O Centro Gallego de Tarragona fúndase no ano 1976. A súa primeira sede estaba situada na rúa Apodaca e, tras varios cambios de sede, actualmente está situada no Paseig Torroja. Dende os seus inicios mantén o compromiso coa divulgación de Galicia e o galego, desenvolvendo diversas actividades relacionadas coa música, o folclore, a cultura e a gastronomía galega.

Dispón de grupos de baile e de gaita e de coro polifónico, organizan conferencias no Día das Letras Galegas e sobre temas históricos e actuais. Ademáis imparten actividades formativas, organizan excursións a Galicia e promocionan a gastronomía e os productos galegos no propio Centro e nas festas populares, sendo unha tradición a súa “queimada da Rambla”.

Este grupo de galegos residentes en Tres Cantos reuníuse a comezos do ano 2000 para falar da posibilidade de formar un Centro Galego. A partir de ahí comezou a andadura do centro que ten por fins agrupar a cantas persoas estean vinculadas a Galicia por nacemento, natureza, ascendencia familiar, arraigo ou simpatía, así como promover e cultivar os valores, o patrimonio cultural -histórico, artístico, folclórico e gastronónimo- de Galicia dentro do ámbito tricantino. Eduardo García Díaz foi un dos seus socios fundadores e antigo Presidente.
Actualmente o centro está asociado á Xunta de Galicia e pertence á "Federación de Asociaciones Gallegas de Madrid". Organiza cursos e actividades de toda índole -culturais, deportivos e gastronómicos- de maneira regular.

Esta sociedade creada o 24 de xuño de 1901 por un grupo de galegos residentes en Barakaldo naceu como unha entidade de protección aos socios, creando unha caixa de socorros que servían para paliar as necesidades dos enfermos e parados. Entre os seus fundadores destacan Ricardo Alvárez, como primeiro presidente social; José Quiroga, Tomás Villamil, Silverio Escobar, Ramiro Vieira Durán, Antonio López López, Manuel Fernández Rodríguez.
Pouco a pouco e nos anos 40 empezaron a primar as actividades culturais e recreativas ata a actualidade que seguen unha política de priorizar a participación dos socios máis novos da entidade.
En xullo de 1962 crean o grupo de danza e músuca galega "Doces Lembranzas".
Entre as diversas actividades celebran o Día da Patria Galega e a Semana das Letras Galegas, o Antroido e o Magosto. Organizan a "Mostra do Libro, Disco e Cerámica Galega". Convocan o premio literario "Breogán" e organizan cursos de lingua galega e euskera. Na súa sede social imparten conferencias e exposicións.
Manteñen algunhas actividades de tipo benéfico, como axudas económicas a galegos, sexan socios ou non, que estén necesitados, e para iso teñen unha comisión investigadora para avaliar cada caso concreto.
Dende 1981 editan a revista social "Vagalume"; como boletín da xente máis nova da entidade publican en 1989 "A Catrapola" e en 1987 comezan a editar "O Xistral".

No ano 1973 fundouse o Centro Galego coa idea de reunir a tódolos galegos residentes en Winterthur. Estaban abertos a todas aquelas persoas que simpatizaran coa cultura galega e que estiveran dispostas a colaborar cos seus obxectivos:

• Honrar a Galicia
• Desenvolver actividades culturais, sociais e recreativas

No seu local en propiedade, inaugurado o día 9 de outubro de 1992, dispoñen de oficinas, despacho, sala de reunións, biblioteca, sala de xogos, bar e almacén.

Organizan cursos de lingua galega e alemán, clases de danza e gaita, conferencias, proxección de vídeos, mesas redondas... Dende 1990 contan co grupo de danzas e gaitas "A Xesta" e dende 1992 publican o boletín "Xuntanza". Contan tamén con varios equipos de fútbol cos que participan en diversos campionatos.

Os seus Estatutos, redactados en castelán, indican que os cargos de presidente e vicepresidente están reservados a galegos (artigo 17b).

