como tarefa principal a difusión da cultura galega e arxentina e a realización de reunións sociais e recreativas, así como a práctica de deportes. Segundo o seu presidente F. Insua en 1952 o seu fin prioritario era a unificación da colectividade galega nunha soa entidade cultural (cultura física e intelectual) e recreativa.
Na súa tarefa cultural, da que durante uns anos foi asesor, Eduardo Blanco Amor, fundan a Banda Lucense, coa que impartiu concertos e grabaron discos; en 1957 inaugura unha galería de arte, onde se expoñía a obra de grandes pintores galegos e arxentinos; estas exposicións foron doadas ao Museo de Lugo, que creou para acollelas a Sala América.
Ademais organizou na súa sede numerosas conferencias, seminarios etc., editou libros en galego e en 1943 edita un xornal que convertiron no seu voceiro oficial, "Lugo". En 1959 organiza unha escola de teatro que dirixe Roberto Villanueva e no ano 1962 crea unha cátedra de cultura.
No ano 1979 desaparece como tal, tras a fusión co "Centro Coruñés", "Centro Orensano" e "Centro Pontevedrés" créase unha nova entidade baixo o nome de "Centro Galicia de Buenos Aires".

Este Centro foi creado tras a fusión "Asociación del Partido Judicial de Noya" e o "Centro del Ayuntamiento de Rianjo" para que os seus socios, e tamén os arxentinos e os seus descendentes, contribúan ao maior realce do nome "gallego" en América.
A directiva fundacional da nova entidade estaba presidida por David Otero; outros dos seus membros foron Alfonso Cascallar, Francisco Rodríguez Gey, Miguel Allario, Isabel Liñayo e Manuel Moares Tubío.
Nos seus primeiros Estatutos (1988) están os seus obxectivos principais: fomentar e estreitar lazos de unión e fraternidade entre os naturais do Partido xudicial de Noia e do concello de Rianxo; fomentar a cultura e o recreo; soster unha biblioteca e salón de lectura e publicar un boletín social.
En 1991 sae o primeiro número da revista "Rías Baixas", voceiro oficial da sociedade. En 1992 editaron tamén o boletín social "Centro Noia - Rianxo".
Entre as súas actividades recreativas e culturais están a celebración do Día das Letras Galegas con homenaxes as figuras senlleiras da cultura galega, organización de conferencias, exposicións, e actuacións do seu coro "Rías Baixas" e do grupo teatral da entidade.
Tamén celebran a festividade de San Marcos, patrón de Noia, da Virxe de Guadalupe, patrona de Rianxo, festa fin de ano e numerosas ceas de confraternidade.

Este centro foi creado pola fusión das sociedades ourensás "Centro Nogueira de Ramuín", "Sociedad Cultural Nogueira de Ramuín", "Sociedad Hijos del Ayuntamiento de Pereiro de Aguiar" e "Sociedad Cultural y Recreativa del Ayuntamiento de Esgos".
En marzo dese mesmo ano intégrase tamén a "Unión Provincial Orensana".
Son fundadores desta nova entidade Antonio R. Rodríguez, Alfonso Fernández Pol, Severino Gallego, Enrique A. González, Claudio Fernández, primeiro presidente social, Jesús Alonso, Luis Guede, Jesús Sinde, entre outros.
Esta sociedade defende o ideario da "Federación de Sociedades Gallegas de la República Argentina" á que está adherida. No seu programa de actuación detallan os seus obxetivos: crear bibliotecas populares en toda a provincia de Ourense; fundar unha gran biblioteca en Bos Aires, estabelecendo unha sección especial dedicada aos libros de ensinanza para nenos e adultos; protexer e axudar mutualmente aos socios para defender os seus dereitos; fomentar a cultura galega, o recreo como expresión de familiaridade, e especialmente o deporte, como medio de perfección física.
O 14 de novembro de 1944 edítase o primeiro número do xornal "El Orensano", voceiro social desta entidade; máis tarde pasou a publicarse baixo a cabeceira de "Opinión Gallega" conxuntamente co "Centro Pontevedrés".
A súa editorial "As Burgas" editou por vez primeira a obra de Castelao "Sempre en Galiza".
No ano 1945 inaugura na súa sede social un conservatorio musical dirixido por Herminia Cano e no ano 1946 crea un coro de gran prestixio na colectividade galega, chamado "Terra Nosa".
Dende 1950 suprimiu a concesión dos beneficios mutuais para limitarse ás actividades culturais e recreativas. Entre éstas cabe destacar a creación do "Día dos mártires galegos". Organiza numerosas exposicións de arte galega (escultura, pintura, debuxo, fotografías, etc.) realizadas nos seus salóns.
En 1952 edita un álbum de cinco discos dobres, nos que foron gravadas trece cancións galegas coa colaboración do coro da entidade, baixo a dirección do mestre, Isidro B. Maiztegui.
En 1979 os socios aproban en asemblea xeral a fusión do centro cos outros tres provinciais existentes na Arxentina, para formar o "Centro Galicia de Buenos Aires".

