Respondendo á iniciativa de José Mª Barreiro, e cunha intensa campaña previa na súa revista "Tierra Gallega", un grupo de galegos residentes na capital uruguaia reuníronse nunha asemblea o día 4 de agosto de 1917. Todos eles desexaban "buscar o rexurdemento da colectividade e a unión de todos os galegos". Este foi o acto precursor da "Casa de Galicia".
Esta entidade naceu como unha sociedade de instrución, recreo, beneficencia, sanidade e protección ao traballo dos galegos que residían no país, seguindo un pouco o exemplo da creación do Centro Gallego da Habana.
A súa primeira xunta directiva estaba integrada por: presidente, Marcial Yáñez; vicepresidentes, Severino Barcala e Pablo García; tesoureiro, Casiano Estévez San Román; vicetesoureiro, Antonio Caamaño; secretario, José María Barreiro e vicesecretario, Jesús Alonso.
Segundo os sesus estatutos o obxectivo da nova entidade foi: "Art. 1º.- (...) una sociedad eminentemente gallega y tiene por objeto: a) fomentar la unión entre gallegos y sus descendientes; b) porporcionar a sus asociados beneficencia, instrucción, fiestas, trabajo y asistencia médica, a domicilio dentro del Departamento de Montevideo o en sus dependencias sociales, y en el interior del país de acuerdo con lo dispuesto en el Artículo 148, dentro de los límites y alcances que fijen las Leyes y disposiciones reglamentarias vigentes.
Art. 2º .- Además de los fines que quedan expresados, "Casa de Galicia", por la razón de su nombre y de los elementos que la forman propenderá, dentro de los recursos y los ingresos especiales o extraordinarios que la Junta Directiva allegue con tal propósito, a lo siguiente: a) honrar a Galicia y fomentar su conocimiento en este país, por los medios que crea más convenientes; b) subvencionar la cultura gallega, promoviéndola entre propios y extraños; c) enaltecer a todas las personas, gallegas o no, que de una forma eminente hayan prestado algún servicio a Galicia; d) procurar el mayor bienestar de la colectividad y defenderla cuando fuere necesario; e) apoyar eficazmente toda acción de progreso que se emprenda a favor de Galicia; f) la sociedad sostendrá relaciones con las entidades regionales establecidas en Galicia o fuera de ella".
Xa no ano da súa fundación inauguran a súa sede social que conta con amplios salóns e fundan o grupo folclórico da entidade, que actuará en todas as reunións festivas da colectividade. O edificio está situado na Avenida 18 de Julio, e conta con amplios salóns, onde se reúnen os socios para as súas actividades sociais e recreativas, secretaría, biblioteca, aulas onde se impartían e imparten cursos de diversa índole a todos os socios. Dispón de catro plantas onde teñen instalados un bar, un restaurante, varios salóns e unha biblioteca "Alfonso R. Castelao", con máis de 7.500 volúmenes de carácter xeral, pero ademáis posúe unha biblioteca técnico-médica "Manuel Albo", con máis de 30.000 volúmenes. Tamén colecciona casetes con voces de personalidades da historia, a arte e a política de España, cos seus correspondentes estudos de grabación e reprodución.
A sección de instrucción destacou sempre pola importancia do seu cometido, representado no pasado pola escola nocturna á que podían concurrir os socios e os seus fillos. Cos anos chegou a ter un instituto de ensinanza na cuarta planta do edificio social, chamado "Manuel Curros Enríquez", con sete profesores en nómina e 300 alumnos, que podían recibir clases de contabilidade, mecanografía, taquigrafía, inglés ou corte e confección.
A beneficencia foi practicada intensamente por esta entidade: moitos paisanos desvalidos, enfermos e sen recursos atoparon na institución o socorro e axudas necesarias e tamén o pago das pasaxes de retorno se o precisaban.
Os servizos sanitarios sempre foron unha prioridade para as directivas do centro: ademais de centros sanitarios e consultorios de saúde, tamén atendían a domicilio aos socios que o precisaban. En 1918 José Mª Barreiro, presidente da entidade, ofreceu ao Dr. M. Albo a direción da Quinta de saúde ou sanatorio de "Casa de Galicia". Este centro sanitario-hospitalario foi medrando e incorporando progresivamente servizos; en 1929, inaugúrase unha policlínica e un pavillón de repouso para mulleres e no ano 1935 constrúen un Sanatorio con todas as modalidades. Hoxe en día toda a atención sanitaria e hospitalaria está integrada no sistema de saúde uruguaio, tratándose dun dos hospitais máis modernos do país, tal como se pode ver na súa páxina web (http://www.casadegalicia.org.uy/) onde aparecen todas os servizos e especialidades ás que poden optar os seus socios.
A sección mutualista da entidade ofrece numerosos beneficios para os socios.

En abril do ano 1969, un grupo de galegos residentes en Ondárroa, Bizkaia, plantexa ao Concello o desexo e a ilusión que teñen por crear un centro recreativo-cultural para a numerosa colonia de galegos, maioritariamente traballadores do mar, no sector do arrastre. O paso seguinte foi nomear unha Comisión Xestora coa aprobación provisional do regulamento e o envío para a aprobación definitiva dos Estatutos ante os Organismos pertinentes. Nestes inicios destaca o apoio, a colaboración e a axuda do Concello de Ondárroa.