Este centro foi creado polos galegos residentes en José C. Paz, localidade arxentina pertencente á provincia de Bos Aires, baixo o patrocinio de Francisco Pazos González e Ramón Luis Rúa, emigrantes galegos asentados alí.
A súa finalide está recollida na acta constitutiva da entidade: "agrupar a todos os galegos e simpatizantes residentes na Arxentina; fomentar as bellas artes e organizar reunións e festas sociais, deportes e xogos lícitos; propender á maior vinculación posible dos galegos entre sí e establecer vínculos de confraternidade cos arxentinos; crear unha biblioteca pública; organizar excursións por Arxentina e o extranxeiro".
É unha asociación eminentemente recreativa que celebra todos os anos o Día de Galicia e as festas patronais galegas e arxentinas, con ceas e bailes para os socios.
Edita dende 1994 como órgano social a "Revista Galicia".

En 1993 créase a "Asociación Gallega del Perú" que a partir do ano 2000 parece quedar disolta. Pero o xerme da unión entre a pequena colectividade galega residente en Lima permanece e de novo en 2003 volve impoñerse a idea de darlle pulo a unha nova entidade que os reunifique.
Como a anterior a súa creación segue vinculada co Centro Español de Perú, e manteñen alugado un local na súa sede na Avda. Salaverry.
A súa primeira directiva estaba integrada por: presidente, Víctor Manuel Ramírez Pardo; vicepresidente, Eugenio Francisco Prieto Bernárdez; secretario de actas, Alicia Flores García; secretario de economía e finanzas, Miriam Luz Ginés Novas; secretario de cultura, recreación e deportes, José Guillermo Babío Ramírez; secretario de benestar social, Violeta Cárdenas de Rey; secratrio de relacións exteriores, Manuel Cobas Corrales, e como vogais: Consuelo Novas Loira e Julio Martínez Villavicencio.
Como a súa antecesora trátase dunha sociedade recreativa, defensora da cultura e tradicións galegas no país andino.
En 2004 comeza a editar o boletín societario co nome da entidade.
Entre as súas actividades están a organización de conferencias, visionado de películas, recitais de poesía, organización de cursos de galego e baile tradicional etc. Colabora tamén coa difusión do país en Galicia, intentando establecerse como ponte para o asentamento de empresas e particulares galegos nos sectores económicos peruanos.

Este Centro Galego constituise o 23 de setembro de 1955 por un grupo de galegos residentes en Áraba coa finalidade de "crear na capital alavesa unha continuación espiritual e irmanamento dos galegos no culto a España e ao recordo vivo a Galicia; dar a coñecer Galicia na súa dobre versión espiritual e material, velar polo benestar dos seus fillos e estudiar, á vez os costumes e a cultura peculiar do pobo no que vivimos, ao que debemos hospitalidade, para a mellor harmonía co mesmo".

Dende 1985 o centro forma parte da "Irmandade de Centros Galegos en Euskadi".

Esta asociación celebra festividades galegas como o Día do Apóstolo ou o Día das Letras Galegas e festas relacionadas coa presencia galega no País Vasco como o "Día de Galicia en Euskadi" e o "Día de las Casas Regionales en Álava".

Contan cun grupo folclórico galego creado en 1946, e formado por 31 músicos. Organiza bailes, reunións de irmandade de centros, conferencias, comidas e diversos actos culturais nos que interveñen os seus grupos de teatro e folclóricos.

Centro fundado o 9 de novembro de 1995, data na que un grupo de galegos unidos por un mesmo ideal constituíron esta entidade e redactaron os seus estatutos. Nesta etapa fundacional destacan as figuras de María Carmen Rodríguez Suena e Emilio Rodríguez Castro, como primeiros impulsores e defensores do proxecto. Nunha segunda etapa, xa de consolidación, tivo lugar a inauguración do centro o día 21 de maio de 1999 polo ex secretario xeral para as Relacións coas Comunidades Galegas. O local, en réxime de arrendamento, ten unha superficie de 204 m2, dos que 80 m2 están subarrendados como bar-restaurante. O resto do espazo está equipado para dar servizo de comedor, xogos, sala de conferencias e biblioteca.

