Esta sociedade foi creada a comezos de 1932, tras a fusión da "Sociedad cultural de la Carballeira", creada no ano 1917, e a "Sociedad de Nogueira de Ramuín", creada o 4 de xullo de 1931. Esta última fora fundada pola separación dun grupo de socios do Centro Nogueira de Ramuín, que xa existía en Bos Aires dende 1918; estes socios, comandados por Antonio Alonso, Enrique Soto Fernández, Claudio Fernández, Luis Guede, Angel R. Barbato, Antonio Devito, José Soto Fernández, entre outros, eran contrarios á política da entidade con respecto á Federación de Sociedades Gallegas.
Unha das condicións da fusión de ambas as entidades, creadas polos emigrantes do concello ourensán de Nogueira de Ramuín residentes en Arxentina, foi que se mantivese como unha das súas finalidades a construción da casa-escola na Carballeira. Ademais tiñan obxectivos mutualistas e culturais.
En 1934 organizan unha velada musical a total beneficio desta edificación escolar e en 1935 un dos membros da directiva, Claudio Fernández, foi enviado a Galicia para axilizar as obras.
Esta sociedade manifestouse totalmente favorable ao bando republicano. Creou o Comité de Nogueira de Ramuín de Ayuda al Frente Popular Español e enviou varias doazóns económicas para a República.
Tras o triunfo franquista, a idea imperante na Federación e na colectividade galega residente en Arxentina era a unión entre as sociedades afíns, para conseguir maiores logros sociais e superar o microasociacionismo existente. Tras numerosas reunións, o 25 de xaneiro de 1941 prodúcese a fusión das sociedades ourensás de Bos Aires, Centro Nogueira de Ramuín, Sociedad Cultural Nogueira de Ramuín (unificada con Carballeira), Hijos del Ayuntamiento de Pereiro de Aguiar e Sociedad Cultural y Recreativa del Ayuntamiento de Esgos. Constituirase unha nova entidade baixo o nome de Centro Orensano de Buenos Aires.

Esta sociedade foi creada en 1944 tras a fusión das distintas sociedades de emigrantes naturais do partido xudicial de Ordes residentes na Arxentina.
No ano 1918 foi fundouse en Bos Aires a primeira sociedade do partido de Ordes co nome de "Pro-Escuelas Laicas no Partido Xudicial de Órdenes", pero non tivo moita aceptación entre os seus paisanos. Despois de catro anos de loita, cobrou arraigo a idea de crear e soster unha sociedade que ostentase o nome do partido xudicial e en abril de 1922 xorde á vida societaria a "Sociedad de Residentes del Partido Judicial de Órdenes", que foi fundada baixo o patrocinio da "Federación de Sociedades Agrarias y Culturales de la Provincia de la Coruña". Anos máis tarde tamén se promociou a creación das Sociedades integradas por emigrantes naturais de Trazo, Frades e Mesía. Todas eles sostiveron unha activa campaña en pro da instrución primaria, a fundación de bibliotecas públicas nos seus concellos, a loita polo desenvolvemento agrícola e o cooperativismo e o envío de axudas a súa terra natal.
Na actualidade esta sociedade está centrada en actividades recreativas e de axuda mutua entre os seus asociados.

Esta sociedade de emigrantes é resultado da fusión de varias entidades de emigrantes naturais do partido xudicial de Muros, residentes na Arxentina foi creada en Bos Aires.
Edita como voceiro social o xornal "Monte Louro".
Foi membro da "Federación de Sociedades Gallegas de la República Argentina".