A Sociedade Casa de Galicia de Ondárroa xurde definitivamente en xuño de 1969, nun local alugado, coa idea de reunir, orientar e axudar a atopar traballo á xente que viña de Galicia. Moitos destes galegos atopaban nesta sociedade a xente que lle prestaba axuda, por exemplo na procura e pago dunha pensión mentres non atopaban traballo.

En 1984 tiveron que deixar o local que tiñan alugado polo que se viron na necesidade de mercar outro. Dende os anos 90 a poboación galega en Ondárrea decreceu considerablemente, debido en parte á disminución da flota pesqueira.

Segundo reza o artigo nº 2 dos seus Estatutos, "Los fines de esta Asociación son:

• Desarrollo y divulgación de la cultura gallega (lengua y folclore) en hermanamiento con otras culturas y lenguas existentes en Ondárroa.
• Prestaciòn en lo posible, de asistencia moral y material a los gallegos necesitados, sean socios o no.
• Procurar la elevación del nivel cultural de todos los socios y familias, facilitándoles medios educativos.
• Celebrar bailes y otros recreos para los socios y sus familias”.

Durante os anos 1983 a 1999 contaron cun grupo de baile, "Airiños Mariñeiros", e cun grupo de gaitas, "Os Mariñeiros". Todos os anos celebran a festividade de Santiago Apóstolo. Contan cun equipo de fútbol de rapaces entre 13 e 15 anos co que participan en torneos.

Esta entidade foi creada o ano 1959 por un grupo de emigrantes galegos en Francia, momento no que comezaba a ser importante a presencia da emigración galega en Europa.

Entre os seus fins destaca o seu desexo de exaltar os valores galegos, realizando estudios económicos e lingüísticos; promover a difusión da cultura galega e favorecer as manifestacións artísticas, literarias, etc. de Galicia en Francia.

As súas actividades céntranse nos aspectos recreativos creando o seguinte ano o grupo "Alborada", composto por dezanove músicos, vinteún membros no corpo de baile e vinteoito no coro. Ademais promocionan o Grupo Folclórico da Casa de Galicia ACG en París.

O ano 1974 comezan a publicar a revista "Voceiro" que se constitúe no órgano oficial da entidade. O 3 de febreiro de 1985 aproban a súa fusión coa asociación cultural "A Lareira" e a partir de aí editan o voceiro "A Voz da Lareira".

Poucos anos máis tarde esta asociación desaparece pola mala xestión da súa directiva. O 22 de maio de 1997 un grupo de galegos, antigos socios desta entidade, fundarán unha nova asociación chamada "A Nosa Casa de Galicia", asociación cultural e deportiva que dende a súa creación quere deixar moi clara a súa denuncia contra os causantes da desaparición da entidade.

A Casa de Galicia de Río de Janeiro fúndase o 24 de maio de 1947 na cidade de Río. Os seus obxectivos fundacionais, segundo a reforma dos seus Estatutos acometida en 1958, son:

• Servir de vínculo entre os membros da colectividade galega, procurando manter nela as características de galeguidade.
• Honrar o nome de Galicia, dos seus valores morais e propugnar polo desenvolvemento da cultura galega.
• Enaltecer a todas as persoas, galegas ou non, que presten algún servizo en Galicia.
• Apoiar toda acción de progreso que se emprenda en favor de Galicia.
• Proporcionar aos seus socios festas artístico-recreativas, instrucción, beneficencia e asistencia médica, na proporción que a situación económica da sociedade permita.
• Proporcionar ao inmigrante recén chegado asistencia social, traballo, legalización da súa documentación e asistencia médica.

A Casa de Galicia fusionouse o 27 de marzo de 1983 co Club Español de Rio de Janeiro, dando lugar a actual Casa de Espanha de Rio de Janeiro.

A Casa de Galicia de Valladolid fundouse o 23 de novembro de 1954. Entre as súas finalidades destacan promover e dar a coñecer o patrimonio cultural galego, promover e colaborar en actividades benéficas e sociais e desenvolver actividades lúdicas.

A Casa conta cun local de tres plantas no centro da capital castellana, no nº 4 da Plaza Santa Cruz, que conta con sala de reunións, salón noble, salón de xogos, salón xuvenil, cafetaría, cociña e comedor. A súa biblioteca alberga máis de 2.500 exemplares.

En 1986, os galegos emigrados en Córdoba, fundan a Casa de Galicia de Córdoba. O día 7 de febreiro reúnense no Hotel Oasis un grupo de galegos residentes en Córdoba e provincia para a celebración da Asemblea xeral constitutiva da Asociación CASA DE GALICIA EN CÓRDOBA. Nesta reunión actúan como Presidente en funcións Antonio Fariñas Mangana e como Secretaria Purificación Fernández Vázquez.

Nesa data nombran a primeira Xunta Directiva, composta por:
Presidente: Carlos Domínguez Conde
Vicepresidentes: Rosa María Outeiriño Otero y don Antonio Fariñas Mangana
Secretario: Ramón Castroagudín Torres
Vicesecretaria: Purificación Fernández Vázquez
Tesorero: Manuel Acasuso Martínez
Vocais: Francisco Bellido García, José Manuel de Bernardo Ares, Segundo Diéguez Failde, Isabel Fernández Carballo, José Ramón García Fernández, Antonio Jiménez Castro, Guillermo Linares Lostau e José Luis Miño Fugarolas.