Foille recoñecida a condición de galeguidade o 5 de xuño de 1997. Logo de moito esforzo e traballo por parte de todos os socios e simpatizantes, o centro conseguiu un prestixio moi merecido que continúa ata agora, pois alí onde se celebra un acto multitudinario ou simbólico realza a Galicia e a Burgos coa súa presenza. Pola súa sede pasaron figuras destacadas do mundo da política, da arte, da música e da danza, e moitos peregrinos que se encamiñan cara a Santiago de Compostela seguindo a rota do Camiño Francés.

Segundo os seus estatutos os fins da agrupación son:

- O recreo, para o que contan co grupo de baile “Aturuxo” e a súa banda de gaitas.
- A beneficencia e protección mutua entre os seus asociados, prestando axuda aos galegos que estivesen enfermos e sexan pobres de solemnidade.

Unido ao anterior, este centro a mediados do século pasado convertiuse nun referente, non só para a colectividade galega senón para toda a comunidade xa que alí se impartían clases de coro, gaitas e danzas galegas, ademais de contar cunha prestixiosa academia de secretariado.

As actividades que periódicamente se celebran neste centro son:

- Cursos de gaita e baile tradicional galego.
- Cursos de lingua, literatura e cultura galegas.
- Conferencias e charlas informativas.
- Campionatos sociais de mesa.
- Exposicións de escultura, pintura e debuxo.
- Xornadas gastronómicas.
- Taller de costura.
- Excursións de tipo cultural ou de ocio.

O centro implícase moi activamente nos actos e celebracións que se desenvolven en Burgos e así participa na Festa de Reis, Festa S. Lesmes (patrón de Burgos), Festa de Carnavais, etc. Organizan o Día das Letras Galegas, a Festividade de Santiago Apóstolo, Magosto, San Xoán, Día de Galicia en Castilla-León, etc., e manteñen relacións coas Peñas e Casas Rexionais asentadas na cidade.

No ano 2001 crearon a coral “Sinxelos” e editaron por primeira vez a revista “O Camiño”, ademais de manter vivo e activo un equipo de fútbol sala.

O Centro Galego Nós foi fundado no ano 1978 e adoptou esta denominación da “Revista de Cultura Galega Nós”, que tiña membros tan insignes como Vicente Risco, Otero Pedraio ou Florentino Cuevillas. Dende o ano 1978 a nosa institución mantén o firme e decidido compromiso de divulgar a orixe e identidade galegas, desenvolvendo actividades de divulgación da idiosincrasia, cultura e costumes galegas entre os nosos socios, novas xeracións e público en xeral.

Según os seus estatutos os fins do centro son:

- Favorecer a relación entre todos os emigrantes galegos.
- Manter e fomentar o sentido da identidade nacional galega.
- Facilitar a comunicación entre os galegos e os restantes habitantes de Catalunya e as súas respectivas culturas.
- Manter unha constante conexión coa realidade de Galicia, informando e aportando alternativas.
- Contribuir ó desenvolvemento e promoción da cultura galega en todos os seus aspectos.
- Traballar pola normalización do idioma galego.
- Servir de encontro aos seus socios, establecendo e fomentando entre eles relacións de amizade e cordialidade; estimulando a cooperación.

Conta cun local social de tres plantas en propiedade con salón cultural, biblioteca, sala de audiovisuais, restaurante-bar, terraza, local para ensaios, etc. Nel realizan cursos de danza, gaita, confección de traxe tradicional ou campionatos de Tute e Brisca. Levan a cabo as Xornadas Culturais Galegas, con conferencias, recitais de poesía, exposicións, presentacións de libros, etc. Celebran a “Festa Major de Sabadell” e a “Cea do Nadal”, ademais das principais festas tradicionais galegas como: “Día de Galicia”, “Magosto”, “Antroido”, “A Sardiñada”, etc, con representacións do foclore e a gastronomía galegos. Tamén celebran cada ano a “Festa Galega” no Parc de Catalunya, que supón unha mostra da cultura e gastronomía galega aberta a todos os cidadáns de Sabadell. Teñen un Grupo de Gaitas e Danzas que participa nas actividades da entidade e en intercambios culturais con grupos doutras casas rexionais, como os ”Encontros de Gaiteiros e Pandereteiras”.

Publican anualmente a revista "Nós”, na que recollen artigos de importantes personalidades do mundo político, artístico, literario, etc., reportaxes e pinceladas históricas de temática galega, actividades realizadas durante o ano pola entidade, etc.