Esta sociedade mutualista e recreativa foi creada por un grupo de emigrantes naturais do concello de Vedra e residentes na capital arxentina.
O primeiro obxetivo perseguido polos seus fundadores, entre os que destacan José M. Cutrín, Manuel Caneda, e Manuel Vilar Bermúdez, destacado dirixente agrarista, era o de brindar protección e axuda aos emigrantes de Vedra que chegaban a Buenos Aires.
En 1926 celebra un festival artístico e danzante en conmemoración do seu dezaséis aniversario fundacional a beneficio da biblioteca popular que creara no seu concello natal, e ao longo dos anos realizou numerosos envíos de libros e cartos para o seu mantemento.
En 1927, inaugura un edificio no que funciona unha escola nacional e unha cooperativa que merca ferramentas e máquinas agrícolas, subvencionadas con cartos dos emigrantes en Arxentina.
Dende os anos 60 do século pasado a entidade prima as actividades recreativas e culturais: crea unha coral formada polos socios e celebra todos os anos as festas patronais da Virxe dos Dolores. Conta ademais cunha escola de música e danzas galegas.

En maio de 1925 un grupo de emigrantes naturais do concello do Pino decide fundar unha nova sociedade da que formarán parte todos os veciños das parroquias do partido xudicial de Arzúa (Arca, Budiño, Castrofeito, Cebreiro, Cerceda, Ferreiros, Gonzar, Lardeiros, Meda, Pereira, Pino e Pastor), residentes na Arxentina. A súa creación foi patrocinada pola sociedade "Unión Galaico-Americana". Meses despois publica a súa intención de apoiar e organizar outra sociedade dos veciños do Pino residentes en Cuba, acordando imprimir e enviarlles notas impresas explicando a maneira máis convinte para realizar tal propósito.
Entre os socios fundadores podemos citar qa Bonifacio Botana, Manuel Gil, Luis Carreira, Manuel Fandiño, José Muiña, José Gómez Muiña, Andrés Fandiño, Manuel Suárez Seijo, Antonio Otero, José Pereiro, Ramón Cotón, José Blanco e Antonio Calvo, entre outros.
En 1925 organiza un festival artístico-literario e baile familiar a beneficio da escola civil "Cristóbal Colón", que funciona na parroquia de Gonzar (O Pino). Para a construción e mantemento da escola contaron tamén coa axuda dos seus veciños en Galicia. Está ademáis creando unha biblioteca ambulante, con máis de 200 volumes, que percorrerá todas as localidades do partido xudicial de Arzúa.
En 1926 inicia o proxecto de crear unha cooperativa de consumos e unha pequena granxa agrícola, sempre colaborando cos seus paisano sda illa de Cuba.
En 1941 sabemos da súa fusión coas sociedades do partido xudicial de Arzúa en Bos Aires, pasando a denominarse "Asociación partido judicial de Arzúa y cultural de El Pino".

Esta entidade foi creada en 1916 polos emigrantes porriñeses residentes en Bos Aires.
A súa primeira Comisión Directiva estivo integrada por Marcelino Sequeiros, como presidente; vicepresidente, Pedro F. García; secretario, Carlos Fornos; prosecretario, Ignacio Paz; tesoureiro, Ricardo Saavedra; protesoureiro, Emilio Coto; contador, Emilio Rodríguez Leirós; bibliotecario, David Pereiro; vocais: Maximino Pereiro, Jesús Pérez, Verisimo Pérez, Juan Carrera Valverde, Manuel R. Fernández, Eleazar Pereiro, José Leiras, Evaristo I. Catalán, J. Domínguez, M. Afaro, E. Rodríguez, J. Saavedra, Antonio Casalmorto, J. González, F. Oya.
Os fins recollidos nos Estatutos son: "a unión dos naturais de Porriño e aportar desde América alentos e apoios morais e materiais en pro da cultura e da redención do caciquismo ó que está sometido o pobo galego". Entre outros obxectivos está a fundación e lograr o sostén económico de escolas gratuítas para nenos e nenas no seu concello natal, e salientan a importancia da educación física no programa escolar e as clases nocturnas. Tamén desexa fundar bibliotecas en todo o distrito para o público en xeral e axudar no desenvolvemento comercial da súa terra natal, cooperando na construción e conservación dos camiños comunais e veciñais. Outro aspecto sería a loita pola derogación de determinados impostos municipais que pesan sobre os artigos e produtos de primeira necesidade. Pide ás autoridades a creación dun corpo de bombeiros para toda a comarca".
En decembro de 1923 un grupo de socios descontentos da actuación da xunta directiva decide separarse e crear outra sociedade que se denominará "Unión Agraria Parroquias Unidas del Distrito de Porriño"; esta sociedade quince anos despois, en 1938 apoiará a idea de fusión das sociedades de porriñeses existentes en Bos Aires e crean a actual "Sociedad residentes del municipio de Porriño".