A primeira sede estivo situada no Bar Airiños. Anos despois grazas ao apoio da Xunta de Galicia e á participación dos socios adquiriron a actual sede situada na Plaza de San Pedro, 1.

A Casa de Galicia en Córdoba é un referente cultural e social na cidade de Córdoba. Celebran diferentes actividades como eo Premio de Poesía Rosalía de Castro, a celebración do Día das Letras Galegas, ciclos de conferencias, ciclo de cine, etc. Na actualidade a sociedade é membro da "Federación de Centros Gallegos en Andalucía". Mantén unha estreita relación con entidades locais e rexionais como o Ayuntamiento de Córdoba e a Junta de Andalucía e está en permanente colaboración coa Xunta de Galicia a través da Secretaría Xeral de Emigración e con diversas Consellerías como a de Cultura.

A Casa de Galicia en León foi fundada o 18 de novembro de 1967 como resultado da inquietude que existía entre varios dos galegos residentes en León por crear un "Hogar Gallego" que servise de lugar de encontro. O amor por Galicia e a añoranza pola súa terra fan que estos entusiastas, xunto cun grupo de estudantes galegos, comecen a buscar un local como sede social para así poder aglutinar a todos os galegos dispersos pola zona.

A primeira reunión celebrárase o 14 de abril de 1967 e xa dende o primeiro momento comezan a organizar actividades de todo tipo: culturais, recreativas e deportivas. A pesar de non contar neses primeiros momentos con instalacións adecuadas, crearán un concurso de relatos en lingua galega e en español, así como equipo de baloncesto e de tenis de mesa.

Na década dos 80 do século XX conseguiron a concesión de explotación dunha sala de bingo e desfrutaron de axudas da Xunta de Galicia en forma de subvencións económicas e aportacións de libros e material diverso.

Esta independencia económica permitiulles adquirir en 1988 dúas fincas comunais, cunha superficie total de 30.000 m2, situadas na localidade de Trobajo del Cerecedo (a 4 Km. del centro de la ciudad de León) e a construcción dun gran complexo social, cunhas completas instalacións recreativas e deportivas, inaugurado en xuño de 1992.

Nas instalacións ao aire libre, dispoñen de pista polideportiva, circuito, petanca, baloncesto, balonmano, bolos leoneses, canchas de tenis, campo de fútbol, voley-praia, parque infantil, piscinas (unha climatizada), zoas verdes, saunas (secas e de vapor), bañeras de hidromasaxe, ximnasio, etc.

As instalaciones de tipo social contan con salón social, bar, restaurante, discoteca, sala de lectura, biblioteca, guardería infantil e salón xuvenil. Destacar que a biblioteca dispón duns 1.450 volumes, dos que 1.000 son obras galegas.

Durante moitos anos tivo unha sede social na rúa Villafranca de León, moi pola súa gastronomía galega.

Ten recoñecida a condición de Galeguidade dende o 22 de outubro de 1987.

O 6 de abril de 1969 constituíase a Casa de Galicia en Santurce. Uns meses despois, o 4 de outubro, inscribíase no Rexistro de Asociacións. A súa fundación correu a cargo de unha docena de entusiastas emigrantes galegos con morriña da súa terra que sentían a necesidade de asociarse como o fixeran os seus paisanos en Barakaldo ou Sestao.

A súa primeira sede foi o bar Claudi, no número 30 da rúa Doctor Fleming, no barrio de Las Viñas. Pouco despois pasaron o bar Sil, na confluencia entre as rúas Cervantes e Barandiaran. Máis adiante a súa sede ubicouse no bar Montefuerte, na rúa Cartero Germán. Baixo a presidencia de Jesús Martínez adquiriron o local que acolle dende 1974 a súa sede, que máis tarde foi ampliada coa compra dun local contiguo, o antigo restaurante Viriato, sendo reformada en 2013.

A Casa de Galicia en Santurce comezou sendo un centro de reunión e punto de encontro dos emigrantes galegos e os seus descendentes. Co tempo ampliou horizontes para crear unha prolongación de Galicia en Santurce, como rezan os seus Estatutos.

Os seus fins, recollidos nos Estatutos, son:

• "Crear una prolongación de Galicia en Euskadi y de forma particular en Santurce,, hermanando a los gallegos y no gallegos residentes en la Comunidad Autónoma Vasca".
• "Desarrollar la compenetración y conocimiento de todas las Nacionalidades y Regiones del Estado Español con Galicia y de ésta con aquéllas, prestando atención preferente a Euskadi al ser esta Comunidad Autónoma su ámbito territorial".
• "Mantener lazos culturales y sociales con Galicia, sus gentes, su historia, su cultura y su idioma el galego, que será empleado preferentemente, en cualquier tipo de comunicación, tanto sea oral como escrita, en la Sociedad y en las relaciones con personas, instituciones y organismos".
• "Facilitar en la medida de lo posible medios educativos para la elevación cultural, así como los medios de recreo y asistencia a los socios".

Dende 1979 e ata a súa disolución nos anos noventa pola marcha de parte dos seus compoñentes, destacou o grupo "Airiños Galegos", que se encargou de mostrar outra faceta da cultura galega: a danza e a música. Tocaban diversos instrumentos, entre os cales sobresaía a gaita. Dende 1989 a sociedade edita unha publicación local en galego, "Nova Andaina", co fin de difundir as actividades que a asociación desenvolve.