Sociedade de emigrantes naturais do concello lucense de Becerreá residentes na capital arxentina. Dende a súa fundación o ano 1927, teñen como fin primordial manter a unión entre os seus conveciños, organizando diversas actividades recreativas para reunirse e axudarse mutuamente.

Esta sociedade foi creada en Olivos (partido de Vicente López, Bos Aires) por un grupo de emigrantes naturais do partido xudicial de Carballiño residentes na Arxentina. Foi dende a súa fundación unha sociedade cultural e recreativa.
Os seus obxectivos están recollidos nos seus estatutos (1957): estreitar os lazos de unión entre arxentinos e nativos do partido de Carballiño; fomentar o amor á terra dos seus maiores entre os descendentes de nativos do partido de Carballiño como entre todos os españois ou arxentinos; soster relacións de amizade e camaradería coas asociacións afins; propender á unión entre os seus asociados e que se presten axuda recíproca e colaboración; fomentar os hábitos de estudio e o san recreo en bibliotecas, festas e conferencias; contribuír co maior entusiasmo ao progreso e avance da familia carballinesa, axudando e secundando toda iniciativa para a súa mellor realización; orientar ao emigrante nativo do Carballiño á súa chegada a esta República.
Para organizar as súas festas e reunións conta cun recreo social da súa propiedade en Bartolomé Cruz, con capacidade para máis de 700 persoas. En 1988 inaugura na súa sede social a biblioteca "Francisco Luis Bernárdez". Nesta sede conta cun cruceiro e un cabaceiro, como promoción e símbolo da cultura galega.
Organiza varias festas anuais como unha moi recoñecida a beneficio do Hogar Gallego para Ancianos de Domselaar. Celebra ademais diversos actos sociais e culturais como o Día das Letras Galegas, o Día de Santiago Apóstol, o aniversario da entidade, a festa do polvo e unha reunión mensual de todos os socios.
Publica como voceiro social O Aranteiro.

Esta entidade foi creada tras a fusión das sociedades de emigrantes de orixe estradense, "Federación Agraria de la Estrada" e "Unión Estrandese" en Bos Aires. A súa directiva fundacional estivo integrada por Francisco Porto, como presidente, Justo Tato, Manuel Quinteiro e José Mª Gosende.
Nos seus primeiros estatutos recolle no artigo 2 os seus obxectivos: "a) fomentar, propagar y estrechar los vínculos de unión entre los naturales del partido de La Estrada, constituida por los ayuntamientos de La Estrada, Cerdedo, Forcarei (provincia de Pontevedra) residentes en la República Argentina, y hacer obra de confraternidad con los países hispano-americanos, especialmente en la Argentina; b) crear para sus asociados y sus descendientes, un centro social de carácter educativo donde se organizarán ciclos de conferencias, concursos literarios, etc. y se propenderá mediante la instalación de una biblioteca y sala de lectura, a la mayor educación y cultura de sus socios; c) teniendo Galicia una vieja cultura, será atención preferente de la asociación hacerla conocer entre propios y extraños, difundiendo su lengua, su arte y su ciencia, no debiendo escatimar esfuerzos para difundirla y fomentarla en todo momento (...)".
Desde 1987 conta cun grupo de baile formado por 12-14 bailaríns, que se chama "La Estrada" e en 1998, crea o grupo folclórico "Meigas e Bruxos" dirixido por María Badín e Marta Parda, con 40 bailaríns que realiza numerosas actuacións nos diferentes actos recreativos que organiza esta entidade.