Esta sociedade foi fundada polos veciños das parroquias de Briallos, Lantaño e Romai, do concello de Portas, residentes na Arxentina. Como se recolle no número 813 do xornal "Galicia" (1943), o propósito destes emigrantes era «vincularnos entre sí, en la República Argentina, a donde hemos venido en busca de un porvenir, en esta tierra generosa, que por su historia, tradición e idioma, está unida a nuestra España y al decir España dice Galicia, en el deseo de estimular a nuestros convecinos de aquella comarca, en donde tenemos la mayoría nuestros seres queridos [...]. Nos guía el propósito de darle a esta sociedad una elevación cultural y práctica, un mutualismo dentro de nuestros recursos».
A primeira comisión directiva estivo formada por José Silva, como presidente; Victorino Ares Barcala, vicepresidente; Manuel Rivas, secretario xeral; José Alfonso, secretario de actas; Manuel E. Vila, secretario auxiliar; Jesús Alfonso, tesoureiro; Olimpio Maquieira, protesoureiro; Amando Gándara e Amando Docampo, bibliotecarios; e como vogais: Peregrino Villaverde, Angel Vila Ares, Elías Gómez Alonso, José R. Carballo, José Cons, José B. Pena e Manuel Iglesias. Alfonso Rodríguez Castelao foi nomeado presidente honorario da entidade.
En 1949, comeza editar como voceiro social unha revista mensual que se chamaba "Portas".
A comezos de 1950, recibiu unha petición dos seus veciños en Galicia para que lle axudasen economicamente na construción dunha escola para os nenos da parroquia de Santa María de Portas. José Cascallar, socio da entidade, foi un dos promotores na recollida de cartos e, ademais, entregoulle á parroquia un soar da súa propiedade no lugar de Currás, onde se construíu o centro escolar. Os socios desta entidade conseguiron recadar unhas 6000 pesetas, que enviaron a Portas. O edificio foi inaugurado en 1954. Nos seguintes anos mandaron varias remesas de cartos e material escolar para esta escola e para o resto dos centros educativos do concello.