Ó Centro foille recoñecida a condición de galeguidade pola Xunta de Galicia o 28 de xaneiro de 1988, por Decreto 24/88 publicado no DOG nº 28 do 11 de febreiro de 1988. No verán de 2003 o concello de Trabada, en Lugo, lugar de nacemento do seu presidente, Rogelio Martínez, adicou unha das súas rúas a este centro.

Esta entidade foi creada cunha finalidade instrutiva, para formar aos descendentes de emigrantes pero tamén a todos os brasileiros na cultura española. Conta con varios centros de formación nos que se imparten clases de primaria e secundaria. Teñén recoñecido a convalidación cos estudos españois polo Ministerio de Educación de España.

Esta sociedade foi creada pola fusión das entidades dos emigrantes residentes na Arxentina, orixinarios da comarca do Deza: "Hijos del Partido de Lalín" (1908), "Hijos de Silleda" (1922), "Unión del Partido de Lalín" (1921) e "Sociedad de beneficencia y recreativa hijos de Golada y afines" (1930).
A súa fundación tivo como finalidade principal agrupar nun so Centro ás distintas sociedades do partido xudicial de Lalín debido ao descenso de socios que xa nos 70 e 80 viñan rexistrando; desexan manter os mesmos fins de axuda mutua, cultura e recreación das entidades fusionadas, tal como recollen os seus estatutos (1982): "Art. 2º - Son sus propósitos: a) fomentar los vínculos de amistad y camaradería entre sus asociados; b) cultivar y difundir el espíritu de asociación; c) establecer relaciones con las entidades que practiquen la ayuda al pueblo gallego o se interesen por las distintas manifestaciones de su cultura; d) propender a la cultura general y preferentemente a la divulgación del conocimiento de la historia, el arte, la literatura, el comercio, la industria y la economía de Galicia, en relación con esos mesmos temas de España en general; e) inculcar entre sus asociados el amor a las instituciones de la nación argentina, así como también el respeto a sus leyes, usos y costumbres.
Para cumplir los fines expuestos en el artículo anterior la asociación "Centro Lalín de Buenos Aires, social, cultural y recreativo" pondrá en práctica a medida que las circunstancias lo permitan:
1º ) salones de reunión y recreo para sus asociados; 2º ) campo de deportes, educación física y recreo al aire libre; 3º ) fiestas sociales, bibliotecas, cursos de cultura gallega y argentina; 4º ) fondos para el desarrollo, intercambio y fomento artístico argentino-galaico, así como para la creación y sostenimiento de un salón de exposiciones".
A directiva fundacional estaba constituída por: presidente, Luis López Garra; vicepresidente, Marcelino Villaverde; secretario, Casiano Vidueiras; tesoureiro, Marcial Sánchez; prosecretario, Jesús Manuel; vogais: Isaac Lalín, José Couto Villamayor, José L. Fernández, Florentino López Abelendo, Manuel Sánchez, Salvador Villa de Rancos, Arturo Framinán, José Elías Taboada, Alfonso Castro, Daniel Camba, José Furiños, Manuel Montero e José Lois
Dende a súa creación organizan numerosas actividades culturais e recreativas para os socios, mantendo o seu lema social de unir a todas as familias lalinenses en Buenos Aires e procurar o seu benestar e recreación.
Ten un conxunto de danzas gallegas "Lembranzas del Centro Lalín" e un conxunto de gaitas, integrados polos socios e que actúan nas numerosas festas organizadas pola entidade e pola colectividade galega en Bos Aires.
Dende 1984 publican unha revista, co nome da entidade, que serve como voceiro oficial da mesma.