Nos últimos anos a asociación organiza diversas actividades, como a Feira das Letras Galegas, recitais, conferencias, danzas, etc., e celebra o día do patrón, Santiago Apóstol, e o magosto.

Nos anos 20 existiu un Centro Gallego de Nova York que chegou a ter un edificio en propiedade, situado en Union Square que, naquel tempo, era o orgullo da comunidade galega, e no que se instalaron outras sociedades españolas. Pero a gran depresión económica que azotaba o país acabou coa institución. Moitos dos socios pasaron a formar parte doutras sociedades hispanas como a “Sociedad Benéfica Española”, “La Nacional” e durante a Guerra Civil, polo “Frente Popular Antifascista Gallego”.
Acabada á guerra, durante a visita de Castelao a Nova York, o Frente Popular Antifascista Gallego transformouse en “Unity Gallega of the United States”, mellor coñecida como “Casa Galicia”. Nas primeiras reunións dos fundadores falouse da necesidade de ter un lugar propio onde os galegos se poideran reunir e satisfacer o anhelo de conservar a lingua, folklore, música e valores culturais.
No regulamento societario recóllese unha Declaración de Principios na que se manifesta o seu propósito de agrupar a todos os galegos de Estados Unidos, para así ter unha única representación ante as demáis colectividades do país e velar polo bo nome de Galicia. As finalidades da entidade aparecen recollidas nos Estatutos: “protección e axuda mutua aos asociados; instrución, cultura e recreo nos seus conceptos; cultivo das relacións fraternais coas demáis sociedades de fala española, institucións e pobos do país no que vivimos, inculcando nos seus membros o respeto e a obediencia as súas leis; cooperación coas demáis sociedades rexionais, donde queira que se atopen, na xestión do progreso social e económico da nosa rexión, no que sexa compatible coa declaración de principios”.
Uns anos máis tarde, en 1946, acabada de rematar a guerra mundial, Alfonso R. Castelao volveu a Nova York e foi nomeado o “primer socio honorario”. Dende 1951, a Casa Galicia honra a súa memoria anualmente.
Ao longo dos anos esta sociedade tivo un impacto positivo na colectividade hispana de Estados Unidos, sendo unha asociación de referencia na defensa da cultura e dos valores hispanos. En setembro de 1940, conseguiuse mercar unha sede social, que un ano despois foi destruída polo lume. Co seguro de incendios e a aportación financieira dos socios, fíxose con outra sede nun piso do nº. 105 Oeste da Calle 63, pero co crecemento da sociedade foi necesario mercar un edificio propio, no 113 Oeste da Calle 59. O edificio era vello e precisaba de moitos arranxos, e os socios prestaron toda a súa colaboración, tanto traballando como achegando cartos propios.
Foi nesta Casa Galicia da Calle 59 onde se crearon os primeiros grupos artísticos (baile,gaitas, rondalla, ect.) e se inició toda clase de actividade cultural, e a organización de festivais para recadar fondos co fin de sufragar os gastos da entidade. Entre as actividades da asociación son as actuacións dos grupos folclóricos as máis destacadas, que lle dan ademais unha identidade propia. Actúan ante os socios pero tamén participan anualmente no desfile do Día da Raza pola Quinta Avenida, noutros desfiles, na televisión, en universidades e noutras actuacións en Estados Unidos, España e Porto Rico.
Ademais das actividades culturais e sociais, en beneficio da comunidade galega, española e hispana de Nova York, tamén se interesou en fortalecer as relacións con Galicia: patrocinou moitas festas para a recadación de fondos co obxecto de beneficiar á Real Academia Gallega, á Cociña Económica, ao Sanatorio Marítimo de Oza, á Fundación Penzol de Vigo, ao Asilo de Ancianos de Lugo e outras institucións, nos anos máis difíciles que atravesou Galicia; enviou axudas económicas para as vítimas de naufraxios nos mares galegos, as inundacións de Valencia en 1959, o furacán de Porto Rico ou os terremotos de Chile (1960) e Perú (1970). Tamén enviou doazóns para as escolas de Castro Caldelas, Cecebre, Bañobre, etc. Unha das actividades máis destacadas da colonia española en Nova York foi iniciada por Casa Galicia, unha homenaxe a Severo Ochoa, gañador do premio Nobel en 1959, en medicina e fisioloxía.
Debido á construción do Coliseum, o concello de Nova York expropiou a sede da entidade e o edificio foi destruído. Mudouse entonces para o número 153 da Calle 64. Nembargantes, este edificio tamén foi expropiado en 1958, para darlle paso ao Lincoln Center. Esta vez mercou un novo edificio na Calle 41 e Novena Avenida. Pero de novo o concello expropiouno para a expansión do Port Authority Bus Terminal. En 1969, mercou o Wedster Hall, no 119 da Calle 11, entre as avenidas Tercera e Cuarta, esta vez pagando ao contado por un edificio, cun salón principal con capacidade para unhas 3.000 persoas. As numerosas expropiacións sempre resultaron favorabéis dende un punto de vista económico para a Casa Galicia.
O crecemento das capacidades físicas nesta nova sede, levou á expansión das actividades culturais e recreativas. En 1993, tendo en conta que un gran número dos socios residían en Queens, mercouse unha segunda sede, no 39-22 da Calle 30, en Long Island City, pero en diciembre del 1994 se inauguró finalmente el local actual situado en 37-09 31st Avenue, Astoria, Queens. A propiedad de Manhattan está alugada.
Entre as súas actividades recreativo-culturais destaca o seu grupo de baile con músicos (creado nos anos 40), un coro e un grupo de gaitas; en 1972 funda un grupo de gaitas chamado "Terra a Nosa" e o ballet galego "Lembranzas galegas". Tamén contan co Coro "Airiños" e unha rondalla.
Un dos directivos máis senlleiros da institución foi Emilio Flórez (presidente nos anos 1944-47, 1951-52, 1959-60, 1965-72 e 1974-76).
Na actualidade están nun momento de "impasse" tanto por problemas económicos de mala xestión como pola avanzada idade dos seus socios.