Esta sociedade foi creada tras a reunión dun grupo de emigrantes naturais da parroquia Santiago de Prevediños (Touro), residentes na Arxentina, que se propuxeron fundar unha entidade que tivera por único obxecto a fundación de escolas no seu partido xudicial. Nestes centros educativos os nenos da zona "debían acadar unha instrución brillante, que lles permitira desenvolverse na vida sen tropezos para ben propio, da súa patria e da humanidade". Ademais póñense a obriga de procurar ocupación aos paisanos recén chegados, o pago en caso de necesidade de axudas económicas aos socios enfermos ou de pagar a súa repatriación.
Entre os seus fundadores destacan Ramón Caneda e José Martínez Mato.
En decembro de 1927 un grupo de socios solicitan que a sociedade se retire da Federación de Sociedades Gallegas, por considerar que ésta supón máis un freo que unha axuda na súa labor instructiva. ("El Heraldo Gallego", nº 737).
En 1927 aproba os seus primeiros estatutos sociais no que recollen as súas aspiracións instrutivas:
"En Galicia fundar escuelas en el distrito a que pertenece con un sistema netamente laico donde los niños puedan estudiar arte y naturaleza. Aquí realiza la protección moral y pecuniaria a los socios en casos de enfermedad, repatriación y recreo según los estatutos.
Art. 2º: a) Fundar y sostener escuelas de instrucción primaria y artes y oficios con cátedra de geografía, historia y comercio de los países más importantes. b) ayudar moral y materialmente a sus asociados siempre que la situación de éstos sea crítica y la comisión directiva juzgue necesario, así como la repatriación en aquellos casos que, por prescripción médica u otras circunstancias así lo exigiesen o lo juzguen conveniente.
Art. 3º: cuando la sociedad disponga de recursos se procederá a la construcción de un edificio adecuado a los fines de que se trata debiendo el edificio reunir las disposiciones necesarias para anexar al mismo la escuela de artes y oficios; tanto la escuela de primera enseñanza como la de artes y oficios serán dotadas de material pedagógico moderno.
Art. 5º: para la primera escuela que funden se buscará el punto más adecuado. En esta escuela será establecida unha biblioteca y sala de lectura para adultos, donde serán remitidos periódicos de todas las naciones en que se hallan establecidas nuestras sociedades.
Art. 6º: los beneficios de las escuelas serán admitidos para todos los hijos de Prevediños y sus contornos sin distinción de ideas, siempre que respeten los reglamentos de la sociedad.
Art. 14º: si si un socio se encontrase enfermo y él lo deseare, la sociedad lo hará ingresar en un hospital y velará por su buena asistencia durante el tiempo que permanezca en el mismo.
Art. 15º: la sociedad en caso de fallecimiento de algún socio sufragará los gastos de su entierro o entregara a la familia del extinto $ 120 m/n si ella así lo deseara".
Esta sociedade queda inactiva en 1937 pola morte do seu presidente, Ramón Martínez. En 1943 un grupo de ex-socios intenta reorganizala baixo a denominación de "Hijos del ayuntamiento de Touro".

Esta sociedade foi creada pola fusión das sociedades de emigrantes porriñeses residentes na Arxentina, concretamente de "Fomento de Porriño y su distrito" e "Unión Agraria Parroquias Unidas del Distrito de Porriño".
Actualmente ten finalidade recreativa e mutualista.

O 24 de setembro de 1922 un grupo de emigrantes naturais da parroquia de Taragoña (concello de Rianxo) fundan na capital arxentina unha sociedade de instrución denominada "Residentes de Taragoña", que tras un breve período de crise, será refundada como "Hijos de Taragoña en la República Argentina" o 20 de xuño de 1923.
En 1924 leva a cabo unha campaña para conseguir máis recursos económicos para construír unha casa-escola nun terreo xa mercado por esta sociedade. O edificio se inaugura en 1929 e será dedicado a escola de nenos e nenas da parroquia.
No ano 1947 desaparece tras a súa fusión coas outras sociedades de emigrantes naturais do concello de Rianxo, convertíndose nunha sociedade recreativa e mutualista.
En 1948 a nova entidade edita a revista "Rianxo", voceiro social moi interesante, con notas gráficas, referencias históricas e interesantes colaboracións.