O Centro Lucense foi fundado pola fusión de varias sociedades de emigrantes galegos naturais da provincia de Lugo e que formaban parte da Federación de Sociedades Gallegas de la República Argentina, nunha política de unión das diversas sociedades afins, para así dispoñer de maiores posibilidades para lograr os seus obxectivos.
Para a súa creación fusionáronse as seguintes sociedades: "Fonsagrada y Baleira", "Alianza de Céltigos, Incio y Corbelle", "Brisas del Eume", "Sociedad vecinal de Cervantes", "Fonsagrada y sus distritos", "Unión Cultural de Lugo", "Monterroso y Antas de Ulla", "Sociedad del Ayuntamiento de Meira", "Unión Quiroguesa y sus distritos", "Centro del Ayuntamiento de Samos", "Pro-Escuelas unidos de Sarria", "Sociedad del Ayuntamiento de Trasparga", "Sociedad de Vicedo", e "Centro Vivariense". Máis tarde se lle uniron: "Parroquias Unidas del Corgo", "Centro Unión Villalbesa" e "Centro Friolense".
Dende a súa creación ten como tarefa principal a difusión da cultura galega e arxentina e a realización de reunións sociais e recreativas, así como a práctica de deportes. Segundo o seu presidente F. Insua en 1952 o seu fin prioritario era a unificación da colectividade galega nunha soa entidade cultural (cultura física e intelectual) e recreativa.
Na súa tarefa cultural, da que durante uns anos foi asesor, Eduardo Blanco Amor, fundan a Banda Lucense, coa que impartiu concertos e grabaron discos; en 1957 inaugura unha galería de arte, onde se expoñía a obra de grandes pintores galegos e arxentinos; estas exposicións foron doadas ao Museo de Lugo, que creou para acollelas a Sala América.
Ademais organizou na súa sede numerosas conferencias, seminarios etc., editou libros en galego e en 1943 edita un xornal que convertiron no seu voceiro oficial, "Lugo". En 1959 organiza unha escola de teatro que dirixe Roberto Villanueva e no ano 1962 crea unha cátedra de cultura.
No ano 1979 desaparece como tal, tras a fusión co "Centro Coruñés", "Centro Orensano" e "Centro Pontevedrés" créase unha nova entidade baixo o nome de "Centro Galicia de Buenos Aires".

Este Centro foi creado tras a fusión "Asociación del Partido Judicial de Noya" e o "Centro del Ayuntamiento de Rianjo" para que os seus socios, e tamén os arxentinos e os seus descendentes, contribúan ao maior realce do nome "gallego" en América.
A directiva fundacional da nova entidade estaba presidida por David Otero; outros dos seus membros foron Alfonso Cascallar, Francisco Rodríguez Gey, Miguel Allario, Isabel Liñayo e Manuel Moares Tubío.
Nos seus primeiros Estatutos (1988) están os seus obxectivos principais: fomentar e estreitar lazos de unión e fraternidade entre os naturais do Partido xudicial de Noia e do concello de Rianxo; fomentar a cultura e o recreo; soster unha biblioteca e salón de lectura e publicar un boletín social.
En 1991 sae o primeiro número da revista "Rías Baixas", voceiro oficial da sociedade. En 1992 editaron tamén o boletín social "Centro Noia - Rianxo".
Entre as súas actividades recreativas e culturais están a celebración do Día das Letras Galegas con homenaxes as figuras senlleiras da cultura galega, organización de conferencias, exposicións, e actuacións do seu coro "Rías Baixas" e do grupo teatral da entidade.
Tamén celebran a festividade de San Marcos, patrón de Noia, da Virxe de Guadalupe, patrona de Rianxo, festa fin de ano e numerosas ceas de confraternidade.