Esta asociación foi fundada por Antonio Couzo García, emigrante galego en Cuba, cando en 1971 tivo que exiliarse a Miami. Este home fora xa un dos fundadores en 1928, da “Sociedad de Naturales de Ortigueira en la Habana". Creou esta entidade como unha filial da sociedade habaneira, pero cunha xestión totalmente independente. A numerosa colectividade de exiliados cubanos en Miami, moitos deles descendentes de emigrantes españois na illa de Cuba, fixo que pronto se asociasen un número importante deles, converténdose no centro galego e español máis importante sur do estado de Florida.
Xa dende os seus inicios defínese como unha sociedade de cultura, recreo e beneficencia para toda a colectividade.
Nos seus primeiros estatutos (1972) aparecen como finalidade principal da entidade: “unir en una hermandad a todos los que fueron socios de la sociedad "Naturales de Ortigueira en la Habana", residentes en esta ciudade o en otro lugar de Estados Unidos, a los que nacieron en la comarca de Santa Marta de Ortigueira y asímismo podrán ser socios todos los que simpatizando con los prinicipios de la institución así lo soliciten”.
Serán obxectivos prioritarios: “1. propiciar la expansión, recreo y superación cultural de todos los miembros, contribuyendo al empeño de consolidar cada día más lazos de unión y confraternidad de la colonia española e iberoamericana de Florida con el noble y generoso pueblo norteamericano. Lógicamente la sociedad pondrá énfasis en la divulgación de la cultura hispánica.

2. La sociedad tratará por todos los medios a su alcance, de mantener relaciones con sociedades españolas afines y pondrá todo el empeño en mantener las mejores relaciones con las autoridades representativas de España, así como las de este país a todos los niveles.
3. Construir, adquirir o arrendar locales para el establecimiento de una sede social
4. Propiciar actos de cualquier naturaleza que redunden en beneficio de nuestra cultura o de la comunidad en general
5. Fomentar la creación de una biblioteca con el fin de que los asociados puedan, en lo posible, disfrutar de sus lecturas predilectas y conocer nuestra cultura e idiosincrasia”.
   As actividades sociais céntranse na organización de actos recreativos nos seus salóns e restaurante de comida española/cubana (bailes e banquetes para os socios, festas infantís e excursións, romarías de sabor galaico, comidas típicas, etc.) e participan nos desfiles que a cidade organiza anualmente. Conmemora festas nacionais e hispanoamericanas, con diversos actos culturais. Ten unha biblioteca social.
   Os socios organizaron unha escola de bailes españois para os xóvenes denominada "Ballet español da Casa de Santa Marta de Ortigueira" e un coro típico galego "Aires da Terra", formado por 22 voces e que divulgan as cancións galegas en diversos actos e conmemoracións.
   Non esquece aos socios necesitados ou enfermos, a quen lles concede unha axuda económica en función da súa antigüidade como tales.
   En 1982 edita "El Heraldo Hispano Americano", cunha tirada de 1000 exemplares distribuidos de forma gratuíta entre os socios. E como voceiro social o "Boletín informativo Santa Marta de Ortigueira", que informa das actividades da sociedade e divulga temas galegos.

Esta entidade foi fundada por un grupo de emigrantes naturais do concello de Tui e residentes na capital arxentina, capitaneados por Manuel Gregares Pérez e José Sanmartín, nomeado primeiro presidente da nova sociedade.
Nos seus Estatutos sociais recóllense as finalidades desta sociedade mutualista e recreativa: estreitar os vínculos de fraternidade entre os tudenses radicados en Bos Aires e propender á unidade de todos os fillos do concello de Tui, para procurar a mellora da súa situación; crear un fogar para o inmigrante recén chegado e para os asociados sen traballo; soster camas no hospital de Tui e crear escolas de artes e oficios no mesmo lugar; facilitar cartos para as pasaxes de chamada; socorrer en metálico aos enfermos necesitados e repatriar aos considerados como inútiles para o traballo.
No ano 1976 fusiónase coa sociedade "Centro Protección Agrícola del Distrito de Salceda". A estas entidades engadíronse as sociedades de emigrantes de Chantada, Caldelas e Becerreá, creando unha nova sociedade chamada "Casa de Tui-Salceda", que segue a funcionar na actualidade.