Esta asociación foi fundada por un grupo de emigrantes naturais do concello lucense de Sarria, residentes en Arxentina, co pensamento de protexerse mutuamente e a súa vez "fomentar a instrución laica e a loita pola liberación do labrador galego da súa vida mísera, explotado por rendistas e caciques". En instrucción pública teñen o propósito de fundar o primeiro grupo escolar en Sarria e unha biblioteca social de carácter agrícola; fomentar o coñecemento por todos os medios ao seu alcance, o que se relaciona coa produción e maneira de traballar a terra, así como poñer de manifesto a forma na que vive o campesiñado galego.
No número 40 da revista Céltiga aparecen mencionados os seus obxectivos prioritarios: "Allegar recursos para construir en el partido de Sarria el primer grupo escolar donde los niños de ambos sexos puedan recibir una educación racional, atendiendo a las actividades que están llamados a desarrollar en la sociedad moderna. Reunir bajo unha única bandera a todos los residentes del distrito en esta República, tratando de hacer crecer entre ellos esa fructífera planta que se llama "solidaridad" e implantar la protección mutua en los casos de enfermedad u otra cualquier desgracia personal".
O seu presidente fundacional foi Manuel Ribelo.
Durante a década dos 20 do pasado século mandan a súa terra diversas cantidades de cartos para axudar en casos de pobreza e necesidade.
Para obter fondos celebra festivais, festas campestres e tertulias familiares entre os socios. Tamén contemplan a axuda mutua entre eles en casos de enfermidade.
En setembro de 1931, o "Círculo Gallego de Buenos Aires" aproba a súa fusión con esta entidade.
E o 10 de decembro de 1942, crea con outras sociedades de emigrantes da provincia de Lugo en Bos Aires, o "Centro Lucense".

Esta sociedade foi creada por un grupo de emigrantes, naturais do concello de Silleda, residentes na Arxentina. Tiña como principal obxectivo restablecer entre os eles os vínculos de relación e amizade, primando a idea dun dos seus fundadores máis recoñecidos, o mestre Antonio Alonso Ríos, de fundar unha sociedade instrutiva que se centrase na creación de escolas no seu concello natal, para combatir e erradicar o analfabetismo imperante na zona.
A primeira escola construída pola entidade foi na parroquia de Freixeiro e que anos depois chamarán "Rosalía de Castro". A sociedade desexosa de que as escolas servisen de modelo non só no programa de ensinanza senon tamén nas condicións hixiénicas e de comodidade, proxecta e constrúe un segundo edificio escolar en Penadauga que se chamará "Bernardino Ribadavia" e subvencionan unha terceira na parroquia de Refoxos. A cuarta escola construída e subvencionada pola entidade será a de Marco, inaugurada en 1921 e denominada "Francisco Giner de los Ríos". Todos os colexios estiveron sempre provistos de material pedagóxico e dun programa educativo progresista e laico a conta da sociedade, polo que tiveron moitos problemas, sendo clausuradas nalgunha ocasión pola acusación de impartir “educación anarquista”.
Non só tivo unha ampla actividade educativa senón tamén anticaciquil, combatendo dende a súa fundación o caciquismo por medio de manifestos e xornais, nos que se publicitaba o movemento agrarista do concello de Silleda.
Esta entidade foi decana de todas as asociacións que fundaron a “Federación de Sociedades Gallegas Agrarias y Culturales en la República Argentina".
No ano 1946 aproba unha reforma dos seus estatutos sociais, centrándose a partir de entonces, na axuda mutua e nas actividades recreativas.
En xullo de 1982, apróbase a fusión das sociedades da comarca do Deza "Hijos del Partido de Lalín", "Hijos de Silleda", "Unión del Partido de Lalín" e "Hijos del Ayuntamiento de Golada y sus contornos", creando unha unha nova entidade denominada "Centro Lalín de Buenos Aires" que agrupa a todos os emigrantes e descendentes de dezanos residentes na Arxentina.

Esta entidade foi creada por un grupo de emigrantes naturais da parroquia de Taragoña, do concello de Rianxo, que residían na capital arxentina. Foi creada co nome de "Residentes de Taragoña" como unha sociedade de instrución coa intención de crear unha escola na súa parroquia natal.
Tras un breve período de crise, foi refundada o 20 de xuño de 1923 como "Sociedad instructiva pro-escuelas hijos de Taragoña en la República Argentina".
Son fundadores desta sociedade Francisco Suárez, quen foi o seu primeiro presidente, Manuel Regueira, José Otero Rial, Vicente Torrado, Felipe Tubio, Enrique Ces Otero, Manuel Otero Rial, José B. Rey, Ramón Suárez e Vicente Romero.
No ano 1924 leva a cabo unha campaña para conseguir máis recursos económicos cos que construír unha casa-escola no terreo que tiñan da súa propiedade. Este edificio escolar foi inaugurado como escola mixta "Rosalía de Castro" en 1929.
No ano 1946 desaparece tras a súa fusión coas outras sociedades de emigrantes naturais do concello de Rianxo, convertíndose nunha sociedade recreativa e mutualista, baixo o nome de "Sociedad ayuntamiento de Rianjo y Taragoña (unificadas)".