Esta sociedade creouse pola fusión das sociedades do distrito de Ponteareas existentes en Bos Aires, "La Antorcha del Porvenir", "Hijos de Fornelos y anexos", "Hijos de Nogueira y anexos" e "Brisas del Plata".
As sociedades decidiron unirse debido a "la situación lamentable de desmoralización y abandono por la que atraviesan en su mayoría las sociedades gallegas. Por esa razón quieren constituir una grande y fuerte organización de clase que influya y pese poderosamente en los destinos políticos, sociales y económicos de su comarca. (...) En lo tocante a Galicia la nueva sociedad se propone elevar el nivel de cultura de sus congéneres y constituir en el distrito una fuerte y sólida organización que responda a la "Unión General de Trabajadores (...)".
Foron fundadores da entidade, José Castro Castro, Saturnino González, José Martínez, Marcial Fernández, Benigno Fernández, Robustiano Groba, Máximo Groba, Joaquín Castro e Senén R. Piñeiro, entre outros.
En 1946 esta entidade fusiónase co "Comité Auxiliar de las Sociedades de Agricultores del Distrito de Puenteareas en Buenos Aires" (1909), mantendo a nova entidade o seu nome.

Esta sociedade foi creada o ano 1935 tras a fusión das sociedades de residentes de A Peroxa en Bos Aires.
En abril de 1939 comenzan as conversas entre as sociedades "Cultural Nogueira de Ramuín, unificada con Carballeira", "Sociedad de Pereiro de Aguiar", "Centro Nogueira de Ramuín", "Centro Perojano", "Hijos del Ayuntamiento de Esgos" para fusionarse. Finalmente o 8 de decembro de 1940 esta entidade se fusiona co "Centro Villamarín" pasando a ser o "Centro Villamarín-Perojano".
Funciona como tal ata 1990, data en que se produce unha nova fusión coa sociedade "Hijos de Arantey". Esta nova entidade mutualista, cultural e recreativa segue a traballar a prol dos sus asociados na actualidade.

En marzo de 1938 as sociedades de emigrantes pontevedreses "Residentes del Ayuntamiento de Geve", a "Sociedad Hijos de Lérez", "Alba, Campano y Cerponzones", "Hijos de Meaño" e "Sociedad de Rivadumia" deciden formar unha "confraternidade" para lograr maior eficacia na consecución das aspiracións dos seus socios. Esta confraternidade foi o xerme desta asociación.
Este Centro Pontevedrés foi creado tras a fusión de varias sociedades, con poucos socios e escasa actividade societaria, que deciden xuntarse por iniciativa de Manuel Esperón, primeiro presidente da nova entidade e de Cándido Rey.
Segundo a súa declaración de principios, recollida na súa acta fundacional "(...) el centro surje a la vida societaria para continuar la nobilísima obra de sus entidades fundadoras (...) con una finalidad benéfica y altruista; seguirá prestando toda clase de ayuda moral y material a sus asociados, otorgándoles subsidios y repatriaciones en caso de enfermedad y otros muchos beneficios de todo orden, claro está, en una escala superior a la que era posible conceder antes de esta nuestra UNIÓN (...)".
En 1949, conta cun pazo da súa propiedade en Olivos; e en 1955 consegue ter unha sede social da súa propiedade na rúa Sarandí, nº 847, onde se instalan as súas oficiñas. Esta sede contaba cun amplio salón para actos culturais e celebración de festas, unha sala-biblioteca, salas de presidencia, secretaría e un bar-comedor para os socios. Ten un amplio espacio libre dedicado a xogos ao aire libre, verbenas, etc. Son propietarios tamén dun campo na avenida Libertador en Olivos, ao que os socios chaman Pazo Galego.
En xaneiro de 1963 intégrase nesta sociedade a Agrupación cultural y artística "Rosalía de Castro".
No ano 1974 fusiónase co "Centro Coruñés de Buenos Aires" e pasan a denominarse "Asociación Gallega de Buenos Aires" pero ambas as dúas entidades teñen unha vida social propia, só se unen para a organización de grandes eventos e para defender unha política común dentro da colectividade.
Finalmente en 1979 participan cos outros centros provinciais na fundación dunha nova entidade que segue a existir na actualidade, o "Centro Galicia de Buenos Aires".

Sociedade que defendía dende Bos Aires os intereses dos exiliados republicanos españois, primeiro da Iª República, e tras o estalido da guerra civil española (1936), dos exiliados que chegaban á Arxentina.
Estaba integrada polas asociacións de emigrantes que defendían á república e os seus ideais e loitaban contra o franquismo. Non só apoiaban aos que chegaban fuxindo da guerra senón que tamén enviaban cartos e medicamentos as zonas que estaban no bando republicano.
Como voceiro social publicaban o xornal "España Republicana".