A Casa Gallega de Fuenlabrada foi fundada no ano 1988 e adquiriu o recoñecemento da galeguidade no ano 1990 (Decreto polo que se lle recoñece a geleguidade a Casa Gallega de Fuenlabrada. Publicado no: Diario Oficial de Galicia Nº 119, de mércores, 20 de xuño de 1990). Dende o ano 1988 mantén o compromiso de divulgar a orixe e identidade galegas, desenvolvendo actividades de divulgación da idiosincrasia, cultura e costumes galegas entre os nosos socios, novas xeracións e público en xeral.

Os seus fins, segundo recollen os seus estatutos, son:

• Desenvolver actividades culturais, recreativas, artísticas e deportivas
• Fomentar e propagar por todos os medios legais, as costumes culturais, sociais, recreativas, deportivas e outras.
• O retorno, como fin último dos galegos emigrados, é un dos eixos sobre o que xiran as súas actividades e que así cando se retorne se veñan cunha imaxe actualizada en todos os
  terreos.

O Centro de Fuenlabrada desenvolve actividades de tipo cultural, social, recreativas, deportivas, etc., recitais, exposicións, conferencias e concursos. As actividades desenvólvense con dous obxectivos:

• Dar a coñecer a Historia, o presente e futuro real de Galicia como pobo.
• Coñecer á súa vez a situación doutros pobos de España.

O seu programa anual é o seguinte:
-Febreiro: Desfile de Carnaval, cena de namorados.
-Primaveira: Excursión cultural.
-Maio: Semana cultural, Día das Letras Galegas.
-Xuño: Festividad de San Xoan, excursión cultural.
-Setembro: Participación nas Festas de Fuenlabrada.
-Outubro: Comezo das actividades na sede, excursión cultural.
-Novembro: Festa do Magosto.
-Decembro: Cea de Nadal.

A principios do verán do ano 2003 fóronlle cedidos por parte do concello de Fuenlabrada uns novos locais, cuxa inauguración tivo lugar o día 29 de novembro de 2003.

A asociación "Casa gallega de La Chaux-de-Fonds" aprobou os seus Estatutos o día 16/06/1972.

Neles indícase que a asociación ten por obxecto "reunir a todos los Gallegos y Españoles simpatizantes, sin distinción política ni religiosa" e que a dirección recaerá en galegos de orixe.

Trátase dunha sociedade apolítica e arrelixiosa cuxos fins son exclusivamente culturais e recreativos.

Esta entidade cultural e recreativa foi creada o 19 de xaneiro de 1935 polos emigrantes naturais dos concellos veciños de Arzúa e Melide, residentes na capital arxentina. Entre os seus fundadores podemos citar a Manuel Pampín (primeiro presidente social), Jesús Rey Vázquez, Socorro Lareo e Dionisio Doamo.
Nos seus estatutos sociais recollen as finalidades sociais: Manter a unión de todos os socios da entidade, fomentando lazos de fraternidade entre os fillos do partido de Arzúa residentes na Arxentina; crear un fondo social de reserva destinado a adquirir casa propia; organizar actos culturais e recreativos, prestando especial atención ás festas tradicionais do Carmen e de San Roque; crear unha biblioteca e un salón de lectura e difundir a arte musical e escénica.
Actualmente organizan actividades festivas e recreativas como a celebración das Festas do Carmen de Arzúa e de San Roque de Melide, unha Cea anual, Festas do Nadal e de fin de ano. Conta cun grupo de teatro arxentino formado por 30 compoñentes, chamado "Fernando Iglesias "Tacholas" e un grupo de zarzuela e coral. Organizan numerosos cursos de baile e danzas galegas.

Esta sociedade foi creada polos emigrantes lucenses naturais do concello de Guitiriz residentes na capital arxentina. Foi fundada co nome de "Sociedad del Ayuntamiento de Trasparga", título que levou ata agosto de 1933, momento no que nunha asemblea xeral extraordinaria aprobouse o cambio de denominación, no que aparecerían as dúas vilas máis importantes do concello "Centro Ayuntamiento Guitiriz - Villa Parga"; este cambio fíxose para evitar confusións con outra entidade similar, existente en Bos Aires e tamén para satisfacer a numerosos socios que o consideraban máis apropiado.
Os fundadores da sociedade eran orixinarios de varias parroquias do concello (as parroquias de San Breixo de Parga, Santa Locaia de Parga e San Estevo de Parga). A súa finalidade principal era a creación de escolas nas citadas parroquias, ademais de crear un nexo de relación e apoio mutuo entre a numerosa colonia residente en Bos Aires.
Logran acadar fondos para construír un colexio de primeira ensinanza en San Breixo de Parga e dotalo de mestre (por conta do Estado); ademais de financiar a compra de mobles e útiles necesarios para o seu funcionamento.
Nos Estatutos de 1934 cambian de obxectivos, e se converten nunha entidade de mutualidad, cultura e recreo: "Mutualidad: todo socio que cuenta más de seis meses de antigüedad, hallándose enfermo y carente de recursos, tendrá derecho a una ayuda; esta será en la forma siguiente: el primer mes 30 pesos diarios; si la enfermedad continuara, la ayuda quedará librada al criterio de la Comisión, la que podrá aumentarla o disminuirla, según la gravedad del caso.
Repatriación: el socio que hallándose enfermo y con más de un año de antigüedad como tal, y los facultativos le recomiendan regresar a Galicia, la sociedad lo repatriará por su cuenta y le entregará 100 pesetas en efectivo
Fallecimiento: en caso de fallecimiento de un socio con más de seis meses de antigüedad, la sociedad sugrafará los gastos del entierro y servicio fúnebre hasta la cantidad de 150 pesos m/n. En el caso de que éste fuese hecho por cuenta de la familia, le será entregada dicha suma a la misma.
Cultura: este centro fomentará la cultura entre sus socios, creando bibliotecas y organizando actos de arte y cultura, especialmente gallega.
En Galicia, Escuelas: fomentar en nuestro municipio la instrucción primaria y velar para que ésta sea de carácter neutro y gratuita. Crear escuelas en cualquier punto que carezca de ella. Trabajar para que en nuestra comarca sea creado un centro de enseñanza agrícola-ganadera y mantener relaciones con los maestros que sobresalgan en la educación de la infancia.
Acción Regional: apoyar moral y materialmente la autonomía de Galicia, para que ésta, libre de tutelas extrañas, sea gobernada democráticamente por y para el pueblo. Con este fin mantendremos relaciones con todas las organizaciones de izquierda, las únicas que defienden este ideal en nuestro municipio.
Recreo: este centro organizará veladas y fiestas campestres periódicamente, con el fin de estrechar relaciones entre las familias y sus relaciones.
Nuestras relaciones con las sociedades hermanas: cuando la comisión directiva lo considere necesario, este centro podrá fusionarse con una o más sociedades gallegas; fomentar y subvencionar publicaciones, tanto aquí como en Galicia, pero no podrá adquirir compromisos que lo aparten de los fines para que fue creado".