Esta sociedade foi creada polos emigrantes da parroquia de San Brexome de Parga (Guitiriz) residentes na capital arxentina. Foi fundada co nome de "Hijos de San Bréjome".
Como socios fundadores podemos citar a Constantino Espiñeira, Carmelo Lodeiro, Antonio López, José Paderne, José Sanjiao, María Roca, Jesús Lodeiro, Ana L. Sierra, Concepción Losada, Manuel Pérez, José Currás, Francisca García, José López, Manuel Otero, Manuel Prieto, José M. López, Serafín Fernández, Vicente Rodríguez, José M. Fernández, Remedios Carreira, Francisco Vázquez, Remigio Roca, Domingo Grandío, Josefa Grandío, Juan Torres, José Sanjiao, Manuel Pereira, José M. Fernández, Antonio Teyjido, Manuel Comba, Cayetano García, Juan A. Cordeiro, Angel Pereyra, Cándido Castro, Manuel Lodeiro, Francisco Vázquez, Jesús Ares e José Pereira.
A súa idea inicial era organizar unha subscrición para construír un edificio escolar na súa parroquia natal. Conseguen recadar 837dólares da época.O éxito da convocatoria foi moi grande e deciden organizarse en asociación de emigrantes con outros obxectivos pasando a denominarse "Sociedad del ayuntamiento de Trasparga mutua e instructiva", representando asía a todo o concello.
Nos estatutos están os seus obxectivos que consisten basicamente en apoiar en Arxentina aos seus asociados e facer un labor que teña repercusión benéfica para Galicia: "1º - fundar escolas de instrución libre e gratuítas no concello de Trasparga; 2º - fomentar no mesmo concello o desenvolvemento dos métodos modernos na agricultura, gandería e demais industrias rurais; 3º - contribuír a facer efectivas as melloras e reformas que reporten maiores beneficios para os asociados e veciños de Trasparga e facilitar ós mesmos todos os datos e informes que lles poidan ser de práctica utilidade; 4º - repatriar e protexer aos socios que se atopen imposibilitados para o traballo e que carezan de recursos e en caso de morte, sufragar os gastos de enterro e servicio fúnebre
En 1934, aproba en asemblea social aproba os novos estatutos onde aparece o cambio de finalidades e de nome polo de Centro ayuntamiento de Guitiriz -Villa de Parga y sus contornos, cultural, mutual y agrario".
En 1943 é unha das entiddaes lucenses que se fusionan para crear o "Centro Lucense de Buenos Aires".

Esta entidade foi resultado da unión de emigrantes naturais dos concellos luceneses de Fonsagrada, Baleira e Castroverde, quen quixeron reflectir a súa procedencia na súa denominación
Tras a súa creación, organiza un comité para conseguir fondos a prol das vítimas da guerra civil española e da causa republicana; este comité estaba integrado na "Central Gallega", creada pola Federación de sociedades gallegas de la República Argentina.
A súa duración foi escasa, pois xa en 1939, os socios aproban en asemblea fusionarse coa entidade "Unidos de Fonsagrada y Baleira", para así ter máis peso tanto na Federación como para conseguir os seus fins solidarios e benéficos.