Esta sociedade foi creada tras a fusión de todas as entidades parroquiais de Rianxo existentes en Bos Aires: Centro Cultural de Rianjo (1930), Parroquias Unidas de Rianjo (1934) e Centro Hijos del Distrito de Rianjo (1956).
A súa Directiva fundacional estaba integrada por: Angel Rodeiro, como presidente; vicepresidente, Juan M. Varela; secretario, José C. Fernández; prosecretario, José Fernández Tarrío; secretario de actas, Manuel Romero; tesoureiro, Oscar Birreta, prosecretario, Juan Rodríguez; e como vogais: Miguel Martínez, Ricardo Romero, Jesús Freiro, Manuel Lorenzo, Jesús Filgueira e José R. Regenjo.
Nos Estatutos da nova entidade aparecen reflexados os seus fins principais: este centro é unha entidade instructiva, cultural e recreativa, de amor a Galicia e de admiración e respecto á nobre nación arxentina. O seu lema é "Sempre en Galiza". A súa finalidade inmediata é: buscar por todos os medios ao seu alcance a unión da familia rianxeira e os seus descendentes; soster unha biblioteca social que se denominará "Arcos Moldes" o que ha de propender en todo momento á instrucción e esparcimento dos asociados; xestionar a defensa dos asociados en casos de necesidade e orientar ao emigrado do concello que veña dirixido á sociedade; organizar, programar e realizar actividades turísticas, non lucrativas, en beneficio de asociados e os seus familiares.
Organizan festas e banquetes sociais para conmemorar datas significativas como o Día de Galicia, Santiago Apóstol, o aniversario social; tamén realiza diversas actividades culturais como conferencias, recitais, cinematecas, etc.
Os socios integran unha escola de baile para nenos e adultos e se imparten clases de gaita e pandereta. A Comisión de Damas, "Amigas del Centro Gallego", tiñan ao seu cargo a distribución periódica de alimentos, roupa e xoguetes entre os fillos dos socios máis necesitados. Contempla tamén axudas benéficas como un servicio médico gratuíto de urxencias para os socios.
O ano 1986 fusiónase coa "Asociación del Partido Judicial de Noya" pasando a denominarse "Centro Noya-Rianjo" que segue funcionando na actualidade.

Sociedade fundada polos emigrantes galegos da comarca de Santiago residentes en Arxentina.

Este centro foi creado en 1940, tras a fusión do "Centro Villamarín" e o "Centro Perojano", ambos sociedades mutualistas e recreativas.
Como iniciadores da idea da fusión e principais cargos da primeira directiva pódese citar a : Ramón Rey, como presidente; secretario, Juan Fernández e tesoureiro, Ramón Pérez.
En 1990, esta entidade decide fusionarse coa sociedade "Hijos de Arantey". Froito desta fusión existe na actualidade co nome de "Hijos de Arantey y Centro Villamarín Perojano".

Esta entidade foi creada tras a fusión do "Centro Villalbés" (1914) e da "Sociedad de residentes del ayuntamiento de Cospeito" (1926), creada ésta última por un grupo de ex-socios do Centro Villalbés.
Xa no ano 1932 comezan a ter reunións as directivas de ambas as dúas entidades para fusionarse "en vista de que los fines que perseguían estas dos sociedades eran iguales (...) lo más justo y conveniente para todos, era unirse en una sola institutción para que así la obra social fuese mucho más eficaz (...)".

Esta entidade foi creada en 1914 polos emigrantes naturais do partido xudicial de Vilalba, residentes en Bos Aires. En 1918, os socios aproban en asemblea xeral o cambio de nome, pasando a chamarse "Centro Villalbés, de protección, cultura y recreo".
Un dos promotores da fundación desta entidade, foi Tomás Barro, quen ocupou o cargo de presidente durante moitos anos.
En 1915, apróbase os primeiros estatutos sociais, onde aprecen claramente reflectidos so fin de protección, cultura e recreo aos que aspiraban: "Art. 1. Servir de vínculo entre los hijos del Partido de Villalba y sus asociados; art. 2. Proporcionar a sus asociados en casod e enfermedad y de acuerdo con estos estatutos: asistencia médica a domicilio, en sanatorio propio o no, medicamentos, subsidios y repatriación; art. 3. Amparar a sus asociados en la vindicación de sus derechos civiles o de otro orden cuando les fueran mermados injustificadamente; art. 4. Crear un fondo de beneficencia para socorrer a sus asociados en los casos no previstos por estos estatutos; art. 5. Proteger y vigilar la emigración a este país que venga dirigida a sus asociados".
Durante os anos 20 ten o proxecto de construír un hospital-asilo no concello de Vilalba, para o que recaudan fondos con distintas actividades recreativas e abre unha subscrición permanente para este fin. Con esta finalidade crean un "comité pro-asilo" en Vilalba ao que en 1925 envían 5.000 pesetas. Parellamente realiza varios xiros de cartos para paliar casos de necesidade puntuais na súa localidade natal, como por exemplo a doazón de 2.500 pesetas para axuda dos máis necesitados.
En 1926, o Sr. Rábade, ex-presidente da entidade, ofrécelles unha casa da súa propiedade de dous pisos con dúas fanegas de terra e un prado, para que instalasen alí un escola e os terreos fosen empregados como complemento do soldo polo mestre, con carácter de usufruto; a sociedade debía encargarse de arranxar o edificio. En novembro organiza unha función artística e baile familiar a beneficio da escola que van crear en Tamboga (Cospeito). Nembargantes non temos constancia de que finalmente esta escola fose construída.
En 1932 a directiva mantén conversacións coa sociedade de Cospeito. Esta sociedade foi creada por un grupo de e socios que se separaron do "Centro Villalbés" en 1926. Finalmente en agosto de 1938 fusiónanse ambas as dúas e a nova entidade pasa a denominarse Centro Villalbés - Cospeito.