Esta sociedade foi creada tras a fusión de todas as entidades parroquiais de Rianxo existentes en Bos Aires: Centro Cultural de Rianjo (1930), Parroquias Unidas de Rianjo (1934) e Centro Hijos del Distrito de Rianjo (1956).
A súa Directiva fundacional estaba integrada por: Angel Rodeiro, como presidente; vicepresidente, Juan M. Varela; secretario, José C. Fernández; prosecretario, José Fernández Tarrío; secretario de actas, Manuel Romero; tesoureiro, Oscar Birreta, prosecretario, Juan Rodríguez; e como vogais: Miguel Martínez, Ricardo Romero, Jesús Freiro, Manuel Lorenzo, Jesús Filgueira e José R. Regenjo.
Nos Estatutos da nova entidade aparecen reflexados os seus fins principais: este centro é unha entidade instructiva, cultural e recreativa, de amor a Galicia e de admiración e respecto á nobre nación arxentina. O seu lema é "Sempre en Galiza". A súa finalidade inmediata é: buscar por todos os medios ao seu alcance a unión da familia rianxeira e os seus descendentes; soster unha biblioteca social que se denominará "Arcos Moldes" o que ha de propender en todo momento á instrucción e esparcimento dos asociados; xestionar a defensa dos asociados en casos de necesidade e orientar ao emigrado do concello que veña dirixido á sociedade; organizar, programar e realizar actividades turísticas, non lucrativas, en beneficio de asociados e os seus familiares.
Organizan festas e banquetes sociais para conmemorar datas significativas como o Día de Galicia, Santiago Apóstol, o aniversario social; tamén realiza diversas actividades culturais como conferencias, recitais, cinematecas, etc.
Os socios integran unha escola de baile para nenos e adultos e se imparten clases de gaita e pandereta. A Comisión de Damas, "Amigas del Centro Gallego", tiñan ao seu cargo a distribución periódica de alimentos, roupa e xoguetes entre os fillos dos socios máis necesitados. Contempla tamén axudas benéficas como un servicio médico gratuíto de urxencias para os socios.
O ano 1986 fusiónase coa "Asociación del Partido Judicial de Noya" pasando a denominarse "Centro Noya-Rianjo" que segue funcionando na actualidade.

O 14 de decembro de 1958 cinco emigrantes en Venezuela orixinarios do partido xudicial de A Estrada acordaron crear unha Comisión Preparatoria, presidida por Manuel Coto Porto, que aprobou a constitución dunha sociedade e a elaboración dos estatutos societarios. O 22 de setembro de 1959 elixiron unha directiva presidida por Manuel Goldar e o 6 de decembro de 1960 foi inscrita de xeito oficial como asociación. Foi o primeiro centro benéfico galego creado en Venezuela con carácter local ou comarcal.

Tras un período de decadencia esta entidade reaparece de novo en 1971, conseguindo no ano 1979 uns 460 socios. Na actualidade conta 242 socios, todos eles galegos. Segundo os seus estatutos soamente admiten como socios aos nacidos no partido xudicial de A Estrada (concellos de A Estrada, Forcarei e Cerdedo), aos cónxuxes e aos seus fillos.

Trátase dunha asociación de carácter benéfico e cultural cuxos principais obxectivos son axuda mutua a todos os asociados, tanto benéfica como social, sobre todo en casos en que por enfermidade ou accidente algún socio quede incapacitado física ou mentalmente, defender os valores autóctonos de Galicia e realizar actividades culturais e recreativas.

Non teñen sede propia. Para a maioría das súas actividades empregan as instalacións da "Hermandad Gallega de Venezuela" en Caracas e en Valle Fresco.

Dende o ano 1982 publican o "Boletín Centro Benéfico Social Hijos de La Estrada". Celebran a Festa de San Paio (patrón de A Estrada), a Festa da Richada e Romerías. Contan con tres equipos de fútbol sala en diferentes categorías. Teñen sepulturas no Cemiterio do Este en Caracas a disposición dos socios con menos recursos económicos.