En 1910 un grupo de conveciños de Vedra, residentes en Buenos Aires, teñen a iniciativa de formar unha entidade que agrupara no seu seo aos conveciños das doce parroquias que compoñen o seu concello natal, coa finalidade de "apoiar moral e materialmente os esforzos dos homes que no lonxano terruño loitaban por emanciparse do prepotente caciquismo reinante".
A reunión tivo lugar na casa dun dos seus máis entusiastas propulsores, Manuel Fernández Castelao, apoiado por José Collazo (primeiro presidente da sociedade), José Cepeda, Manuel Pereiras, Manuel Fernández, José Estévez, Andrés Mosquera, Clemente Fandiño e Andrés López.
O lema desta sociedade agraria, instrutiva e cultural foi "Unión, Protección e Apoio ao Progreso".
Por iniciativa dos socios, a Comisión Directiva resolveu nunha reunión do 13 de outubro de 1911, mercar un terreo na parroquia de Vedra para levantar unha Casa Social, remitindo aos veciños a suma de 600 pesetas para adquirir o solar. Xa estabelecida a sociedade matriz en Vedra, colaboran activamente co sindicato agrario de Vedra, enviando cartos para a compra de abonos, semillas, prantas, sulfatos, azufres e doazóns destinadas a premios para os escolares das parroquias para lograr "o estímulo e elevación cultural del labriego unas veces y para contribuir a mitigar necesidades materiales y humanitarias otras".
En novembro de 1919 comezan unha subscrición para a edificación das pontes de Bazar e Pedreta na parroquia de San Andrés de Trobe e en agosto de 1926, celebran un festival a total beneficio da construción dunha casa-escola en Trobe. Ademais colaboran na construción de varios edificios escolares nas parroquias de San Pedro de Sarandón, Ponte Ulla e San Miguel.
Leva a cabo tamén un importante labor asistencial, dando axudas económicas aos socios, facilitando pasaxes para emigrar sin pago de intereses e tamén para a repatriación en caso de enfermidade.
Polo seu devir como entidade houbo disensións que provocaron o desmembramento da sociedade por parte de grupos de socios naturais dunha determinada parroquia ou tamén de grupos de socios descontentos como os que crearon o "Comité Auxiliar de Agricultores de Vedra" ou posteriormente a "Mutua y Auxiliar de Agricultores de Vedra".

Esta entidade foi fundada por un grupo de emigrantes naturais do concello lucense do Vicedo. Aínda que tiña finalidades instrutivas, non consta que lograra acadar o seu obxectivo de construír unha escola no seu concello natal.
En 1942 comeza a xestionar con outras sociedades lucenses a creación dunha macrosociedade de carácter provincial, o Centro Lucense de Buenos Aires, fundado en 1943.

Esta sociedade foi creada pola fusión das sociedades de emigrantes "Centro protección agrícola del distrito de Salceda" e "Casa de Tuy", auspiciada polos directivos Luis e Omar González e Alfredo Estévez (primeiro presidente da nova entidade). Nos meses seguintes integraránse as sociedades de "Hijos de Chantada", "Pontecaldelas", "Carral" e "Becerreá".
Nos seus estatutos sociais declárase como fins primordiais: "fomentar a unión e axuda recíproca entre os seus asociados para satisfacer as súas necesidades; prestar servicios funerarios; otorgar subsidios ou empréstimos aos asociados; proporcionar servizos de asistencia médica integral, farmacéuticos, de proveeduría, recreación, turismo, culturais, etc.; establecer un fondo compensatorio para a xubilación; etc.".
Na actualidade, as súas actividades céntranse case exclusivamente na axuda mutual e a realización de actos culturais e recreativos para os socios como excursións, festas campestres, conferencias ou cursos de danzas folclóricas galegas e de instrumentos típicos.

Esta sociedade fusiónase en 1938 coa sociedade "Fomento de Porriño y su distrito" e dan como resultado a "Sociedad residentes del municipio de Porriño".