Este centro foi creado pola fusión das sociedades ourensás "Centro Nogueira de Ramuín", "Sociedad Cultural Nogueira de Ramuín", "Sociedad Hijos del Ayuntamiento de Pereiro de Aguiar" e "Sociedad Cultural y Recreativa del Ayuntamiento de Esgos".
En marzo dese mesmo ano intégrase tamén a "Unión Provincial Orensana".
Son fundadores desta nova entidade Antonio R. Rodríguez, Alfonso Fernández Pol, Severino Gallego, Enrique A. González, Claudio Fernández, primeiro presidente social, Jesús Alonso, Luis Guede, Jesús Sinde, entre outros.
Esta sociedade defende o ideario da "Federación de Sociedades Gallegas de la República Argentina" á que está adherida. No seu programa de actuación detallan os seus obxetivos: crear bibliotecas populares en toda a provincia de Ourense; fundar unha gran biblioteca en Bos Aires, estabelecendo unha sección especial dedicada aos libros de ensinanza para nenos e adultos; protexer e axudar mutualmente aos socios para defender os seus dereitos; fomentar a cultura galega, o recreo como expresión de familiaridade, e especialmente o deporte, como medio de perfección física.
O 14 de novembro de 1944 edítase o primeiro número do xornal "El Orensano", voceiro social desta entidade; máis tarde pasou a publicarse baixo a cabeceira de "Opinión Gallega" conxuntamente co "Centro Pontevedrés".
A súa editorial "As Burgas" editou por vez primeira a obra de Castelao "Sempre en Galiza".
No ano 1945 inaugura na súa sede social un conservatorio musical dirixido por Herminia Cano e no ano 1946 crea un coro de gran prestixio na colectividade galega, chamado "Terra Nosa".
Dende 1950 suprimiu a concesión dos beneficios mutuais para limitarse ás actividades culturais e recreativas. Entre éstas cabe destacar a creación do "Día dos mártires galegos". Organiza numerosas exposicións de arte galega (escultura, pintura, debuxo, fotografías, etc.) realizadas nos seus salóns.
En 1952 edita un álbum de cinco discos dobres, nos que foron gravadas trece cancións galegas coa colaboración do coro da entidade, baixo a dirección do mestre, Isidro B. Maiztegui.
En 1979 os socios aproban en asemblea xeral a fusión do centro cos outros tres provinciais existentes na Arxentina, para formar o "Centro Galicia de Buenos Aires".

Este centro foi fundado por un grupo de emigrantes galegos, naturais da provincia de Ourense, liderados por Emilio Sampil, ourensán de nacemento e figura destacada da colectividade emigrada en Uruguai. A sociedade foi creada para “unir a todos los hijos de la provincia de Ourense, los oriundos que lo desen y las personas que quieran adherirse”, tal e como se recolle nos estatutos fundacionais.
Según estes, os obxectivos da mesma son: “Unir a todos os fillos e orixinarios de Ourense provincia e capital, nunha amplia solidariedade moral e material; defender a cultura galega sempre e cando non ofreza trabas á fraternidade humana; manter unha sección de información sobre os principais asuntos de Ourense e Galicia na produción artística e científica; realizar festas típicas, para recreo dos socios e as súas familias”.
Conta cunha sede social da súa propiedade, mercada nos anos 60: trátase dun local situado a 250 m. da Avenida 18 de julio, que conta con secretaría, sala de usos múltiples onde se desenvolve a vida social dos socios (realizan xogos de salón, proxección de videos e diapositivas, pequenas exposicións, conferencias, etc.), un pequeno escenario para espectáculos con capacidade para 300 persoas, un salón de reunións que comunica co bar, biblioteca e unha ampla terraza.
Trátase dunha entidade recreativa e cultural. En colaboración co Patronato da cultura gallega de Uruguay, realizaron a gravación da primeira misa en galego de todo o mundo “Bajo la Cruz de Santiago“.
No centro funciona dende hai anos unha “Oficina de información de turismo” que difunde material publicitario sobre Galicia.
A Xunta de Galicia concedeulles a Galeguidade.
Na actualidade conta con 286 socios dos que 194 son galegos.
Unha parte das súas actividades fainas en colaboración coas outras institucións españolas do Uruguai: ciclos de conferencias e exposicións, competicións deportivas, celebración anual de festas internas, nas que participan tanto o coro como o grupo de danzas de folklore galego da sociedade, ademais do ballet de folklore crioulo do Centro.