Obtivo a condición de galeguidade o 28 de xaneiro de 1988 por Decreto 31/88 (DOG nº 28 do 11 de febreiro).

En 1924 os emigrantes naturais de Bergondo que residían en Nova York fundan unha sociedade instrutiva co obxecto de construír no seu pobo natal un centro escolar que axudara á xuventude a prepararse para o camiño "tenebroso" da emigración, ao que, segundo eles, a maioría dos seus veciños estaban destinados.
No ano 1929, baixo o patrocinio da sociedade de Nova York, xúntanse os veciños residentes en Bos Aires e fundan esta entidade tamén cos mesmos fins.
A entidade arxentina achegará algunhas doazóns para facer realidade o sono dos emigrantes bergondenses en Estados Unidos. O 12 de xullo de 1936 inaugúrase un edificio escolar no lugar da Senra. Aos poucos días estala o conflito da guerra civil e o edificio foi expropiado e ocupado primeiro polo exército e despois pola SEU.
Desparecida esta entidade, a súa homónima americana, que nunca renunciara á súa titularidade, inicia en 1969 unha campaña, nos medios de comunicación e ante os organismos estatais, para recuperar o seu patrimonio. Despois de trinta anos de xestións infrutuosas, ceden a súa titularidade ao concello de Bergondo co compromiso de levar a cabo a súa reconstrución e de convertelo nun centro sociocultural a beneficio da vila de Bergondo. Finalmente, o edificio volve ser inaugurado o 28 de abril de 2007 como centro sociocultural.

Xa a fins do século XIX moitos dos betanceiros residentes en Bos Aires reuníanse na zona do vello Palermo para celebrar as festas patronais de San Roque. Estes encontros impulsaron a necesidade de encauzar por medio dunha institución a solidariedade cara aos paisanos que quedaban na súa terra ou aos que emigraban cara estas terras totalmente desprotexidos. A súa fundación oficial data do 10 de decembro de 1905 e xa nos seus estatutos recollen como fin primordial estreitar os lazos de unión entre todos os nativos de Betanzos e o seu partido xudicial que residían na Arxentina, así como manter relacións de amizade coas sociedades galegas en Galicia e fóra dela.
Entre os seus obxectivos destacan ademais fomentar a axuda entre os socios, sexa proporcionando traballo ou outra ocupación, de acordo ás actividades de cada un e prestar toda axuda material e moral; atender, amparar, defender e repatriar aos betanceiros necesidos, cos recursos do centro; celebrar veladas literario-musicais, reunións sociais deportivas, festas campestres e toda clase de xogos lícitos, para a expansión dos socios e das súas familias; contribuír á maior cultura e instrución dos asociados, organizando conferencias instrutivas, creando unha biblioteca e salas de lectura de publicacións rexionais, nacionais e extranxeiras.
O seu lema foi "Por Betanzos, a cultura e a solidariedade entre os seus fillos".
Pouco despois da súa fundación comeza a editar unha revista social, titulada "Betanzos", cunha tirada de 11.000 exemplares e que aínda hoxe se segue a publicar. Tamén publica outras revistas como "Nueva Historia", editada pola subcomisión xuvenil do centro e colabora con outras institucións para a edición de "Nueva Galicia"; así como numerosos folletos e memorias sociais.
Esta entidade estivo tradicionalmente moi vinculada coas ideas de esquerdas e amosou sempre o seu apoio a IIª República española e ao nacionalismo galego, vinculándose a ela persoeiros destacados como Castelao (presidente honorario), Ramón Suárez Picallo, Antón Alonso Ríos, Elpidio Villaverde, Andrés Beade Dopico, Osvaldo Dans Varela, etc.
En 1950 crea un grupo de baile e danza "César Quiroga", formado por 22 bailaríns e un corpo de gaitas "Sementeira" e en 1952 forman a coral "Os Rumorosos" e un conxunto de gaiteiros "Betanzos", que actuou con grande éxito nas festas da colectividade deses anos. No ano 1975 comeza a funcionar unha escola de danzas.
Moitas das súas actividades recreativas e culturais están centradas na celebración das súas festas de agosto, creando no ano 1970 a Iª Semana de Betanzos en Buenos Aires, con exposición de pinturas, mostras do libro galego, festivais folclóricos e a edición dun xornal.

Este centro foi creado en 1943, pero nos seus estatutos sociais aparece como data fundacional o ano 1926, tomando como esta data da creación do primeiro "Centro Coruñés" xa desaparecido e que tivo varias refundacións durante estas dúas décadas. Finalmente o ano de 1943, baixo os auspicios de Julio Smith e Juan F. Longueira, foi fundado como un clube deportivo, co fin principal de practicar o fútbol.
En 1950 desaparece tras a súa fusión co "Círculo Provincial Coruñés", dando lugar a unha nova sociedade chamada "Centro Provincial Coruñés". En 1963 volve a fusionarse co "Lar Bergantiñán" e a "Sociedad del Ayuntamiento de Carral", pasando de novo a chamarse "Centro Coruñés". En 1974 fusiónase co "Centro Pontevedrés" para formar a "Asociación Gallega de Buenos Aires". Finalmente en 1979, xunto co "Centro Lucense" e o "Centro Orensano", constitúen o "Centro Galicia de Buenos Aires".