A fundación desta federación orixinouse con motivo de que aalgunhas asociacións galegas na Arxentina non se sentían representadas pola "Federación Gallega de la República Argentina" a quen acusaban de mala administración e dunha ideoloxía partidista. Ademais a FSGA uníronse entidades que non estaban federadas e reclamaban a creación dunha entidade de segundo grao que as representara e loitara polos seus dereitos e necesidades. Tendo en conta que a colectividade galega é moi numerosa pero está moi fragmentada, pensouse na necesidade dunha nova federación que a aglutinara en sí mesma.
Entre as sociedades que forman parte desta entidade están: "Círculo Valle Miñor", "A.B.C. de Corcubión", "Asociación de Carbia", "Hijos del Ayuntamiento de Puerto del Son", "Centro Noia-Rianxo", "Asociación Finisterre en América", "Hijos de Arantes", "Centro Villamarín Perojano", "Residentes de Mos", "Asociación Tuy - Salceda", "Centro Gallego de Avellaneda", "Centro Partido de Carballino", "Unión Residentes de Outes", "Unión Residentes de Dodro", "Asociación Parroquial de Vedra", "Centro Arzuano Mellidense", "Asociación del Ayuntamiento de Palas de Rey", "Asociación de Campo Lameiro", "Hijos del Ayuntamiento de Boiro", "Centro Lalín de Buenos Aires", "Asociación Hogar de Ribadumia", "Casa de Galicia", "Asociación de Ordenes", entre outras.
A súa directiva fundacional estaba integrada por Manuel Quiroga, como presidente; vicepresidente, Albino Táboas Figueroa; secretario, Eduardo García Chorén; prosecretario, Teodoro García; secretario de actas, José Carlos Panteón; tesoureiro, Baltasar González Ares; protesoureiro, Sergio Lorenzo e como vogais: José Creo, Laureano Rodríguez, Generoso Rodríguez e Marcial Sánchez.
Nos seus primeiros estatutos sociais (1988) declaran os seguintes fins como entidade:
"a) propugnar e realizar todas as actividades necesarias para o agrupamento de todas as institucións galegas na Arxentina; b) estimular, fomentar e manter relación de todo orde coa República Arxentina, Galicia e España; c) difundir entre os asociados que a integran toda información que competa a cada un deles como acordos, tratados ou convenios cos gobernos arxentino, español ou galego; d) establecer e manter no país ou no exterior delegacións ou representantes; e) aceptar fondos, bolsas, subvencións e facilidades que proveñan da Xunta; f) patrocinar toda manifestación que exalte os valores da cultura galega e arxentina; g) promover a idea de unidade entre todas as asociacións que a conforman; h) publicar un órgano de difusión que leve a información, reportaxe, nota ou artigo que teña que ver cos seus fins; i) celebrar anualmente o aniversario da fundación e a festividade do Día das Letras Galegas; k) difundir, promover e colaborar en todos os actos que as asociacións integrantes realicen; l) organizar congresos, conferencias, simposios, reunións, xornadas, debates, cursos relacionados coa cultura galega, a emigración ou a inserción; m) promover a creación dunha escola na Arxentina co seu nome; n) labores asistenciais a persoas necesitadas, tamén labores educacionais e de contido cultural; ñ) dar orientación laboral aos emigrantes".
Esta sociedade non só se dedica a facer reunións senon tamén traballa intensamente brindando asesoramento e realizando xestións sobre cidadanía española, informes consulares, pensións, e xubilacións, tramitación de diversa documentación, informar sobre bolsas, programas de axudas, campamentos xuvenís, viaxes, reencontros, etc. e asesoramento previsional.
Realiza ao longo do ano diversas actividades culturais e recreativas: cursos de lingua galega dictados nas diversas entidades que a integran, e tamén ten varios programas radiais. Organiza conferencias e debates coa participación de distinguidas personalidades a cultura de Galicia e da comunidade galega en Arxentina. Organiza tamén exposicións de arte, festexos etc., compartindo as diversas romarías tradicionais nos recreos sociais das institucións federadas.
Ten tamén actividades deportivas, comos torneos de distintas disciplinas deportivas nas sedes sociais das asociacións federadas.