Esta sociedade, mutualista e recreativa, foi fundada tras a fusión das sociedades "Unión Cultural de Villamarín" e "Ayuda Mutua Residentes de Villamarín".
Entre os seus fundadores pódese citar a Gumersindo Guzmán, que ocupou o cargo de presidente da entidade; José Barriro Pereira, Edelmiro Rodríguez, Ramón González, Manuel Álvarez, Vicente González e José Pulido Rego, entre outros.
No ano 1940, os socios aproban unha nova fusión co "Centro Perojano", para intentar sumar socios e forzas coas que levar a cabo as súas actividades; fórmase unha nova sociedade denominada "Centro Villamarín Perojano"
En 1990, hai unha nova fusión, esta vez coa entidade "Hijos de Arantey", pasando a chamarse "Hijos de Arantey y Centro Villamarín Perojano", que segue a traballar a prol dos seus socios na actualidade.

Esta entidade foi creada polos emigrantes naturais do partido xudicial de Viveiro, residentes en Bos Aires, con finalidades mutuais e culturais. Nos seus estatutos recolle que se darán axudas aos socios que estean enfermos ou necesitados, tamén se contempla o pago dos billetes en caso de repatriación. Para recadar fondos organiza festivais, que ademais serven para potenciar os lazos de unión entre todos os vivarienses residentes na capital arxentina, e tamén co resto da colectividade.
Foron presidentes da entidade: Antonio Díaz (1909), Francisco Rebolo (1910), Antonio Bas (1923 e 1928), Pedro Alvariño Chao (1924-1925), Jesús Lois (1926) ou Jesús Rivera (1927). Xa nos seus inicios foi nomeado presidente honorario, José Mª Cao.
Hai constancia de que en 1925, organiza unha subscrición para construír un monumento en homenaxe ao doutor Ramón Díaz Freijo, gran benefactor do seu pobo natal, que foi inaugurado poco despois en Viveiro (Lugo).
Ao ano seguinte mercaron un mausoleo para colocar os restos do literato de Viveiro, Nicomedes Pastor Díaz.
En 1943, fusiónase con outras sociedades de emigrantes da provincia de Lugo en Bos Aires, e forman o Centro Lucense.

Esta entidade foi fundada por un grupo de emigrantes naturais do concello de Tui e residentes na capital arxentina, capitaneados por Manuel Gregares Pérez e José Sanmartín, nomeado primeiro presidente da nova sociedade.
Nos seus Estatutos sociais recóllense as finalidades desta sociedade mutualista e recreativa: estreitar os vínculos de fraternidade entre os tudenses radicados en Bos Aires e propender á unidade de todos os fillos do concello de Tui, para procurar a mellora da súa situación; crear un fogar para o inmigrante recén chegado e para os asociados sen traballo; soster camas no hospital de Tui e crear escolas de artes e oficios no mesmo lugar; facilitar cartos para as pasaxes de chamada; socorrer en metálico aos enfermos necesitados e repatriar aos considerados como inútiles para o traballo.
No ano 1976 fusiónase coa sociedade "Centro Protección Agrícola del Distrito de Salceda". A estas entidades engadíronse as sociedades de emigrantes de Chantada, Caldelas e Becerreá, creando unha nova sociedade chamada "Casa de Tui-Salceda", que segue a funcionar na actualidade.