Esta sociedade foi creada en Olivos (partido de Vicente López, Bos Aires) por un grupo de emigrantes naturais do partido xudicial de Carballiño residentes na Arxentina. Foi dende a súa fundación unha sociedade cultural e recreativa.
Os seus obxectivos están recollidos nos seus estatutos (1957): estreitar os lazos de unión entre arxentinos e nativos do partido de Carballiño; fomentar o amor á terra dos seus maiores entre os descendentes de nativos do partido de Carballiño como entre todos os españois ou arxentinos; soster relacións de amizade e camaradería coas asociacións afins; propender á unión entre os seus asociados e que se presten axuda recíproca e colaboración; fomentar os hábitos de estudio e o san recreo en bibliotecas, festas e conferencias; contribuír co maior entusiasmo ao progreso e avance da familia carballinesa, axudando e secundando toda iniciativa para a súa mellor realización; orientar ao emigrante nativo do Carballiño á súa chegada a esta República.
Para organizar as súas festas e reunións conta cun recreo social da súa propiedade en Bartolomé Cruz, con capacidade para máis de 700 persoas. En 1988 inaugura na súa sede social a biblioteca "Francisco Luis Bernárdez". Nesta sede conta cun cruceiro e un cabaceiro, como promoción e símbolo da cultura galega.
Organiza varias festas anuais como unha moi recoñecida a beneficio do Hogar Gallego para Ancianos de Domselaar. Celebra ademais diversos actos sociais e culturais como o Día das Letras Galegas, o Día de Santiago Apóstol, o aniversario da entidade, a festa do polvo e unha reunión mensual de todos os socios.
Publica como voceiro social O Aranteiro.

Esta sociedade foi creada o ano 1935 tras a fusión das sociedades de residentes de A Peroxa en Bos Aires.
En abril de 1939 comenzan as conversas entre as sociedades "Cultural Nogueira de Ramuín, unificada con Carballeira", "Sociedad de Pereiro de Aguiar", "Centro Nogueira de Ramuín", "Centro Perojano", "Hijos del Ayuntamiento de Esgos" para fusionarse. Finalmente o 8 de decembro de 1940 esta entidade se fusiona co "Centro Villamarín" pasando a ser o "Centro Villamarín-Perojano".
Funciona como tal ata 1990, data en que se produce unha nova fusión coa sociedade "Hijos de Arantey". Esta nova entidade mutualista, cultural e recreativa segue a traballar a prol dos sus asociados na actualidade.

En marzo de 1938 as sociedades de emigrantes pontevedreses "Residentes del Ayuntamiento de Geve", a "Sociedad Hijos de Lérez", "Alba, Campano y Cerponzones", "Hijos de Meaño" e "Sociedad de Rivadumia" deciden formar unha "confraternidade" para lograr maior eficacia na consecución das aspiracións dos seus socios. Esta confraternidade foi o xerme desta asociación.
Este Centro Pontevedrés foi creado tras a fusión de varias sociedades, con poucos socios e escasa actividade societaria, que deciden xuntarse por iniciativa de Manuel Esperón, primeiro presidente da nova entidade e de Cándido Rey.
Segundo a súa declaración de principios, recollida na súa acta fundacional "(...) el centro surje a la vida societaria para continuar la nobilísima obra de sus entidades fundadoras (...) con una finalidad benéfica y altruista; seguirá prestando toda clase de ayuda moral y material a sus asociados, otorgándoles subsidios y repatriaciones en caso de enfermedad y otros muchos beneficios de todo orden, claro está, en una escala superior a la que era posible conceder antes de esta nuestra UNIÓN (...)".
En 1949, conta cun pazo da súa propiedade en Olivos; e en 1955 consegue ter unha sede social da súa propiedade na rúa Sarandí, nº 847, onde se instalan as súas oficiñas. Esta sede contaba cun amplio salón para actos culturais e celebración de festas, unha sala-biblioteca, salas de presidencia, secretaría e un bar-comedor para os socios. Ten un amplio espacio libre dedicado a xogos ao aire libre, verbenas, etc. Son propietarios tamén dun campo na avenida Libertador en Olivos, ao que os socios chaman Pazo Galego.
En xaneiro de 1963 intégrase nesta sociedade a Agrupación cultural y artística "Rosalía de Castro".
No ano 1974 fusiónase co "Centro Coruñés de Buenos Aires" e pasan a denominarse "Asociación Gallega de Buenos Aires" pero ambas as dúas entidades teñen unha vida social propia, só se unen para a organización de grandes eventos e para defender unha política común dentro da colectividade.
Finalmente en 1979 participan cos outros centros provinciais na fundación dunha nova entidade que segue a existir na actualidade, o "Centro Galicia de Buenos Aires".

Un equipo de fútbol, integrado por emigrantes pontevedreses en Montevideo, foi o o xerme do que hoxe é o actual “Centro Pontevedrés de Montevideo”.
A iniciativa da creación dunha nova entidade foi liderada por Nemesio Carballo e Modesto Rial. Ambos os dous expandiron entre a colectividade a necesidade de crear un centro con finalidades deportivas e sociais.
A súa primeira directiva estaba formada por: Nemesio Carballo, como presidente; vicepresidente, Manuel Moldes; secretario, Modesto Rial; prosecretario, Eduardo Alonso; secretario de actas, Luis Villanueva; tesoureiro, Manuel Fiuza; protesoureiro, Celestino Pichel; bibliotecario, Olímpico Coruñago e como vogais titulares: Justo Penedo, José Parada, Albino Novas, José Méndez, Andrés Kapham-mel, Justo Piñeiro, Angel Tomé e Manuel Touriño.
Segundo o estatutos sociais, aprobados ese mesmo ano o Centro ten os seguintes obxectivos: “ a) Contribuír con todos os medios ao seu alcance ao estudo e coñecemento da historia, os costumes e cultura de Galicia e da República Oriental do Uruguai, difundindo os principios da súa constitución democrática, mantendo o respecto polas institucións que a rixen (…)
c) Organizar actos culturais, artísticos e recreativos para o mellor logro dos propósitos enunciados, colaborar naqueles outros propiciados por entidades similares, sempre que non representen o menor menoscabo para a institución, nin renuncia aos seus principios de fe democrática
d) Auspiciar o ingreso a este centro das sociedades pontevedresas que se rixan polos mesmos principios e teñan os mesmos fins que o Centro Pontevedrés de Montevideo".
Grazas á colaboración económica dos socios, en pouco tempo mercan un edificio para ser a súa sede social: o edificio conta con despachos, unha oficina, sala de reunióne, salón de xogos, bar e unha Biblioteca á que chamaron "Manuel Magariños", con importantes fondos literarios galegos.
Ademais das actividades deportivas, nas que sempre están a un gran nivel, (en 2015 deu a coñecer un novo equipo de balonmano, da entidade, en catro categorías e con 50 xogadores, que compiten na liga uruguaia), o centro ten un grupo de teatro e un grupo de baile e música galegos, que o representa nas festividades da colectividade galega no país. Organiza tamén numerosas actividades recreativas, festas e banquetes, para manter unidos aos socios (celebración da Festa da Peregrina, do aniversario social, do Día do Apóstolo, fin de ano e elección das raíñas da entidade).

A fundación deste Centro xurdiu por iniciativa de Joaquín Fernández Sestelo, farmacéutico de Salceda e loitador anticaciquil que funda o decenario "El Despertar", desde cuxas páxinas aboga pola formación de sociedades agrarias no seu distrito; foi desterrado pola súa actividade política e marchou cara Arxentina. Esta entidade foi creada por un grupo de emigrantes naturais desta comarca, entre os que destaca Constantino Gil, primeiro presidente, co obxecto de cooperar coa labor iniciada por este home, e dende marzo de 1917 editan "La Voz del Centro", para continuar coa campaña agrarista por éste emprendida; esta revista continúa co título de "El Agario" ata o 15 de marzo de 1926. Segundo recollen os seus Estatutos: "Os residentes das parroquias de Entienza, Salceda, San Jorge, Picoña, Parderrubias, Soutelo e Budiño, que compoñen o concello de Salceda de Caselas, reunidos en Asamblea Xeneral constituínte o día 26 de outubro de 1913, declaran que queda constituída unha asociación denominada "Centro Protección Agrícola del Distrito de Salceda" con asiento en Buenos Aires, capital da República Argentina. Os seus fins son: axuda mutua aos seus asociados; fomentar o espíritu de unión entre os seus asociados por medio de actos recreativos, que serán organizados por medio da comisión directiva ou outras obras benéficas que a mesma decida. Nos anos 20 e 30 envían numerosas doazóns económicas ao seu concello natal destinados á propaganda agraria e galeguista. En 1976 aproban a súa fusión coas sociedades de emigrantes "Casa de Tuy", e coas asociacións de Chantada, Caldelas e Becerreá, formando a "Asociación Tuy-Salceda".